Morgunblaðið - 07.08.2004, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. ÁGÚST 2004 39
ýmsu sem átti svo eftir að verða fast-
ur liður næstu 18 árin. Ég minntist á
það við hana, þá nýbyrjuð að búa, að
mig langaði svo í einhver stofublóm
og að læra að sinna þeim. Ekki liðu
nema nokkrir dagar þar til Nína var
mætt með tvo fallega afleggjara og
mörg góð ráð um umhirðu þeirra.
Þessi blóm döfnuðu vel og glöddu
mig í nokkur ár með aðstoð hennar.
Á hverju einasta hausti kom Nína
færandi hendi með nýsoðið slátur og
rófustöppu og stundum með svið.
Fyrir hver einustu jól kom hún með
einhvern glaðning, smákökur, hýas-
intuskreytingu og alltaf með kökuna
sína sem á mínu heimili hefur bara
heitið „Nínukaka“. Fyrir hverja
páska kom svo „Nínukakan“ og jafn-
vel smákökur. Og Nína færði mér
ekki þessar gjafir af einhverri vor-
kunnsemi eða skyldurækni, heldur
vegna þess að það að fá að gefa
gladdi hana jafn mikið og það gladdi
mig að þiggja gjafir hennar. Hún
hafði einstakt lag á að sannfæra mig
um þessa staðreynd og þess vegna
tók ég með glöðu geði við öllum
hennar góðu gjöfum því ég vissi vel
hvað að baki bjó.
Mér eru margir atburðir minnis-
stæðir með Nínu. Fljótlega eftir að
kynni okkar hófust fór Nína til út-
landa. Þegar heim kom færði hún
mér bleikan fallegan bol sem þá var
mikið í tísku og bolinn á ég ennþá þó
slitinn sé og ákvað fyrir löngu að
hann væri eitt af því sem ég geymi til
minningar um einstæða konu. Þegar
hún svo heimsótti mig fyrir tveimur
árum, í tilefni þess að ég var þá flutt í
eigin íbúð, fórum við að rifja upp
hvernig kynni okkar hófust og þá
barst bleiki bolurinn í tal. Ég sagði
Nínu sem satt var að hann væri nú
orðinn ónothæfur sökum slits og elli.
Ekki liðu nema nokkrir dagar þar til
Nína kom færandi hendi, með glæ-
nýjan fagurrauðan bol.
Nína var á margan hátt mjög sér-
stök kona og það var einkum tvennt
sem vakti aðdáun mína. Annars veg-
ar var það sú staðreynd að ég heyrði
hana aldrei leggja illt orð til nokkurs
manns og oft hef ég hugsað að fleiri
mættu taka sér þann kost til fyrir-
myndar. Hins vegar var hún svo
gjörsamlega fordómalaus gagnvart
fötluðum og andlega vanheilum og
það sýndi hún mér beinlínis í verki.
Sýn hennar á mannlífið innihélt með-
al annars þá skoðun að samfélagið
samanstæði af eins mismunandi fólki
og það væri margt. Hver og einn
hefði sín sérkenni, sumir væru veik-
ir, sumir fatlaðir, en enginn í allri
þessari flóru væri öðrum æðri, allir
ættu rétt á virðingu og skilningi.
Hennar frábæra lífssýn náði í raun
yfir allt sem lifði og þar með talið
dýrin. Ekki töluðum við svo saman
að hún spyrði ekki um kettina mína
og hvernig þeir hefðu það. Eitt skýr-
asta dæmið um þá umhyggju sem
Nína bar fyrir dýrunum er kannski
þegar hún hringdi í mig eitt síðkvöld
til að trúa mér fyrir áhyggjum sínum
af kettinum á efri hæðinni þar sem
hún bjó. Eigandi kattarins var veik-
ur á sjúkrahúsi og kisi var því einn
heima. Hann mjálmaði af leiðindum
og Nína sat löngum stundum fyrir
utan dyrnar hans og reyndi að
spjalla við hann og róa hann. Hún
vildi vita hvort ég, vanur kattaeig-
andinn, gæti gefið sér fleiri ráð til að
gleðja dýrið.
