Heimilistíminn - 11.09.1975, Blaðsíða 14

— Heyrirðu það, Jemina? hvfslaði Don
og hláturinn brauzt út á nýjan leik.
Steve Bates horfði á syni sina, meðan
hann tróð upp i sig salatblaði og virtist
annars hugar.
— Við byrjum að tina plómurnar á
morgun og þið megið vera heima og gera
gagn, svona til tilbreytingar, sagði hann.
Dick og Don litu hræddir hvor á annan
og Dick gleypti litla hreðku i fátinu.
— Hvað, skrópa i skólanum? . pabbi!
Það getum við ekki.
— Nú, hvers vegna ekki? Hvenær hafið
þið neitað að eiga fri?
— En ég er viss um að kennslukonan
verður bálvond, já hún verður það
áreiðanlega.
— Della, sagði Steve. — Bara af þvi þið
fáiö fri einn dag til að hjálpa til við upp-
skeruna. Stubbs gamli sagði aldrei neitt
við þvi. Hann vissi, að við þurfum alla að-
stoð, sem hægt er að fá, þegar tinslan
byrjar.
— En ungfrú Winter er öðruvisi og hún
er miklu strangari.
— A mánudagsmorguninn skuluð þið
segja henni, að ég hafi þurft hjálp og
meira er ekki um það að tala. Plómurnar
hanga ekki bara og biða, skal ég segja
ykkur. Þegar þær eru þroskaðar, eru þær
þroskaðar og þá þarf að tina þær. Við fá-
um slæmt verð, ef við komum með of-
þroskaðar plómur. Steve ýtti tebollanum
yfir til frú Nelson til að fá i hann aftur. —
Hvað er eiginlega að ykkur? Ég hélt, að
ykkur þætti gaman að tina plómur, bætti
hann við.
— Okkur finnstþað lika, sagði Dick. —
Það er bara það, að ungfrú Winter...já, þú
þekkir hana ekki, pabbi. Það ert ekki þú
sem færð skammir.
— Alveg satt, skaut Don inn i. — Hún er
alls ekki eins og Stubbs gamli. Hún er
haröstjóri:
Steve hló og benti á synina með hnifnum
sinum. — Ef það verða einhver vandræði,
getið þið bara visað henni á mig. Segið, að
égsem faðirykkar ráði yfir ykkur. Hvaða
máli skiptir einn dagur svo sem? Ef hún
hefur ekkert annað að gera en skammast,
er eins gott fyrir hana að koma hingað
lika og vinna við uppskeruna. Ég skyldi
sjá til að hún hreyfði sig. Segið það bara
lika.
— Varaðu þig nú, Steve, sagði frú Nel-
son. — Strákarnir eru visir til að skila
þessu orðréttu.
— Látum þá gera það. Við verðum að fá
að ráða einhverju, þegar börnin okkar eru
annars vegar.
Dick var niðurdreginn, þegar þeir fóru i
háttinn. — Hvað eigum við nú að gera?
spurði hann og grýtti skyrtunni langt út i
horn. — Hvers vegna gat enginn sagt okk-
ur, að það ætti að fara að tina bannsettar
plómumar?
— Við hefðurm átt að sjá það sjálfir,
andvarpaði Don.
14
— Nú er laglega komið fyrir okkur.
Kennslukonan hefur sagt, að' munnleg
skýring nægi, þegar maður kemur ekki
einn dag, en þegar þeir eru tveir, verðum
við að koma með rpiða.
— Getum við ekki falsað hann? Don leit
eftirvæntingarfullur á bróður sinn.
— Það heldur þú, já. Nei, hún sæi það
strax. Þú veizt hvernig hún er.
Dick nennti ekki að svara.
— En frú Nelson þá? Don varekki á þvi
að gefast strax upp.
— Heldurðu, að mér detti i huga að
spyrja hana? Hana myndi strax gruna
allt. Dick lét gallabuxurnar og nærfötin
detta i hrúgu á gólfið. — Þetta er fallegt.
eins og ég sagði. Meira er ekki um það að
segja.
Og i hefndarskyni við eitthvað fór hann
að sofa, án þess að þvo sér.
Klukkan sjö morguninn eftir voru þeir
komnir út igarðinn, klæddir gömlum bux-
um og elztu skyrtunum, sem þeir gátu
fundið. Faðirinn hafði verið úti siðan hálf
sex og var kominn með stiga, körfur,
kassa og vigt. Fólk af nágrannabæjunum
var eins og venjulega komið til að hjálpa
til við tinsluna.
— Veiztu hvað? sagði Dick við Don. —
Ég hafði einhvern veginn ekki lyst á
morgunmatnum.
— Ekki ég heldur.
— Það litla sem ég borðaði, er einsog
steinn i maganum á mér. Úff, það er svo
óþægilegt.
