Morgunblaðið - 27.01.2005, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. JANÚAR 2005 37
AFMÆLI
Félagslíf
I.O.O.F. 11
1851278½
9.I*.
Í kvöld kl. 20.00 Lofgjörðar-
samkoma. Umsjón Elsabet Daní-
elsdóttir. Kaffi eftir samkomuna.
Kl. 22.00 Bænastund.
Allir velkomnir.
Landsst. 6005012719 X
I.O.O.F. 5
1851278
9.I
Fimmtudagur 27. janúar.
Almenn samkoma í Þríbúðum,
Hverfisgötu 42, kl. 20:00.
Mikill söngur og vitnisburðir.
Predikun Heiðar Guðnason.
Allir eru hjartanlega velkomnir.
Mánudagur 31. janúar.
Biblíulestur í Þríbúðum, Hverfis-
götu 42, kl. 19.30.
Allir eru hjartanlega velkomnir.
www.samhjalp.is
MINNINGAR
Nokkur orð
um skák
Alllangt er síðan ég
fór að fylgjast með
skák. Það er nánast
hálf öld. Snemma á
síðustu öld fór skák-
gyðjan af stað. Þó
nokkuð var um mjög
snjalla skákmenn á
þeim tíma. En þó er
ekki ofsagt að um
1945 til 1950 hafi orð-
ið þáttaskil í íslensku
skáklífi. Við tilkomu
Friðriks Ólafssonar,
sem ég tel persónulega að hafi
verið algjört undrabarn í þessari
list, langt á undan sinni samtíð. Til
samanburðar, tel ég að fremstu
skákmenn í dag komist ekki með
tærnar, þar sem Friðrik hafði hæl-
ana.
Mun ég færa frekari rök fyrir
því síðar í þessari grein sem ég er
hér að skrifa. Öll aðstaða í þá daga
var erfið, reglulega fór Friðrik
milli landa á þessum tíma, ýmist á
togurum eða farskipum, aðstoðar-
mannslaus í flestum tilfellum. Þá
geta menn rétt ímyndað sér hvers-
konar aðstöðu hann bjó við. Af-
burðaskákmaður á ferð og flugi á
þeim tíma, því árangur hans talar
sínu máli.
Mér segir svo hugur, að Friðrik
hafi verið í topp átta í heiminum,
þegar hann vann sér rétt til
Portoros, 1958 á svæðamóti, tefldi
síðan á kandidatamóti 1959. Þar
voru ekki minni menn en Tal,
Ficher, Gligoric, Benkö, Petrosjan,
Botvinik, Keres og fleiri
moldsterkir, og það segir okkur
allan sannleikan um styrk hans í
skák. Í dag er miðlungur alls-
ráðandi í skák. Menn komast varla
eða illa á skákmót, nema bögrast
með tölvur eða önnur hjálpartæki
og hóp af aðstoðarmönnum með
sér. Þá getum við séð, að það eru
breyttir tímar í skákheiminum í
dag. Ég horfði á Friðrik tefla
nokkrum sinnum á stórum mótum
og það var oft gaman. Þá sá maður
oft fléttur og hversu beittur hann
var sem sóknarskákmaður. Þótt ég
viti ekki með vissu, grunar mig, að
Friðrik hafi mun fleiri skákir
unnar, í gegnum tímann á
meistara Bent Larsen, sem var
hans aðalkeppinautur, ýmist í ein-
vígjum eða á mótum um langan
FRIÐRIK
ÓLAFSSON
tíma, hér fyrr á árum.
Þessi grein mín
fjallar um prúðan og
litríkan mann. Hann
bar virðingu fyrir öll-
um, sem hann atti
kappi við og segir mér
svo hugur um að aðrir
stórir meistarar, hafi
endurgoldið þá virð-
ingu í topp. Ég hef oft
verið að hugsa um
hvort það væri ekki
viturlegt að senda
okkar sterkasta lið í
keppni erlendis, til
dæmis Ólympíumót
eða eitthvað í þá veru. Þó sumir
góðir skákmenn séu hættir að
tefla, að öllu jöfnu, þá eru ýmsir
sterkir einstaklingar til, sem nán-
ast halda haus, þótt þeir tefli ekki
mikið núorðið. Má þar nefna Jó-
hann Hjartarson, Margeir Péturs-
son og Jón L. Árnason, svo maður
minnist nú á einhverja. Þá væri nú
ekki dónalegt að hafa Friðrik, sem
kjölfestu í þessum hóp.
