Heimilistíminn - 17.08.1978, Blaðsíða 24

— Ég er mjög upptekinn i dag, sagði hann
stuttaralega.
— Þetta er mjög þýðingarmikið, hélt hún
áfram.
— Ég er nú þegar orðinn of seinn i viðtal. Ég
kom bara til þess að fá mér kaffisopa.
— Ég verð að tala við einhvern, Jennie er
veik.
— Jennie? Hvar er hún?
Barbara sagði honum, að Jennie hefði komið
til baka, en ekki verið fær um að mæta i vinn-
una. Hún sagði, að herbergið hennar hefði
verið svo óvistlegt, að hún hefði farið með hana
heim i ibúðina sina, og þar lægi hún nú i rúm-
inu.
Hann var orðinn óþolinmóður á svipinn. —
Hvers vegna sendir þú hana ekki á spitalann?
Hvað gerðir þú? Gerðir þú bara það, sem þú
taldir rétt fyrir hana? Hann var hæðnislegur i
röddinni.
Þetta var sá John Davidson, sem henni féll
ekki við. Stuttaralegur og óaðgengilegur.
— Liklega hef ég gert rangt i þvi að vera
nokkuð að ónáða þig. Barbara stóð upp.
Hann hristi höfuðið óþolinmóður. — Þú ættir
að vera búin að vera það lengi hér i námunda
við sjúkrahúsið til þess að vita, að jafnvel litil-
fjörlegasta kvef, sem ekki er brugðist rétt við
getur orðið alvarlegt. Ég þarf að fara i viðtal,
enégskalkoma og lita á Jennie seinna.... segj-
um klukkan hálf átta.
Barbara þakkaði honum fyrir, en hún var þó
bæði reið og sár.
Jennie var sterkbyggð og heilbrigð stúlka. Ef
til vill hafði hún skemmt sér einum of mikið um
jólin. Nú var hún örþreytt og hafði þá fengið
kvef.
Barbara var samt ekki róleg, þegar hún kom
aftur til ibúðarinnar um kvöldið.
Hún opnaði hurðina og ávitaði sjálfa sig i
huganum fyrir að vera svona óróleg. —
Jennie? kallaði hún. Ekkert svar.
— Jennie! Hún kastaði frá sér kápunni á sóf-
ann i stofunni og flýtti sér svo inn i svefnher-
bergið.
— Hvernig liður þér, Jennie? Hún settist nið-
ur á rúmið — við hlið stúlkunnar, og kom við
vanga hennar. Hún var með mikinn sótthita.
— Mér liður Voðalega illa, sagði Jannie veik-
um rómi. — Ég hef reynt að fara fram úr, en
allt hringsnýst fyrir augunum á mér. Mig
svimar svo mikið að ég sé ekki, ungfrú Benson.
Barbara leit á klukkuna á náttborðinu. Hún
var sex. Hún gæti i fyrsta lagi búist við John
24
Davidson eftir einn og hálfan klukkutima.
Bara að Hugh hefði verið hérna. Ekkert nema
dauðinn hefði haldið honum i burtu, ef hún
hefði þarfnast hans.
Hún lokaði svefnherbergisdyrunum á eftir
sér og fór að hringja á spitalann. Það var ekki
hægt að ná i dr. Davidson.
— Við getum náð i doktor Lane, sagði stúlkan
i simanum. — Ég sá hann hérna i anddyrinu
fyrir augnabliki. Á ég að kalla i hann?
Hún vildi nú siður fá dr. Lane, en hún sagði
samt stúlkunni að senda hann heim til sin.
Hann kom tuttugu minútum siðar. Hann
gekk inn og horfði svolitla stund á stúlkuna,
áður en hánn sagði nokkuð.
— Er nokkur leið, að þú getir fengið David-
son hingað? spurði hann.
— Hann kemur klukkan hálf átta.
Hann skýrði þetta ekki frekar, en fór að
rannsaka Jennie. Hann kannaði viðbrögð
hennar, augun, eyrun og hálsinn. — Ertu stif i
hálsinum? spurði hann, og Jennie opnaði stóru,
drungalegu augun og sagði:
— Já, dálitið.
Læknirinn leit til Barböru. Hún fékk sting i
hjartað.
— Ég ætla að athuga, hvort ég get náð i dr.
Davidson. — Ég vildi gjarnan fá álit hans á
þessu, sagði hann,.
Hann fór fram og Barbara heyrði hann segja
eitthvað á ákveðnum tón i simann.
Hún reyndi að byrgja ljósið við rúmið, og fór
svo fram á eftir unga lækninum. — Hún er
mikið veik, er það ekki?
—Ég er hræddur um það. Hann gekk fram og
aftur um herbergið og leit annað slagið út um
gluggann. — Ég vil ekkert gera fyrr en ég er
búinn að tala við Davidson.
Hann hafði orðið var við ótta hennar, og hann
reyndi að tala róandi. Hún stóð þarna og sneri
bakinu i svefnherbergisdymar og reyndi að
berjast við tárin, sem vildu brjótast fram, og
reyndi að láta ekki sjást, hversu hrædd hún
var.
Myndi John Davidson ekki koma?
Hún hljóp á móti honum, þegar hún heyrði
fótatak hans fyrir utan og reif upp dyrnar.
Hvað sem dr. Lane hafði sagt i simann, þá
hafði það vakið athygli hans. — Hvar er hún?
spurði hann snöggt, og var kominn þvert yfir
stofugólfið og að dyrunum á augabragði og ýtti
Barböru þar til hliðar.
Dr. Lane fylgdi fast á eftir honum.
I