Morgunblaðið - 06.11.2004, Side 38

38 LAUGARDAGUR 6. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingibjörg Lúð-víksdóttir fædd-
ist á Stapa í Lýt-
ingsstaðahreppi í
Skagafirði 14. júní
1941. Hún lést á
heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki
25. október síðast-
liðinn.
Foreldrar hennar
voru Lúðvík Hjálm-
arsson, f. 16 ágúst
1909, d. 9. júlí 1992,
og Hulda Björns-
dóttir, f. 5. janúar
1920, d. 17. desem-
ber 2003.
Systkini hennar eru Ragnhild-
ur Guðrún, Hafsteinn, Helga
Monika og Edda. Ingibjörg
fluttist með foreldrum sínum að
Hvammkoti í Lýtingsstaða-
hreppi og þaðan að Skíðastöð-
um í sömu sveit. Fjölskyldan
fluttist síðan til Sauðárkróks ár-
ið 1947.
Ingibjörg lauk gagnfræða-
prófi frá Gagn-
fræðaskólanum á
Sauðárkróki árið
1957.
Hinn 1. október
1966 giftist Ingi-
björg Stefáni Birgi
Pedersen ljósmynd-
ara á Sauðárkróki,
f. 7. desember 1936.
Foreldrar hans
voru Sigurlína
Halldórsdóttir og
Johan Pedersen frá
Harðangursfirði í
Noregi. Sonur
þeirra er Árni
Ragnar, f. 17. maí 1966,
fræðslustjóri hjá Félagsþjónustu
Reykjavíkurborgar. Eiginkona
hans er Ása Dóra Konráðsdótt-
ir, sjúkraþjálfari, f. 20. nóvem-
ber 1973. Þau eiga tvo syni, þá
Olgeir Inga, f. 8. júní 1995, og
Hólmar Smára, f. 13. maí 2001.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku Bogga mín, það er sárt að
sjá á eftir þér og missirinn er mik-
ill. Þú tókst mér opnum örmum og
bauðst mig velkomna í fjölskylduna
þegar leiðir okkar Árna lágu sam-
an fyrir fjórtán árum síðan. Sam-
skipti okkar einkenndust strax af
gagnkvæmri hreinskilni og heið-
arleika sem ég mat mikils. Hlát-
urinn var alltaf skammt undan og
hnyttin tilsvör verða lengi í minn-
um höfð. Ekki lástu á þeirri skoð-
un þinni að þig langaði í barnabörn
og það mörg. Þú kunnir svo sann-
arlega að gleðjast en þó aldrei eins
og þegar þú fréttir að von væri á
barnabarni. Þú varst mikil barna-
gæla og oft var líf og fjör á Smára-
grundinni þegar drengirnir
brunuðu um stofuna í hjólastólnum
þínum. Alltaf var til nammi í skál
til að gleðja lítil hjörtu.
Eflaust ert þú hvíldinni fegin
eftir löng og erfið veikindi en
minningin um jákvæða og góða
konu lifir.
Ása Dóra.
Elsku amma, nú ert þú komin til
himna og þá ert þú örugglega orð-
in frísk. Þú varst rosa skemmtileg
en við hittum þig bara svo sjaldan.
Við söknum þín mjög mikið.
Olgeir Ingi og Hólmar Smári.
Elsku systir mín, Bogga eins og
þú varst oftast kölluð. Nú er mikið
tómarúm í hjörtum okkar og mikill
söknuður sem fylgir því að þurfa
að sjá á eftir þér, en samt gleði yf-
ir því að þessu sjúkrastríði sé nú
loks lokið sem var langt og strangt
undir það síðasta. MS-sjúkdómur-
inn er erfiður við að glíma eins og
margir aðrir sjúkdómar.
Þú varst bara 23 ára, ung og fal-
leg kona, elsku Bogga mín, þegar
þú fannst fyrir sjúkdóminum fyrst.
