Heimilistíminn - 20.02.1975, Blaðsíða 15

gera honum illt, en . . . Barney er að fara
til Italíu i þrjá mánuði og hann vill fá mig
með.
— Hver er Barney? spurði Katy.
— Leikstjórinn, sem ég vinn með. Hann
er að fara að taka mynd á ítaliu. Ég
ætlaði ekki að . . . verða ástfangin af hon-
um. Það gerðist bara. Mér hefur aldrei
liðið svona áður . . . ég þarf alltaf að vera
nálægt honum, snerta hann og horfa á
hann. Og Barney elskar mig eins og ég er.
Ég hef ekki slæma samvizku þegar ég er
með honum yfir að vera slæm og eigin-
gjörn eins og með Dave. Hann er allt of
góður fyrir mig . . .
— Hann kom, sagði Katy. — Hann hafði
áhyggjur yfir að heyra ekkert frá þér.
— Ég reyndi að skrifa, en gat það ekki .
. . Ó, Katy, ég kviði svo fyrir að segja
honum það.
— Ég skil það vel. En þú verður að gera
það, ef þú ert viss um að þú elskir þennan
Barney.
— Ég er alveg viss, svaraði Vicky lágt.
— Jæja, ég skal tala við Dave á mórgun.
Kvöldið eftir var Katy hjá vinkonu sinni
og fór heim með siðasta vagni til að kom-
ast hjá að hitta Dave. En hún hitti hann
samt. Hann kom niður götuna, þegar hún
beygði fyrir hornið og sá hana strax. Það
þýddi ekkert að reyna að fela sig.
— Halló, sagði hann bara. Andlit hans
var fölt og tekið.
— Halló. Leiðinlegt . . . byrjaði hún, en
komst ekki lengra.
— Þú veizt það þá? sagði hann stutt-
lega.
— Já ... ég vildi. . . Hún þagnaði aftur.
— Það vildl ég lika, sagði hann og
brosti. — En það er litið gagn i þvi.
Hálfum mánuði seinna fór Vicky og lét
Katy hafa fyrirfram fyrir húsaíeigunni. —
Ég ætla ekki að búa hérna lengur, sagði
hiin. — Ég flyt til Barney, þegar við kom-
um frá Italfu.
— Ó, sagði Katy aðeins.
Dagarnir liðu. Dave kom aldrei og Katy
var ekkert hissa á þvi. Þau höfðu verið
góðir vinir, en hann hafði komið vegna
Vicky. Nú hafði hann ekki ástæðu til þess
lengur. Hún hafði vonazt til að hitta hann
á götu, en það hafði hún ekki — fyrr en
núna ...
Hún leit upp, þegar hann kom inn á
„Hressó”. — Jæja, þá er ég búinn að öllu,
sagði hann og settist við hlið hennar. —
Gaman að hitta þig aftur, Katy. Það er
orðið langt siðan siðast.
— Það er ekki mér að kenna, datt út úr
henni, áður en hún hugsaði sig um.
— Nei, ég veit það. En ég hef haft svo
mikið að gera með nýja raðhúsið, að ég
hef engan heimsótt. Þetta lagast þegar
byrjað verður að byggja.
Þau sátu og spjölluðu góða stund, en
Katy fann ekki aftur gamla, góða tóninn.
Hún þurfti að vega hvert orð og var dáuð-
hrædd um að segja eitthvað sem minnti
hana á Vicky.
— Viltu koma með mér heim i kvöld-
mat? spurði hún loks. — Ég á nógan mat
handa tveimur.
— Býrðu ekki með einhverri vinkonu
þinni? Ég vil ekki éta neinn út á gaddinn.
Hann brosti.
— Nei, ég bý ein. Ég fékk kauphækkun
ogsvolétVicky mighafa peninga . . . Hún
þagnaði og leit undan.
Dave lagði hönd sina á hennar. — Katy
min, sgði hann brosandi. — Við vitum
bæði hvað gerðist fyrir þremur mánuðum
og þú þarft ekki að ganga á tánum min
vegna. Ég fer ekki að gráta i hvert sinn,
sem þú nefnir Vicky. Það er allt búið.
— Fyrirgefðu, sagði Katy og óskaði
þess að það væri satt.
Kvöldið var þægilegt og Dave kyssti
hana létt á vangann, þegar hann fór. — Þú
ert góð, Katy, sagði hann lágt.
Hana langaði mest til að gráta á eftir.
Hann átti ekki að kyssa hana svona, hún
vildi vera honum meira en góður félagi ,. .
en Vicky mundi alltaf standa á milli
þeirra. Þannig hafði það alltaf verið og
þannig yrði það . . .
Þau hittust reglulega eftir þetta. Næstu
vikur voru fullar af hamingju og örvænt-
ingu. Hann var bliður og góður, en hvern-
ig sem hún reyn$, gat hún ekki imyndað
sér að honum fyndist hún neitt meira en
„góö”. Hún þekkti sin takmörk.
Honum likaði vel við hana og hún var
ágætaðleita tiliástarsorg,meira var það
ekki.
Hún vissi að hún átti að reyna að hætta
að vona, en gat það ekki. Eitthvað er
betra en ekkert, hugsaði hún oft, þó það
séu bara molarnir . . .
Siöla kvölds um það bil fjórum mán-
uöum eftir að Vicky fór, hringdi siminn.
Katy var ein. Dave var farinn fyrir hálf-
tima.
— Katy, þetta er ég, Vicky vakti ég þig?
• — Nei, sagði Katy skjálfandi. — Hvað-
an hringirðu?
• — Af flugvellinum. Ég er hrædd um að
vissir hlutir . . . Má ég sofa hjá þér i nótt?
