Morgunblaðið - 07.08.2004, Blaðsíða 37

á gátt. Það eitt hlýtur að hafa ein-
hverja merkingu eins og öll ljóðin
sem þú lést okkur bisa við að skilja í
menntaskólanum. Þú kenndir okkur
ekki aðeins málfræði og bókmenntir
heldur einnig það hvernig á að hegða
sér í menntaskóla, en við höfum það á
milli okkar og voru það okkar fyrstu
kynni. Mikill metnaður var lagður í
verkefnavinnuna því það skipti miklu
máli að fá hrós frá þér. Einum tug og
þremur börnum seinna urðum við
grannar.
Í fyrrasumar ætlaði Ívar Andri að
flytja yfir. „Það er svo notalegt þar
og rólegt,“ sagði hann. Eldsnemma
marga morgna í röð stökk hann í
stígvélin sín og hljóp yfir og sagðist
ætla að spjalla við Finn. Alltaf varstu
tilbúinn að taka á móti honum, jafn-
vel nývaknaður. Hann gerði sig held-
ur betur heimakominn þar sem hann
settist við matarborðið og beið eftir
að Rannveig gæfi honum í gogginn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Rannveig og fjölskylda, Guð
gefi ykkur styrk á erfiðri stundu.
Ykkar missir er sár en minningarnar
lifa.
Bjarni Þór, Elva Rún,
Inga Lind, Ívar Andri og
Hildur Vaka.
Kynni mín af frænda mínum Finni
Karlssyni urðu fyrst að marki vet-
urinn 1996. Þá var auglýst staða hér-
aðsskjalavarðar við Héraðsskjala-
safnið á Egilsstöðum, ég ákvað að
sækja um þessa stöðu og fékk hana.
Finnur var þá formaður stjórnar
safnsins og tilkynnti mér afgreiðslu
stjórnarinnar og að ég hefði fengið
stöðuna. Ég vil að þú vitir það frá
mér milliliðalaust að ég studdi ekki
ráðningu þína bætti Finnur við.
Þessa hreinskilni mat ég, og varð
þess fullviss að honum gæti ég
treyst. Um svipað leyti kom til minna
kasta og annarra sem sæti áttu í rit-
nefnd Múlaþings að ráða til starfa
nýja ritstjóra. Við leituðum til Finns
og Skarphéðins Þórissonar og undir
ritstjórn þeirra óx Múlaþingi ásmeg-
in og hefur staðist þá hörðu sam-
keppni sem ríkir á þeim markaði sem
Múlaþing keppir á.
Finnur átti sæti í stjórn Héraðs-
skjalasafns Austfirðinga frá 1992 til
hausts 2003, þar af var hann formað-
ur stjórnar frá 1995. Það kom í hlut
hans að leiða til lykta húsnæðismál
safnsins sem höfðu verið í brenni-
depli um árabil, og hóf það starfsemi í
nýju húsnæði 17. apríl 1996. Finnur
hafði góða yfirsýn yfir rekstur Hér-
aðsskjalasafnsins og ríkan skilning á
hlutverki og velferð þess.
Á sama hátt lagði hann sig fram
um að Múlaþing væri rit sem samein-
aði faglegan metnað og áhugaverða
framsetningu á menningararfi Aust-
firðinga.
Meginstarfsvettvangur Finns var
kennsla í Menntaskólanum á Egils-
stöðum, hann var afburða kennari og
minnisstæður nemendum sínum.
Það var öllum ljóst sem þekktu til
að Finnur háði stranga glímu við erf-
iðan sjúkdóm, enginn mun þó hafa
búist við að þeirri glímu lyki svo
snögglega.
Að leiðarlokum þakka ég Finni
Karlssyni gott samstarf, skarð hans
verður vandfyllt. Fjölskyldu Finns
sendi ég samúðarkveðjur. Minning
um góðan dreng mun lifa.
Hrafnkell A. Jónsson,
héraðsskjalavörður
Egilsstöðum.
