Heimilistíminn - 20.02.1975, Blaðsíða 34

þar sem áin rann aftur út undir bert loft. Ekki
leið á löngu, þar til þau voru aftur komin út i
sólskinið, sem var svo bjart, að þeim varð illt i
augunum. Þau litu hvert á annað og fóru öll að
hlægja, þvi hárin risu svo á þeim, að þau voru
eins og þrír stórir sótaraburstar. Þannig komu
þau upp um, hvað þau höfðu verið hrædd.
Nú varð áin að skurði og rann milli hárra
leirbakka, sem lækkuðu þó smátt og smátt.
Loks sást út yfir landið til beggja hliða. Enn
var morgun, þótt köttunum þremur fyndist
óratimi siðan þeir lögðu af stað frá eynni.
Bastain, sem var fremstur á plankanum,
stóð og velti vöngum og veifaði veiðihárunum
svo skritilega, að likast var þvi að hann hefði
komist að einhverju merkilegu. Allt i einu rak
hann upp gleðióp og hoppaði upp i loftið á
plankanum, svohann sveiflaðist til oghin voru
nærri dottin af. — Sjáið! sjáið! hrópaði hann
glaður. —Þarna stendur grafan! Nú þekki ég
þetta allt saman. Við erum i skurðinum, sem
rennur fram hjá húsinu hans Sigga sjóara.
Baltasar og Sheherasade skildu þetta ekki,
en þau gerðu eins og Bastian. Þegar hann
sagði: — Stökkviðh þá stukku þau öll þrjú og
lentu á skurðbakkanum.
— Við verðum að halda strax áfram, sagði
Bastian. — Það verður gaman að vita, hvort
Siggi sjóari er heima.
Baltasar og Sheherasade gátu varla fylgt
honum eftir, þegar hann skaust upp að litla
húsinu milli trjánna. Allt i einu heyrðu þau ein-
hvern kalla: — Hvert þó i hoppandi! Svo
sannarlega sem ég heiti Siggi sjóari og geng
með sjóhatt og axlabönd, þá er þetta kisan
komin heim aftur! Komma, komma, komm!
Siggi sjóari breiddi út risastóran faðminn og
Bastian varð svo glaður að sjá vin sinn aftur,
að hann stökk beint framan á hann og krækti
sér i skeggið. Og þegar Siggi sjóari sá, að með i
förinni voru tveir kettir, sem hann þekkti ekki,
skellihló hann svo að stigvélin hristust og
sagði: — Nú! Einhverjir hafa vist heyrt eitt-
hvað um góðu sildina hjá Sigga sjóara. Hann
var ekki lengi að draga margar, stórar, feitar
og fallegar sildar upp úr körfunni á hjólinu og
skipta á milli gestanna.
— Þið komið alveg á réttu augnabliki, sagði
hann og fór að pumpa hjólið sitt. — Ég er nefni?
lega að fara i bæinn að selja sild. Viljið þið ekki
fleiri? Þið viljið kannski koma með? Og svo tók
hann fleiri sildar og gaf þeim.
— Við skulum fara með svolitið spöl, sagði
Bastian við pabba sinn og Sheherasade. —
Þegar við komum út á veginn, getum við
stokkið af. Þá erum við komin vel áleiðis. ÞaU
fengu ennþá nokkrar síldar og nú var Sigg*
sjóari tilbúinn að leggja af stað. En þegar hann
leit niður i körfuna, sá hann að ekki var ein ein-
asta sild eftir. Hann hafði gefið gestum sinum
allar sildarnar, sem hann ætlaði að selja.
— Grænlogandi grásleppa! sagði hann,
hugsaði sig siðan um andartak. — Þá förum við
bara i ökuferð út i skóg i staðinn. Það er líka
miklu skemmtilegra. Gjörið þið svo vel!
Bastian, Baltasar og Sheherasade settust
upp i körfuna framan á hjólinu ög Siggi sjóari
söng af fullum hálsi um leið og hann ók með-
fram skurðinum:
— Sild er góð
með súrri sósu
kartöflum og smjöri
og kaldri mjólk — hæhó!
Tralalalalalei
tjú bang — dingaling
og búmsarabúms! Framhald.
34