Ég er kannski ekki sanngjarn í
öllu, en þessi hópur yrði góður í
hvaða móti sem er, með fullri virð-
ingu fyrir öðrum skákmönnum í
dag, yngri sem eldri. Ég myndi
segja að þetta yrði skák, sem ekki
skaðar, það er aðalatriðið, að
menn hafi gaman af því sem þeir
eru að gera. Friðrik er sá maður
sem hefur virkilega útgeislan, þess
vegna eigum við að gera allt til að
lyfta skákinni á hærra plan með
þessum frumkvöðli og nýta okkur
kunnáttu hans til fullnustu, þá skal
ég lofa ykkur því, að þá mun vel
fara.
Þessar fáu línur sem ég rita um
Friðrik Ólafsson, eru í tilefni þess
að hann er á tímamótum og á stór-
afmæli og fannst mér rétt að skýra
svolítið frá afrekum hans í skák-
listinni. Ég er búinn að muna eftir
þessum snilling, frá því að ég var
sem drengur í Laugarnesskóla.
Þar byrjuðu hjólin heldur betur að
snúast! Þar tefldi hann fjöltefli við
kennara og nemendur og urðu allir
furðu losnir yfir snilld þessa ung-
lings sem var þrettán fjórtán ára
þegar þetta var.
Ég vil óska Friðriki til hamingju
með stórafmælið og vona að ég
eigi eftir að sjá hann við skák-
borðið í framtíðinni.
Guðlaugur Sveinsson,
matreiðslumaður.
Bridsdeild FEBK Gjábakka
Föstudaginn 21. jan. var spilaður
tvímenningur á 10 borðum. Meðal-
skor var 216.
Úrslit urðu þessi í N/S:
Rafn Kristjánss. – Oliver Kristóferss. 246
Leifur Karlsson – Þorleifur Þórarinss. 243
Eysteinn Einarss.– Jón Stefánsson 239
A/V
Pétur Antonss.. – Ragnar Björnsson 267
Júlíus Guðmss. – Óskar Karlsson 237
Hannes Ingibergss. – Sigurður Pálsson 231
BRIDS
Umsjón Arnór G.
Ragnarsson Bridsdeild FEB í Reykjavík
Tvímenningskeppni var spiluð í
Ásgarði, Glæsibæ, fimmtud. 20. jan.
Spilað á 10 borðum. Meðalskor 216.
Árangur N - S
Bragi Björnsson - Albert Þorsteinsson 274
Björn Svavarss.- Tómas Sigurjónsson 247
Júlíus Guðmss. - Rafn Kristjánsson 232
Árangur A - V
Ragnar Björnsson - Magnús Oddsson 270
Magnús Jóhannsson - Erla Sigurðard. 245
Oddur Halldórss. - Þórólfur Meyvantss. 239
ekkert. Það var spilað, talað og
hlegið við eldhúsborðið, milli þess
sem kíkt var til veðurs af bæjar-
hólnum. Og svo var sungið. En trú-
lega var ferðin út í Hólma hápunkt-
ur dvalarinnar. Þetta vor var afi
með æðarvarpið og einn daginn var
ákveðið að drífa hersinguna með út í
Hólma. Nóa hafði sérstaklega gam-
an af þessari ferð en í henni voru
teknar grínaktugar myndir af henni
í hrókasamræðum við karlkyns
fuglahræðu sem hún taldi vera al-
veg passlegt mannsefni fyrir sig
enda nógu meðfærilegur og pass-
lega málgefinn. Þannig var Nóa
frænka okkar, hress, skemmtileg og
fyndin. Og þannig viljum við minn-
ast hennar.
Við vottum ættingjum hennar og
vinum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur vegna fráfalls hennar en
minningin um hana lifir.
Vígþór Sjafnar og Sigríður Eir.
Síðla árs 1930 fór nafna mín Elen-
óra Jónsdóttir á litlum báti með föð-
ur sínum yfir Steingrímsfjörðinn frá
Hólmavík. Upphaflega ætluðu þau
feðginin að Drangsnesi en það
breyttist og var förinni heitið að
Bassastöðum. Á leiðinni yfir fjörð-
inn versnaði veður. Bátnum var lent
í fjörunni við Hellu og þar voru faðir
og dóttir veðurteppt í marga daga í
iðulausri stórrhríð. Þegar veður loks
gekk niður sagði Elín amma mín
Jóni að snúa aftur heim yfir fjörðinn
þar sem kona hans beið veik heima
og mörg börn í heimili. Það lægi
ekki svo á að koma henni Elenóru
litlu í Bassastaði.
Elenóra Jónsdóttir var þriggja
mánaða þegar hún kom að Hellu.
