Morgunblaðið - 02.09.2004, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður GuðnýPálsdóttir fædd-
ist á Ólafsfirði 6.
mars 1932. Hún and-
aðist á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 24. ágúst
síðastliðinn. Hún var
dóttir hjónanna Páls
Sigurðssonar kenn-
ara í Ólafsfirði, f. 20.
júní 1899, d. 20. jan.
1986 og Vilborgar
Sigurðardóttur, f. 15.
júní 1901, d. 17. jan.
1996. Páll var alinn
upp á Merkigili í Eyjafirði, sonur
Sigurðar Sigurðssonar bónda þar
og konu hans Guðrúnar Rósu
Pálsdóttur. Vilborg var alin upp í
Brekkugerði í Fljótsdal, dóttir
hjónanna Sigurðar Jónssonar og
Kristrúnar Þorláksdóttur. Sigríð-
ur Guðný hét eftir Sigurði móð-
urafa sínum og Guðnýju Sigurð-
ardóttur föðursystur sinni. Systur
Sigríðar Guðnýjar eru: a) Guðrún
Rósa, f. 31. mars 1927, gift Eiríki
J.B. Eiríkssyni prentara á Siglu-
firði og Akureyri, f. 27. ágúst
1924, d. 8. október 2002. Þau eiga
einn son og þrjú barnabörn. b)
Margrét Kristrún, f. 21. septem-
ber 1928, gift Helga Þórðarsyni
bónda á Ljósalandi í Vopnafirði, f.
24. október 1915, þau eiga þrjú
börn og fimm barnabörn. c) Álf-
hildur, f. 26. ágúst 1945, gift Bárði
Gunnari Halldórs-
syni, f. 17. ágúst
1946, þau eiga tvö
börn og tíu barna-
börn.
Sigríður Guðný
giftist 4. október
1996 Svani Karls-
syni, f. 2. ágúst 1922.
Svanur er Stokks-
eyringur, sonur
Karls Frímanns
Magnússonar í Haf-
steini á Stokkseyri,
f. 4. október 1886, d.
30. janúar 1944 og
seinni konu hans Kristínar Tóm-
asdóttur, f. 4. júní 1888, d. 12.
febrúar 1967. Fyrri kona Svans
var Ragnheiður Gísladóttir, f. 17.
maí 1922, d. 3. júlí 1985.
Sigríður Guðný gekk í barna-
skóla á Ólafsfirði og var veturna
1947-49 við nám í Héraðsskólan-
um að Laugum í Suður-Þingeyj-
arsýslu. Veturinn 1950-51 var hún
í Húsmæðraskólanum að Löngu-
mýri í Skagafirði. Námi í hjúkrun
lauk hún frá Hjúkrunarskóla Ís-
lands 1957. Hún var hjúkrunar-
kona við Fjórðungssjúkrahúsið á
Akureyri frá því í apríl 1957 allt
þar til hún lét af störfum árið 1996
eftir nærfellt fjörutíu ára starf.
Útför Sigríðar Guðnýjar verður
gerð frá Áskirkju í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Þegar ævi þín er öll er margs að
minnast. Milli okkar voru fimm ár.
Þú varst litla systir sem mér fannst
ég bera talsverða ábyrgð á. Þú og
við Margrét systir lékum okkur
saman, Álfhildur yngsta systir var
þá ekki fædd. Við áttum björt og hlý
bernskuár í foreldrahúsum. Hjá
okkur var Sigurður móðurafi sem þú
hést í höfuðið á. Þið voruð svo ein-
lægir vinir. Bænir móður og bros
bættu allt. Pabbi segir í kvæði til þín
á þessum árum.
… Lifðu sæl á lífsins vegi,
léttu sorg og þerra tár.
Syng þú glöð á sólskinsdegi
sólarbros á allra brár …
Sigga las mikið, sérstaklega ljóð á
seinni árum. Hún hvatti mig til að
lesa góðar bækur áður fyrr og gaf
mér og mínu fólki marga góða bók.