 Fleiri minningargreinar um Finn
N. Karlsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Rannveig Þórhalls-
dóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. ÁGÚST 2004 37
✝ Valborg Guð-mundsdóttir
fæddist í Súðavík í
Álftafirði 1. ágúst
1914. Hún lést á
Sjúkrahúsi Bolung-
arvíkur aðfaranótt
þriðjudagsins 3.
ágúst síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru hjónin Margrét
Jóhanna Guðmunds-
dóttir og Guðmundur
Gísli Guðmundsson.
Valborg var næst
yngst 6 systkina. Lát-
in er Ágústa og
bræðurnir Hjalti og Guðbjartur,
eftirlifandi eru þær systurnar
Margrét og Guðrún, en móðir
þeirra lést við fæðingu Guðrúnar.
Valborg var látin í fóstur til
hjónanna Magnúsar og Herdísar
Eiríksdóttur í Súðavík og var hjá
þeim til 8 ára aldurs að hún fór í
fóstur til fjölskyldu í Mosdal við
Önundarfjörð og er þar til ársins
1929 að fjölskyldan
flytur til Ísafjarðar.
Valborg giftist
Eggerti Karvel Har-
aldssyni frá Bolung-
arvík 26. ágúst 1935,
d. 28. janúar 2002.
Þau eignuðust 5
börn sem öll eru á
lífi, Hulda Margrét,
maki Þorkell Sig-
mundsson, þau eiga
5 börn, Herdís
Ágústa, maki Ólafur
Kristjánsson, börn
þeirra eru 3, Kon-
ráð, maki Anna Guð-
mundsdóttir, börn þeirra eru 4,
Hreinn, maki Hildur Hávarðar-
dóttir, börn þeirra eru 2, Ingi-
björg Hugrún, fráskilin og á hún 4
börn.
Þau Eggert og Valborg bjuggu
öll sín hjúskaparár í Bolungarvík.
Valborg verður jarðsungin frá
Hólskirkju í Bolungarvík í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Hár aldur og illvígur sjúkdómur
lagði elskulega tengdamóður mína
Valborgu Guðmundsdóttur (Boggu)
að velli aðfaranótt þriðjudagsins 3.
ágúst, sl., tveimur dögum eftir níræð-
isafmæli hennar.
Síðustu lífdagarnir voru henni erf-
iðir og hún eflaust því fegin að verða
„leyst þrautunum frá“.
Ung að árum varð hún fyrir þeirri
miklu sorg að missa móður sína, sem
leiddi til þess að faðir hennar Guð-
mundur Gísli Guðmundsson var til-
neyddur að leysa upp heimilið og
koma henni í fóstur hjá góðu fólki,
fyrst í Súðavík og síðar í Mosdal við
Önundarfjörð.
Í viðræðum við hana kom oft í ljós
að fráfall móðurinnar, Margrétar Jó-
hönnu Guðmundsdóttur, og viðskiln-
aðurinn við systkinin og föður voru
henni mikið áfall og hafði mótandi
áhrif á lífssýn hennar og tilfinningar
til þeirra sem minna máttu sín í þjóð-
félaginu.
Eflaust er mörgum í fersku minni
fyrstu kynni af væntalegum tengda-
foreldrum og sá kvíði sem því fylgir.
En ótti minn var ástæðulaus enda
mikið gæfuspor að kynnst þeim
elskulegu hjónum Valborgu og Egg-
erti Haraldssyni, en við áttum síðar
eftir að eiga saman margar góðar og
skemmtilegar stundir, og upplifðum
atburði sem aldrei gleymast.
Þau ár sem við áttum heima í
Reykjavík dvaldi fjölskylda mín mörg
sumur hjá þeim Boggu og Eggerti í
litla húsinu þeirra við Skólastíg og
síðar í Völusteinsstræti 11 í Bolung-
arvík og nutum við ríkulega hlýju
þeirra og velvildar. Enn er talað um
það af hálfu barna okkar hversu gam-
an var að dvelja hjá afa og ömmu.
Sumardvölin í Bolungarvík var og
verður ávallt ævintýri í hugum þeirra.
Eftir á að hyggja tel ég að fá hjón hafi
verið samrýndari en tengdaforeldrar
mínir og voru þau þannig fyrirmynd
góðs og hamingjuríks hjónabands.
