Heimilistíminn - 18.01.1979, Qupperneq 33

— Ég er ekkert aö yfirheyra
þig, mamma.
— Þaö er rétt til getiö hjá
þér Una min aö ég færi ekki aö
segja þér frá æskuævintýrum
mlnum I fréttaskyni. Og mér
er sama hverju þú trúir. En ég
var aö segja þér satt. Vinátta
milli pilta og stúlkna er miklu
sjaldgæfari nú en áöur var. Og
þaö er slæmt. Þetta auögaöi
tilvcruna, aö geta átt pilta aö
vinum ag félögum, án þess aö
þvi fylgdu ástarhót meö alla-
vega áhættu og tilheyrandi
sáiarkvölum. Og þessi vinátta
entist ef fölk var trygglynt á
annaö borö.
Hún þagnaöi og ætiaöist til
aö Una Heiöa segöi eitthvaö.
En hún þagöi.
— Hjörleifur var einhver sá
fyrsti sem kom til aö rétta mér
hjálparhönd, þegar ég var
oröin ein meö börnin. Seinna
kom hann og útvegaöi mér
vinnu viö sköiann. Ég var ónýt
aö standa i mikiu stimabraki.
Þá var lika rööin komin aö
honum aö ráöa mér heilræöi.
Aöur fyrr var þaö ég sem var
vitur og kotroskin.
— Mikiö er þetta sætt
mamma.
Lilja var oröin vön þessari
meiniegu ertni f tali unga
fólksins. Hver setning var
ofurlitiö skemmdarverk. Var
þaö öfund og sársauki? Eöa
hvaö? En þaö sem var öörum
ástfólgiö fékk ekki aö vera I
friöi. Hún vissi lagtækan
dreng, sem geröi sér litil skip
og húslikönum f þvottahúsinu.
Þar var oft opinn gluggi. Eina
nótt komu drengir, brutu gripi
hans og fleygöu þeim út I
skurö. Allt þarf aö sparka i.
Roskin kona á sér minningar
um góökunningja. Ung stúika
sem ekki væntir sér neinnar
hollnustu af lifinu gefur þess-
um minningum langt nef.
En Lilja segir ekkert. Starf
hennar viö hjúkrun og hjóna-
band hennar kenndi henni aö
hnútukast I tilsvörum er ekki
vænlegt til friöar. Þess vegna
þegir hún og grípur prjóna
sem eru viö höndina.
En þögnin er hlaöin undir-
hyggju. —Jæja, Una min mik-
il vanmáttarkennd fylgir
þessari stúdentsmenntun.
Þeir segja aö foreldrarnir
megi ekki stuöla aö van-
máttarkennd blessaöra barn-
anna.
Þetta sagöi hún, og nú var
þaö sagt. Hún gekk aö hillunni
og hélt áfram eins og viö sjálfa
sig: — Hvftar húfur eru
náttúrlega hver annarri likar,
tók mynd Sæunnar leit á hana
brosandi og lokaöi hana inni I
skáp. Unu mynd hagræddi hún
á miöri hillunni.
Lilja tók aftur tii viö prjón-
ana og beiö þess sem veröa
vildi. Nú á dögum þykur sú list
merkilegust sem hlaöin er
táknum og þvi betri þykja
táknin sem þau eru torskild-
ari. En svona auöskiliö tákn
virtist ekki liggja stúlkunni I
augum uppi. Hún var giaöleg
á svipinn.
— Mamma min, þú heldur
þó ekki aö ég öfundi dána
stúlku af þvi aö vera fallegri
en ég.
— Fallegri. Lilja gafst upp
viöaöiáta táknin taia og sagöi
umbúöalaust: — Fallegri. Þú
ert vist nógu falleg. En þér
gæti hafa sárnaö aö heyra mig
segja frá þvi hvernig Sæunn
litla sigraöi þunglyndiö og
stundaöi nám meö glæsilegum
árangri til þess aö gleöja þá,
sem sýndu henni góövild. Sætt
og rómantiskt! Segöu þaö
bara. Ég skil svo vel aö þeir
þurfa aö skeyta skapi sinu á
einhverju sem skriöa út úr
skóla meö vesældareinkunn
fyrir ómennsku og leti.