Sigga var mjög vandvirk og eru til
margir fallegir munir af ýmsum
toga, sem hún vann, vandsaumaðir
dúkar, teppi og vefnaður. Flestallt
gaf hún skyldmennum og vinum.
Fjölskylda okkar var mjög heima-
kær og sterk bönd hafa tengt okkur
alla ævi. Á síðustu árum var rausn-
arleg fjölskyldumóttaka fyrir þá er
vildu á fallega heimilinu Siggu og
Svans á Bergþórugötunni í hádegi á
hverjum laugardegi. Ég heyri og sé
þau ljóma í dyrunum. ,,Velkomin,
velkomin, mikið voruð þið góð að
koma.“ Þeim þótti svo innilega vænt
um börnin og það var gagnkvæmt.
Eitt dæmi sýnir þetta. Þegar Hrafn
Helgi þriggja eða fjögurra ára
heyrði, er barst í tal að Sigga væri
hætt að vinna á sjúkrahúsi, sagði
hann: ,,Nú vinnur hún við að vera
góð við lítil börn.“
Sigga var blíð og viðkvæm lítil
stúlka. Hún átti góðar æskuvinkon-
ur, skólasystur frá Laugum, Löngu-
mýri og Hjúkrunarskóla Íslands.
Við þær allar hélt hún tryggð og vin-
áttu. Hún var ekki gömul þegar hún
ákvað að verða hjúkrunarkona. Að
námi loknu hóf hún störf hjá FSA og
vann þar sitt ævistarf. Samvisku-
semi og ósérhlífni voru ríkir þættir í
fari hennar. Hún var hjúkrunarkona
af lífi og sál, orðvör, hjálpfús og ró-
söm á erfiðum stundum starfsins en
líka bjartsýn og glöð. Sjúklingum
þótti vænt um hana og þeim sem
henni kynntust náið í starfi. Hún var
föst fyrir og hafði ákveðnar skoðanir
sem allir fundu, afskiptasemi átti
hún ekki til.
Það er langt síðan þú varðst stóra
systir mín og okkar allra, vafðir okk-
ur ást og umhyggju ung sem aldin.
Þú varst alltaf að gleðja og gefa en
gleymdir sjálfri þér. Lokið er
grimmu stríði. ,,Verum hress meðan
hægt er,“ sagðir þú í byrjun veikind-
anna. Aldrei æðruorð. Við hlið þér
stóð Svanur æðrulaus og lífsvitur og
öll fjölskyldan. Margar hlýjar vina-
kveðjur bárust okkur öllum.
Elsku systir mín, þig brast ekki
hjartans ró. ,,Allt tekur enda nema
eilífðin,“ sagðir þú. Það verður alltaf
bjart um blessað sólskinsbarnið okk-
ar, sem átti afmæli 6. mars. Ég trega
þig sárt en gleðin er líka heit að hafa
átt þig. Hjartans þökk fyrir allt.
Blessuð sé minning þín.
Hvíl í friði,
Rósa systir.
Dagarnir líða einn af öðrum, lang-
ir, hlýir og sólríkir, sumarnæturnar
heiðar og bjartar en stóran skugga
hefur borið á hamingju okkar, ást-
vina hennar Siggu, systur minnar,
því að hún hefur legið helsjúk mán-
uðum saman á þessu sólríka sumri
án nokkurrar vonar um bata en beð-
ið dauðans, æðrulaus með rósömum
huga.
Sigríður Guðný Pálsdóttir var
fædd í Ólafsfirði og ólst þar upp
fram á unglingsár. Til þess staðar og
fólksins sem hún þekkti þar bar hún
alla tíð hlýjan hug. Ég held hún hafi
talið sig Ólafsfirðing að einhverju
leyti, a.m.k. sagðist hún alltaf vera
að norðan – hún var norðanstúlka en
landinu sínu, þjóð og tungu unni hún
af heilum hug.
Sigga systir mín var ljóðelsk og
átti gott safn slíkra bóka. Ég held að
skáldin hennar hafi verið Ólafur Jó-
hann Sigurðsson, Guðmundur Böðv-
arsson og Þorsteinn Valdimarsson.