Enginn í heiminum bakaði betri
vöfflur en Bogga amma, og var oft
fjölmargt við eldhúsborð hennar að
njóta veitinga og taka þá í þjóðmála-
umræðunni.
Síðustu 3 árin árin gátum við Lillý
endurgoldið tengdamömmu alla þá
hlýju sem hún hafði sýnt okkur, en
hún bjó á neðri hæð húss okkar þar til
hún lagðist inn á Sjúkrahús Bolung-
arvíkur í október 2003.
Það var okkur hjónum ávallt mikið
tilhlökkunarefni að spá í hvað tengda-
mamma hefði í matinn þegar við
brugðum okkur af bæ og komið var
heim eftir bæði langar og stuttar ferð-
ir, en glæsilegt matarborð var ávallt
til staðar hjá henni, enda matgerðar-
kona góð, sem veitti vel gestum og
gangandi.
Skólaganga tengdamömmu var
ekki löng, enda þurfti hún fljótlega að
fara að vinna fyrir sér og leggja hönd
á plóginn. Það var því lífsins skóli sem
kenndi henni það sem til þurfti og er
ég nokkuð viss um að fáir, leikir sem
lærðir, fylgdust eins vel með þjóðmál-
um og atburðarás alheimsins og hún.
Hún las mikið og var oft gaman að
fylgjast með henni þegar hún hlustaði
á umræður í fjölmiðlum og líkaði ekki
svör eða skoðanir þátttakenda. Þeir
sem voru á annarri skoðun en hún
máttu þakka fyrir að heyra ekki til
hennar og meðtaka hnitmiðaðar at-
hugasemdir hennar.
Þó svo að skoðanir okkar færu ekki
ávallt saman mat ég mikils hennar
einlægni og sannfæringu við það sem
hún taldi best og vænlegast fyrir sam-
félagið.
Tengdamamma var nokkuð stjórn-
söm – svona eins og tengdamæður
eiga að vera – en við nánari íhugun er
mér ljóst að stjórnsemin byggðist
frekar á velferð fyrir nánustu ætting-
um og vinum heldur en að um raun-
verulegt ráðríki væri að ræða.
Öll hennar störf auðkenndust af
einstakri reglu- og útsjónarsemi og
var til þess tekið hversu snyrtilega
hún var ávallt til fara, útlitið unglegt,
og hressilegar hreyfingar fram til
þess síðasta vöktu athygli samborg-
aranna.
Ef mín barnatrú er rétt, er ég þess
fullviss að broshýr góðviljaður maður
með mikið liðað hár tekur á móti
Boggu sinni og fagnar henni vel á nýj-
um slóðum.
Hennar fyrsta verk verður að
skoða tóbaksklútinn – svo fremi að al-
mættið leyfir þann munað að hafa
tóbak um hönd – og hreinn skal klút-
urinn vera um alla eilífð.
Það er vissulega söknuður sem
fylgir fráfalli jafn náins aðila og
tengdamóður, en minningarnar lifa
og er mér efst í huga þakklæti til
hennar fyrir þá góðvild og hlýhug
sem hún ávallt sýndi mér og börnum
okkar Lillýjar.
Eiginkona mín, Lillý, hefur ekki
aðeins misst móður, heldur einnig
mikinn og góðan vin, en þær mæðgur
voru alla tíð sérstaklega samrýmdar.
Ég bið Valborgu tengdamóður
minni Guðs blessunar og endurtek
þakklæti til hennar fyrir langa og far-
sæla samveru og þá góðu konu sem
hún gaf mér og börnum mínum og
barnabörnum.
Öllum aðstandum nær og fjær
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Elsku tengdamamma, hvíl þú í friði
og bestu kveðjur til tengdapabba,
þessa ljúfa, góða manns, sem öllum
vildi vel.
Ólafur Kristjánsson.
Elskuleg amman mín er látin en
hún varð 90 ára hinn 1. ágúst sl.
