Heimilistíminn - 02.10.1975, Síða 22

Eldrai
Eiríkur hafði sagt
mér upp — gegn um
síma. Var hægt að
gera það á
ómerkilegri hótt? En
hann gat varla
hafa gert
það í fyllstu alvöru...
— Þú ert svo hljóð, Helga, sagði
mamma við kaffiborðið og leit áhyggju-
full á mig. — Er eitthvað að?
— Ég er i fýlu, svaraði ég.
Við erum vön að skýra frá sliku á
heimilinu. Það er i rauninni mjög gott, þvi
þá vitum við hvar við h.öfum hvert annað.
Enginn, hvorki mamma, pabbi né Diddi
bróðir nenntu að spyrja, hvers vegna ég
væri i fýlu. Þau eru tillitssöm þannig. Auk
þess bjuggust þau sjálfsagt við að ég
mundi byrja að tala um það sjálf. En mér
datt ekki i hug að skýra frá ástæðunni
fyrir fýlunni i mér.Ekki strax. Ég varð að
fá dálitinn tima til að gera mér grein fyrir
þvi, sem gerzt hafði og hvers vegna það
haföi gerzt.
Mamma, pabbi og Diddi horfðu á mig,
eins og þau biðu, en þegar ég hristi höfuð-
ið lftillega, litu þau af mér. Þau grunaði
liklega að það væri eitthvað i sambandi
við Eirik, sem þjakaði mig, fyrst ég var
svona þögul)
Það stóð heima. Eirikur hafði sagt mér
upp. Þennan sama dag. Það versta við
þaö var, að það hafði gerzt á frámunaleg3
leiðinlegan hátt, sem sagt gegnum sima-
Jæja.til aðvera fullkomlega heiðarleg,
þá hafði þetta allt byrjað kvöldið áður.
Við Eirikur höfðum farið i bió og séð
furðulega mynd um fólk sem gekk aftur
og þess háttar. A eftir höfðum við fengið
okkur brauðsneið á kaffihúsi. Ot frá efni
myndarinnar höfðum við svo byrjað að
rifast. ósköp rólega, næstum með gaman-
semi I fyrstu, eins og venjulega. En smátt
og smátt hafði tónninn orðið bitrari og
loks hreyttum við hatursorðum hvort i
annað.
22