Morgunblaðið - 26.02.2005, Side 39

Morgunblaðið - 26.02.2005, Side 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. FEBRÚAR 2005 39 MINNINGAR Það hafa verið fastir liðir á ferðum okkar austur á Síðu að heimsækja systkinin á Sléttabóli, Siggeir og Veigu og mikil forréttindi að fá að kynnast þeim. Nú þegar Siggeir er látinn eftir langa og farsæla ævi rifj- ast upp margar ógleymanlegar stund- ir sem við áttum með þeim. Þau voru mjög ólík en alltaf svo hlý og góð hvort við annað, Veiga sagði sögurnar en Siggeir bætti inní þegar hann taldi þess þurfa af sinni stóísku ró. Siggeir var ákaflega geðgóður og hafði gaman af léttleika og gleði í kringum sig, síð- an tóku oft við heimspekilegar um- ræður um lífið og tilveruna. Hann fylgdist vel með öllu hér heima og ekki síður fréttum erlendis frá og það var oft á við góða kennslustund í íslensku að sitja með þeim systkinum og spjalla. Siggeir á Sléttabóli var einstakt ljúfmenni sem öllum þótti vænt um, allur hans heimur var víðáttan á Sléttabóli, þar var hann kóngur í ríki sínu. Hann þurfti aldrei að fara annað. Þar var allt sem skipti máli fyrir hann. Ferðirnar suðrá fjöru að vitja um rekavið og að fara í veiðiskap voru hans ævintýraferðir. Það var einstak- lega gaman að tala við Siggeir um fjöruferðir og veiðiskap, þá kunni hann frá mörgu að segja og var svo sannarlega á heimavelli. Siggeir var mikið snyrtimenni og vildi hafa alla sína hluti í lagi og vildi hugsa vel um skepnurnar sínar. Dráttarvélin Farmal Cup 1932 stóð á hlaðinu innpökkuð eins og gjafapakki og svo var tekið utan af henni á vorin og alltaf fór hún í gang með hjálp frá Nonna á Fossi. Þegar heilsunni fór að hraka hjá þeim systkinum nutu þau einstakrar hjálpsemi frá fólkinu á Fossi og öðrum sveitungum sínum sem gerði þeim kleift að vera lengur heima. Síðastliðið ár hafði Siggeir dvalið á Klausturhólum, þar var hann umvafinn frábæru starfsfólki og sagði okkur oft hvað sér liði þar vel. Inni- legar samúðarkveðjur sendum við Veigu systur hans sem dvelur þar nú. Í minningunni sjáum við Siggeir standa fyrir utan Sléttaból, bera hönd upp að enni og gá til veðurs og útsýnið er stórfenglegt þaðan, Síðufjöllin og jöklarnir í fjarlægð. Við þökkum honum samfylgdina og biðjum Guð að blessa minningu þessa góða manns. Erla og Berti. Siggeir á Sléttabóli á Brunasandi í Vestur-Skaftafellssýslu var stór per- sónuleiki. Með fádæmum hlédrægur, en svo innilega þakklátur fyrir hvern dag sem Guð gaf sólinni að fara á fæt- ur. Nánast ævina alla, nema síðasta árið, bjó hann á Sléttabóli með Veigu systur sinni. Síðasta árið dvaldi hann í góðu yfirlæti á dvalarheimilinu á Klaustri og þar átti hann yndislegan tíma, en þar hefur Veiga verið heim- ilismaður síðustu ár. Það má segja að árið 1968 hafi gamli bærinn á Sléttabóli hrunið ofan á þau systkin, en þá byggðu þau nýjan bæ, líklega 25–30 m² stóran, tvö svefn- herbergi, eldhúskrókur með borð- stofuvæng og snyrtiherbergi. Allt SIGGEIR GEIRSSON ✝ Siggeir Geirssonfæddist á Slétta- bóli 22. janúar 1916. Hann lést á Hjúkrun- ar- og dvalarheim- ilinu Klausturhólum 18. febrúar síðastlið- inn. Foreldrar hans voru Geir Jónsson, f. 1876, og Elín Sigurð- ardótti, f. 1899. Systir Siggeirs er Sólveig Geirsdóttir, f. 16. maí 1914. Siggeir bjó alla ævi á Sléttabóli ásamt Sólveigu systur sinni og tóku þau þar við búskap eftir að faðir þeirra lést. Síðasta árið hefur hann dvalið á Klausturhólum. Sig- geir var ógiftur og barnlaus. Útför Siggeirs fer fram frá Prestbakkakirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. frekar þröngt. En þarna gekk lífið sinn gang. 1974 fengu þau rafmagn og þá hlutu þau að gjöf frá sveitungum sínum lítið svarthvítt sjón- varpstæki. Þegar ég kom fyrst að Sléttabóli mörgum árum síðar eða á Gullskipsárunum á Skeiðarársandi, þá byrj- aði Veiga á því að sýna mér sjónvarpstækið sem væri það flottasta sem þau áttu og kassann utan af því einnig. Það voru stórkostleg hlunn- indi að kynnast þeim systkinum og eignast vináttu þeirra, því þau báru svo mikla hlýju og vinarþel í brjóstum. Þau voru mjög ólík systkinin, en áttu þó svo vel saman, Veiga eins og storm- sveipur með snarpar yfirlýsingar tæpitungulaust en aldrei særandi, Siggeir eins og sunnanvindurinn blíði, en í fáum orðum eða bara svipbrigð- um bjó oft löng ræða. Þau virtu hvort annað þótt Veiga væri foringinn á bænum. Jáið hans Siggeirs þýddi ekki alltaf já, það gaf miklu meiri mögu- leika og ég hef stundum hugsað um það að ef áhugi Siggeirs á