Heimilistíminn - 20.02.1975, Blaðsíða 35

skoðaö húsið með sömu augum og fasteignasalinn.
Hann fékk sér kökusneið. Það hiýtur eitthvað að
koma bráðlega. Þetta geta ekki allt verið kofar. En
et það skyldi komast sólargeisli inn á þessa fast-
eignasalaskrifstofu, fer ég að venja komur mínar
þangað.
Hún hallaði undir f latt. — í alvöru, David. Held-
urðu ekki að eitthvað gæti komið út úr því, ef við
auglýstum?
— Ekkert, ef þú vilt ekki borga þrefalt markaðs-
verð fyrir eitthvert sögulegt hús sem á ekki sinn
Hka. Hann renndi niður síðasta kökubitanum,
þurrkaði af f ingrunum á vasaklútnum og leit hugs-
andi á hana. — Þú gætir liklega ekki hugsað þér að
búa í bænum?
Hún hristi höfuðið. — Nei, ég er búin að ákveða
rnig. Ég vil að Melissa geti notið sveitalífsins, á
rneðan hún er enn á þeim aldri að kunna að meta
það. Seinna getum við kannske rætt um íbúð, en nú
þarfnast hún frelsis og möguleika til að njóta úti-
lifsins.
— Til dæmis hestamennsku?
Hún leit fast í augu honum. — Þú veizt hvað ég á
við. Hann kveikti í sígarettu. — Hvernig skyldi vin-
ur þinn Courtney hafa náð í húsið sitt? Hann er lík-
lega ekki að hugsa um að selja?
Gaybrielle brosti. — Það tel ég afar ósennilegt.
— Ekki heldur, ef verðið væri freistandi?
— Ég efast um það. Hún bætti ekki við, að líklegt
væri að Nick afsalaði sér þeirri fótfestu sem hann
hafði náð gagnvart henni. Heimsóknir Melissu til
Wirginina Waters fóru eftir föstum áætlunum og í
hvert sinn, sem hún kom heim af tur, lét hún dæluna
ganga og taldi tímana, þangað til hún færi næst.
^annig hafði þetta gengið í sex vikur og sunnudag-
ar, þegar Melissa var heima, heyrðu fortíðinni til.
Oft reyndi hún að f á móður sína með, en Gaybrielle
^eitaði ákveðin. Hún vissi af reynslunni, hvað Nick
9at verið ómótstæðilegur, þegar hann vildi og hún
^tlaði ekki aðeiga á hættu að hann skipti sér frekar
ðf henni og sizt af öllu vildi hún vera gestur hans af
einhverri skyldu.
— Veiztu, að það er ekki útilokað, heyrði hún
^anninn við hlið sér segja.
— Fyrirgefðu, en hvað sagðirðu?
— Kannske hægt væri að telja um fyrir Courtney,
ef tilboðið væri nógu rausnarlegt. Eftir því sem þú
hefur sagt, hefur hann opin augun fyrir tækifærum
°g menn af hans tagi geta notað peninga. Hvaðan
sem þeir koma.
Þótt Gaybrielle vissi að hann hafði á réttu að
standa, fann hún til gremju yfir þessari athuga-
semd. — Ég veit, að það þýðir ekki einu sinni að
hugsa um það. Þó svo að Nick vildi selja, er ég ekki
viss um aðég vildi búa þar. Það er of langt frá bæn-
um, þegar maður þarf á milli daglega.
— Það er þó mun nær en þau hús, sem við höf um
skoðaðog þú sagðir sjálf, aðþetta væri óskahús.
— Ég hef bara komið þangað einu sinni og auk
þess er það of litið fyrir okkur.
— Melissa er að minnsta kosti hugfangin. Hún
hefur dásamað þetta draumahús vikum saman, og
gerir enn, ef maður sér hana nógu lengi til að geta
talað við hana. Þú varst sjálf ekki svo lítið hrifin
heldur, þegar þú komst þaðan.
— Ég talaði um það f rá ópersónuleau siónarmiði.
Það sem hæf ir Nick, þarf ekki að vera það bezta við
okkar hæfi.
— Nei, en nú fer þetta að verða fullmikið. Því
fyrr, sem við fáum okkur hús, þvi fyrr getum við
gift okkur og þú getur hafið eðlilegt líf með barn-
inu. Hún greip andann á lofti og hann vissi að þarna
hafði hann hitt veikan punkt hjá henni og notaði sér
það: — Undanfarinn mánuð hef ég varla
nema heilsað Melissu og að minnsta kosti þrisvar
hefur þú verið ein með allan daginn framundan,
þegar ég kem. Þú skalt samt ekki halda, að mér
þyki það leitt. Þvert á móti, mér finnst það mjög
gott, því ég vil gjarnan hafa þig eina eitt og eitt
kvöld, án þess að þurfa að taka tillit til hennar, en
þó finnst mér alltaf að aðeins hluti af þér sé hjá
mér. Hinn hlutinn er í Wirginina Waters og ég hef á
tilf inningunni, að hjarta þitt sé í þeim hluta. Hann
greip undir höku hennar og neyddi hana til að líta í
augu sér. — Ég vona að Melissa sé það eina, sem þú
hefur hugann við þar.
Hún leit undan. — Nick skiptir mig engu máli,
David. Hvers vegna heldurðu að ég vilji fyrir hvern
mun halda mig frá heimili hans, meira að segja
þegar Melissa er þar?
— Ég vildi að ég vissi það, svaraði hann þunglega.
Gaybrielle stóð upp. Þegjandi gekk hún að arin-
hillunni og leitaði að sígarettum. Þriðja skrinið sem
hún opnaði var jafn tómt og tvö þau fyrri. — Dóra
minnir mig aldrei á að kaupa þær, tautaði hún
gröm.
Glennister kom til hennar. Hann kveikti í tveimur
sigarettum og rétti henni aðra. — Þetta er að verða
vani, sagði hann stríðnislega.
Hún virtist ekki heyra til hans. Hún starði aðeins i
eldinn meðan sígarettan brann upp milli fingra
hennar. Loks rauf hún þögnina. — Ég vil gjarnan að
3S