Heimilistíminn - 06.10.1977, Síða 10

Þaö fór skyndilega aö hvessa eftir há-
degiö, og Tove hugsaöi áhyggjufull til
veöurfréttanna siödegis, þegar varaö
haföi veriö viö stormi, sem væri aö skella
á.
Edwin haföi fariö i róöur. Hann var ó-
forbetranlegur sportveiöimaöur, og
meira aö segja einn þeirra, sem alltaf
kom meö fisk meö sér heim.
Tove var löngu oröin leiö á þessum
fiski.
Reyndar gaf Edwin fiskinn lit um allt,
ensamt varalltaf allt of mikiö eftir, og þá
var ætlazt til þess af henni, aö hún tæki
hann og kæmi honum fyrir i frystinum. Og
þaö sem meira var, henni þótti fiskur alls
ekki góöur. Henni féll heldur alls ekki, aö
þurfa aö vera ein heima svo aö segja
hverja einustu helgi og biöa eftir Edwin,
sem svo kæmi heim meö fullan bát af
fiski, og ætlaöist til þess af henni, að hún
verkaði hann og gengi frá honum.
Þessi óskaplega veiöiárátta hans haföi
meira að segja oröiö til þess aö hún fór aö
velta því fyrir sér, hvort hún heföi yfirleitt
nokkurn áhuga lengur á Edwin sjálfum.
Hún hafði að minnsta kosti ekki áhuga á
litla húsinu viö ströndina, sem hann.til
þess einsað eiga auöveldara meö aö sinna
fristundagamni sínu.... haföi keypt fyrir
fjórum árum. Hún hataöi einmanaleik-
ann, þegar hann var I vinnunni og ekki
siöur, þegar hann var úti á sjó aö veiöa og
kom svo heim aftur til hennar meö fiskinn
og auk þess heil ósköp af heldur ótrúleg-
um fiskisögum.
Edwin átti litinn tólf feta bát meö utan-
borÖ6mótor. Oftast gat hún horft á hann
þar sem hann var úti á sjó, en stundum
sigldi hann fyrir nesiö, og þá sá hún hann
ekki lengur.
Það hafði hann einmitt gert í dag.
HUn leit til himins, þar sem skýin
hrönnuöust saman og dökknuöu stööugt
og rétt eins og sagt haföi veriö i veöur-
fréttunum var einnig mikiö fariö aö
hvessa.
10
Ef hann yröi nú kyrr þarna Uti á hafinu
og kæmi ekki aftur?
Hugsuninni sló niöur i huga hennar og
hún gerði sér grein fyrir þvi aö þaö var
vegna kólnandi sambúöar þeirra eftir aö
þau fluttust i Strandhúsiö. Þau rifust ekki,
og eftir þvi sem bezt varö séö rikti friöur
milli þeirra, en þaö var ástand sem var
fullt af hættum og ósögöum hugsunum.
Þaö varö henni ljóst þetta augnablik.
Hættulegar hugsanir.
Þaö hvessti meir og meir og hún gekk
niður að sjónum og horföi út yfir öldu-
toppana og reyndi aö koma auga á gula
bátinn.
Hann sást hvergi.
Tove gekk aftur upp aö húsinu i þungum
þönkum.
Er þaö i raun og veru satt, hugsaöi hún
meö sjálfri sér dálitiö miöur sin, aö ég
óski þess aö Edwin hverfi út úr lifi mlnu?
Öska ég þess i raun og veru?
Þar sem hún svo sat heima i stofunni,
ogreyndi aö hlýja sér á kaffifékk hún allt
i einu svar viö spurningunni.
— Já, hún óskaöi þess. Hún vildi veröa
frjáls.
Hún var oröin viss um þetta, þarna sem
hún sat og stormurinn færöist stööugt i
aukana og öldurnar risu hærra og hærra.
Hún óskaöi þess um leiö og hún leit út yfir
freyðandi öldutoppana. Hún óskaöi þess á
meðan hún horföi á lltinn fiskibát berjast
viö aö ná landi.
Hún óskaöi þess aö Edwin hyrfi.... á
einn eða annan hátt.... og ef til vill hyrfi
hann lika i dag. Þá væri hún frjáls. Þau
áttu engin börn. Hún var algjörlega frjáls
og gæti notaö timann til þess, sem hana
sjálfa langaöi til. Hún gerði sér reyndar
ekki fullkomlega grein fyrir þvi, hvaö þaö
var sem hún haföi i huga. Þaö var aöeins
frelsiö sem stóö fyrir hugskotssjónum
hennar, lokkaöi hana til sin. Frelsib.
Myrkrið var aö skella á, þegar hún sá
tvo menn koma eftir strandveginum I átt
til Strandhússins, og hún þekkti þá strax.
Þaö var Lönn sóknarprestur og Marius
Petersen. Þeir gengu hægt og voru álútir
þar sem þeir böröust á móti storminum.
Hjarta Tove tók aö slá örar þegar hún sá
þá.
Hún vissi til hvers þeir komu.
Þeirfæröu henni fréttimarum aö Edw-
in væri drukknaður.
Osk hennarhaföi rætzt.... enda þótt hún
heföi nú i raun og veru ekki beint hugsaö
sér þetta svona.... eöa hvaö?
Þeir böröu aö dyrum og Tove opnaöi
fyrir þeim og horfði á þá, á meðan hún
beið eftir þvi að þeir segöu henni, hvaö
gerzt haföi.
Það var séra Lönn sem haföi orö fyrir
þeim.
— Já, Tove, þaö sem viö ætlum aö segja
þér er...
— Edwin, sagöi hún rólega.
Mennirnir kinkuöu báöirkolli, og prest-
urinn sagöi, aö bátur hans heföi fundizt á
hvolfi á ströndinni, en Edwin höfðu þeir
ekki fundiö enn.
Léttirinn, hugsaöi Tove, hvers vegna
léttir mér ekki? Ég óskaöi þess þó I dag,
aö Edwin hyrfi. Nú er ég frjáls, Hvers
vegna léttir mér ekki eins og ég bjóst viö.
En þaö gerðist ekki.
Allt I einu varð henni ljóst aö sorgin var
aö ná tökum á henni. Hún furðaði sig á
þvi, og hún fann kökk I hálsinum og hann
stækkaöi og stækkaði, og henni fannst
næstum hún vera aö kafna. Úr miklum