Ég hef engan stað . . .
• — Já, það er allt i lagi, svaraði Katy.
Hún sat og horfði beint fram fyrir sig.
Innst inni hafði hún vitað þetta allan tim-
ann. Fyrr eða siðar mundi Vicky koma
aftur og taka Dave frá henni. Hann til-
heyrði Vicky, hún hafði bara haft hann að
láni um tima . . .
Vicky var afar þreytuleg. Hún var orðin
mögur og augun voru þrútin, eins og hún
heföi grátið.
— Það er búið, tilkynnti hún. — Ég vil
ekki sjá þennan mann fyrir augunum
framar! Hún sagði að þau Barney hefðu
rifizt hræðilega. Hún hafði hótað að fara
frá honum og hann tekið hana á orðinu og
pantað flugfar til London, ekið henni á
flugvöllinn og ýtt henni inn i vélina.
— Ertu viss um að það <j£gist ekki?
spurði Katy varlega.
Vicky kinkaði ákaft kolli. — Það getur
aldrei gengið, ekki eftir allt, sem við sögð-
um í kvöld. Hefurðu annars nokkuð séð
Dave? bætti hún hikandi við.
— Jú.
— Hvernig hefur hann það?
■ — Agætt, svaraði Katy og forðaðist að
líta á hana. — Þú verður að fyrirgefa,
Vicky, ég ætla ekki að vera dónaleg, en
það er orðið framorðið og ég þarf snemma
á fætur . . .
— Það er ég, sem á að biðja afsökunar,
sagði Vicky. —■ Hér sit ég og kvarta og
hugsa ekki um þig. Svona er ég, ekki satt?
Fyrst ég, síðan aðrir . . .
Það var ekki fyrr en Katy kom i vinn-
una daginn eftir, að hún mundi að hún
hafði boðið Dave i kvöldverð og látið hann
hafa aukalykilinn, ef hann skyldi koma á
undan henni. Hún gat ekki hringt til hans
og sagt honum frá Vicky, þvi hann var úti
við húsið. En hún gat hringt og búið Vicky
undir það.
Það var á tali. Katy reyndi aftur, en það
var enn á tali. Hvern skyldi Vicky vera að
tala við. Varla gat það verið Dave.
t hádeginu reyndi hún enn, en enginn
svaraði og heldur ekki klukkan fjögur. Nú
fór henni ekki að verða sama. Hann færi
að koma. Fyrst hringdi hann bjöllunni og
Vicky opnaði. Þau myndu horfa hvort á
annað langa stund, en fallst svo i faðma.
Hún yrði gleymd.
Klukkan var orðin sex, áður en Katy
losnaði. Hún var búin að venjast þeirri
hugsun, að Dave og Vicky væru sameinuð
á ný. Hún reyndi að segja sjálfri sér, að
hamingja Daves væri það sem öllu máli
skipti, en hjarta hennar barðist ótt, þegar
hún opnaði og fæturnir skulfu undir henni.
Hún heyrði raddir innan úr stofunni,
rétti úr sér og gekk inn. — Halló, bæði tvö,
sagði hún og reyndi að brosa eðlilega. —
Leiðinlegt að þið skylduð rekast svona
saman. Hún sneri sér að Vicky. — Ég
hefði átt að segja þér það i gær, en . . . ég
reyndi að hringja i allan dag . . . já, svona.
er lifið. Hún heyrði sjálfa sig rausa ein-
hver ósköp, en gat ekki þagnað.
— Jæja, ég er viss um að þið þurfið að
ræða mikið saman, svo ef þið viljið hafa
mig afsakaða . . .
— Katy'.heyrði hún Dave segja. — Ertu
orðin alveg galin?
— Nei, sagði hún snöggt. — Ég nenni
bara ekki að standa i neinu þrasi og . . .
Hann stóð upp. — Það verður heilmikið
þras, ef þú hættir ekki þessari vitleysu,
sagði hann næstum hörkulega. — 1 fyrsta
lagi færðu ekki að koma með og fylgja
Vicky á flugvöllinn og i öðru lagi . ..
Katy starði undrandi á þau til skiptis. —
Barney hringdi i dag, sagði Vicky og
brosti breitt. — Við töluðum heillengi.
Hann vill að ég komi aftur, svo ég tek
flugvél, sem fer i kvöld. Ég er búin að
kaupa miðann. Gleymdu allri vitleysunni,
sem ég sagði i gærkvöldi. Þú veizt hvernig
ég er, kát og hrygg til skiptis. Nei, af
hverju fer ég ekki og helli upp á kaffi?
bætti hún við og hvarf fram i eldhúsið.
— Þú ert ágæt! Dave left á Katy og
hristi höfuðið dapurlegur á svip. — Katy,
Katy, hvað á ég að gera við þig? Kærirðu
þig virkilega svo litið um mig, að þú sért
reiðubúin að láta mig af hendi án baráttu?
— Það var ekki þess vegna, sagði hún
lágt. — Það var af þvi ég vissi, að barátt-
an yrði fyrirfram töpuð. Ég hef ekkert að
gera i Vicky.
— Nei, ég veit það, sagði hann alvar-
legur. — Ég er oft að hugsa um, hvers
vegna ég sé svona ákveðinn i að giftast
einmitt þér.
— Hvað sagðirðu? spurði hún furðu
lostin.
— Guð gefi mér þolinmæði! Hann yppti
óþolinmóðlega öxlum og talaði við ósýni-
lega áheyrendur. — Ekki nóg með að hún
sé grindhoruð og hafi smábarnsandlit,
heldur er hún lika hálf heyrnarlaus.
15