Þaðan fór hún ekki fyrr en hún
hleypti heimdraganum sextán ára
gömul. Hún varð strax eitt af börn-
unum afa og ömmu, tilheyrði fjöl-
skyldunni ætíð síðan.
Nóa var glæsileg kona, átti stórt
og hlýtt hjarta og mikla hæfileika.
Hún var söngelsk, hafði fallega rödd
og hafði á sínum yngri árum áhuga
á að læra söng en efni og aðstæður
leyfðu það ekki. Nóa var ávallt vel
til fara, yfirbragð hennar og fram-
koma þokkafull svo eftir var tekið.
Hún hafði gaman að ferðalögum og
starf hennar sem þerna hjá Loftleið-
um gaf henni kost á að ferðast víða.
Oftar en ekki gladdi hún mig með
góðum gjöfum þegar heim var kom-
ið.
Nóu varð ekki barna auðið en
börn hændust að henni og sóttu í fé-
lagsskap hennar. Þannig var það
með mig sjálfa og síðan dætur mín-
ar eftir að ég eignaðist sjálf börn.
Hún náði alltaf til þeirra, jafvel þó
að Nóa ætti við heilsuleysi og veik-
indi að stríða síðustu misserin. Það
segir meira en mörg orð um hennar
innri mann.
Það var aldrei nein hálfvelgja í
kringum hana nöfnu mína. Ein af
mörgum góðum minningum, sem
koma upp í hugann nú þegar ég
kveð hana, er frá því að ég var að
byrja í skóla sex ára gömul. Hún
hringdi þá eitt kvöldið og spurði eft-
ir mér. Mamma svaraði í símann og
sagði að ég væri háttuð ofan í rúm
en ekki sofnuð. „Klæddu hana, við
þurfum að fara í Hveragerði,“ sagði
Nóa. Mamma dreif mig í kápu yfir
náttfötin og þannig fórum við á sölu-
sýningu í Hveragerði. Nóa bað mig
um að velja mér málverk á sýning-
unni, sem hún síðan keypti og gaf
mér í tilefni þess að ég var að byrja í
skóla. Málverkið á ég enn og það
hangir uppi á góðum stað í stofunni.
Ég minnist Nóu sem drífandi og
glæsilegrar konu. Manneskju sem
hafði gaman af lífinu, kunni að njóta
þess sem það hafði upp á að bjóða
og gaf öðrum að njóta með sér. Hún
stendur mér líka ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum sem gömul kona.
Þrotin að heilsu og kröftum en samt
með þetta glettna, jafnvel kæruleys-
islega, blik í auga. Þetta blik sem
heillaði stelpunar mínar og gerði
ömmu Nóu svo skemmtilega í þeirra
huga að þær hlökkuðu alltaf til að
heimsækja hana á sjúkrahúsið.
Ég bið góðan Guð að taka vel á
móti henni nöfnu minni. Við kveðj-
um hana með söknuði og þökk.
Þ. Elenóra Jónsdóttir
og fjölskylda.
Látinn er góður vin-
ur, Ásgeir Þórarinsson,
er lengi starfaði við út-
keyrslu og dreifingu á
matvöru og vefnaðar-
vöru fyrirtækisins I.
Brynjólfsson og Kvaran. Ásgeir var
mikið tryggðatröll og á ég margar
góðar minningar tengdar honum,
eftir 30 ára veru. Ásgeir heitinn kom
næstum daglega á skrifstofu mína og
þáði kaffi og meðlæti. Við áttum
ÁSGEIR
ÞÓRARINSSON
✝ Ásgeir Þórarins-son fæddist í
Reykjavík 27. okt
1922. Hann lést á
Líknardeild Landa-
kots 28. desember
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Digraneskirkju 7.
janúar.
margar ferðir í sumar-
húsið við Þingvallavatn
til silungsveiða og vor-
um oft fengsælir.
Ásgeir heitinn hafði
fyrri hluta ævi mest
fengist við sjósókn er
hann kynntist snemma
hjá föður sínum Þór-
arni Dúasyni er var vel
þekktur sjósóknari
fyrr á árum og var með
honum fyrstu árin til
sjós. Síðar var Ásgeir í
mörg ár á togaranum
Jóni forseta hjá Aliance
útgerðarfélaginu einn-
ig var hann hjá Ríkisskip í strand-
siglingum í nokkur ár.
Nú að leiðarlokum vil ég þakka
Ásgeiri samverustundirnar, blessuð
sé minning hans.
Gunnar Ingimarsson.
✝ Stefanía Hall-dóra Jónsdóttir
fæddist á Hafnar-
hólmi við Steingríms-
fjörð 14. maí 1926.