Uppeldi hennar og reynsla í barn-
æsku gerði það eflaust að verkum að
hún var sérlega umburðarlynd og
réttsýn kona.
Oft sagði hún mér sögur af Kleppi
og mannlífinu þar á uppvaxtarárum
sínum. Hún talaði ætíð mjög hlýlega
um sjúklingana og var þess fullviss
að kynni hennar af þeim hefðu kennt
henni heilmargt.
Mikið á ég eftir að sakna Nínu og
heimsókna hennar sem hafa verið
fastur liður síðastliðin 18 ár.
Dóttur hennar, tengdasyni, barna-
börnum og öðrum ættingjum votta
ég samúð mína í sorg og söknuði.
Guð blessi minningu mætrar
konu.
Ágústa Gunnarsdóttir.
Það er hásumar þegar Dídí kveð-
ur. Hún var sem hlýr en ákveðinn
sumarblær. Frá því ég man fyrst eft-
ir henni á Sundlaugaveginum er ég
tveggja og hálfs árs dvaldi þar hjá
þeim hjónum, Trausta og henni, hef-
ur hún verið mér sem stoð og stytta.
Mér fannst hún ávallt rammíslenzk
þó að hálfdönsk væri í móðurætt og
franskt, ítalskt og mið-evrópskt blóð
rynni þaðan í æðum hennar. Faðir
hennar var norðlenzkur og hún bar
þess mjög merki að af húnvetnsku
kyni væri enda hélt hún ávallt mikilli
tryggð við norðlenzka frændur og
frænkur. Reyndar var Dídí hálfgerð
miðstöð okkar yngri frændsystkina
um ætt okkar hvort sem um var að
ræða íslenzku eða dönsku ættar-
greinina því tengsl hennar við ætt-
menni okkar var sterk. Það fennti
ekki auðveldlega í sporin hjá henni.
Hún var okkar Auður djúpúðga.
Hún vissi hvaðan hún kom og hver
hún var og bar þess mjög merki í öllu
fasi og fari.
Trausti og hún náðu vel saman og
samvera mín með þeim hjónum og
Kristínu hefur verið mér mikils virði
síðan. Líklega hefur Trausti komið
inn því litla vísindalega þenkjandi
elementi sem ég hef eftir að ég um-
gekkst hann hér áður því ekki fór á
milli mála hve mikill afbragðs vís-
indamaður hann var og á ég honum
og þeim hjónum þar mikið að þakka.
Hver einstök heimsókn á Sundlauga-
veginn var sérstök, engin var eins og
sú á undan eins undarlegt og það er.
Í júlí 1959 fórum við fjögur, Dídí,
Trausti, Kristín og undirritaður
saman í ógleymanlega sumarferð í 2
vikur er ég var 7 ára á rússajepp-
anum um Norðurland. Sú ferð er ein-
hver hin skemmtilegasta sem ég hef
farið.
Nú að leiðarlokum sendi ég Krist-
ínu og fjölskyldu hennar mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Dídí og Trausti kvöddu í júlí, fæð-
ingarmánuði einkadóttur sinnar og
verður minning þeirra mér sem há-
sumarsbirta.
Úlfur Agnarsson.
Það væri auðvelt að skrifa heila
bók um Dídí því að hún var stórkost-
leg. Að koma til skila í fáum orðum
hversu einstök hún var er mun erf-
iðara.
Mamma og Dídí voru vinkonur frá
því þær voru sjö ára. Þær kynntust í
Laugunum, mamma bjó á Reykjum
við Sundlaugaveg og Dídí á Kleppi,
þar sem faðir hennar var yfirlæknir.
Þar var Dídí í miðið af sjö börnum,
þrír eldri bræður og þrír yngri.
Vafalaust hefur oft mikið gengið á
þar á bæ. Mamma var þar heima-
gangur og sagði hún ótal skemmti-
legar sögur frá þeim tíma.
