Morgunblaðið - 02.09.2004, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hörður Sigur-vinsson fæddist í
Reykjavík 6. október
1936. Hann lést á
Krít fimmtudaginn
19. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hulda Ólafsdóttir,
húsmóðir í Reykja-
vík, f. 23. maí 1918 í
Reykjavík, d. 5. októ-
ber 1946, og Sigurvin
Jensson, bifreiðar-
stjóri í Hafnarfirði, f.
10. apríl 1916 á Brim-
ilsvöllum í Fróðár-
hreppi, d. 9. júlí 1953.
Fósturforeldrar Harðar frá þriggja
mánaða aldri voru systkinin á
Hausastöðum í Garðabæ, þau
Ólafía S. Eyjólfsdóttir, f. 17. desem-
ber 1890, d. 5. desember 1980, og
Valgeir J. Eyjólfsson, f. 6. desem-
ber 1894, d. 12. júní 1971. Hálf-
systkini Harðar eru, sammæðra:
Steingrímur Guðni Pétursson, f.
1942, og samfeðra: Sigmar Hjört-
ur, f. 1942, Þorgerður, f. 1943,
Bragi, f. 1948 og Sigurvin, f. 1952.
Hörður kvæntist 16. maí 1959 Höllu
Eyjólfsdóttur, f. 5. mars 1941 í
d. sama dag. 4) Anna Sesselja, f. 3.
nóvember 1964. Börn hennar eru
Tanja Halla, f. 1987, Natalía Anna,
f. 1988, og Jónatan Victor, f. 1999,
faðir þeirra er Þórður Kristinn Sig-
urðsson, f. 1965. 5) Ólafur, f. 22. júlí
1966. Sonur hans er Hjörvar Þór, f.
1994, móðir hans er Bjarklind Þór
Hjörvarsdóttir, f. 1971.
Hörður fór vestur til Ólafsvíkur
um tvítugt og réð sig þar á vertíð-
arbát. Hann tók hið minna fiski-
mannapróf á Ísafirði 1958 og vann
síðan við verslun og stofnaði versl-
unina Eik í Ólafsvík.Var hann þá
m.a. með umboð fyrir Olíufélagið
Skeljung, Loftleiði og mörg önnur
fyrirtæki. Hann keypti litla trillu,
Sumarliða, og hóf með henni út-
gerð. Síðar keypti hann bátana
Ólaf, Sigurvin, Bervík og Sæhrímni
og stundaði með þeim umfangs-
mikla útgerð um tíma. Þegar hann
hætti útgerð, gerðist hann skrif-
stofumaður hjá Hraðfrystihúsi
Ólafsvíkur og starfaði hann þar,
uns þau hjónin fluttust til Reykja-
víkur. Hörður starfaði hjá Hag-
kaupum í Skeifunni frá 1989 til
dánardags. Hann tók þátt í ýmsum
félagsmálum í Ólafsvík og var m.a.
einn af stofnendum Lionsklúbbs
Ólafsvíkur og fyrsti formaður
hans.
Útför Harðar verður gerð frá
Garðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Ólafsvík, d. 5. maí 2004
í Reykjavík. Foreldrar
hennar voru hjónin
Anna G. Þórðardóttir,
f. í Borgarholti í Mikla-
holtshreppi 16. maí
1904, d. 11. september
1982, og Eyjólfur J.
Snæbjörnsson, f. í
Ólafsvík 16. október
1906, d. 4. október
1983. Halla var starfs-
maður hjá Pósti og
síma í Ólafsvík, síðar
hjá Íslandspósti í
Reykjavík. Halla og
Hörður eignuðust
fimm börn. Þau eru: 1) Eyjólfur
Valgeir, f. 23. mars 1959, eiginkona
hans er Sigþrúður I. Sæmundsdótt-
ir, f. 1959. Börn þeirra eru a) Snæ-
björn, f. 1979, unnusta hans er
Heiðrún Harpa Marteinsdóttir, f.
1981, b) Magnús, f. 1982, c) Halla, f.
1989 og d) Óskar Dagur, f. 1997. 2)
Hulda, f. 3. júlí 1960. Sonur hennar
er Hörður Jens, f. 1981, faðir hans
er Guðmundur Ó. Hilmarsson, f.
