Heimilistíminn - 11.09.1975, Blaðsíða 35

MARY RICHMONT:
Aðeins einn kostur
, Ertu.......ertu ekkja? spurði Blanche. — Eða
niauztu þessa landareign í arf eftir föður þinn? Ég
ve't- að þú hlýtur að vera afskaplega auðug, annars
y®ri ekki svona fínt hérna. Til dæmis þetta her-
°er9i...hún leit í kringum sig í stofunni, þar sem
Þ&r sátu — það hlýtur að haf a kostað stórf é.
. Nei, ég hef aldrei verið gift, svaraði Ferskju-
ulóm hægt.— Faðir minn var þess heldur ekki um-
Korninn að láta nokkuð eftir sig. Allt þetta og pen-
ln9arnir, sem eru öruggir í Englandi og Bandaríkj-
unum, eru ávextir af vinnu minni. Þú spyrð ekki,
hvaðég hafi starfað? bætti hún við, þegar Blanche
Sa9ði ekkert.
Mér....datt í hug, að þú vildir kannski ekki
Sa9ja frá því.... ég vil ekki hnýsast í einkamál
Þ'n... en þú heillar mig...
, Geri ég það? Það er gott að vita, að ég hef enn
Pann hæf ileika. Hvað heldurðu að ég haf i gert, áður
en hér varð alþýðulýðveldi?
Kannski þú hafir verið ....... kvikmynda-
stlarna, gat Blanche upp á.
, ~~ Nei, ekkert svo rómantískt. Ég hef aldrei
Kpmið á svið, en samt sem áður hef ég verið að leika
allt nnitt líf.
, En....... njósnari þá, ef til vill starfandi fyrir
Plóðernissinna?
^erskjublóm brosti lítið eitt. — Eftir ástandið
varð eins og það er, hef ég útvegað vinum mínum
V|ssar upplýsingar og hjálpað þeim, sem hafa
P^rfnazt þess, eins og þú, en ég hef aldrei starfað
^pni njósnari. Nei, vina mín, auðæfum mínum hef
rðsafnaðá allt annan hátt—á elzta hátt í heimi.
^kilurðu hvað ég á við?
^g... held það, svaraði Blanche og eldroðn-
aoi.
Þaðer erf ittfyrir evrópska konu að skilja það.
orskjublóm lagði silkiefnið í kjöltu sína og
ondurnar of an á. — Líf okkar er svo ótrúlega ólíkt.
5,n óg skal segja þér sögu mína. Það er ........
, tnyglisverð saga —þér getur meira að segja þótt
T*1 skemmtileg. Foreldrar mínir voru fátæk og
la.mjög stóra fjölskyldu. Við bjuggum norður í
só?d'nu á mlög lítilli landareign og unnum öll frá
, '^upprás til sólarlags til að geta lif að á því, sem
"a.iðgaf. Daginn, sem ég fæddist, var móðir mín
, 0 vinna úti á akri. Hún hætti aðeins skamma stund,
ra sér bak við runna til að fæða mig og var komin
Ur til vinnunnar með mig bundna á bakið eftir
^rtak. Stórkostleg kona, móðir mín.
. 6g vissi ekki að slikt væri til, skaut Blanche
tnn i, ’
hér er me^al fótækra Kínverja. Konur
ern aldar upp til þolinmæði og til að fæða börn.
Þegar ég var sjö ára, varð hungursneyð í héraðinu.
Foreldrar mínir vissu ekki, hvernig þau ættu að út-
vega mat. Margar f jölskyldur fóru suður á bóginn
til Shanghai og nokkrar reyndu að komast til Hong
Kong. En viðgátum ekki farið, við vorum svo mörg
og móðir mín haf ði nýlega alið tvíbura. Þrennt lézt í
f jölskyldunni og var grafið fyrir utan skúrinn sem
við bjuggum í og við vissum, að ekkert okkar gat
lifað miklu lengur, ef við gætum ekki fengið pen-
inga fyrir mat. Það var þá, sem nokkrir menn
komu norður eftir í leit að litlum stúlkum, sem alast
. skyldu upp fyrir tehúsin í Peking, Hankow og
Shanghai. Þeir voru ákaflega sérvitrir, því stúlk-
urnar, sem þeir völdu, urðu að hafa sérstaka eigin-
leika. Þessi hús, sem sendu mennina, voru fyrsta
f lokks og venjulegar bændadætur vöktu ekki áhuga
þeirra. En það gerði ég hins vegar. Ég hafði alltaf
verið öðruvísi en hin og móðir mín tók mig alltaf
fram yfir systkini mín og reyndi að hlífa mér við
erfiðustu vinnunni. Hún kenndi mér líka það litla
sem ég hafði lært að gera f yrir útlit mitt.
Ég skildi það ekki þá, en hef skilið það síðan, að
maðurinn sem ég þekkti sem föður minn, var það
ekki. Átta mánuðum áður en ég fæddist, hafði her-
deild farið um héraðið. Yf irmaðurinn var ungur og
myndarlegur. Móðir mín var vön að fara til búð-
anna til að þvo af honum. Hún var aðlaðandi í útliti
og maðurinn var að sjálfsögðu leiður á félagsskap
karlmanna eingöngu.
— Veslings móðir þín, sagði Blanche.
— En hvers vegna? Þetta var eðlilegt. Slíkir hlut-
ir eru alltaf að gerast og ég á óþekktum föður að
þakka þá eiginleika, sem ég hefði ekki erft sem
dóttir venjulegs bónda. Móðir mín sá tækifæri til að
bjarga líf i mínu og mér f rá þeirri ömurlegu tilveru
sem ég hefði átt, alveg eins og hún í svo mörg ár.
Hún seldi mönnunum mig og maðurinn, sem ég
hafði þekkt sem föður minn, mótmælti ekki og f yrir
peningana gátu þau haldið suður á bóginn og fengið
mat handa hinum börnunum.
— Skelfilegt, sagði Blanche hneyksluð.
— Það var það ekki, en það lítur kannske þannig
út í þínum augum.
— En þú varðst ambátt við þetta, mótmælti
Blanche.
— Allar konur eru ambáttir að einhverju leyti....
heimila sinna, barna sinna, manna sinna og f lestar
ef til vill þess versta, fátæktarinnar... ég fór til
Peking, í tehús, sem talið var hafa finustu við-
skiptavinina. Þar fékk ég menntun mína. Ó, já,
bætti hún við, þegar Blanche setti upp skelfingar-
svip. — Það var talið mjög virðingarvert starf í þá
daga og þær stúlkur, sem nýttu tækifærin á réttan
35