Heimilistíminn - 06.10.1977, Blaðsíða 23

gekk hún nokkra hringi um sjálfa sig, en lagð-
ist siðan makindalega á feldinn.
Tóti varpaði öndinni léttar. Hann var orðinn
hræddur um, að Pila mundi deyja.
,,Nær hún sér ekki að fullu aftur?” spurði
hann.
„Jú, hún nær sér alveg áreiðanlega”, sagði
pabbi — „hún er ung og þolir mikið. Og en hvað
það var gott, að við heyrðum til hennar. Hún
hefði ekki þolað öllu lengur að vera úti i stór-
hriðinni.
Tóti vafði feldinum utan um sig við hliðina á
Pilu. Það var nóg pláss handa þeim báðum.
Hann lagði höfuðið á kroppinn hennar — hafði
hann fyrir eins konar kodda — og þanpig sofn-
aði hann, með fingurna inn i feldinum hennar
hlýja.
5. kafli
PtLA FINNUR LEIÐINA HEIM
Tóti vaknaði við það, að pabbi kom gætilega
við öxl hans.
„Nú skulum við fara að búa okkur undir að
lvggja af stað héðan, Tóti minn”, sagði pabbi.
„Við ætlum að reyna að komast sem fyrst
heim”.
„Er komið gott veður?” spurði Tóti og settist
strax upp.
„Storminn hefur lægt mikið”, svaraði pabbi.
„Við verðum að reyna að átta okkur, áður en
dimmir. Þau eru áreiðanlega orðin hrædd um
okkur heima, og það er heldur engan veginn
ánægjulegt að þurfa að halda hér til alla nótt-
ina”.
Tóti hlustaði. Hvinur stormsins var alls ekki
eins mikill og fyrr. Hann skreið út úr feldinum,
og honum var hrollkalt eftir svefninn. En hon-
um hlýnaði fljótt, þvi að Bogga neri bak hans
um stund og hjálpaði honum siðan i útifötin.
Pila dansaði um gólfið af eftirvæntingu og kát-
inu. Henni var ljóst, að þau ætluðu að leggja af
stað, og hún hlakkaði mikið til að komast út.
„Hafið Pilu með ykkur inni, þangað til ég læt
3'kkur vita”, kallaði pabbi utan úr göngunum.
Hann hafði þegar spennt Þyt fyrir sleðann. Svo
rétti Bogga honum feldina og pokana, og skreið
siðan sjálf út. Og innan skamms kölluðu þau til
Tóta, að nú væri allt tilbúið, og kom þá brátt út
með Lillu á hælum sér.
„Flýttu þér upp i sleðann”, kallaði pabbi.
„Nú skiptir mestu máli að halda á sér hita.
Bogga settist á bak við Tóta, en pabbi laut nið-
ur að Pilu og sagði:
„Vertu nú dugleg Pila min, og finndu leiðina
heim”.
Pila leit upp og dillaði skottinu. Hún hafði nú
náð sér að fullu, eftir að hafa hvilt sig vel, og
fengið gott að éta. Og það var alveg eins og hún
skildi það sem pabbi sagði, því að hún fór
þegar að snúast sitt á hvað, og þefa út i loftið,
til þess að finna réttu áttina. Eftir nokkra stund
kom hún aftur til pabba, og var þá fremur
niður dregin og ráðvillt. Hún hafði ekki getað
áttað sig á, hvert halda skyldi.
„Veiztu þá ekkert hvert stefna skal, Pila min
litla?” sagði pabbi og klappaði henni bliðlega.
Pila vældi lítið eitt, settist á afturfæturna og
leit ákaft til pabba, eins og hún vildi segja: „Þú
veizt, að mig langar mikið til að hjálpa þér en
þetta get ég ekki, — ég veit ekkert hvert stefna
skal!
Tóti horfði i kringum sig.
Já, þetta leit vissulega ekki vel út. Það var
mikil snjókoma og þó veðrið hefði gengið tölu-
vert niður, var skyggnið harla litið betra en .
fyrr.
„Heldurðu pabbi, að hún átti sig á þvi, hvert
við eigum að stefna?” spurði hann.
„Já, ef hún gæti aðeins fundið þefinn af ein-
hverju að heiman.þá er enginn vafi á þvi”,
svaraði pabbi. „Ef vindáttin væri þannig, gæti
hún fundið reykjarþefinn frá eldstæðinu okkar,
i mikilli fjarlægð.”
„Já, bara að við værum nú svo heppin”,
sagði Bogga.
„Það er engan veginn útilokað,” sagði pabbi.
„Rétt áður en þið komuð út, rofaði til og mér
fannst ég sjá glytta í Bárðarbungu, og vindur-
inn kemur einmitt úr þeirri átt. Við skulum
strax aka af stað og sjá hvað gerist.”
Þvi næst hottaði pabbi á hreindýrið sem lagði
strax rösklega af stað. Pabbi gekk á skiðum
sinum rétt við sleðann, en Píla hljóp á undan,
með hringað skott, og þefaðu út i loftið sitt á
hvað. Öðru hverju leit hún til pabba sem þá
hrósaðihenni og kallaði: „Já, vertu nú dugleg
Pila litla, og finndu leiðina heim.”
Tóti fylgdist með Pilu af miklum áhuga.
Hugsa sér ef þau stefndu nú burt frá Bárðgr-
bæ? Hugsa sér ef þau ækju nú i hring eins og
villtir menn gera oft og heldu þannig áfram
alla nóttina? — Það var byrjað að rökkva. Eftir
nokkra stund mundi verða komið niðamyrkur.
Hann starði til baka og óskaði þess með sjálf-'
um sér, að þau hefðu verið róleg lengur i snjó-
húsinu hlýja. Nú var það horfið i snjókófið, og