Heimilistíminn - 18.01.1979, Side 24

marri. Naglarnir höfðu verið teknir i burtu,
þar sem ég gat auðveldlega lyft upp borðinu og
lagt það á gólfið við hlið mér.
Ég horfði niður i þessa mjóu rifu i gólfinu,
sem ég hafði þannig opnað. Greinilegt var, að
skápurinn hafði ekki verið færður til i áraraðir,
enda var þarna mikið ryk, nema á einum stað.
í miðjunni var ferhyrningur, sem ekkert ryk
var á.
Eitthvað hafði legið þarna, falið undir lausa
borðinu. Hafði frænka lagt það þarna, hvað svo
sem það nú var? Eða hafði hún fundið það af
tilviljun rétt eins og ég? Og hvar var þá þessi
hlutur núna? Hafði frænka falið hann einhvers
staðar annars staðar i herberginu? Ég fann til
hræðslu, þegar ég velti þvi fyrir mér, hvort
næturgesturinn hefði verið að leita að þvi sama
og ég?
Ég kom borðinu fyrir aftur á sinum stað og á
sama augnabliki sló klukkan tvö. Fljótlega
myndi Paul koma, og ég fór að leita af miklum
ákafa i skúffunum i kinversku kistunni, og ég
lyfti meira að segja lokinu á spiladósinni, en
ekkert fann ég þrátt fyrir leitina. Hvað var
þetta undarlega leyndarmál, sem legið hafði
falið undir gólfborðinu i skápnum og hvergi
fannst?
Hálftima siðar settist ég niður með Paul inni
i stofunni og fór að segja honum frá þessum
dularfullu hljóðum, sem ég hafði heyrt um
nóttina, og hvernig ég hafði sjálf leitað i her-
bergi frænku minnar. Á meðan ég var að segja
honum frá þessu, sá ég svip hans breytast,
Honum likaði þetta greinilega siður en svo vel.
— Irene, ég bað þig um að fara varlega,
sagði hann. — Hefur þú eiginlega ekki hugsað
út i það, að hver sem er i húsinu hefur rétt til
þess að fara inn i herbergi frænku þinnar?
Hann brosti litið eitt. — Frú Burlow er mjög
forvitin, eins og þú veizt, og Ruth, hver veit
hvað bærist i huga vesalings stúlkunnar?
— Heldur þú, að þetta hafi 'verið eitthvert
þeirra? spurði ég með öndina i hálsinum.
— Er það ekki liklegast? Trúlega hefur
Ephraim verið sofandi og verið að sofa úr sér
vimuna eftir þvi sem bezt við vitum. Og ég get
varla hugsað mér, að Jason hafi haft nokkurn
áhuga á að snuðra i eigum frænku þinnar.
Vel gat verið, að hann byggist við, að eitt-
hvað, sem kæmi honum illa fyndist i herbergi
frænku minnar, hugsaði ég með sjálfri mér.
Upphátt sagði ég:
— Einn glugginn var opinn, svo einhver
hefði getað komið þá leiðina.
24
— Hver gæti það svo sem hafa verið? Hann
brosti aftur og brosviprur mynduðust i kring
um augu hans. — Kannski ég?
Ég brosti til hans, í fyrsta skipti i langan
tima fannst mér ég gæti brosað.
— Nei, sagði ég bliðlega. — Ekki þú, Paul.
Ég var að hugsa um Annabelle Clysson.
Hann horfði rannsakandi á mig. Svo hristi
hann höfuðið, og honum virtist næstum
skemmt.
— Paul, sagði ég allt i einu, einhver hlýtur að
hafa drepið Juliu Fonsell fyrir tiu árum, og
hafi það ekki verið þessi vesalings geðveiki
maður, þá hlýtur það að hafa verið einhver,
sem stóð i tengslum við þetta hús! Ég hallaði
mér fram eins og til þess að sannfæra hann.
Skilur þú það ekki? Hugsaðu þér, ef frænka
hefur nú rekizt á eitthvað þarna undir gólf-
borðinu, eitthvað, sem skýrði hvers vegna
Julia Fonsell lét lifið! Hugsaðu þér, ef ein-
hverjum hefur dottið þetta i hug og....
— Ef einhverjum hefur dottið þetta i hug?
Hvernig þá?
— Ekki veit ég það. Ég veit aðeins, að
frænka var hrædd og æst þetta kvöld, rétt áður
en snæða átti afmæliskvöldverðinn.
Hann hugsaði sig um eitt augnablik.
— Hún getur vel hafa fundið á sér, að ný
heilablæðing var i aðsigi, og af þeim sökum
hefur hún án efa verið hrædd. Hún skildi, að ró
og hvild voru henni fyrir beztu, og vildi.heldur
ekki gera aðra órólega. Hann rétti óvænt út
höndina og strauk yfir mina, hratt en vingjarn-
lega. Og svo sagði hann: — Veiztu hvað ég
held, að frænka þin hafi geymt þarna undir
gólfborðinu? Gömul ástarbréf! Þegar hún hélt
að dauðinn nálgaðist, tók hún þau fram,
kannski til þess að brenna þau.
Ég horfði i hlýleg augu hans og hugsaði um
frænku. Hafði litla frænka min, Elizabeth,
elskað einhvern á laun? Það gat svo sem vel
verið. Ég fann, að þessi hugsun snart mig
djúpt. Ef til vill höfðu hennar siðustu orð komið
frá sjúkum heila, eins og Paul hafði minnzt á.
Hún hafði séð áraáarmann, sem hafði raun-
verulega ekki verið til...
— Þú srt stórkostlegur, sagði ég lágt. — Nú
er ég ekki hrædd lengur.
Mér fannst öryggistilfinning hafa tekið sér
bólfestu i mér, en kannski var það aðeins til-
hugsunin um fæðingu barnsins, sem réði af-
stöðu minni. Samband mitt og Jasons var siður
en svo gott. Við töluðum næstum aldrei saman,