Heimilistíminn - 11.09.1975, Blaðsíða 27
svo önnum kafinn við að flytja
fjölskyldu sina i nýtt tré, að
hann mátti ekki vera að þvi að
hugsa um egg. Anna spurði
þrestina, ugluna og meira að
segja syfjaða greifingjann,
sem bjó i runnunum við ösku-
tunnurnar, og var bara á ferli
á næturnar. Svanirnir, sem
venjulega lögðu sig ekki niður
við að tala við litiar endur,
svöruðu stuttlega neitandi,
þeir höfðu ekki séð neitt.
Alveg úti i hinum enda
garðsins hitti Anna ungan
mávastrák. — Að hverju ert
þú að leita, Anna? spurði hann
og lenti við hlið hennar.
— Hefur þú kannski séð egg-
*n min? spurði Anna.
— Hvernig lita þau út?
spurði mávastrákurinn.
— l>au eru ósköp falleg,
hnöttótt og hvit, alveg eins og
perlur, svaraði Anna.
— Perlur, sagði mávastrák-
urinn.— Ef þú ert að leita að
perlum, þarftu að fara alveg
niður á hafsbotn, þvi þar eru
perlurnar.
Mávurinn vissi, að Anna
trúði öllu, sem henni var sagt
og nú ætlaði hann líka, að
reyna að gabba þessa góðu,
litlu önd.
— Á hafsbotni? sagði Anna
skelfingu lostin. — Þá verð ég
vist að reyna að komast þang-
að. Mávastrákurinn gat ekki
annað en brosað, þegar hún
lagði af stað út úr garðinum.
Ilann flaug aftur til máva-
hópsins, sem sat á styttunum
við gosbrunninn. — Skræk,
skræk, hlógu allir mávarnir,
þegar mávastrákurinn sagði,
að Anna væri á leiðinni niður á
hafsbotn.
Á meðan vappaði Anna út í
bæinn. Hún fór yfir breiðar
götur, þar sem bilar þutu um,
gegnum garða og yfir girðing-
ar og alveg niður á bryggjurn-
ar. Þar lét hún sig detta beint
niður i sjóinn og lagðist til
sunds. Þegar henni fannst hún
vera komin nægilega langt út,
setti hún stélið upp i loft og
kafaði.
Niður og lengra niður synti
hún. Það var erfitt, en Anna
mátti ekki vera að þvi að
hugsa um það. Eggin voru það
eina, sem hún hugsaði um.
Alltaf dimmdi og enn sá hún
ekki hafsbotninn. Skyndilega
kom hún auga á litinn fisk,
sem synti fram hjá.
— Halló, þú þarna, hrópaði
Anna. — Ég er að leita að
eggjunum minum. Þau lita út
eins og perlur og liggja
kannski á hafsbotni. Er langt
þangað?
— Hm, perlur, sagði fiskur-
mn, — þær eru áreiðanlega hjá
þorskakónginum. Hann safnar
öllu, sem glitrar og skin á.
Komdu með mér, þá skal ég
visa þér leiðina til hans.
Anna elti fiskinn niður i
djúpið og loks kom hún auga á
eitthvað sem lýsti af, langt
fyrir neðan. Það var höll