Heimilistíminn - 18.01.1979, Blaðsíða 23

klukkuna niðri i ganginum slá. Ellefu. Tólf.
Eitt. Ég reyndi stöðugt að vera ekki að velta
þvi fyrir mér, hver það hefði verið, sem kom i
veg fyrir að frænka kæmist til min. Slag, hafði
Paul sagt. Min vegna og barnsins vegna varð
ég að trúa þvi sem hann sagði. Ég vildi svo
gjarnan trúa þvi, að svona hefði verið.
Allt i einu stirðnaði ég i rúminu. 1 herberginu
fyrir neðan mig, þar sem frænka hafði búið,
datt eitthvað og ég heyrði dauft hljóðið um leið.
Ég lyfti höfðinu og hlustaði. í nokkrar minútur
var allt hijótt. Það eina, sem ég heyrði var
blóðið, sem þaut um æðar minar og suðaði fyrir
eyrunum. Svo heyrði ég dauft urg. Efsta
skúffan i mahonykommóðunni þarna niðri
hafði verið dregin út.
Einhver var þarna niðri, einhver, sem var að
leita i herberginu, þar sem frænka hafði búið
og þar á undan Julia Fonsell. Ég steig fram úr
rúminu með varkárni og gekk yfir að gluggan-
um. Yfir malarstíginn lá ljósgeisli. Greinilegt
var, að rifa var á gluggatjöldunum fyrir
franska glugganum niðri. Ég stóð grafkyrr, og
gerði mér ekki grein fyrir næturkuldanum,
sem þrengdi sér i gegnum þunnan náttkjólinn,
og ég reyndi að sjá eitthvað. Nú heyrði ég nýtt
hljóð en það var ekki eins sterkt og fyrr. Lokið
á kinversku kistunni? Og svo kom skerandi
hljóð, eins og einhver væri að róta i öskunni i
arninum i leit að hálfbrenndum pappir. Fyrstu
tónar lagstúfs og svo varð skyndilega algjör
þögn. Ég sá fyrir mér, hvernig þessi óþekkti
gestur stóð með höndina á spiladósinni, og
hlustaði eins spenntur og ég gerði sjálf hér
uppi.
Ljósröndin breytti um form. Greinilegt var,
að glugginn var opinn, og gardinurnar bærðust
i vindinum. Svo hvarf geislinn og allt var hulið
myrkri á nýjan leik. Hjartað barðist i brjósti
mér, og ég flýtti mér upp i rúmið aftur og lagð-
ist út af. Ég sneri bakinu að dyrunum og blund-
aði. Ef einhver kæmi og læddist að dyrum min-
um og opnaði, yrði ég að láta sem ég svæfi.
Ég heyrði ekkert nema minn eigin. hjart-
slátt. Eftir dálitla stund varð mér ljóst, að eng-
inn var niðri i herbergi frænku lengur.
Var það maður eða kona, sem hafði læðzt inn
i húsið óséð og inn i herbergi frænku minnar?
Mér datt fyrst i hug frú Burlow, sem alltaf
gekk svo hljóðlega um, og ég sá hana fyrir mér
i brúna baðsloppnum á leiðinni aftur til her-
bergis sins. Eða hin háa, granna Ruth? Eða....
Næsta dag átti ég að fá að fara á fætur, að þvi
er Paul hafði sagt. Ég klæddi mig klukkan eitt
og fór út úr herberginu hljóð og varkár og gekk
niður á neðri hæðina. Mér tókst að komast inn i
herbergi frænku minnar, án þess að nokkur
tæki eftir mér. Þegar ég hafði lokað dyrunum á
eftir mér, sá ég, að þykkar gardinurnar voru
dregnar fyrir og hreyfðust i vindinum. Glugg-
inn hlaut þvi að vera opinn enn. í fyrsta skipti
datt mér i hug, að sá, sem hafði verið hér
kvöldið áður, hlaut að vera einhver, sem ekki
bjó i húsinu. Hver sem var hefði getað komizt
inn um gluggann og siðan horfið hljóðlaust eftir
grasflötinni, sem malarstigurinn lá um.
Ég reyndi að draga gardinurnar frá, án þess
að i heyrðist og svo lokaði ég glugganum. Þeg-
ar ég sneri mér við og leit i kringum mig var
herbergið baðað dagsbirtunni. Það lá við, að ég
færi að gráta. Þetta var i fyrsta skipti, siðan
Elizabeth frænka dó, sem ég hafði komið inn i
herbergiðhennar. Allt hér minnti mig svo mik-
ið á hana, og mér leið illa. Ég reyndi að herða
mig upp og bita á jaxlinn. Ekkert virtist hafa
verið hreyft i herberginu. Jú, eitt. Skemillinn,
sem átti að standa fyrir framanhægindastólinn
fyrir framan arininn, stóð nú við klæðaskáp-
inn. Já, auðvitað, hugsaði ég. Askjan með kert-
unum. Frænka hafði þurft að standa uppi á
skemlinum til þess að ná upp á hilluna i skápn-
um, þar sem Ruth hafði lagt kertin.
Ég opnaði þungar dyrnar á klæðaskápnum.
Kjólar frænku minnar voru öðrum megin i
skápnum. Hins vegar var litil hornhilla lengst
inni i skápnum.
Ég sá, að ég varð lika að stiga upp á skemil-
inn, og kom honum fyrir á grófum gólfborðun-
um inni i skápnum og steig svo upp á hann. Sið-
an þreifaði ég eftir hillunni þar til ég rakst á
öskjuna. Ég stóð kyrr á skemlinum, á meðan
ég var að athuga öskjuna. Já, þarna lágu fall-
egu kertin, sem ég mundi svo vel eftir frá öll-
um afmælisdögunum, sem ég hafði átt með
frænku... Égreyndiaf miklum ákafa að koma i
veg fyrir að tárin brytust fram. Ég lokaði öskj-
unni og lagði hana aftur þar, sem frænka hlaut
að hafa lagt hana, og steig niður hægra megin
við skemilinn.
Með skerandi hljóði færðist til góíborðið, sem
ég hafði stigið á, og lyftist upp við vegginn i
klæðaskápnum. Ég færði mig til hliðar. Svo
gerði ég nákvæmlega það, sem frænka hlaut að
hafa gert. Ég ýtti skemlinum út úr skápnum,
lagðist á hnén og þrýsti hendinni að lausu borð-
inu, sem lyftist upp að veggnum með svolitlu
23