Morgunblaðið - 21.01.2005, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JANÚAR 2005 35
MINNINGAR
urnar. Nú hljómar hann víst hvergi
meir þessi hlátur sem er eins og ein-
hverskonar endurómur bernskunn-
ar, og það segir enginn lengur þessar
sögur sem fólust ekki í atvikum,
heldur miklu frekar í samtölum; nú
og þá segi ég við þennan eða hinn var
sagt, tilsvarið rakið og tekin kúnst-
pása. Svo hlegið enn meir. Hristust
bollarnir ekki örugglega á undirskál-
unum. Það minnir mig.
Dodda frænka lifði langt í frá auð-
velda ævi. Hún átti sex systkini og
missti þau sum langt fyrir aldur
fram, hún lifði eiginmann sinn, tvö
börn af fjórum og gekk í gegnum
þungar raunir oftar en einu sinni.
Einhversstaðar undir hlátrinum og
hressilega fasinu, öllum glæsileikan-
um, væntumþykjunni og ástríkinu lá
djúpur harmur sem ekki þurfti að
orða.
Hún kom frá Reykjavík norður í
land og bar með sér á undarlegan
hátt einhverskonar heimsborg-
arablæ, einhverskonar virðugleika í
bland við dillandi hláturinn. Samt
var staða hennar aldrei sérstaklega
góð, heimilið þungt og sjaldnast mik-
ið í buddunni; fasið bar samt með sér
að hún byggi í stóru húsi og hefði allt
til alls. Þannig var það víst ekki.
Dodda frænka var úr Glerárþorp-
inu norðan Akureyrar, eins og það
hét þá, hún lifði nánast alla 20. öld-
ina, öld öfganna eins og stundum er
sagt. Hún flutti suður en var alltaf að
norðan.
Síðustu árin dvaldi hún á dvalar-
heimilum og sjúkrahúsum og myndir
af börnum, barnabörnum, barna-
barnabörnum og öðrum ættingjum
þöktu orðið alla veggi þar sem hún
bjó. Þar lá hennar ævistarf og afrek
og af því var hún fullsæmd svo ekki
sé meira sagt. Dodda frænka lét mig
aldrei velkjast í vafa um væntum-
þykju sína, stundum sem barni þótti
manni faðmlagið og kossarnir heldur
hraustlegir, en svo lærði maður að
skilja hvað að baki bjó. Nú er hér-
vistardögum hennar lokið og ekki
annað eftir en að þakka fyrir sam-
fylgdina. Farðu vel, frænka mín.
Kristján Kristjánsson.
Hér hvílir væn og göfug grein
af gömlum, sterkum hlyni;
hún lokaði augum hugarhrein
með hvarm mót sólar skini.
Hún dæmdi ei hart, hún vildi vel,
í vinskap, ætt og kynning.
Hún bar það hlýja holla þel,
sem hverfur ekki úr minning.
(Einar Ben.)
Elskuleg frænka mín Dóróthea
Ólafsdóttir hefur nú lokið lífsgöngu
sinni. Hún er sú síðasta sem kveður
af sjö syskinum hjónanna á Ljós-
stöðum Bjargar og Ólafs. Systurnar
voru þrjár og urðu þær allar háaldr-
aðar.
Dodda, eins og hún var jafnan
nefnd, var glæsileg kona, hafði reisn
til að bera sem fylgdi henni alla ævi.
Síðast er við hittumst í lok nóvember
var hún vel tilhöfð, hvíta hárið vel
lagt, og allt útlit eins og hún væri á
leið í veislu. En svona var hún alltaf,
hugsaði vel um útlit sitt á hverju sem
gekk. Það var ánægjulegt að sjá
hvað fallega hafði verið búið um
hana, þarna á Vífilstöðum nýja heim-
ilinu hennar. Smekklega komið fyrir
þeim hlutum sem henni voru kærir
ásamt myndum af ástvinum hennar.
Út um gluggann sem sneri að
Heiðmörkinni var útsýnið eins og
fegursta málverk. Sjálf var hún glöð
og kát og þakklát þeim sem önnuð-
ust hana og okkur hjónunum að líta
við. Hún frænka mín hafði þá bestu
eiginleika sem hægt er að hugsa sér.