Hún fékk ekkert svar og
bjóst ekki viö þvf. Hún klæddi
sig i kápu og fór út. Nú var þaö
sagt, þrátt fyrir reynslu i
hjúkrun sjúkra og hjónabandi
sem þau tvö höföu varöveitt
friösælt. Já, meir aö segja hún
haföi stillt skap sitt. Hún
brosti viö. En nú var þaö sagt,
þetta sem ekki mátti segja.
Þaö sæmdi ekki konu á hennar
aldri og i hennar stööu aö út-
húöa fólki meö óbótaskömm-
um. Engin afsökun aö þetta
var dóttir hennar.
Hún var á leiö I skólann.
Þetta var góö vinna sem
hentaöi henni betur en flest
annaö þegar hún skyndilega
var oröin ein meö þrjú börn og
þurfti aö vinna fyrir þeim.
Hún haföi hugsaö sér aö taka
til starfa á sjúkrahúsi á ný. En
þetta var betra. Hjörleifur var
þá oröinn kennari viö Esju-
brautarskóiann og ofurlftiö
kunnugur I öörum skólum eins
og gengur. Hann var þá enn I
fyrra hjónabandi sinu og hún
vissi ekki um nein vandkvæöi
þar nema helzt barnaieysi.
Konan hans kom einu sinni
heim til hennar um þessar
mundir og var elskuleg I viö-
móti. En litiö tók hún eftir
henni aö ööru leyti eins og á
stóö. Hjörleifur kom einn
nokkru sinnum meöan henni
leiö sem verst eftir slysiö. Hún
reyndi aö hugsa um alla þá
sem mikiö misstu eins og hún I
þvi óveðri. Þá taiaöi hann viö
hana um börnin og framtið
hennar. Hann minntist llka á
Sæunni, gáfur hennar og hug-
rekki. Þá fyrst sagöi hann
henni nákvæmlega frá
skiptum sinum viö réttvisina
sem uröu honum auöveldari
en hann bjóst viö. Ekki kunni
hann þó viö aö stunda nein
störf sem viö komu lögfræöi-
menntun hans.heldur fór einn
vetur I kennaraskólann og
fékk strax atvinnu.
Henni þótti þaö eðiilegt aö
hann ininntist þá ekkert á
konu sfna. Einkalif hans kom
henni ekki viö. Þau áttu sam-
eiginlegar minningar og töl-
uöu um iiöna timann. Næstu
árin sáust þau stundum en töl-
uöu litiö saman. Iiún frétti aö
hann væri skilinn viö konuna
en ekki minntist hann á þaö
þegar þau hittust. Einhver ár
liöu. Þá hitti hún hann á förn-
um vegi og hann sagöi henni i
óspuröum fréttum aö hann
væri kvæntur ungri stúlku.
Þá spuröi hún: — Er einhver
orðinn gamall?
Hann tók þvi vel og sagöist
myndi yngjast svolitiö ár
hvert og þannig jafnaöist
aldursmunurinn. Hún sá aö
hann var ánægöur.
Og nú kemur hann og vill fá
hana meö sér aö kveöjuat-
höfninni. Þau áttu minningar
saman. Una Heiða skildi ekki
vináttu. Hún skildi of fátt.
Skólinn haföi ekkert gefiö
henni. Skólar eru ráöþrota
gegn aldaranda sent enginn
veit hvaöan kemur og hvert
fer. Sjálf haföi hún nauinan
tima til aö bæta úr getuleysi
skólans.
Einn góöan veðurdag frétti
hún, aö skólinn hennar Unu
Heiöu heföi gefizt upp viö aö
hafa dansieiki, vegna þess, aö
33