1961. Unnusta Harðar Jens er Lena
Rut Kristjánsdóttir, f. 1985 3)
óskírð stúlka, f. 4. nóvember 1961,
Elsku pabbi, hvað á maður að
segja, hér situr maður tómur og
reynir að skrifa kveðjuorð til þín,
ekki einu sinni búinn að átta sig á að
mamma sé farin.
Þetta voru búnir að vera erfiðir
dagar hjá þér og okkur síðan hún dó,
tvær ferðir á dag hjá þér út í garð og
allt svo tómt. Það létti aðeins yfir þér
þegar þú ákvaðst að fara í frí til Krít-
ar og maður hugsaði hve gott þú
hefðir af þessu en enginn veit sína
ævi fyrr en öll er. Það voru erfiðar
fréttir sem ég fékk fimmtudaginn 19.
ágúst, að þú værir allur. Það er erfitt
að sætta sig við það að þið bæði skul-
ið vera farin en við verðum að vera
sterk og hugsa um allar góðu stund-
irnar sem við áttum með þér og
mömmu.
Músík var alltaf stór hluti í þínu lífi
og það varð að vera sveifla, og þú og
mamma tókuð danssporin fyrir okk-
ur systkinin á eldhúsgólfinu á Grund-
arbrautinni, mikið bugg, og sást það
best á diskinum sem ég og Gummi
spiluðum inn og þú spilaðir hann
minnst einu sinni á dag enda kallaði
Gummi þig aðdáanda Feðganna
númer eitt. En nú ertu kominn til
mömmu og þið getið dansað saman
að eilífu. Minningin lifir um yndislega
foreldra, sem ég á eftir að sakna mik-
ið.
Ég elska þig, pabbi minn.
Þinn sonur.
Eyjólfur.
Elsku afi, það er svo erfitt að finna
eitthvað til að skrifa um, því að mað-
ur trúir ekki að þú sért farinn frá
okkur. Það eru rúmir þrír mánuðir
síðan amma dó og maður ekki búinn
að ná áttum ennþá. En ég segi eins
og Halla mín þegar ég hringdi í hana
til Benidorm til að segja henni að afi
væri dáinn, hann hefur bara dáið af
því að hann saknaði ömmu svo mikið.
Oft fífluðumst við með það hver
ætti að taka þig að sér þegar þú vær-
ir orðinn gamall og það ætlaði ég að
gera því þú varst svo duglegur að
vaska upp en það var það leiðinleg-
asta sem ég gerði. En það varð aldr-
ei, þú fórst áður en þú varðst gamall,
bara 67 ára.
Elsku afi, nú færð þú að hvíla við
hliðina á ömmu, það var svo mikil-
vægt að taka frá pláss við hliðina á
henni, fórst tvisvar á dag út í garð til
að líta eftir leiðinu og vera hjá henni.
Ég veit að þið amma hafið fundið
hvort annað og verðið saman að ei-
lífu. Minningin lifir um bestu tengda-
foreldra í heimi.
Sigþrúður Sæmundsdóttir.
Með skyndilegu fráfalli Harðar
hefur maðurinn með ljáinn hoggið
nýtt skarð í okkar raðir í annað sinn á
skömmum tíma. Aðeins þremur mán-
uðum eftir að Halla móðursystir okk-
ar og elskuleg eiginkona Harðar var
frá okkur kölluð er aftur komið að
leiðarlokum.
Þegar litið er yfir farinn veg birt-
ast okkur ljóslifandi minningar um
yndislegan mann sem var okkur í lif-
anda lífi afar hjartfólginn. Minningar
um afar hlýjan og lifandi mann sem
alltaf var létt og bjart yfir. Greiðvikni
hans og umhyggja fyrir sínum nán-
ustu hefur varðað leið hans allan
þann tíma sem hann var meðal okk-
ar, ekki síst á þeim erfiðu tímum sem
undan eru gengnir. Hörður skipaði
alltaf ríkan sess í lífi okkar systkin-
anna og ásamt Höllu voru þau ákveð-
inn samnefnari í okkar tilveru enda
vandfundnari samrýndari lífsföru-
nautar.
