Heimilistíminn - 11.09.1975, Blaðsíða 33

o
Hans Peterson:
Magnús í hættu
2. kafli.
Magnúsi fannst eiginlega ágætt, að Patti
^kyldi slást i för með honum. Auðvitað hefði
nann getað bjargað sér einn, en það var nota-
tlra’ ÞeSar Þeir voru tveir. Og fyrst hann átti
ekki neinn hund fyrir félaga, þá var alveg eins
gott að hafa Patta. Það versta við Patta var, að
nann var ekki hræddur við neitt. En það var
kannske af þvi að hann var svo litill, að hann
skildi ekki hvað var að vera hræddur.
p~~ En hvað þetta er skemmtileg tunna, sagði
atti og skreið inn i tunnu, sem lá undir runn-
Ulu þarna rétt hjá.
^að var ekki stór tunna og þegar Patti var
°ttiinn i hana, sat hann auðvitað fastur og gat
yorki komizt út né inn. Hann spriklaði með
otunum og flækti sig i einhverjum vir og loks
0ltt að þvi að hann gat ekki hreyft sig meira.
7- Það væri eiginlega ágætt, ef þú gætir
jalpað mér út aftur, sagði Patti skömmu sið-
— Ég er að reyna það, svaraði Magnús og
reyndi að losa vírinn.
Loks losnaði Patti aftur og Magnús dró hann
út úr tunnunni. Patti var hræðilega óhreinn, en
hann var ekki einu sinni búinn að bursta af sér,
þegar hann tók á sprett inn i runna og sat þar
fastur með fótinn milli tveggja greina.
— Mér finnst að þú getir bara verið kyrr
þarna, sagði Magnús gramur.
— Þetta var ekki fallega sagt, svaraði Patti.
— Ég get ekkert gert að því, þótt fæturnir á
mér festist alls staðar.
— Ef þú hagaðir þér almennilega, væru þeir
ekki fastir, svaraði Magnús.
—, Mér finnst ekkert gaman að ganga al-
mennilega. Finnst þér það Magnús? Pabbi
segir, að það sé bara fullorðna fólkið, sem eigi
að ganga almennilega og það langar ekki einu
sinni til þess, verður bara að gera það.
Magnús svaraði ekki. Hann hjálpaði Patta
niður úr runnanum og leið allt i einu eins og
hann væri Matthias. Matthias var sendill i leð-
urjakka og átti heima i hverfinu, þar sem
Magnús' hafði átt heima áður. Matthias var
sautján ára og það var næstum eins og hann
væri stóri bróðir Magnúsar. En ástæðan var ef
til vill sú, að Matthias var svo góður i sér.
Pabbi hans og mamma áttu svolitinn bónda-
bæ fyrir utan borgina, svo Matthías borðaði hjá
mömmu Magnúsar á hverjum degi. Það voru
engin önnur börn þarna, svo Magnús var al-
einn, en stundum fékk hann að fara með
Matthiasi i sendiferðir á mótorhjólinu. Þá sat
hann aftan á og hélt fast utan um magann á
Matthiasi. Það verður maður að gera, þvi að
annars dettur maður af. En Matthias ók var-
lega, þótt hann færi dálítið hratt. Hann
smeygði sér milli vörubila og sportbíla og þeg-
ar þeir óku eftir þjóðveginum, hoppaði hjólið
33
' * í