Heimilistíminn - 06.10.1977, Blaðsíða 24

þau mundu áreiðanlega ekki geta fundið það
aftur. Annars hafði hann alveg gleymt að
slökkva á kertinu og taka það með sér. En hvað
það var skritið að hugsa til þess, að það logaði
enn á þvi þarna inni. Honum fannst, að kertið
hlyti að vera fjarska einmana.
En ef til vill kæmi þangað iítil hagamús i
rökkrinu, — eða kannski refur.
Á meðan hann var að hugsa um þetta, fór
Pila allt i einu að gelta mjög ákaft. Þytur tók
lika töluvert viðbragð og hrökk til hliðar. Eitt-
hvað hafði gerzt, sem vakti ótta dýranna.
Og þarna — þarna kom allt i einu einhver
léttur kringlóttur hlutur út úr kófinu og valt
eftir isnum i áttina til sleðans. Pila hljóp að
þessari einkennilegu sendingu og ætlaði að
gripa hana. En þegar hún fann þefinn af henni
nam hún skömmustuleg staðar og laumaðist
burt með lafandi skott. Pabba tókst hins vegar
að ná þessari óvæntu sendingu, tók hana upp og
skellihló.
,,Það er eitt af fuglabyrgjunum okkar litlu að
heiman,” sagði hann.
„Hvernig getur staðið á þvi, að það er allt i
einu komið hingað?” kallaði Tóti.
„Vindurinn hefur auðvitað borið það til okk-
ar,” sagði pabbi hlæjandi.
,,Þá getum við ekki verið langt frá Bárðar-
bæ,” sagði Bogga.
,,Um það er nú ekki hægt að fullyrða neitt—
sagði pabbi og gekk frá byrginu á sleðanum.
„Svona léttur hlutur getur borizt langar leiðir i
stormi, en við skulum hiklaust vona, að við sé-
um á réttri leið.”
Tóti og Bogga litu vonsvikin hvort til annars.
Þau höfðu vonazt til að nú væru þau næstum
því komin heim, en það voru þá víst aðeins tál-
vonir. Nú var lika farið að dimma iskyggilega
mikið. Tóti dró fledinn betur yfir sig og fannst
útlitið harla ömurlegt.
En pabbi hafði alls ekki misst kjarkinn.
Hann hottaði á Þyt, sem lagði strax af stað.
Píla hljóp enn á undan og þefaði sitt á hvað. Og
fyrr en varði rak hún allt i einu upp hátt gelt og
hvarf út í hríðarkófið.
,, Já, sjáið bara, — nú fer eitthvað að gerast,
sem gagn er að,” kallaði pabbi.
Eftir stutta stund kom Píla aftur til pabba.
Hún gelti mikið, dansaði af gleði allt i kringum
hann og vildi greinilega segja honum einhver
góð tiðindi.
„Já, þetta likar mér, Pila min!” kallaði
pabbi. Hann hottaði enn á Þyt, og Píla hljóp
áköf á undan. Og allt í einu kom Tóti auga á
'24
dauft ljós beint fyrir framan þau. Hann sá það
vel, örsutta stund, en svo hvarf það aftur í kóf-
ið. Það fór alls ekki á milli mála, — hann hafði
séð það.
„Sáuð þið ekki ljósið?” kallaði hann hástöf-
um og benti fram.
Pabbi og Bogga horfðu ákaft i þá átt, sem
hann benti.
Jú, þarna kom það aftur greinilega í ljós, —
litil tindrandi stjarna i hriðarkófinu. Það gat
ekki verið neitt vafamál.l Þetta var ljós-
bjarminn frá stóru tólgarkertunum þremur,
sem mamma og amma voru alltaf vanar að
setja út i gluggann, þegar einhver var úti i
vondu veðri. Nú voru þau þarna á sinum stað,
báru birtu út i hríðarsortann og visuðu á réttan
veg. Og eftir skamma stund voru þau komin i
land og héldu upp brekkurnar heim i Bárðar-
bæ.
Jafnskjótt og Þytur var kominn i húsaskjól,
og Tóti, pabbi og Bogga höfðu fengið sér að
borða og haft fataskipti, safnaðist allt fólkið
saman við hliðirnar og spjallaði um það, sem
komið hafði fyrir.
Tóti fékk að segja frá þessu hættulega
ævintýri. Mamma og amma hlustuðu alveg
agndofa og krossuðu sig oftar en einu sinni,
meðan á frásögninni stóð. Og þegar hann hafði
lokið þættinum um Pilu, gat amma ekki stillt
sig um að fara fram i búr og sækja handa henni
eitt kjötbein i viðbót, þó að hún hefði fyrir
nokkru étið nægju sina af bezta matnum, sem
heimilið hafði að bjóða.
Bárður hafði ekki augun af Tóta meðan á
frásögn hans stóð. Honum fannst hún svo
spennandi, að hann gaf sér tæpast tima til að
anda.
„Ég vel lika fá að búa i snjóhúsi,” sagði hann
ákafur. „Má ég það ekki, pabbi?.... Ég hef
aldrei fengið að búa i snjóhúsi.”
„Það var nú ekki eingöngu ánægja, sem
þessu fylgdi,” sagði Tóti, til þess að hugga
bróður sinn litla. „Það var óttalegaleiðinlegt,
þegar við satum i sleðanum og höfðum ekki
hugmyndum, hvar við vorum stödd. Og þegar
við heyrðum fyrst til Pilu, héldum við að hún
væri úlfur, og hún var næstum dauð, þegar
pabbi kom með hana inn.”
„Og gleymdu svo ekki að geta um snjóflóðið
drengur.” sagði Bogga......Það lyfti okkur upp
eins og við værum fánýtt fis, — og þarf þó tölu-
vert til, Bárður minn, að fara þannig að við
mig.” bætti hún við, brosleit að vanda.