Við systkinin nutum alla tíð mikils
ástríkis á fallegu heimili þeirra hjóna
enda ósjaldan komið þar fyrir í pöss-
un. Minningin um Hörð að elda, Hörð
að horfa á góðan vestra, Hörð að lesa
Morgan Kane, Hörð að redda mál-
unum niðri í Hagkaup, Hörð að skutl-
ast með Höllu sína milli húsa í tíu
dropa. Elsku Eyfi, Þrúða, Hulda,
Anna Sess, Óli og börn, megi minn-
ingin um elskulegan föður, tengda-
föður og afa verða ykkur styrkur og
ljós á þessum erfiðu tímum.
Ykkar
Snæbjörg, Gróa Hlín og Erlingur.
Góður göngumaður þyrlar ekki upp ryki.
Góður ræðumaður segir ekkert, sem að
verður fundið. Góður reikningsmaður þarf
engar töflur. Góður vörður þarf hvorki lása
né slagbranda, en enginn getur opnað, þar
sem hann lokar. Sá, sem bindur bezt, þarf
engra reipa né hnúta við, en enginn getur
leyst það, sem hann bindur.
Á sama hátt er vitur maður jafnan fær um
að liðsinna félögum sínum, og hann mis-
virðir engan. Honum er jafnan sýnt um að
gæta hlutanna, og hann lítilsvirðir ekkert.
Hann er sem hjúpað ljós fyrir alla.
(Lao-Tse.)
Hvar er hann Hörður okkar? var
viðkvæðið á hverjum morgni, öll vild-
um við Hörð hafa, alltaf þurfti eitt-
hvað að lagfæra og gera við og það
gat Hörður svo haglega gert með
sínu glaðlega og hlýja viðmóti, alltaf
eins við alla.
Elsku Hörður, við þökkum þér fyr-
ir að hafa verið svo lánsöm að fá að
starfa með þér og eiga þig að vini,
minning þín lifir í hjörtum okkar.
Drottinn blessi þig.
Samstarfsfólk í Hagkaupum
Skeifunni.
Það er erfitt og óraunverulegt að
hugsa til þess, að í byrjun þessa árs
voru vinir okkar þau Hörður og Halla
bæði við góða heilsu og allt virtist
bjart framundan. Nú, aðeins rúmu
hálfu ári síðar, eru þau bæði farin.
En svona er lífið, enginn veit hvað
næsti dagur ber í skauti sér.
Hörður rak um tíma umfangs-
mikla útgerð í Ólafsvík. Það urðu því
mikil umskipti fyrir hann þegar fór
að vinna hjá öðrum. Hann tók því öllu
með því jafnaðargeði, sem honum var
gefið í vöggugjöf. Þrátt fyrir margs
konar mótlæti í lífinu ræddi hann það
aldrei. Hann leit alltaf á björtu hlið-
arnar á öllum málum og var alla tíð
ánægður með hlutskipti sitt. Hann
var vinnusamur með afbrigðum og
hafði alltaf gleði af vinnunni, hver
sem hún var, enda kom hann sér alls
staðar mjög vel. Síðustu 15 árin vann
hann í Hagkaupum í Skeifunni og
undi sér þar vel. Hörður þekkti mjög
marga og hafði gaman af að tala við
fólk. Hann var afskaplega vel kynnt-
ur hvar sem hann kom.
Samrýndari hjón en þau Hörð og
Höllu er vart hægt að hugsa sér. Þau
voru mikið fjölskyldufólk, sem lýsti
sér m.a. í því að hann kallaði Höllu
alltaf mömmu og hún hann pabba
þangað til barnabörnin komu, þá
kallaði hún hann alltaf afa. Það var
því mikið áfall þegar hann missti
Höllu og hann tregaði hana sárt.
Hann ákvað þá strax að henni skyldi
búinn legstaður í Garðakirkjugarði,
nálægt þeim stað, sem hann sleit
barnsskónum. Hann leit þó með
bjartsýni fram á veginn og engan
grunaði þá, að svo stutt yrði í það, að
hann legðist til hinstu hvíldar við hlið
hennar. Síðast kvöddum við hann
norður á Akureyri, en þá var hann að
leggja upp í ferð til Krítar með syni
sínum og sonarsyni.