Amma er eflaust hvíldinni fegnust því
síðustu mánuðir voru henni erfiðir í
baráttu við ólæknandi sjúkdóm. Að
baki er löng ævi þar sem m.a. þurfti í
æsku að takast á við móðurmissi og
yngstu systkinunum var komið í fóst-
ur á mismunandi stöðum. En síðar
tók við langt og farsælt hjónaband
með einum ljúfasta manni sem til hef-
ur verið á þessu landi. Amma og afi
áttu fimm börn sem öll eru á lífi.
Fjöldi afkomenda er mikill og báru
þau mikla umhyggju fyrir sínum af-
komendum.
Amma var næst yngst í hópi 6
systkina en móðir hennar lést eftir
fæðingu yngsta barnsins. Um 2ja ára
aldur var henni komið í fóstur til
hjónanna Herdísar og Magnúsar í
Súðavík. Amma talaði ávallt sérstak-
lega hlýlega um fóstru sína sem
reyndist henni vel í alla staði en sök-
um fátæktar varð að finna henni ann-
að heimili. Faðir hennar fór þá með
hana í Mosdal er hún var um 8 ára
gömul. Amma var send út að leika við
aðra krakka og er hún kom inn aftur
var faðir hennar farinn án þess að
hafa gert þessari litlu móðurlausu
stúlku grein fyrir þeirri stöðu sem
þau voru í. Þetta atvik, að skilja hana
eftir á viðkvæmum barnsaldri, á
óþekktum stað meðal ókunnugra,
markaði skiljanlega djúp spor í henn-
ar líf og virtist amma því oft vera með
harðari skel en raunin var.
En amma var dugnaðarforkur og
tókst henni að berjast áfram þótt á
móti hafi blásið. Þegar fósturforeldr-
ar hennar fluttu frá Mosdal fór amma
til Reykjavíkur um 15 ára gömul en
hélt síðar til Ísafjarðar og vann þar á
sjúkrahúsinu. Þar var hún svo lánsöm
að kynnast afa, Eggerti Haraldssyni,
sem á þeim tíma lá á sjúkrahúsinu.
Afi náði aftur heilsu og hófu þau fljót-
lega búskap í Bolungarvík, þar sem
þau bjuggu æ síðan og undu sér vel
alla tíð. Ekki man ég annað en amma
hafi trúað því að þeirra samband hafi
verið fyrirfram ákveðið en þau voru
lífsförunautar í alls 67 ár.
Amma veiktist er hún var um
fimmtugt og taka varð af henni annað
brjóstið.
En henni tókst að vinna bug á
þeirri meinsemd og ná aftur fullri
heilsu. Hún var alla tíð sérlega dugleg
að hreyfa sig, stunda gönguferðir og
iðka hvers konar líkamsrækt. Þar til
amma veiktist, fyrir um ári síðan, var
hún líkamlega vel sig komin og kvik-
ari í hreyfingum en almennt gerist
um fólk á hennar aldri.
Amma og afi bjuggu áratugum
saman við Völusteinsstræti en þar áð-
ur við Skólastíg. Þess má geta að und-
irritaður kom í heiminn uppi á lofti í
litla gamla húsinu þeirra við Skóla-
stíg. Í nokkur ár bjuggu foreldrar
mínir í Reykjavík á vetrum en í Bol-
ungarvík á sumrum. Þá var alltaf búið
hjá ömmu og afa þótt húsakostur
væri þröngur, margir í heimili og hús-
ið sjálft minna en flestir nútíma sum-
arbústaðir. Við bræðurnir vorum þá
búnir að pakka niður í tösku mörgum
dögum áður en keyrt var vestur, svo
mikil var tilhlökkunin að komast vest-
ur í Vík til ömmu og afa. Á þeim tíma
var tveggja daga ferð „gömlu“ leiðina
vestur og eftirminnilegast var er
gamli grái „Sjervólettinn“ flutti okk-
ur yfir vegleysur, sér í lagi yfir gömlu
Þingmannaheiðina, og oft þurfti að
gæta sjávarfalla í Gilsfirði. Ekki brást
að við komuna til Bolungarvíkur beið
amma ávallt eftir okkur með rjúkandi
heitan mat. Þá var ekki brunað á milli
landshluta á um 5 tímum eins og nú er
gert eða hringt út í eitt úr GSM sím-
um.