Vinátta þeirra var strax kær og
þær voru ekki háar í loftinu þegar
þær ákváðu að skíra fyrstu dótturina
í höfuðið á hinni. Ég sé þær fyrir
mér, liggjandi í háu grasi, horfandi á
skýin, að láta sig dreyma um fram-
tíðina. Það er ómögulegt að vita hvað
þær dreymdi um, annað en dæturn-
ar, en víst er að þær hafa ekki gert
sér grein fyrir hve litlu maður ræð-
ur. Þær hefðu getað átt tóma stráka.
Ég er svo heppin að vera elst og er
afar stolt af að hafa fengið nafn
hennar. Fyrir vikið hefur mér alla tíð
síðan fundist ég vera algert eftirlæti
– og ekki slæmt það. Nú trúi ég því
að hún sitji þarna uppi með öllum
hinum verndarenglunum mínum.
Dídí eignaðist sína einu dóttur
mörgum árum síðar, Kristínu Höllu.
Hún fékk nafn föðurömmu sinnar og
alnöfnu. Dídí tókst því ekki að nefna
dóttur eftir mömmu en það gerði svo
seinna Kristín Halla. Kærleiksteikn
sem yljaði okkur öllum. Samband
þeirra mæðgna var náið og átti fjöl-
skylda Kristínar stærstan hluta úr
stóru hjarta Dídíar. Vinátta Dídíar
náði til okkar allra systranna. Hún
fylgdist alltaf með okkur og fjöl-
skyldum okkar og hafði áhuga á því
sem við vorum að gera. Hún var svo
hrein og bein, þar var ekkert kyn-
slóðabil. Börn hændust að henni
enda var hægt að tala við hana um
allt. Hún fylgdist svo vel með að ekki
einu sinni Pokemondella smástrák-
anna var út af dagskrá. Börnunum
mínum þótti vænt um hana og nú
barnabörnunum. Vinkonum mínum
fannst hún líka frábær.
Hún var svo dæmalaust fróð og
áhugasöm um margt og svo
skemmtileg. Skelfing verður
skemmtilegu símtalanna við hana
saknað.
Dídí var mikil félagsvera. Hún
naut þess að hafa fólk í kringum sig
og bjóða heim. Ein setning höfð eftir
móður hennar, frú Sveinsson, verður
lengi í minnum höfð og verður okkur
systrum oft að orði: „Skal det være
gilde så lad det være gilde.“
Dídí var hörkudugleg, góð og
hjálpsöm. Hún fór allra sinna ferða
fótgangandi eða í strætó. Einhvern
tíma lét hún sig ekki muna um að
koma með strætó vestur í bæ og
passa börnin mín veik, svo ég kæm-
ist til vinnu. Hún var óþreytandi að
heimsækja sjúka og las t.d. reglu-
lega fyrir blinda konu. Eftir lærbrot
í vetur fékk hún heimilishjálp en var
hætt því, henni fannst ómögulegt að
þiggja það, hún gæti þetta svo vel
sjálf, það væri bara ágætis leikfimi –
89 ára.
Hún naut þess að vinna í garðinum
sínum. Ánægjulegt til þess að vita að
bara fyrir nokkrum dögum var hún í
góða veðrinu að „róta í moldinni“
eins og hún sagði.
Ég kveð með eftirsjá þessa mögn-
uðu nöfnu mína sem alltaf var svo
stór hluti í lífi mínu og hefur verið
mér fyrirmynd í svo ótal mörgu.
Nína.
„Nu har vi jul igen … og julen var-
er helt til påske“ sungum við og
dönsuðum í kringum jólatréð um
hver jól hjá Dídí frænku að hætti
dönsku forfeðranna. Jól og páskar
eru samofin minningunni um Nínu
Þórðardóttur sem ég kveð nú með
miklum söknuði en jafnframt kæru
þakklæti fyrir vináttu og virðingu
sem hún ávallt sýndi mér og fjöl-
skyldu minni. Eiginmaður minn og
bræður hans voru Nínu sem synir þó
að bræðrasynir væru og börn þeirra
sem hennar barnabörn.