Elsku Eyjólfur og Þrúða, Hulda,
Anna Sess, Ólafur og barnabörnin
öll. Við vottum ykkur innilega samúð
okkar við þennan mikla missi ykkar.
Við kveðjum með söknuði og þakk-
læti góðan vin með þakklæti fyrir all-
ar góðu stundirnar, sem við áttum
saman á liðnum árum, bæði hér
heima og á ferðalögum erlendis.
Blessuð sé minningin um góðan
dreng.
Guðrún og Guttormur.
Það er ekki laust við að fjölskyldan
hafi fyllst blöndu af kvíða og spennu í
aprílmánuði árið 2002. Við áttum von
á nýjum nágrönnum og veltum því
fyrir okkur hvernig þeir yrðu. Skyldu
þeir eiga börn sem okkar börn gætu
leikið við eða var þetta kannski brjál-
að partýlið? Áhyggjur okkar reynd-
ust óþarfar því yndislegri nágranna
var ekki hægt að hugsa sér. Hörður
og Halla töfruðu okkur og börnin
strax upp úr skónum með sínu vin-
gjarnlega og rólega yfirbragði. Alltaf
voru þau tilbúin að rétta fram hjálp-
arhönd og hlustuðu oft eftir henni
Evu ef hún var sofandi þegar ég
þurfti að skjótast í leikskólann eftir
stóru systur. Það sparaði mér heil-
mikið umstang að þurfa ekki að rífa
þá stuttu úr svalavagninum og drösla
henni með. Yngstu dætur okkar féllu
líka alveg fyrir þessum yndislegu
mannverum sem höfðu flutt inn á
móti okkur. Sú eldri sem tekur ekki
hvern sem er í sátt þurfti alltaf að
segja þeim heilmargt um það sem á
daga hennar hafði drifið þegar hún
rakst á þau á ganginum og þau
hlustuðu alltaf af stakri þolinmæði og
með bros á vör.
Það var mikið áfall að heyra um
hjartaáfall Höllu og enn meira þegar
Hörður sagði okkur frá andláti henn-
ar í byrjun maí. Það var erfitt að
standa hjá og geta lítið hjálpað á
þeim erfiðu tímum sem í hönd fóru
hjá Herði. Auðséð var hversu náið
samband þeirra Höllu hafði verið og
missirinn því mikill. Þegar líða tók á
sumarið virtist fara að létta yfir hon-
um og bauð hann okkur með sér einn
góðviðrisdag út að Hausastöðum.
Þar áttum við góða stund saman
ásamt Ólafi syni hans.
Það gladdi mig mikið þegar Hörð-
ur sagði mér að hann væri á leið til
Krítar ásamt Ólafi og Hjörvari.
Gleðin og eftirvæntingin skein úr
augunum og tilhlökkunin augljóslega
mikil. Það var eins og sorgarbyrð-
arnar væru að léttast og sólin aftur
tekin að skína á braut hans. Mikið
varð ég því hissa þegar ég heyrði að
Hörður hefði látist úti á Krít og aftur
stend ég sem áhorfandi og get ekkert
gert nema vottað hans nánustu mína
dýpstu samúð í þeirra miklu sorg og
missi.
Aðalbjörg Karlsdóttir.
Það var stutt á milli þeirra, bless-
aðra. Halla dó eftir stutt og erfið
veikindi 5. maí síðastliðinn og núna
Hörður, maðurinn hennar, eða
Hjöddi, eins og hann var oftast
nefndur. Eftir sitja börnin þeirra
kæru og barnabörnin harmi slegin.
En minningarnar ylja.
Þau komu inn í líf mitt fyrir 41 ári
þegar við Hreiðar opinberuðum trú-
lofun okkar. Með þeim atburði var ég
tekin opnum örmum inn í fjölskyldu
Borgarholtssystranna þriggja sem
bjuggu í Ólafsvík, næstum á sama
blettinum. Lúlla og Héði áttu Begga,
Gunnu og Hreiðar, Anna og Eyfi áttu
Höllu og Guðmundu og Þórunn og
Baldur áttu Önnu og fóstursoninn
Hanna. Eitt barn úr hverri fjölskyldu
settist að í Ólafsvík með barnahópinn
sinn þ.e. Hreiðar, Halla og Hanni.