Sá ævinlega það góða í öllu, þakklát
og glöð yfir litlu. Dillandi hlátur
hennar mun seint gleymast og um-
hyggja hennar fyrir öllu og öllum.
Enda laðaði hún að sér jafnt menn
sem dýr, unga sem aldna. Mikil fé-
lagsvera sem kunni vel við sig í góðra
vina hópi, var hún hrókur alls fagn-
aðar, enda átti hún marga góða og
trygga vini. Eitt sinn sem oftar er
leið mín lá suður og ég leit við hjá
henni í Lönguhlíðinni, eins og jafnan
er ég var á ferð, sat hún eins og
venjulega ekki auðum höndum. Hún
var að sauma en einn púðann til að
gefa, ættingja eða vini. Þá sagði hún
við mig þessi gullvægu setningu,
sem gott er að hafa í huga. „Óla mín,
ég hef ákveðið að láta mér aldrei
leiðast.“ Ég álít að þessa ákvörðun
hafi hún tekið strax á unga aldri, því
aldrei vissi ég af henni í leiðu skapi
og aldrei heyrði ég um það getið.
Dodda frænka bjó í Reykjavík, en
hin systkinin hennar fyrir norðan.
Mjög kært var á milli hennar og
móður minnar „Önnu“ sem var yngst
systkininna. Í mínum augum sem
barn tengdist Dodda sumri og sól og
gleðiríkum tíma. Þegar sumarið
kom, þá kom Dodda með börnin sín
norður og við áttum yndislegan tíma
saman. Þau komu með rútunni og
alltaf var mamma búin að elda kjöt-
súpu handa þreyttum ferðalöngum,
sem þurtu að fá eittkvað kraftmikið í
kroppinn eftir að velkjast í rútu allan
daginn. Þá var nú mikið hlegið og
sungið og skemmt sér. Líf hennar
var samt ekki alltaf dans á rósum, en
aldrei heyrðist hún kvarta og allt
stóð hún af sér sem klettur. Hún
Dodda frænka mín hefur alltaf verið
mér sem önnur móðir og við Lalla
dóttir hennar verið sem systur. Er
ég þakklát fyrir þau forréttindi að
hafa fengið að njóta vináttu þeirra.
Ég mun sakna þess að geta ekki
lengur komið við hjá henni frænku
minni og fengið minnst einn skammt
af dillandi hlátri í veganesti. Elsku-
leg frænka mín, hafðu þökk fyrir ást
þína og umhyggju mér og fjölskyldu
minni til handa. Blessuð sé minning
þín hún mun verða ljós á vegi okkar.
Löllu, Óla og fjölskyldum þeirra
og öllum ástvinum Doddu votta ég
mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði frænka mín. Friður
Guðs þér fylgi.
Ólöf Pálsdóttir.
nánast óaðskiljanleg og krossgáturn-
ar voru aldrei langt undan. Um versl-
unarmannahelgina fór hún ásamt
fjölskyldu minni í sumarbústað í Út-
hlíð og þar gat hún hjálpað mér við
krossgáturnar þegar við styttum
okkur stundir. Amma gat nefnilega
alltaf fundið sér eitthvað til að dunda
sér við. Hún var listakokkur, meist-
arabakari og íbúðin hennar mjög
smekkleg enda ekki við öðru að búast
af konu sem stundað hefur nám í hús-
mæðraskóla.
Síðasti mánuðurinn í lífi ömmu
reyndist henni erfiður og stundum
jafnvel ósanngjarn. Annaðhvort var
hún á leiðinni heim á batavegi eða
bráðaveik á gjörgæslu. Mánuðurinn
var okkur öllum erfiður en orð henn-
ar um ljósið hinum megin voru hug-
hreystandi og ég trúi því að amma
hafi verið fegin því að fá að hitta aftur
gengna ástvini sína en hún missti
móður sína ung, eiginmann sinn 56
ára og þurfti að sjá á eftir Hauki vini
sínum fyrir rúmu ári.
Í einræðum Starkaðar segir:
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem
brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson.)
Þín Dúnna yngri.
Guðrún Ösp.