Dídí frænka var einstök kona,
frændrækin mjög og í mun að við-
halda hefðum fjölskyldunnar. Hún
var einstaklega rausnarleg og gest-
risin og naut þess að bjóða vinum og
vandamönnum til sín. Hún prjónaði
yndislegar peysur – hrein listaverk –
handa yngstu kynslóðinni og voru
Nínupeysur víðfrægar! Við eigum
ógleymanlegar minningar frá
skemmtilegum jóla- og páskaboðum
en það voru forréttindi að fá að deila
þessum hátíðisdögum með Dídí
frænku, Kristínu dóttur hennar, Jóni
tengdasyni og börnunum. Nína var
svo stolt af fjölskyldu sinni og fylgd-
ist alltaf mjög vel með því sem
barnabörnin tóku sér fyrir hendur í
leik og starfi.
Nína hafði ávallt ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og tjáði
hug sinn afdráttarlaust en hún hafði
þá dýrmætu hæfileika að virða skoð-
anir annarra og meta fólk á eigin for-
sendum. Hún sýndi unga fólkinu
virðingu og umburðarlyndi og hún
hlustaði. Við ræddum um börnin,
bóndarósirnar og öll hin blómin okk-
ar, sund, útivist og ferðalög um land-
ið – núna í síðasta sinn fyrir nokkr-
um dögum þegar ég var svo lánsöm
að sitja við hlið hennar í matarboði.
Ég er þakklát fyrir þetta síðasta
spjall okkar en hefði svo sannarlega
kosið að samverustundirnar yrðu
fleiri.
Ég bið Guð að blessa minningu
Nínu Þórðardóttur og ég þakka
henni ánægjulega samfylgd. Krist-
ínu, Jóni, Nínu Björk, Ingimari,
Helgu Völu og litlu Gabríelu lang-
ömmubarni votta ég innilega samúð
mína.
Ásta G. Briem.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð hana Dídí frænku. Hún var
afasystir mín, eina systirin í hópi 6
bræðra og sannkölluð ættmóðir.
Dídí tóku allir mark á, hennar skoð-
anir voru vel ígrundaðar og leituðu
ófáir fjölskyldumeðlimir til hennar
þegar þeir þurftu á góðum ráðgjafa
að halda. Hún var líka með eindæm-
um ættrækin, smalaði fjölskyldunni
saman í sín frægu kaffiboð þar sem
hún bar á borð svo fjölbreyttar
kræsingar að enginn fór nokkurn
tíma svangur heim. Það lék allt í
höndunum á henni og myndarskap-
urinn var rómaður um bæinn. Hún
gaukaði að manni sultukrukkum,
sultuðum sveppum, fínasta heima-
gerða jólaskrauti og svo auðvitað alls
konar ráðleggingum um lífið og til-
veruna. Henni var mjög umhugað
um að fólkið sem henni þótti vænt
um væri hamingjusamt og var vel að
sér um hagi allrar sinnar stóru fjöl-
skyldu. Þótt aldurinn færðist yfir
varð aldrei nein teljandi breyting á
Dídí, hún var alltaf til staðar, alltaf
jafnkraftmikil og dugleg.
Það má því segja að hún skilji eftir
sig stórt skarð, sem erfitt er að fylla.
En kannski má líka segja að þar sem
hún er nú hafi hún enn betri aðstöðu
til að halda verndarhendi yfir fólkinu
sínu.
Steinunn Þórðardóttir.
Sorg og söknuður fyllti hug minn
er ég frétti lát elskulegrar vinkonu
minnar Nínu Þórðardóttur, Dídíar,
snemma á sunnudagsmorgun þann
25. júlí sl. Samtal okkar frá deginum
áður var mér þá og er mér enn svo
hugstætt.
Það er margs að minnast, langrar
og góðrar vináttu bæði í blíðu og
stríðu.
Við vorum ungar og hressar
saumaklúbbsvinkonur þegar við
ákváðum að ganga í Kvenfélagið
Hringinn á 40. afmælisári hans. Það
var árið 1944, en það ár hafði verið
ákveðið að koma upp Barnaspítala
Hringsins og vildum við, sauma-
klúbburinn, leggja okkar af mörkum
til að svo mætti verða, enda þörfin
brýn.
Dídí lét víðar gott af sér leiða, þær
voru t.d. ófáar ferðir hennar á
Blindraheimilið þar sem margir nutu
leiðsagnar hennar og stuðnings.