Þú varst beðin um að fara í sendi-
ferð og þú hljópst af stað eins og
þín var von og vísa, en þegar þú
snerir heim aftur fannst þú fyrir
máttleysi í öðrum fæti og þannig
hófst það. Það tók langan tíma og
miklar rannsóknir að finna út hvað
var að, eins og gengur. Niðurstað-
an reyndist MS-sjúkdómurinn eða
heila- og mænusigg. Síðan eru liðin
tæp 40 ár – bæði góð og slæm, en
þú varst dugleg kona, sást björtu
hliðar lífsins, varst jákvæð og glöð
og gerðir grín að sjálfri þér í tíma
og ótíma. Það vissum við öll sem
þekktum þig að þú gafst mikið af
þér til annarra og hnjóðaðir aldrei
í nokkurn mann. Þannig var
Bogga.
Bogga stundaði íþróttir á yngri
árum meðan heilsan leyfði og það
var handbolti sem heillaði hana
mest. Hún vann við verslunarstörf
á Sauðárkróki og í Reykjavík og
alls staðar kom hún sér vel. Bogga
giftist Stefáni Birgi Pedersen ljós-
myndara á Sauðárkróki, þeim
prýðismanni, sem hún virti og dáði
alla tíð, enda reyndist hann henni
frábærlega og erum við honum öll
þakklát fyrir það. Það gerist varla
betra. Þau stofnuðu heimili á
Smáragrund 15 á Sauðárkróki. Þar
átti hún heima alla tíð. Bogga var
mikið fyrir heimilið sitt, stundaði
handavinnu meðan hún gat og
liggja eftir hana margir hlutir sem
bera henni fagurt vitni. Bogga
hafði yndi af öllum söng og sótti
þær skemmtanir meðan hún gat.
Bogga og Stefán eignuðust einn
dreng, hann Árna Ragnar, og mik-
ið var systir mín hrædd um að
koma þessum litla dreng ekki til
manns. Tíminn leið og nú er þessi
fallegi drengur orðinn 38 ára, á
konu og tvo drengi. Bogga og Stef-
án eru rík að eiga þessa gleðigjafa
og sólargeisla, svo systir mín lifði
það að verða amma.
Kraftur Boggu var ótrúlegur.
Hún sat í hjólastól, vann sín heim-
ilisverk og vildi alltaf eiga eitthvað
með kaffinu, enda komu margir á
heimili þeirra og Bogga höfðingi
heim að sækja. Þó kom sá tími að
þörf var fyrir heimilishjálp og
heimahjúkrun og það komu margir
að umönnun Boggu. Allt þetta fólk
á þakkir skilið fyrir frábæra
umönnun. Vistmenn á dvalarheim-
ilinu, deild 5 fá einnig þakkir fyrir
hlýhug og væntumþykju, þið áttuð
svolítið í henni Boggu, hún var
ykkar og væri hún spurð út í
hvernig henni liði, sagði hún oftar
en ekki: „Tölum um eitthvað ann-
að.“ Læknar og annað starfsfólk
fær að sama skapi þakkir fyrir
góða aðhlynningu þessi ár sem eru
orðin tæplega tíu. Sérstakar þakkir
fær Ólafur Sveinsson, læknir
Boggu um langan tíma, Aðalheiður
Arnórsdóttir sem var henni góð og
traust vinkona, og síðast en ekki
síst þær Silla og Sissa.
Elsku Stefán, Árni Ragnar, Ása
Dóra, Olgeir Ingi og Hólmar
Smári, þið hafið misst mikið en
minningin lifir áfram um góða
konu, móður og ömmu.
Ég sendi þér kæra kveðju
Nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
Ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
Þá sælt er að vita að því
Þú laus ert úr veikinda viðjum
Þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
Þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
Svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
Og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Samúðarkveðjur til ykkar allra.
Kæra systir mín, takk fyrir sam-
fylgdina.
Þín
Ragnhildur.