Hún amma niðri er dáin. Við syst-
urnar erum svo heppnar að hafa alist
upp með ömmu okkar á neðri hæð-
inni. Það er tómlegt í Lyngholtinu án
þín elsku amma. Minningabrotin
streyma fram og upp úr stendur
minning um þig standandi við eldhús-
vaskinn á efri hæðinni, kaffibrún með
poka fulla af nammi, nýkomin frá
Spáni. Seinna minnumst við þín þar
sem þú ert komin á neðri hæðina, sitj-
andi við eldhúsborðið með kaffibolla í
annarri hendi og spil í hinni. Við eig-
um eftir að sakna þess að geta ekki
sest á móti þér, ekkert endilega til að
segja neitt sérstakt heldur bara til að
njóta nærveru þinnar. Það var gott að
vera nálægt þér, þú sagðir kannski
ekkert mikið en samt svo margt. Þú
varst stolt af okkur hverju og einu og
alltaf svo góð.
Glæsileg varstu og virðuleg, hárið
og förðunin á sínum stað og ekki má
gleyma gullinu um hálsinn. Litlar
stundir eins og „bless elskan“ í apó-
tekinu eða kveðjustund á lestartein-
unum síðastliðið haust verða nú
minningar sem við geymum í hjörtum
okkar. Við þökkum fyrir þann tíma
sem við áttum með þér elsku amma
Dúnna. Þú fórst allt of fljótt.
Við kveðjum þig með söknuði.
María Rós og Berglind.
Dúnna eins og Guðrún Guðmunds-
dóttir var ætíð kölluð er dáin.
Hún hafði háð stríð við hjartasjúk-
dóm og voru vonir til þess að hún
fengi bata eftir aðgerð en sú von
brást. Hún lést að kvöldi sl. laugar-
dags.
Samband fjölskyldu Dúnnu og
Guðmundar Ingólfssonar eiginmanns
hennar sem lést um aldur fram árið
1987 og fjölskyldunnar minnar var
mjög náið.
Dúnna og Guðmundur kynntust á
Ísafirði en þar er Dúnna fædd og
uppalin. Guðmundur var þar við
sundkennslu en Guðmundur var
þekktur af afrekum sínum sem sund-
maður. Þau festu ráð sitt og stofnuðu
heimili í Keflavík en þar hafði Guð-
mundur fengið starf sem forstöðu-
maður Sundhallarinnar í Keflavík.
Guðmundur gegndi ýmsum störfum
um ævina svo sem forstöðumaður
Sjúkrahúss í Keflavík og fram-
kvæmdastjóri Íslensks markaðar.
Dúnna og Guðmundur stofnuðu þjón-
ustufyrirtækið Nesgarður hf. Höfðu
þau umboð fyrir Tryggingu hf. og
tóku að sér bókhald og uppgjör fyrir
fyrirtæki. Guðrún vann ætíð með
Guðmundi á skrifstofunni og þótti
hún með afbrigðum talnaglögg sem
var á þeim tímum, þegar tölvur komu
ekki við sögu svo að neinu næmi, mik-
ill og góður hæfileiki skrifstofu-
manns.
Guðrún var sérstaklega fljót að
átta sig þegar var verið að stemma
reikninga sem kallað var.
Með þessum störfum sá Guðrún
um fjölskylduna og var sem kallað er
núna heimavinnandi húsmóðir með
starfi sínu á skrifstofu þeirra hjóna.
Öllu þessu og uppeldi fjögurra dætra
skilaði Guðrún með ágætum.
Dúnna gerðist fljótlega félagi í
Lionessuklúbbi Keflavíkur eftir
stofnun hans og formennsku í
klúbbnum gegndi hún frá 1992 til
1993 auk annarra trúnaðarstarfa fyr-
ir klúbbinn. Samgangur fjölskyldu
minnar og hennar var mikill. Maður
minn og Guðmundur kynntust fyrst
þegar þeir stóðu að móttöku bridge-
spilara frá Færeyjum og urðu bridge-
félagar upp frá því. Við Dúnna vorum
saman í Lionessuklúbbnum og börn
okkar léku sér saman.
Minnisstæðar eru útilegur á Laug-
arvatni í sólskini og blíðu, Spánar-
ferðir, ferð til Ísafjarðar í „Moskv-
anum“ og síðan áfram með Heklunni
til Akureyrar og þaðan suður.