Dídí naut útivistar og ferðaðist
víða með eiginmanni sínum, Trausta
Einarssyni prófessor, á rannsóknar-
ferðum hans um Ísland. Hún var
áhugasöm, fróð og skemmtileg, góð-
ur ferðafélagi og traustur vinur.
Þessa fengum við vinir hennar einn-
ig að njóta, þar sem leiðir okkar lágu
víða saman um langan æviveg.
Dídí var svo lánssöm að eignast
yndislega dóttur, Kristínu og síðar
tengdasoninn Jón. Þau, og börn
þeirra, voru augasteinar hennar,
stoð og stytta.
Elsku Kristín, við vottum þér og
fjölskyldu þinni innilega samúð okk-
ar og kærri vinkonu biðjum við guðs
blessunar.
Anna og Hannes.
Hún Nína hefur nú kvatt þennan
heim. Við kynntumst Nínu fyrir
þremur árum þegar við fluttum inn í
risið. Duglegri og yndislegri mann-
veru höfðum við ekki áður kynnst.
Hún Nína var góðmennskan upp-
máluð og reyndist okkur afar vel. Við
söknum hennar mikið en núna líður
henni vel. Síðasta sumar færði hún
mér marsipankökuna sína góðu á
sængina þegar Soffía fæddist, hún
hugsaði alltaf svo vel til okkar. Garð-
urinn var hennar yndi enda lagði hún
mikla rækt við hann, sérstaklega var
hún stolt af bóndarósinni. Við mátt-
um ekkert hjálpa til en Pétur fékk að
slá garðinn. Mikið var hún þakklát
fyrir það, bauð okkur í töðugjöld eft-
ir síðasta slátt í fyrra og leysti okkur
út með gjöfum. Svona var hún Nína.
Berglindi fannst svo gaman að fá að
banka upp á hjá Nínu því hún var
alltaf svo góð við hana og sýndi henni
áhuga.
Elsku Nína, við kveðjum þig með
sárum söknuði en höldum fast í allar
okkar góðu minningar af Sundlauga-
veginum.
Elsku Kristín, Jón, börn og barna-
barn, guð styrki ykkur í sorginni.
Íbúarnir í risinu,
Hafdís, Pétur,
Berglind og Soffía.
Elskulegur eiginmaður minn,
JÓN SIGMUNDSSON
frá Einfætingsgili,
verður jarðsunginn frá Hólmavíkurkirkju í dag,
laugardaginn 7. ágúst, kl. 14.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir.
Jarðsett verður í Óspakseyrarkirkjugarði.
Fyrir hönd vandamanna,
Elín Gunnarsdóttir.
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, sonur,
bróðir, mágur og tengdasonur,
SVEINN SIGURÐSSON,
Grasarima 1,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
fimmtudaginn 5. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurbjörg Ágústsdóttir,
Ágúst Sveinsson
Guðríður Sveinsdóttir, Guðjón Böðvarsson,
Böðvar Eggert Guðjónsson, Hendrikka Waage,
Jóhann Pétur Guðjónsson, Berglind Rut Hilmarsdóttir,
Ágúst Bergsson, Stefánía Guðmundsdóttir,
Bergur Elías Ágústsson, Bryndís Sigurðardóttir.
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HELGA HRÖNN UNNSTEINSDÓTTIR,
Hrísalundi 12 D,
Akureyri,
lést á FSA mánudaginn 2. ágúst sl.
Sálumessa verður í Kaþólsku kirkjunni, Eyrar-
landsvegi 26, Akureyri, þriðjudaginn 10. ágúst
kl. 14.00.
Jarðsett verður í Kaupangskirkjugarði í Eyjafirði.
Hugrún Sif Hermannsdóttir, Valgeir Þórbergur Gunnarsson,
Helgi Vilberg Hermannsson, Soffía Sævarsdóttir,
Rannveig Helgadóttir, Ýr Helgadóttir,
Hlynur Þór Jensson, Helgi Vilberg Helgason,
Vala Þöll Valgeirsdóttir, Sævar Darri Sveinsson.