Eftir að fjölskyldan fluttist alfarið
vestur aftur voru þær ófáar ferðirnar
sem farnar voru til ömmu og afa,
einkum til þess að spila og hlusta á út-
varpssöguna enda var sjónvarpið ekki
komið til sögunnar. Amma og afi voru
bæði sérlega áhugasöm um spila-
mennsku og ekki hvað síst áhugasöm
að spila við barnabörnin og síðan
barnabarnabörnin. Þá var amma ein-
staklega viljug að hafa standandi
kaffi, súkkulaði, vöfflur og annað
meðlæti alla sunnudaga eða oftar.
Amma og afi höfðu aldrei mikla
peninga milli handanna og ekki gerðu
þau miklar kröfur til flestra þeirra
lífsgæða sem líf margra snýst um í
dag.
Fjölmargar sendiferðirnar fór ég
fyrir ömmu til að kaupa mjólk og mat
og var þá ávallt talið úr buddunni að
sendiferð lokinni. Það varð hreinlega
að passa upp á hverja krónu hjá þeim
eins og hjá svo mörgum öðrum á þeim
tíma.
En amma lagði sérstakan metnað í
snyrtimennsku og hreinleika og að
hafa krakkana hreina og fína. Þannig
var eftir því tekið hversu vel til hafðar
systurnar Hulda og Lillý voru á unga
aldri þótt efnin væru lítil. Amma hafði
það örugglega að markmiði að hennar
börn þyrftu ekki að ganga í gengum
þá tilfinningalegu erfiðleika sem hún
sjálf þurfti að upplifa.
Amma var sérstaklega pólitísk og
krati fram í fingurgóma. Hennar póli-
tíska sýn var að jafna bæri lífskjör
fólks án þess þó að gengið væri að ein-
staklingsfrelsinu til athafna. Amma
hafði auk þess skoðun á flestu milli
himins og jarðar og var að mér fannst
alloft nokkuð ráðrík. Þetta kom sér
eflaust vel fyrir afa sem var rólegur
og heimakær og fannst eflaust ágætt
að láta hana Boggu sína sjá um að
stýra heimilishaldinu. Oft var tekist á
í skoðanaskiptum en það hafði aldrei
nein eftirmál. En amma var góð kona
sem vildi okkur vel og þótti okkur
mjög vænt um hana.
Margt fleira mætti segja um hana
ömmu. En með þessum orðum kveð
ég elskulega ömmu mína með söknuði
og þakklæti fyrir samfylgdina. Guð
blessi þig amma mín. Jóhanna og
dæturnar Ingibjörg og Herdís kveðja
þig með sama hætti og biðja guð að
varðveita þig.
Kristján Bjarnar Ólafsson.
VALBORG
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elsku Svava.
Það er erfitt að hugsa
til þess að lífsgöngu
þinni er lokið eftir 38 ár.
Margar minningar
koma upp í hugann eftir þau 25 ár
sem við áttum saman og mun ég ætíð
varðveita þær. Unglingsárin sem við
stigum saman. Fyrstu skrefin okkar
SVAVA
INGÓLFSDÓTTIR
✝ Svava Ingólfs-dóttir fæddist í
Reykjavík 27. maí
1966. Hún lést á
Hospis, líknardeild
Háskólasjúkrahúss-
ins í Lundi í Svíþjóð,
hinn 5. júlí síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Foss-
vogskirkju 13. júlí.
út í alvöru lífsins því al-
varan kom.
Bæði í gleði og sorg
gat ég alltaf leitað til
þín. Þú varst alltaf tilbú-
in með hjálparhönd,
styðja mig og styrkja
þrátt fyrir að berjast
sjálf við þennan hræði-
lega sjúkdóm. Og alltaf
var stutt í brosið þitt og
jákvæða hugarfar.
Það er margt sem þú
hefur kennt mér á þess-
um árum og mun ég
halda áfram að nýta
mér það.
Elsku Svava, þú munt búa í hjarta
mínu um ókomin ár.
Hvíl í friði. Þín vinkona,
Kristín.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn
„Senda inn minningar/afmæli“ ásamt frekari uppl.).
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað
er um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini,
maka og börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin
hefst. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar