Heimilistíminn - 20.02.1975, Blaðsíða 33

0
Gunhild
nesting: ^ ^ K O tÍ U T I n H
® \É^s B 0*. s í í .0*. n
Plankinn sporðreistist skyndilega, féll i ána
nieð skvampi og barst með straumnum.
~~ Stökkvið! hrópaði Bastian, og svo stukku
t^au öll ofan af veröndinni og niður á plankann,
Setti þegar var kominn á góða ferð. Áður en þau
attuðu sig, voru þau komin góðan spöl niður
^ftir ánni og sáu ekki annað en efsta hluta
rauðu súlnanna á temusterinu og þakið með
^ekunum.
Bastian, Bastian, sagði Sherasade. —
^aýa, að við drukknum ekki! Eða verðum sjó-
v^ik! Mér finnst við fara allt of hratt. Hún rig-
aélt sér i plankann og hvert einasta hár á
'eldinum hennar stóð beint út i loftið. Baltasar
5at sallarólegur og þvoði sér, þvi hann hafði
2kki haft tima til þess, þegar hann vaknaði.
rtann var ekki vanur að þurfa að flýta sér þessi
ósköp.
— Hvar heldurðu, að við lendum, sonur sæll?
sPurði hann.
— Ég veit það ekki, svaraði Bastian. — Ég
gerði bara eins og Visdómstigurinn sagði mér,
Pvi þegar maður sjálfur veit ekki neitt, verður
ttiaður að fara að ráðum hinna eldri og
skynsamari.
t»að er alveg rétt, sagði Baltasar og lagaði á
Ser veiði hárin og feldinn, þvi hann var ákaf-
,ega finn með sig, enda hafði hann fengið fyrstu
Vet*ðlaun tólf sinnum.
t*au voru nú komin út úr garðinum fyrir
*°agu og framhjá inörgum húsagörðum og
‘tttu nú samhliða járnbrautinni. Bastian sagði
ttú pabba sinum og Sheherasade hvað Chih-hu
kafði sagt honum um kisumömmu, húsið og
Sarðinn og þau hlustuðu af athygli. En þá hvarf
a‘tt allt i einu niður i risastórt rör og koldimmt
Va»'ð umhverfis þau. Samtimis jókst straumur-
'tttt og þau þutu áfram og froðan skvettist yfir
Pau.
Sheherasade kveinaði. — Bastian! Hvar
ertu!?
— Ég er hérna við hliðina á þér, sagði
Bastian róandi, þó hann væri stifur af hræðslu.
— Hvernig liður þér, pabbi?
Þakka... þakka þér fyrir, sæmilega. Nema
það blotnar á mér feldurinn. Baltasar vildi
ekki láta vita, að hann væri lika hræddur.
Bráðlega minnkaði straumurinn aftur og þau
flutu mjög hægt. Enn var koldimmt allt i kring
og þau sáu ekkert. Loks fóru þau svo hægt, að
þau vissu eiginlega ekki, hvort þau hreyfðust
nokkuð. Þá varð Bastian alvarlega hræddur.
Ef það er enginn straumur, hugsaði hann. Ef
þetta er nú neðanjarðarstöðuvatn. Þá kom-
umst við aldrei lifandi út, en verðum bara hér á
reki, þangað til við drukknum eða deyjum úr
hungri.
Það var hræðilega kalt og rakt umhverfis
þau og alls staðar heyrðust undarleg hljóð i
vatni sem lak niður eða sullaði i. — Halló, sagði
Bastian og strax heyrðist bergmál úr öllum
áttum: HALLÓ ! HALLÓ! Halló, halló! sagði
bergmálið.
Hljóðið læddist um allt, hvarf út i buskann og
kom aftur. Stundum var eins og einhver væri
alveg hjá þeim, sem ble's á þau eða hvislaði. En
þau sáu ekkert. Það var eins og margar
klukkustundir væru liðnar. Loks sýndist
Bastian hann sjá ljósdepil langt i burtu, ekki
stærri en nálargat. Hann var svo litill, að
Bastian var ekki alveg viss um að hann væri
þarna og þess vegna sagði hann ekkert.
En bráðlega stækkaði depillinn og þá varð
Bastian viss. Jafnframt jókst straumurinn aftur
og nú fóru þau hraðar. Baltasar og Shehci a-
sade höfðu nú komið auga á ljósdepilinn, sem
var orðinn að stórum, kringlóttum bletti. Brátt
varð hann svo stór, að hann lýsti þeim og þau
sáu, að þarna var dagsbirtan við enda rörsins,
33