Heimilistíminn - 06.10.1977, Blaðsíða 25

Tóti og Bárður skellihlógu báðir, en afi hristi
höfuðið.
„Snjóflóðin eru nú vissulega ekkert lamb að
leika sér við,” sagði hann alvarlegur, — ,,og
við erum öll innilega glöð yfir því, að þið eruð
komin lieim heil á húfi.
Og þá fyrst varð Bárði litla ljóst, að liklega
var það bezt af öllu, að hann varð eftir heima.
En langt, langt úti á ísnum, skammt frá
skógarjaðrinum, hinum megin við vatnið,
blakti ljós á litlu tólgarkerti í tómu snjóhúsi.
Tvær hagamýs laumuðust óttaslegnar inn og
átu nokkra brauðmola, sem þær fundu þar. Og
forvitinn refur rak trýnið fram undan furu-
stofni, laumaðist siðan varfærnislega niður að
þessu furðulega greni, settist á afturfæturna og
beið. Og þar sat hann hinn rólegasti, þangað til
ljósið var slokknað. Þá fór hann á kreik, rak
upp eins konar gelt og hvarf upp i skóginn á ný.
6. kafli.
Tunglskinsnótt.
„Á skammri stund skipast veður í loft,” seg-
ir gamall talsháttur, og það á vel við um veðrið
i fjallabyggðum Noregs. Tveim dögum eftir
stórhriðina miklu, var komið bezta veður, og
þá ók pabbi Boggu heim til prestssetursins.
Þegar hann kom heim, sagði hann frá þvi, að
mörg snjóflóð hefðu fallið niður i dalinn, og
meðal annars eitt i Svartagili. Þau hefðu verið
mjög lengi að baksa við að komast yfir það, þvi
að flóðið hefði lokað gilinu að mestu og raunar
verið ófært með öllu. Þau fréttu, að snjóflóð
hefðu einnig fallið á ýmsum öðrum stöðum, án
þess þó að valda miklu tjóni sem betur fór.
„Það er gott, að þetta er afstaðið, — við þurf-
um þá ekki að óttast óhræsis snjóflóðið að svo
stöddu.”
Og góða veðrið hélt áfram enn um stund.
En það var mikið frost, — jafnvel óvenju
mikið, svo að Tóta þótti nóg um. Þegar þeir
bræður fóru að leika sér i sólskininu á daginn,
urðu þeir að dúða sig, eins og þeir væru að fara
i langferð, og þá var ekki beint þægilegt að
renna sér á skiðum.
Maria litla fékk alls ekki að fara út þessa
daga, þvi að mamma var svo hrædd um, að
henni yrði alltof kalt, — mundi jafnvel kala til
óbóta. Þess vegna varð hún að vera inni við
hlóðirnar að leika sér við brúðuna sina.
„Það kemur sér heldur betur, að við eigum
hlý hús, bæði fyrir fólk og fénað,” sagði
mamma.
Tóti var henni alveg sammála. Hann vissi
um bæi, þar sem fjósin voru svo léleg, að
skepnurnar þjáðust mjög af kulda. Og sums
staðar var plássið alltof litið og umhirða nær
engin, svo að þær ösluðu i mykju upp á miðja
leggi.
í Bárðarbæ voru öll útihús rúmgóð og hlý,
svo að vel fór um dýrin, óg auðvelt að halda
öllu hreinu.
„Við erum kannski of éinangruð, — búum
heldur langt frá öðru fólki,” sagði mamma
stundum. „En bærinn er góður, og hann verður
enn þá betri, þegar þið Bárður verðið stórir og
getið hjálpað pabba.”
En Tóti gat tæpast hugsað sér, að nokkru
yrði breytt. Hann gat ekki hugsað sér betri
dvalarstað en bjarta, stóra eldhúsið þeirra
með hlóðunum góðu,þar sem eldur logaði allan
daginn. Aldrei mundi hann að minnsta kosti
breyta þvi. Þar gátu þau öll setið á kvöldin og
unnið að verkum sinum, án þess að vera hvert
fyrir öðru, — mamma og amma við rokk sinn
og vefstól, en þeir karlmennirnir við ýmiss
konar handiðju.
Oft hafði hann mikið yndi af þvi að sitja á
bekknum við gluggann og horfa út yfir snævi-
þakið umhverfið. Þegar hann lagði hendurnar
að glugganum þannig, að þær útilokuðu ljósið
frá eldstæðinu, gat hann dvalið timum saman i
ævintýraheimi, sem hann hafði mikinn áhuga
á. Einkum bauð febrúarmánuður upp á mikla
fjölbreytni, þegar refirnir voru i tilhugalifínu.
Þá voru þeir svo gæfir, að þeir komu oft alveg
heim að bænum.
Svo bar það eitt kvöld sem oftar, að hann sat
við gluggann og horfði hugfanginn út. Tunglið
af bls. 38
Z
Lausn á Gægjugotunum
P I gegn um götin eigiö þiö aö sjá fugl,
< klukku, andlit, gitar, fisk og vatnskonnu.
4 Það er B.
25