INGIBJÖRG
LÚÐVÍKSDÓTTIR
✝ Jakobína Áskels-dóttir fæddist á
Bassastöðum við
Steingrímsfjörð í
Strandasýslu 31. júlí
1912. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Hólmavík 30.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Áskell
Pálsson, f. í Veiði-
leysu í Árneshreppi
12. september 1875,
d. 11. maí 1951, og
Guðríður Jónsdótt-
ir, f á Svanshóli í
Kaldrananeshreppi 21. október
1873, d. 24. júlí 1947.
Systkini Jakobínu voru 21 og
hún lifði systkini sín. Jakobína
ólst upp á Bassastöðum.
Jakobína giftist 10. apríl 1938
Jóni Vilhjálmi Sigurðssyni, f. á
Ísafirði 6. júlí 1915, d. 4. maí
1983. Foreldrar hans voru Sig-
urður Árnason og Guðmundína
Jónsdóttir.
Börn Jakobínu og
Vilhjálms eru Ás-
hildur Guðveig, f.
1938, gift Halldóri
Dalkvist Gunnars-
syni, Sigurður
Árni, f. 1939,
kvæntur Aðalheiði
Ragnarsdóttur,
Svanhildur Árný, f.
1942, gift Jóni Eð-
vald Alfreðssyni,
Sóley Guðmunda, f.
1948, gift Arnóri
Grímssyni, Jón
Kristinn, f. 1949,
kvæntur Svanhildi
Jónsdóttur, og Áskell, f. 1952,
kvæntur Magneu Símonardótt-
ur.
Afkomendur hennar eru 91.
Jakobína og Vilhjálmur hófu
búskap í Kaldrananesi en fluttu
síðan til Hólmavíkur 1944 og
áttu þar heima alla tíð síðan.
Útför Jakobínu fer fram frá
Hólmavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Ég vil með nokkrum orðum
minnast tengdamóður minnar,
Jakobínu Áskelsdóttur, ömmu-
Bínu, eins og hún var oftast nefnd
á seinni árum.
Bína ólst upp á Bassastöðum,
fimmta yngsta tuttugu og tveggja
alsystkina. Þar ólst hún upp í glöð-
um systkinahópi, við söng og dans
en fremur kröpp kjör eins og al-
gengt var á þeim tímum. Börnin
byrjuðu snemma að vinna, um eig-
inlega skólagöngu var ekki að
ræða, aðra en skóla lífsins, eins og
algengt var hjá hennar kynslóð.
Fljótlega eftir að Bína og Villi,
eins og hann var jafnan kallaður,
fluttu til Hólmavíkur, byggðu þau
sér lítið íbúðarhús þar sem öll fjöl-
skyldan bjó í einu herbergi. Þegar
börnin fóru að stækka varð ansi
þröngt í herberginu og þá byggðu
þau sér hús við Vitabraut á
Hólmavík, þar sem þau bjuggu síð-
an á meðan Villi lifði.
Við húsið á Vitabraut ræktaði
Bína fallegan garð, en hún hafði
mikla ánægju af blóma og trjá-
rækt. Þótt hún hefði enga mennt-
un hlotið var hún bæði laghent og
listræn. Hún saumaði föt á sig og
sína fjölskyldu og síðar á mörg
barnabörnin. Einnig saumaði hún
í, og á níræðisaldri var hún enn að
búa til mjög fallega jólasokka sem
hún gaf mörgum sínum afkomend-
um.
Bína vann lengst af utan heim-
ilis með húsmóðurstörfunum. Hún
vann í frystihúsi og sláturhúsi
kaupfélagsins í mörg ár. Einnig
vann hún um tíma á saumastofu,
sem stofnsett var á Hólmavík.
Bína var félagslynd, og hafði gam-
an af að vera með fólki, hún var
um árabil í sóknarnefnd Hólmavík-
urkirkju, og starfaði einnig mjög
lengi í kvenfélaginu á Hólmavík og
var heiðursfélagi þess.