Mikil samheldni ríkti með fjöl-
skyldum Borgarholtssystranna,
reyndar voru börnin þeirra miklu
frekar eins og systkini heldur en
systkinabörn. Jólaboð voru til skipt-
ist á heimilum systranna og þegar við
Hreiðar fórum að búa tók yngri kyn-
slóðin við með aðstoð foreldranna.
Börnin okkar allra nutu kærleikans
og samstöðunnar í fjölskyldunni og
mynduðu tengsl sín á milli sem aldrei
hafa rofnað.
Á þessum tíma var erfitt að fá
leiguhúsnæði. Við Hreiðar vorum bú-
in að leigja á þremur stöðum á stutt-
um tíma og bjuggum heima hjá for-
eldrum hans þess á milli og ákváðum
nú að hefja húsbyggingu eins og
flestir kusu á þeim tíma. Nú vorum
við húsnæðislaus rétt einu sinni með
dóttur okkar Elvu Jóhönnu unga. Þá
buðu Halla og Hörður okkur að búa í
litlu íbúðinni í kjallaranum þeirra þar
til við gætum flutt í húsið okkar. Og
það þáðum við með þökkum enda
ekki í kot vísað.
Við eigum aðeins ljúfar minningar
um þennan tíma. Hreiðar var í vöru-
flutningum milli Reykjavíkur og
Ólafsvíkur og var lítið heima. Hljóp
ég oft upp á efri hæðina til Höllu og
Hjödda því þar var alltaf glatt á
hjalla. Margir komu í heimsókn, mik-
ið var spjallað og rökrætt, þarna upp-
lifði ég hálfgerðan skóla í pólitík þótt
skoðanir þessa róttæka sjálfstæðis-
fólks féllu ekki alveg saman við þá fé-
lagshyggju sem ég var borin og barn-
fædd til.
Börnin þeirra; Eyfi Geir, Hulda,
Anna Sess og Óli voru yndislega opin
og frjálsleg og féll Elva Jóhanna inn í
hópinn eins og eitt af börnunum.
Anna Sess og hún eru jafngamlar og
hafa þær ætíð verið einstaklega nán-
ar frænkur og vinkonur. Börnin voru
eins og systkinahópur, fóru saman í
bað, léku sér inni og úti og horfðu
saman á sjónvarpið. Oft bar ég Elvu
Jóhönnu sofandi niður í rúmið sitt
þegar hún hafði dvalið á efri hæðinni
mestallan daginn. Þessi tími er í huga
mínum óendanlega dýrmætur.
Eyfi Geir fylgdi Hreiðari við hvert
fótspor þegar hann var heima.
Stundum þegar við vöknuðum á
morgnana og Hreiðar ætlaði að fara
að lesta flutningabílinn, sat lítill syfj-
aður gutti á útidyratröppunum og
beið eftir frænda. Ekki þótti þeim
stutta heldur leiðinlegt þegar hann
fékk að skreppa með til Reykjavíkur,
taka þátt í að losa og lesta bílinn og
gista í herberginu Hreiðars í Eski-
hlíðinni.
Jólaboðin voru kapítuli út af fyrir
sig. Alltaf stækkaði hópurinn og
fjórða kynslóðin bættist við. Mikið
var spjallað, spilað og hlegið. Ég mun
aldrei gleyma þessum samveru-
stundum og þeim dýrmætu minning-
um sem þær skilja eftir sig.
Ég veit ekki hvort það er spilað á
himnum en ég vona, er reyndar viss
um, að þessi glaðværi hópur er nú
sameinaður. Við Hreiðar þökkum
fyrir okkur. Börnum þeirra, tengda-
börnum, barnabörnum og aðstand-
endum öðrum vottum við okkar
dýpstu samúð.
„Drottinn gefi dánum ró, hinum
líkn sem lifa.“
Svala Sigríður Thomsen.
HÖRÐUR
SIGURVINSSON
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís
Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen,
útfararstjóri.
Guðmundur Þór
Gíslason,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
www.englasteinar.is