Hún naut þess líka að fara í leikhús
og á tónleika, einkum ef íslensk ljóð
og lög voru á efnisskránni og ólst
upp við og hafði alla tíð gaman af að
hlusta á fjölbreytt menningarefni
sem frá upphafi hefur verið á dag-
skrá ríkisútvarpsins.
Þau Svanur fóru í margar menn-
ingarreisur út í heim. Sigldu prúðbú-
in á skemmtiferðaskipi í Karíbahaf-
inu, skoðuðu rústir fornrar
menningar á söguslóðum biblíunnar
og höfðu viðkomu á ýmsum stöðum
unaðslegum eða sögufrægum þar á
milli en samt fannst Siggu minni
best að vera heima með Svani og
fjölskyldunni, börnin okkar voru
börnin þeirra sem þau sáu ekki sól-
ina fyrir og vildu allt fyrir gera.
Sambúð þeirra hjóna einkenndist
af miklu ástríki, gagnkvæmri virð-
ingu og óhjákvæmilega vissu um-
burðarlyndi því að bæði voru eigin-
ráðug og vön að fara sínu fram.
Systir mín var ekki smámunasöm og
tillitssöm í betra lagi en réð því sem
hún vildi ráða og sagði þá gjarnan
með þungri áherslu: „Því ræð ég“ og
þar við sat.
„Komdu og sjáðu,“ sagði Svanur
oft, „hvað hún Sigga er falleg, hún er
alltaf að fríkka.“ Þannig sjá augu
ástarinnar. En systir mín var ekki
bara falleg, hún var umfram allt
annað góð.
Dauðastríð hennar varð langt og
með eindæmum kvalafullt. Á bana-
sænginni var sú hugsun henni efst í
huga að valda ekki öðrum óþægind-
um og líðan okkar, fólksins hennar,
var henni meira áhyggjuefni en
hvernig hún barst af sjálf. Við viss-
um báðar að allt tekur enda nema ei-
lífðin eins og afi var vanur að segja
og að öll él birtir upp um síðir og aft-
ur kemur vor. Í trausti þess tilfæri
ég að lokum þetta huggunarríka ljóð
Laxness um hið fyrirheitna land,
sumarlandið – land hinna þraut-
seigu.
Bráðum kemur betri tíð með blóm í haga,
sæta lánga sumardaga.
Þá er gaman að trítla um tún og tölta
á eingi,
einkum fyrir únga dreingi.
Folöldin þá fara á sprett og fuglinn
sýngur,
og kýrnar leika við kvurn sinn fíngur.
Ég bið Siggu, systur minni, bless-
unar guðs sem gerir alla hluti nýja.
Álfhildur.
Sigríður, mágkona mín, var bezta
manneskja sem ég hef kynnzt um
dagana. Minningu hennar væri eng-
inn greiði gerður með því að líkja
henni við helga menn og konur fyrri
alda, engla eða aðra ármenn guðs en
þó koma þeir jafnan í hugann nú
þegar ég lít til baka – ekki af því að
hún hefði yfir sér heilagt svipmót
tímalausrar andaktar heldur vegna
þess að hún var betri manneskja,
góðviljaðri, fórnfúsari og örlátari á
krafta sína til góðra verka heldur en
títt er. Mér sagði eitt sinn gamall
vinur minn, sem þekkti Ólöfu skáld-
konu frá Hlöðum, afasystur Sigríð-
ar, að enga manneskju hefði hann
séð líkjast meir Ólöfu heldur en Sig-
ríði – einkum í hvössu augnatillliti,
fasi og snörum handatiltektum. Hún
átti það líka sameiginlegt þessari
frænku sinni að vera mestur vinur
allra sem bágt eiga – manna og mál-
leysingja.
Hún var allt í senn einstaklega
nærgætin við sjúklinga, hjúkrunar-
kona af köllun og guðs náð, og fram-
úrskarandi ósérhlífin og dugleg.
Hún vann alla starfsævi sína, um
fjörutíu ár, á handlækningadeild
Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri,
fyrst í mörg ár með Guðmundi Karli,
þeim mikilhæfa og dáða lækni og
síðan Gauta Arnþórssyni, en báða
þessa menn mat hún mikils.