Fljótlega eftir að Villi lést, tók
Villi, sonarsonur þeirra og alnafni
Villa, við íbúðinni á Vitabrautinni
en Bína flutti sig um eina lóð og
kom sér upp notalegu heimili í
kjallaranum hjá okkur Svanný og
þar bjó hún síðan á meðan heilsan
leyfði. Hún dvaldi síðustu árin á
Heilbrigðisstofnuninni á Hólmavík
og naut hún þar mjög góðrar
umönnunar starfsfólksins.
Það er í sjálfu sér ekki sorg-
arefni þegar gömul og þreytt kona
kveður þetta jarðneska líf, það
vekur eigi að síður söknuð og rifj-
ar upp í leiðinnigóðar liðnar stund-
ir. Bína var mjög farin að þrá um-
skiptin og sátt við sinn hlut. Ég
kveð hana og óska henni farar-
heilla á leiðinni til eilífðarlandsins,
sem hún ákveðið trúði að biði
hennar.
Jón E. Alfreðsson.
Okkur langar til að minnast
ömmu okkar með nokkrum orðum.
Í okkar huga hét hún bara amma
Bína, það var alveg sama hvort
það vorum við barnabörnin eða
barnabarnabörnin sem vorum að
tala um hana eða bara einhver úti í
bæ, alltaf hét hún amma Bína.
Amma var ein af hvunndags-
hetjum þessa lands. Hún er síðust
til að kveðja af sínum 22 systk-
inum og var orðin 92 ára gömul.
Hún hafði því lifað tímana tvenna
og jafnvel þrenna. Hún var fædd
norður á Ströndum og bjó þar alla
sína tíð, þar ól hún upp sín sex
börn og átti orðið 91 afkomanda.
Við systkinin, börnin hennar
Hildu, vorum að stórum hluta alin
upp í Reykjavík.
Það voru stórar stundir í lífinu
þegar amma Bína og afi Villi komu
í heimsókn, oft þegar við komum
saman þá er þeirra stunda gjarnan
minnst, og mikið hlegið. „Munið
þið þegar amma tók vitlausa
mjólkurhyrnu og fékk sér súr-
mjólk í kaffið“ eða þegar einhver
svaraði í síma og sagði „bræðurnir
Hrólfsson, góðan dag“. Ömmu
varð svo mikið um að hún skellti á,
því hún hélt að hún hefði hringt í
„Bræðurna Ormsson“.
Alveg fram á síðustu ár fylgdist
amma vel með, t.d ef það var
heimsmeistarakeppni í gangi,
hvort sem var í fótbolta eða frjáls-
um, að ekki sé talað um ólympíu-
leika, þá sat amma fyrir framan
sjónvarpið í appelsínugula hæg-
indastólnum, og jafnvel sneri við
sólarhringnum til að missa ekki af
neinu, og þessu hélt hún áfram
þótt hún væri komin upp á elli-
heimili.
Það er einn eiginleiki ömmu sem
ekki má gleymast, og hann var sá
að hún stóð alltaf með sínum. Ef
við barnabörnin stóðum í kýtum
við einhverja utanaðkomandi, þá
höfðum við á réttu að standa, án
nokkurs vafa. Þó gátu komið upp
vandamál ef barnabörnin stóðu í
þrasi sín á milli, þá gat amma átt
erfitt með að ákveða hver hefði
rétt fyrir sér.
Amma var mikil blómakona, hún
ræktaði bæði tré og blóm í garð-
inum sínum á Vitabrautinni þar
sem þau bjuggu í mörg ár. Þennan
garð var alltaf gaman að skoða og
var amma þar allsráðandi, fólk
kom og fékk afleggjara og leið-
beiningar og varð gróðurinn oft
mikið umræðuefni.
Við systkinin viljum þakka
ömmu fyrir allar góðu stundirnar
sem hún átti með okkur og komum
til með að minnast hennar með
hlýhug og virðingu.
