Heimilistíminn - 11.09.1975, Blaðsíða 34

svo í holum og hallaðist svo i beygjum, að
Magnús varð að loka augunum.
En Matthias birtist alltaf, þegar Magnús var
i klipu, það var það bezta við Matthias. Ef
manni fannst maður litill og var leiður eða
hræddur, kom Matthias alltaf akandi og
spurði, hvað væri að. Þá leið manni alltaf svo-
lítið betur.
Ekki það að Magnús héldi, að Patta iiði eitt-
hvað betur núna, þegar hann var búinn að
hjálpa honum. Patta leið áreiðanlega hvorki
illa, né var hræddur. En samt sem áður leið
Magnúsi næstum eins og stóra bróður Patta.
Ekki mikið, en svolítið. Þær þrjár vikur, sem
hann hafði átt heima i Sólskinsgötu, hafði hann
verið heilmikið með Patta á hverjum degi.
Mamma Pattá sagði, að það væri gott að Patti
hefði fengið einhvern að leika sér við, þvi hinir
væru svo miklir fyrir sér. Þá var Patti lika
harla ánægður með að hafa Magnús.
Magnús var rétt búinn að draga Patta niður
úr runnanum, þegar sá litli þaut af stað niður
bratta brekku.
— Flýttu þér, Magnús, kallaði hann. —
Flýttu þér. Hér er hellir.
Magnús þaut á eftir honum, en þarna var
enginn hellir. Það var stórt rör, sem lá inn i
jörðina. Það var svo stórt, að Magnús gat stað-
ið uppréttur á þvi. Áður en honum gafst timi til
að gera nokkuð, var Patti auðvitað horfinn inn i
rörið.
— Það segi ég bara, sagði Magnús við sjálf-
an sig — að þessi strákur verður ekki gamall.
Hann leit i kring um sig i þokunni, en engan
var að sjá. En það fannst, að þeir voru að nálg-
ast höfnina, þvi það heyrðist í kolakrananum
og strætisvögnum. Magnús heyrði öll vinnu-
hljóðin greinilega, en sá ekkert fyrir þokunni,
sem var orðin enn þéttari en áður.
— Hæ, Magnús, kallaði Patti innan úr rör-
inu.
— Patti, sagði Magnús byrstur. — Komdu
strax aftur.
— En það er svaka gaman hérna inni, sagði
Patti ákafur. — Maður getur farið eins langt og
maður vill og hvert heldurðu þá að maður
komi?
— Komdu strax út, svaraði Magnús. Patti
læddist hægt út aftur.
— Ég skil ekki hvers vegna röddin i þér þarf
að vera svona, þegar þú kallar á mig, sagði
hann ásakandi og Magnús skammaðist sin svo-
litið.
— Hugsaðu þér, ef þú hefðir fest þig i rörinu,
sagði hann. — Hvað þá? Hvað hefðirðu þá
sagt?
— Það veit ég ekki, svaraði Patti. — Hvað
heldurðu, að ég hefði sagt?
— Þú hefðir að minnsta kosti verið flengdur,
þegar þú kæmir heim, hélt Magnús áfram.
— En ef ég hefði komið heim, hefði ég alls
ekki setið fastur i rörinu, sagði Patti. — Og ef
ég hefði verið í rörinu, hefði ég ekki komið
heim. Nú skil ég alls ekki, um hvað þú ert að
tala. Þú ert heldur ekki búinn að segja mér,
hvert rörið liggur.
— Halló, strákar, kallaði einhver fyrir aftan
þá. Þeir sneru sér við. Neðar i brekkunni var
maður i vinnugalla og moldugum stigvélum-
— Þetta er ekki leikvöllur fyrir börn, sagði
hann.
Magnús flýtti sér að færa sig fjær, en Patti
stóð auðvitað við rörið á öðrum fæti og með
þumalfingurinn i munninum.
— Hvað ertu að gera hérna? spurði maður-
inn.
— Ég er með honum, svaraði Patti og benti á
Magnús. Hann heitir Magnús og ég heiti Patti-
Eiginlega heiti ég Patrekur, en allir kalla mig
Patta. Ég er fimm ára og hvert liggur þetta
rör?
— Hefurðu ekki séð, að það er verið að
byggja mörg hús þarna uppfrá, svaraði mað-
urinn og benti út i þokuna. Patti kinkaði kolli-
— Ég er að taka tönn og þess vegna verð ég
að hafa þumalfingurinn i munninum, sagði
hann.
— Viltu fá að vita, hvert rörið liggur, eða
ekki? spurði maðurinn.
— Mig langar mikið að vita, hvert það ligg'
ur, sagði Patti, — þvi Magnús vissi það ekki,
þegar ég spurði hann.
— Það er ekki svo gott að vita, sagði maður-
inn. — En það liggur alveg upp að nýju húsun-
um og þegar búið er að byggja hverfið, á það að
ná alveg niður i höfnina og vera skólpræsi fyrir
nýja hverfið.
— Getur maður þá farið inn i rörið og komið
út úr þvi við endann á Sólskinsgötu? spurði
Magnús hissa.
— Gott, vinur, þú skilur þetta alveg rétt,
sagði maðurinn og stakk strái upp i sig. — Nú
skaltu skýra það fyrir litla bróður þinum og
taktu hann með þér, því við þurfum að fara að
vinna.
Magnús tók i hönd Patta og svo héldu þeir á-
fram. i hverju skrefi séu þeir nýjan blett, og
runnar og fleira kom fram úr þokunni. Siðan
Framhald
34