Heimilistíminn - 11.09.1975, Blaðsíða 36

hátt, gátu haft mikið fé upp úr því. Margar þeirra,
sem voru samtíða mér þarna, söfnuðu sér nægu fé
til mikils heimanmundar, svo þær gætu gifzt góðum
mönnum. Þær urðu virðingarverðar frúr og mæður
margra barna. En sú leið höfðaði aldrei til mín.
— Mér var kennt að tala rétt, standa rétt, sitja,
hvernig ég ætti að nota hendurnar. Ég lærði allt um
f öt, skartgripi og smekkur minn mótaðist þar. Rödd
mín var þjálfuð og ég lærði að leika á mörg hljóð-
færi. Á f jórtán ára af mælisdegi mínum var ég vígð
framtiðarstarfi mínu. Þá hafði ég verið meira en
sex ár í tehúsinu og stundað strangt nám. Ekkert
var sparað og ég fékk mína eigin þjónustustúlku.
— En.... hataðirðu ekki þetta líf? spurði Blanche
lágt.
— Að þjóna karlmönnum? Nei. Það var betra en
að þræla og lifa á barmi hungursneyðar, að þurfa
að erfiða hverja mínútu dagsins, fæða barn á
hverju ári og hafa aldrei stund fyrir sjálfa sig, eng-
ar skemmtanir og enga fallega hluti í kring um sig.
Ég sagði, að viðskiptavinirnir hefðu verið úr æðstu
stéttum og f lestir mjög ríkir. Ég var skyldug til að
vera i tehúsinu í tvö ár og allt sem ég vann mér inn,
rann til hússins sem greiðsla fyrir menntun mína.
En þegar ég var sextán ára og fór að vinna mér
svolítið inn sjálf, greiddi auðugur mandaríni háa
upphæð fyrir mig og ég fór með honum. Hann fór
með mig á landareign sina við Hankow og þar bjó
ég með honum í hálft annað ár. Hann var gamall,
en góður við mig og ég gerði mitt bezta til að sýna
þakklæti mitt. Þegar hann lézt.... hann var myrt-
ur.... komst ég að raun um, að hann hafði arfleitt
migað miklum landareignum og nægum peningum
til að ég gæti verið sjálfstæð til æviloka.
En ég var enn ekki orðin átján ára og heimurinn
var opinn fyrir fótum mér. Ég var laus við allar
skyldur og gat gert það sem ég vildi. Ég fór til
Shanghai og næstu árin átti ég marga elskhuga....
allt volduga menn. Ég skildi ekki við neinn þeirra
án þess að fá góðar gjafir, gimsteina eða peninga.
Stríðið snerti mig ekki, ekki einu sinni, þegar ég
sneri aftur til Peking undir vernd háttsetts manns.
En þegar greinilegt var, að þjóðernissinnar gátu
ekki haldið Kína lengur, fékk ég áhyggjur. Vernd-
ari minn neyddist til að yfirgefa mig og seinna
frétti ég, að hann hefði fallið í gildru kommúnista.
Ég skildi, að ég var líka í hættu, því þeir leituðu uppi
alla, sem héldu tryggð við gömlu stjórnina. Þess
vegna gerði ég mínar ráðstafanir...
— Hvers konai; ráðstafanir? spurði Blanche.
Ég tók mér einfaldlega einn af æðstu mönnum
nýju stjórnarinnar sem elskhuga. Ég get ekki sagt,
að mér haf i líkað það vel, en þegar sambandi okkar
lauk, var hann mjög þakklátur. Þakklæti hans kom
i Ijós eins og ég hafði vonað og ég gat farið að líta i
kring um mig ef tir landareign, sem hafði ekki verið
skipt upp og væri nægilega langt frá miðdepli at-
burðanna, til að ég gæti fengið að vera í friði. Ég
valdi þennan stað, keypti hann og f lutti hingað með
tryggum þjónum mínum. Hér hef ég búið síðan.
Þetta er einmanalegt líf og hentar mérallsekki, því
á beztu árum mínum ferðaðist ég mikið og fór oft
meðelskhugum mínum til Evrópu. Einn var sendi-
36
ráðsstarfsmaður, sem sendur var til Parísar og ég
fór með honum. Þar lærði ég frönsku.
—En hvernig kynntistu Nicholas Petrov? spurði
Blanche fljótmælt.
— Það var þegar ég bjó með síðasta elskhuga
mínum. Petrov of ursti var kominn frá Rússlandi til
að framkvæma verkefni fyrir stjórnina þar og
hann dvaldi sem gestur okkar. Verndari minn bað
mig oft að standa fyrir veizlum, þegar þeir voru af
æðri stigum, ef til vill vegna þess að hann var ó-
menntaður maður og óöruggur með sjálfan sig-
Mér geðjaðist vel að Petrov frá upphaf i og við urð-
um vinir. Ég sagði honum, að ef ég gæti nokkurn
tíma hjálpað honum, mætti hann hagnýta sér vin-
áttu mína.
— Var....? Blanche þagnaði snögglega. Hún gat
ekki spurt Ferskjublóm, hvort Nick hefði verið einn
af elskhugum hennar. Það var liklegt, annars væri
hann ekki svo náinn vinur hennar, að hann hefði
meira að segja komið með hana, Blanche, hingað.
....Hvernig gat hann annars treyst þessari konu
svona takmarkalaust?
En löng reynsla Ferskjublóms hafði kennt henni
að lesa hugsanir annarra og hún lagði höndina ró-
andi á handlegg Blanche.
— Það hefur aldrei verið neitt annað en vinátta
milli okkar Petrovs ofursta, fullvissaði hún. "
Hefði svo verið, hefði ég aldrei samþykkt að fela
þig hérna.
— Ég skil ekki, hvers vegna þú tekur slíka áhættu,
mótmælti Blanche. — Ég skipti þig ekki nokkru
máli.
— Áhættan er ekki svo mikil og ég vorkenni konu,
sem er í þessari aðstöðu, alsaklaus. Ég er búin að
lofa Petrov, að þú iskulir vera örugg hér og ég skal
standa við það loforð. Ef eitthvað kemur f yrir mig
þess vegna, læt ég ekki taka mig lifandi.
— Samt sem áður ætti ég ekki að vera hér og
koma þér í vandræði og ef til vill hættu, sagði
Blanche lágt.
— Stundum er viss hætta bara örvandi, svaraði
Ferskjublóm. — Hún hefur sömu áhrif og gott vín
og er góð f yrir meltinguna, ef hún er ekki of mikil-
Dagarnir snigluðust áfram og enn heyrðist ekki
orð f rá Petrov. Blanche var hrædd og gat ekki sofn
ið. Hún spurði Ferskjublóm, hvort nokkuð gæti hafa
farið úr skorðum, en hin f ullvissaði hana um að all+
væri í lagi og bað hana að vera rólega.
— Nicholas Petrov getur séð um sig sjálfur, það
get ég f ullvissað þig um, sagði hún. — Þú skalt ekki
óttast um hann. Hann er undir vernd yfirvaldanna
og ég held að enginn háttsettur Kínverji sé svo
heimskur, að lenda í útistöðum við hann.
— Þá er ef til vill eitthvað að John... sagði
Blanche áhyggjufull.
— Ég er viss um, að það amar ekkert að mági þín-
um heldur og að þú fréttir bráðlega af honum og
systur þinni líka. En til að róa þig, get ég sagt þér,
að ef einhverjar slæmar fréttir væru af þeim/
mundi Petrov ekki leyna þig þeim. Hann mundi
segja þér...