Drífa, Böðvar, Hlíf, Guðveig
og Óli Már Hrólfsbörn.
Látin er á tíðræðisaldri amma
okkar Jakobína Áskelsdóttir og
viljum við minnast hennar.
Þegar við hugsum um ömmu
Bínu kemur orðið seigla upp í hug-
ann. Hún var ekki há í loftinu en
lét það ekki aftra sér þegar eitt-
hvað þurfti að gera. Hugurinn bar
hana hálfa leið. Ákafinn og þraut-
seigjan sáu um afganginn. Þetta
átti jafnt við um vinnu, garðyrkju,
hannyrðir og sjálfshjálp.
Þrátt fyrir háan aldur var henni
umhugað að bjarga sér sjálf og
ekki var hún gjörn á að kvarta.
Amma var mikil hannyrðakona og
var ekki kastað til höndunum í
þeim efnum. Þegar hún byrjaði á
einhverju var ekki hætt fyrr en
það var búið, þrátt fyrir verki í lík-
amanum og að allt væri á öðrum
endanum. Dæmi um það eru allir
jólasokkarnir sem hún bjó til kom-
in á efri ár.
Við höfum stundum gantast með
þennan ákafa og víst er að hann
hefur látið á sér kræla hjá okkur
afkomendunum.
Þegar við vorum lítil var fastur
liður að sauma jólaföt. Amma hafði
þar hönd í bagga, kom til að sníða
efnið og mátaði flíkurnar á okkur.
Það var erfitt að standa kyrr þeg-
ar hún var að næla saman flík-
urnar eða laga hálsmálið á þeim,
sem var það versta.
Amma var mikil áhugakona um
garðrækt og sinnti garðinum sín-
um af alúð og kappi. Hún lagði
áherslu á að hafa fjölbreyttan
gróður í garðinum, hún pantaði sér
fræ og plöntur sem hún hafði lesið
um í garðyrkjublöðum og lét síðan
reyna á það hvað lifði.
Margs er að minnast þegar
amma á í hlut. Við bjuggum við
hliðina á henni og fylgdumst með
því sem var á seiði hjá henni
hverju sinni. Þær minningar
geymum við í hjarta okkar um
ókomin ár. Við leiðarlok kveðjum
við ömmu Bínu með þakklæti.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Elsa Björk, Bryndís,
Jón Vilhjálmur og Hrefna.
Elsku amma.
Okkur systkinin langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Það var gott að alast upp á Hólma-
vík í nágrenni við þig og afa. Þú
áttir fallegasta garðinn á staðnum,
eða það fannst okkur að minnsta
kosti, og ekki var verra að fá að
tína og smakka á jarðarberjunum
úr kassanum, sem var fyrir ofan
hús. Það var líka gaman að fara í
bíltúra með ykkur afa, sem vissuð
um nöfn á öllum stöðum, sama
hvort það var lækur, steinn eða
vík, enda mikið á ferðalögum. Þú
gerðir líka mikið af fallegri handa-
vinnu og eigum við öll jólasokka
saumaða með fínum pallíettum
sem er eitt uppáhaldsjólaskrautið
hjá okkur.
Það kom stundum fyrir þegar
við systur vorum að prjóna og ekki
gekk nógu vel að mamma sagði
„farðu með þetta til ömmu þinnar“
og þá gengu hlutirnir betur. Eftir
að afi dó fluttir þú á neðri hæðina
hjá mömmu og pabba og lang-
ömmubörnin hlupu alltaf niður til
þín í heimsókn þegar komið var til
Hólmavíkur.
Elsku amma Bína, við eigum
ótal minningar um þig, sem munu
ylja okkur um ókomin ár.
Takk fyrir allt og allt,
Sunna, Kristín, Sigríður
og Halldór.
JAKOBÍNA
ÁSKELSDÓTTIR