Hún lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi í Fossvogi föstu-
daginn 7. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Jón
Konráðsson, bóndi
og húsasmiður á
Hafnarhólmi við
Steingrímsfjörð, f.
23.9. 1891, d. 7.9.
1961, og Guðbjörg
Gestsdóttir, f. 12.10. 1895, d. 3.8.
1968. Stefanía var sjöunda barn
foreldra sinna af tólf barna hópi.
Systkini hennar eru Gunnar Sig-
fús, f. 1916, d. 1993, Jón Ingimar,
f. 1917, d. 1988, Guðrún Þorbjörg,
f. 1918, d. 1990, Kjartan Björgvin,
f. 1921, d. 1990, Þorbjörn, f. 1922,
d. 1986, Árni, f.
1923, Kristín, f.
1927, d. 1999,
Elenóra, f. 1930, d.
2005, Sigrún Svan-
hvít, f. 1931, d. 1933,
Guðmundur, f. 1932,
og Sonny Hilma, f.
1937.
Stefanía ólst upp
hjá foreldrum sínum
á Hafnarhólmi og
lauk venjubundnu
barnaskólanámi.
Hún fór ung suður til
Reykjavíkur í vist og
vann eftir það við
ýmis störf, t.d. við saumaskap hjá
Últíma, hjá Mjólkursamsölunni og
Loftleiðum. Síðustu starfsár sín
vann hún á Droplaugarstöðum.
Stefanía var síðast til heimilis í
Lönguhlíð 3.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey 12. janúar.
Nú er vinkona mín sofnuð hinsta
svefni. Var sátt, enda búin að bíða
lengi. Vonandi svífur sál hennar yfir
okkur og vitjar okkar. Ég trúi því.
Hún var trúuð og góð kona.
Fyrstu kynni mín af Stebbu (eins
og hún var jafnan kölluð) var í gegn-
um símalínu. Vinur minn rétti mér
tólið og bað mig að segja halló við
hana, hún kynnti sig og bauð okkur
heim í Hátún 4. Þar bjó hún með
móður sinni. Þá komst ég að því að
þær voru ættaðar af Ströndum eins
og ég. Þetta var fyrir þrjátíu og sjö
árum.
Það var söngurinn sem leiddi okk-
ur saman. Hún var með fallega alt-
rödd og kunni mikið af vísum og ég
lærði mikið af henni. Hún var þá flutt
í Stórholtið, þá bjuggu þær saman
systir hennar Elenóra sem söng líka,
þá var kominn kór og ég með altinn
og gítarinn. Fleiri bættust við en það
var ekki regla.
Ég hafði ekki sungið mikið und-
anfarin ár en þá byrjaði ég af fullum
krafti aftur með Stebbu. Hún var
mikið fyrir kántrí-söngva og við báð-
ar kunnum mikið af íslenskum dæg-
urlögum. Hún sagði mér að öll henn-
ar systkini hefðu sungið mikið. Hún
var mikið hrifin af karlakórum enda
sungu bræður hennar mikið. Stebba
átti ekki mikið af veraldlegum auði
en lagði rækt við frændsemi, heim-
sótti systkini og frændfólk. Eg var
svo lánsöm að geta keyrt, og kynntist
því nokkru af hennar fólki.
Við fórum ósjaldan í ferðalög í all-
ar áttir hér á Íslandi, og meira að
segja til Flórída þar sem við dvöldum
hjá Dísu vinkonu og manni hennar
og börnum í Pensacola. Í það skipti
tók Stebba flugvél til Los Angeles en
ég til New York. Við fórum aftur
saman til Flórída, þá til Jaksonville,
Orlando og Tampa. Þegar Stebba
fékk íbúð hjá Nunnu systur sinni og
Svavari í Kópavogi kynntist ég þeim
og Sonny einni systurinni enn sem
kom frá Kaliforníu í heimsókn til
systkina sinna með son sinn Mathew.
Stebba tók þá sumarbústað á leigu
og bauð mér með. Þá kom bíllinn
minn að góðum notum. Stebba stakk
þá upp á því að við færum á hestbak
en hestaleiga var þar skammt frá en
hún var að hugsa um þau mæðginin
en sleppti því sjálf að fara á hestbak.
Við áttum yndislega daga í sveitinni.
Hún hugsaði mikið til Sonnyar syst-
ur sinnar alla tíð og heimsótti hana
oft, var hjá henni í Los Angeles
marga mánuði einu sinni það ég man.
Allar stundir sem ég átti með Stebbu
vinkonu minni þakka ég fyrir.
Systkinum hennar og börnum
þeirra hennar sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Pálína Magnúsdóttir.
STEFANÍA
JÓNSDÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Minningargreinar