Þetta voru ánægjulegar samveru-
stundir.
Við þökkum Dúnnu fyrir sam-
veruna og flytjum dætrum þeirra
Helgu, Ingu Lóu, Bryndísi, Guðrúnu
og Guðbjörgu og fjölskyldum þeirra
systra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þorbjörg Pálsdóttir
og fjölskylda.
Fyrir hönd Lionessuklúbbs Kefla-
víkur vil ég þakka Guðrúnu Guð-
mundsdóttur allar ánægjustundirnar
sem við áttum með henni bæði í starfi
og á gleðistundum undanfarin 23 ár.
Guðrún lagði sitt af mörkum við störf
okkar að fjáröflunum til líknarmála
allt frá því hún gekk til liðs við klúbb-
inn á fyrsta starfsári hans 1982. Hún
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum í
stjórn og nefndum og var formaður
klúbbsins 1992–93. Á jólafundi okkar
hinn 14. desember sl. var hún hrókur
alls fagnaðar eins og svo oft á slíkum
stundum og þannig viljum við minn-
ast hennar um ókomin ár.
Guð blessi minningu Guðrúnar
Guðmundsdóttur og veiti fjölskyldu
hennar styrk.
F.h. Lionessuklúbbs Keflavíkur,
Ada Elísabet Benjamíns-
dóttir, formaður.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, tengdasonur og bróðir,
ÁGÚST GÍSLASON,
Suður-Nýjabæ,
Þykkvabæ,
sem lést á Sjúkrahúsi Suðurlands föstudaginn
14. janúar, verður jarðsunginn frá Þykkvabæj-
arkirkju laugardaginn 22. janúar kl. 13.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Þykkvabæjarkirkju.
Nína Jenný Kristjánsdóttir,
Kristján Erling Kjartansson, Pálína Auður Lárusdóttir,
Guðrún Ágústsdóttir, Óskar G. Jónsson,
Sigríður Ingunn Ágústsdóttir, Guðlaugur Gunnar Jónsson,
Gísli Ágústsson, Erla Þorsteinsdóttir,
Gestur Ágústsson, Birna Guðjónsdóttir
og barnabörn,
Ingunn Sigríður Sigfinnsdóttir,
Dagbjört Gísladóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BRYNHEIÐUR KETILSDÓTTIR
frá Ketilsstöðum, Mýrdal,
Austurgerði 1,
Vestmannaeyjum,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
aðfaranótt þriðjudagsins 11. janúar, verður
jarðsungin frá Landakirkju laugardaginn 22. janúar kl. 14.00.
Jarðsett verður í Skeiðflatarkirkjugarði.
Arnfrið Heiðar Björnsson,
Guðlaugur Grétar Björnsson
og aðrir ástvinir.
Faðir okkar og tengdafaðir,
INDRIÐI ÍSFELD,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju mánu-
daginn 24. janúar klukkan 13.00.
Ingþór Indriðason, Guðmunda Gunnur Guðmundsdóttir,
Gauti Indriðason, Sigurbjört Þórðardóttir
og fjölskyldur.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma, langamma og langlangamma,
VILBORG S. EINARSDÓTTIR
(Monna),
Digranesvegi 36,
Kópavogi,
sem lést á Landspítala Fossvogi þriðjudaginn
18. janúar, verður jarðsungin frá Kópavogs-
kirkju þriðjudaginn 25. janúar kl. 15.00.
Einar Runólfsson
og fjölskylda.
Hjartkær faðir, fósturfaðir, tengdafaðir, tengda-
sonur, afi, bróðir, mágur og fv. eiginmaður,
GYLFI ÁRNASON,
Árskógum 2,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík mánudaginn 24. janúar kl. 13.00.
Árni Stefán Gylfason,
Ágústína G. Pálmarsdóttir, Sigurður Ö. Sigurðarson,
Einar B. Pálmarsson,
Ágústína G. Ágústsdóttir,
Kristrún H. Hafþórsdóttir,
Guðrún S. Sigurðardóttir,
Sigrún A. Sigurðardóttir,
Alexandra Einarsdóttir,
Birgitta M. Einarsdóttir,
Stefán Þór Árnason, Kristín Kristjánsdóttir,
Kristrún B. Jónsdóttir.