Heimilistíminn - 06.10.1977, Qupperneq 11

fjarska heyrði hún þá séra Lönn og Mari-
ussegjaeinhverhuggunarorð, en gegnum
raddir þeirra heyrði hún eitthvað annað.
HUn heyrði glaðlega rödd Edwins, þeg-
arhann var vanurað koma heim úr veiöi-
ferðunum með fullan bát af fiski. Hún
heyrði lika fjörlegar en ekki alltaf jafn
trúlegar frásagnir hans af ævintyrum
veiðiferðarinnar. Hún heyrði hann sitja
og raula fyrir munni sér á meðan hann
var að ganga frá veiðarfærunum svo allt
væri klappað og klárt fyrir næstu veiöi-
ferð. Hún heyrði ótal margt annað sem
hún hafði aldrei hugsað út i áður.
Hún reis á fætur og gekk yfir að glugg-
anum og leit út á hafið.
Hún hafði aldrei séð það svo úfið og
tryllingslegt eins og nú, og henni fannst
það næstum koma æðandi til sln, vegna
þess að hún var vond manneskja, sem
hafði óskað manni sinum dauða.
Presturinn gekk til hennar og lagði
handlegginn um axlir hennar.
— Við ráðum ekki sjálf lifi og dauða,
sagðihann hægt. — Við verðum að beygja
okkur undir vilja þess, sem er sterkari en
við og reyna að verða ekki bitur af þvl
sem á okkur er lagt.
Hún kinkaði ósjálfrátt kolli.
— Vilt þú ekki koma heim með mér,
Tove? heyrði hún að Marius sagði, — þá
getur þú talað dálitið við Maren. Það er
ekki gott að vera einn þegar eitthvað
þungbært hefur gerzt.
Ein.
Það var einmittþað sem hún hafði veriö
að óska sér.
Hún spurði sjálfa sig aftur og aftur,
hvers vegna hún óskaði þess nú ekki leng-
ur? Hvers vegna hún svo að segja vildi
gefa sálu sina fyrir að sjá Edwin koma á
bátnum sinum yfir freyðandi öldurnar og
leggjast að landi?
Allt I einu heyrðist bllhljóð gegn um
stormgnýinn, og báðir mennirnir gengu
yfir að glugganum, sem sneri út að vegin-
um.
— Það er leigublll, hrópaði Marius, —
hver getur þetta verið?
Presturinn starði út, og á næsta augna-
bliki sneri hann sér við og leit á Tove, og
Tove starði á mennina tvo við gluggann.
Þau höfðu öll séð að við hlið bílstjórans
sat maður, og það var enginn annar en
Edwin.
— Við höfum vist komið heldur fljótt,
muldraði Marius skömmustulegur.
Presturinn brosti dálítið hjárænulega.
— Við urðum þó að segja Tove, að bát-
inn hefði rekið á land á hvolfi.æ, já við
höfum heldur ekki sagt.... ég á við..
Tove heyrði alls ekki til þeirra.
Húm þaut úr að bilnum, sem numið
hafði staðar við húsvegginn. Hún reif upp
huröina og kastaði sér I fang Edwins og
grét.
— Svona, svona, sagði hann huggandi,
en dálltið vandræðalegur, — hefur þú I
raun og veru verið svona hrædd um mig
vina mín. Svona svona, það gerðist ekk-
ert, þóreyndarlægivið sjálft að svo yrði.
Hann fór út úr bilnum og lagði hand-
legginn utan um hana og gekk svo inn I
húsið með henni. Þá kom hann auga á
Marius og prestinn, og brosti beisklega.
— Æji.... við fundum bátinn þinn á
ströndinni Edwin, sagði Marius hægt, —
en svo virðist sem þetta hafi allt endað
betur en hægt var að reikna með... já.
en nú ætlum við ekki að ónáða ykkur
meira.
Mennirnir tveir fóru og þegar Tove og
Edwin voru orðin ein, varö þeim skyndi-
lega Ijóst hvað gerzt hafði.
— 1 framtiðinni skulum viö reyna aö
muna að við erum hrifin hvort af öðru —
og það lifandi, Tove, sagöi hann og brosti,
— og ég var næstum farinn að halda að
allt væri búið milliokkar, en nú veit ég, aö
þér þykir ennþá vænt um mig.
Tove kinkaði kolli til samþykkis.
Ekki ennþá, heldur aftur, hugsaði hún
ást mi'n til Edwins er nú algjörlega ný. —
Endurfædd ást.
Smásaga
eftir
Jane Vilar
u