En eftir þvi sem leið á morguninn,
gleymdu þeir kennslukonunni og þeim
vandamálum, þvi það var eitthvað sér-
stakt við það að tina plómur. Að sitja
langt uppi i tré og sjá sólina þrengja sér
gegn um laufkrónuna oe finna lvktiina nf
þessum indælu plómum. Jú, það var
gaman. Eftir á, þegar þeir horfðu á
árangur erfiðis sins margar fullar körfur,
fannst þeim þeir þýðingamiklir menn.
Siðan var matarhlé og allan timann var
kliður ótal radda umhverfis þá. Og ofan á
allt annað fengu þeir kaup fyrir vinnuna!
— Hugsa sér að fá peninga fyrir eitt-
hvað, sem manni finnst skemmtilegt,
sagði Dick hissa. — Við sem göngum i
þennanleiðinlega skóla, án þess aðfá eina
krónu.
— Já, þetta er undarlegur heimur, sem
við lifum i, samsinnti Don.
Um fimmleytið kom Steve Bates heim
af markaðnum og tók að undirbúa flutn-
ingabilinn fyrir morgundaginn. Hann
kallaði á tviburana, sem komu hlaupandi
um leið.
— Það er kominn timi til að þið farið
heim og borðið þennan indæla fisk. Þið
hafið átt langan dag.
— En við erum ekkert þreyttir. Getum
við ekkihjalpað þérog farið með þér heim
á eftir.
— Jæja þá, þið getið komið með
körfurnar. Nei, ekki kassana, þeir eru allt
of þungir.
Meðan þeir bisuðu við körfurnar, kom
opinn sportbill eftir veginum. Hann nam
staðar við hliðið á garðinum. Ljóshærð,
ung kona sat við stýrið. Andartak sat hún
kyrr og horfði inn i garðinn, en fór svo út
úr bilnum og kom til þeirra.
— Nei, sjáið þið, sagði Steve. — Hér
kemur einhver sem hefur áhuga á
plómunum okkar. Svo sá hann svipinn á
tviburunum. — Hvað er að ykkur? Það er
eins og þið hafið verið stungnir.
— Þetta er ungfrú Winter, sagði Dick.
— Kennslukonan, hvislaði Don.
— Látiö mig um hana, sagði Steve og
stökk niður af bilnum, mátulega til að
koma i vegfyrir að synirnir legðu á flótta.
— Engin ástæða til að óttast. Ég skal sjá
um þetta.
Ungfrú Winter kom beina leið til þeirra.
Fyrst horfði hún á tviburana, en sneri sér
siðan að Steve.
— Herra Bates? Hún leit spyrjandi á
hann.
— Passar. Þér eruð ungfrú Winter,
skilst mér.
— Já. Ég kom bara til að spyrja, hvers
vegna tviburarnir hefðu ekki verið i
skólanum, en nú sé ég hvernig á þvi
stendur.
Hún var vingjarnleg i málrómnum og
brosti meira að segja, en samt var það
eitthvaðf svipnum.... Steveskemmtisér á
vissan hátt svolitið yfir þvi, að hann, full-
orðinn maðurinn skyldi þurfa að svara
kennslukonu, . en sannast að segja, var
hann ekki jafn borubrattur og hann lézt
vera.
— Já, jú, ég þurfti aðstoð við plómu-
tinsluna og Stubbs gamli hafði aldrei neitt
að segja um það mál.
— Stubbs er kominn á eftirlaun og mér
geðjast ekki að skrópi.
— Einn dagur til eða frá getur varla
skipt svo miklu máli, sagði Steve.
— En það er ekki bara einn dagur. Þetta
er annar dagurinn, sem þeir koma ekki,
án þess aðég fái nokkra einustu skýringu.
— Hvað? sagði Steve og leit á eldrauð,
skömmustuleg andlitin. Þá mundi hann
eftir ákveðnum silungi. — Prakkararnir,
sagði hann. —- Þið fóruð að veiða í gær,
ekki satt? Nú langar mig til að taka ær-
lega i lurginn á ykkur.
— En herra Bates þó, sagði ungfrú
Winter svolitið háðslega. — Einn dagur til
eða frá getur þó ekki skipt miklu máli.
Steve horfði bara á hana. Honum fannst
hann alls ekki hafa vald á aðstæðum. Það
var liklega bezt að senda tviburana heim
á stundinni.
— Heim með ykkur, sagði hann hörku-
lega. — En munið, að þessu máli er ekki
lokið frá minni hálfu ennþá.
Hann horfði á eftir þeim til að fullvissa
sig um, að þeir færu inn um hliðið. Þegar
hann sneri sér við, stakk hann höndunum i
buxnavasana eins og til að sýna að þetta
væri ekkert mál.
— Eruð þér ekki heldur ung til að vera
kennslukona?
— Finnst yður það?
— Þegar ég var strákur, voru kennslu-