Eðliskostir Sigríðar voru mikil
skapfesta, djúpstæður kærleikur og
samúð með öllum sem minna máttu
sín. Henni brá meir til föðurættar að
ýmsu leyti og kippti í kynið til Kata-
dalsmanna um sumt, en æðruleysi
og hugarró minnti á móður hennar
sem ég hef vitað æðrulausasta
manneskju og óvílsamasta. Hún var
enginn múgamaður og var illa við
tildur; hræsni þoldi hún ekki, var
hreinskiptin og falslaus með afbrigð-
um, snögg til svars og upplitsdjörf
við hvern mann, gerði aldrei manna-
mun, en allir sem bágt áttu höfðu
skjól hjá henni; góðvild og gjafmildi
voru sterkustu eðliskostir hennar.
Hún var ljóðelsk og stundaði leikhús
kappsamlega alla ævi. Trúarskoðun-
um sínum flíkaði hún ekki. Ég vissi
hins vegar að hún hafði einlæga og
sanna guðstrú og hún velktist ekki í
neinum vafa um að líf er að loknu
þessu. Okkur ástvinum hennar er
huggun í minningunum um einstaka
manneskju og með lífi sínu varð hún
leiðarljós þeim sem nú horfa barn-
ung á eftir frænku sinni.
Sigríður giftist seint, en fann
mikla hamingju hjá góðum manni,
Svani Karlssyni frá Stokkseyri, og
það var fallegt að horfa á ást þeirra
dafna og blómstra svona síðla sum-
ars á ævi þeirra. Saman ferðuðust
SIGRÍÐUR GUÐNÝ
PÁLSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR HANNESSON,
Giljalandi 12,
Reykjavík,
lést á Landspítala Landakoti föstudaginn
27. ágúst sl.
Útför hans fer fram frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík mánudaginn 6. september nk. kl. 13.30.
Guðrún Árnadóttir,
Hannes Pétursson, Júlíana Sigurðardóttir,
Sólveig Pétursdóttir, Kristinn Björnsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HALLFRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum við Hringbraut aðfara-
nótt laugardagsins 28. ágúst.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 3. september kl. 15.00.
Þórarinn Guðmundur Þorsteinsson, Þórunn Játvarðardóttir,
Steinunn Erla Þorsteinsdóttir,
Sigvaldi Þorsteinsson, Kristín Mogensen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur bróðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÁRNI STEFÁNSSON
bifreiðarstjóri,
Víðinesi,
áður til heimilis á
Hringbraut 109,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík föstudaginn 3. september kl. 13.30.
Guðrún Stefánsdóttir,
Auður Stefánsdóttir,
Ágústa Stefánsdóttir,
Rakel Björg Ragnarsdóttir,
Katrín Einarsdóttir,
Ragnar Valur Björgvinsson, Fríður Sólveig Hannesdóttir,
Sigríður Helgadóttir, Guðjón Ingi Eiríksson,
Brynja Helgadóttir, Bergsteinn Gunnarsson,
Helga Helgadóttir
og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar,
HELGA HERMUNDARDÓTTIR,
Eyrargötu 6,
Ísafirði,
sem lést aðfaranótt mánudagsins 23. ágúst,
verður jarðsungin frá Ísafjarðarkirkju laugar-
daginn 4. september kl. 14.00.
Börn hinnar látnu.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýjan hug við andlát
og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
JÓHANNS HALLDÓRSSONAR
útgerðarmanns,
Höfðavegi 34,
Vestmannaeyjum.
Aðalbjörg Jóh. Bernódusdóttir,
Anna Dóra Jóhannsdóttir, Vignir Sigurðsson,
Jóhann Bragi og Annika,
Jóhanna Jóhannsdóttir,
Gabriel Kárason,
Heimir Jóhannsson, Ásdís Haraldsdóttir,
Sara, Ísak og Bóas,
Birgit Jóhannsdóttir, Guðmundur T. Sigurðsson,
Tómas Tinni.