Heimilistíminn - 11.09.1975, Blaðsíða 28

þorskakóngsins. Og á miðjum
stjórnpallinum, þvi þetta var
gömul skúta, sem sokkið hafði
i fyrndinni, stóð kóngurinn
sjálfur.
— Kæri þorskakóngur, sagði
Anna. — Ég er að leita að....
En allt i einu sló hún saman
vængjunum. — En þarna eru
eggin min, öll saman, sagði
hún. Og það var rétt, þvi
þarna lágu þau i hrúgu iram-
an við þorskakónginn.
— Hvað þá? sagði kóngurinn
hvasst. — Eggin þin?
— Já, skilurðu, það stal ein-
hver eggjunum minum i dag
sem voru i hreiðri í garðinum
við andapollinn, kvakaði
Anna.
Þá bliðkaðist kóngurinn. —
Nú, svoþetta eru þá eggin þin,
ungfrú önd, sagði hann. — Ég
hélt, að þau væru perlur. Það
er bara andartak siðan Peli-
kani perluæta kom niður til
min með þau. Hann sagðist
hafa fundið þau i garði og við
héldurn báðir, að þau væru
perlur. Ég safna nefnilega
öllu, sem glitrar og skin á.
— Hélt Pelikani perluæta
raunverulega, að eggin mín
væru ekta perlur? sagði Anna
önd hrærð.
— Já, en auðvitað færð þú
þau aftur, svaraði kóngurinn.
Svo bjó hann til net úr þangi
handa önnu til að bera eggin
sin i. Hún greip i það með nef-
inu, kvaddi þorskakónginn og
litla fiskinn og lagði af stað
upp á yfirborðið aftur. Var-
lega flögraði hún upp á
bryggjuna og vaggaði yfir
girðingar og garða og breiðar
götur, sem bilar óku um og inn
i garðinn aftur. Það var ekki
laust við að fólk á ferli ræki
upp stór augu, þegar það sá
litla önd vappa um með eggin
sin i neti.
Þegar hún kom aftur inn i
garðinn, hópuðust allir fugl-
28
arnir um hana. — Fannstu
raunverulega eggin þin? hróp-
uðu þeir undrandi.
— Já, ég fann þau á hafs-
botni, eins og mávastrákurinn
sagði mér, svaráði Anna bros-
andi.
— Nú? sagði mávastrákur-
inn undrandi. Hann hafði bara
sagt þetta til að narra Önnu,
svo það var ekki furða, þótt
hann yrði dálitið hissa.
Varlega lagði Anna eggin
sin i hréiðrið. Síðan flýtti hún
sér að prila upp i það sjálf og
meðan hún hitaði eggin, skraf-
aði hún við þau. — Ó, elsku,
fallegu perlurnar minar,
hvislaði hún og lagði vængina
vandlega yfir þau.
En um kvöldið safnaði stóri
hKgið
— Peir eru sniðugir á skrifstofunni.
Um daginn fylltu þeir regnhlif for-
stjórans af pappirssneplum.

svanurinn öllum fuglum í
garðinum saman og hélt ræðu-
stúf. — Við höfum lært dálitið
nýtt i dag, sagði hann. —
Meira að segja litil önd eins og
Anna getur farið alla leið nið-
ur á hafsbotn, þegar þess þarf. t
Við höfum lika lært, að sá sem
narrar aðra, verður sjálfur
narraður. Nú finnst mér, að
við eigum að hætta að narra
Önnu.
Allir fuglarnir hrópuðu
húrra fyrir önnu, sem var svo
hrærð, að hún varð að þurrka
burt tár með vængnum, þar
sem hún lá á eggjunum sinum.
Daginn eftir töluðu öll dýrin í
garðinum um kjarkmiklu,
litlu öndina, sem synti niður á
hafsbotn til að sækja eggin sín.
— Ég þarf að finna nefið til að átta
mig. k
— Kr þetta betra svona, nöldur
seggur?