utanríkis- málum hefði fengið að njóta sín og hann hefði til að mynda verið skipaður sáttasemjari fyrir botni Miðjarðar- hafs þá væri kominn friður þar. Það var ekki úr miklu að spila á Sléttabóli, nokkrir túnskikar, nokkrar kindur, hundurinn og Farmal-traktor módel 1932. Siggeir var fagurkeri og málaði traktorinn bleikan. Veiga var ljósmyndari af Guðs náð og hefði náð langt í þeim efnum ef á hefði reynt. Þó að þau systkin hafi ekki átt mik- ið af veraldlegum auð þá áttu þau auð í hjartanu, bjartsýni og lífsgleði og blússandi húmor. Við hringdumst oft á til að spjalla um heima og geima af því að við urðum vinir á samri stundu. Síðar komum við Þorsteinn Pálsson oft til þeirra systkina og það var alltaf stórskemmtilegt. Veiga og Siggeir hafa verið grjótharðir sjálfstæðis- menn í gegn um þykkt og þunnt. Einu sinni þegar við komum að Sléttabóli blöstu við þrjár myndir fyrir ofan rúm Veigu, mynd af Jesú Kristi, mynd af Hallgrími Péturssyni og mynd af okk- ur Þorsteini. Hún er margslungin gamansemi lífsmelódíunnar. Sumt í viðmiðun þeirra Siggeirs og Veigu var blessunarlega úr takti við tölvuheiminn og ég man vel spurning- armerkið sem myndaðist á andliti Geirs H. Haarde fjármálaráðherra þegar við heimsóttum einu sinni þau systkin á Sléttabóli og Geir spurði Siggeir hvað það væri löng leið frá bænum og niður í fjöru. Tveggja og hálfs dags lestarferð svarði Siggeir að bragði. Það var gaman að fá tækifæri til þess að hlaupa undir bagga með þeim í ýmsu smáræði, en það var stórkost- legt hvað sveitungar þeirra pössuðu vel upp á þau, vinir þeirra á Fossi og vítt um héraðið. Þarna er handtak manna á milli mannauður og hlýja handanna meira virði en verðbréf í tonnatali þegar allt kemur til alls. Við Siggeir ætluðum í ferðalag saman á komandi vordögum, en ekki fer allt sem ætlað er. Það er mikill söknuður að góðum vini, þessum fín- gerða manni sem fór svo vel með það sem honum var ætlað og ekki var kröfunum til að dreifa, öllu tekið með stóískri ró, stóru og smáu. Ég trúi því að það fari vel saman bleiki liturinn á ökrum eilífðarinnar og bleiki liturinn á Farmal eilífðarinn- ar sem Siggeir er nú ugglaust búinn að ræsa, því inni við hjartaræturnar var hann skemmtilegur töffari. Foss- fjöllin, jöklar og sandar og vinir í mannheimum sakna nú mikils per- sónuleika, því þar var hann stór í snið- um þótt hann færi varlega með flest annað. Megi góður Guð vernda hann á nýjum slóðum, nýjum dagleiðum, styrkja Veigu systur hans og aðra eft- irlifandi. Siggeir var eins og smágerð- ur gullslípaður safír í gríðarmiklu fjalli. Við höfum misst undurhlýjan og stóran persónuleika. Árni Johnsen. ,,Amma á Grund“, við systkinin nutum þeirra forréttinda að alast upp í næsta húsi við ömmu og afa. Að alast upp í sveit og í kaupbæti með þau á hlaðinu er eitt það besta sem hægt er að hugsa sér fyrir nokkurt barn, alltaf var hægt að leita til þeirra ef eitthvað bjátaði á. Amma var bóndi af lífi og sál og hún sást sjaldan öðruvísi en að hún væri að gera eitthvað. Eftir að afi dó sá amma ein um kindurnar og víst er að engar kindur á landinu hafa verið ofdekraðri en kindurnar henn- ar. Ef þær sáu hana hlupu þær strax til hennar, amma þekkti þær allar með nafni og talaði við þær eins og vini sína, sem þær einmitt voru. Reyndar voru flest dýr hænd að henni og voru ófáir hundarnir sem hún átti í gegnum tíðina. Eftir að hún átti orðið erfitt með að komast út úr húsi, tókst henni að laða að sér dúfu sem hélt til á dyraþrepinu hjá henni og veitti henni mikla ánægju. Bernskuminningar okkar um ömmu eru óteljandi, endalausar ferðir með ömmu niður í fjöru, rek- inn var genginn reglulega og það skipti ekki máli hvaða drasl okkur datt í hug að væri merkilegt, alltaf var amma til í að leyfa okkur að taka það með heim. Það var svo seinni tíma vandamál að fá samþykkt að góssið væri eitthvað sem ætti heima inni í herbergi. Minkaveiðar með ömmu voru ævintýri, að fara niður í fjöru eða upp í móa ef hundurinn gelti, amma með ,,tjúttann“ til að reka ofan í minkaholuna, þá sá eng- inn að þarna færi kona á sjötugs eða áttræðis aldri. Um leið og sjórinn var farinn að hlýna svo á vorin, að hægt væri að vaða í honum, var amma tilbúin að fara með okkur og leyfa okkur að vaða. Oft rifjaði amma upp eitt skipti þegar hún fór niður að sjó með okkur Ástu og Ágúst, fimm og þriggja ára gömul, Ásta fór rólega út í sjóinn en um leið og amma sleppti hendinni af Ágústi var hann fljótur á sér og slengdist á hausinn. Mikið skammaðist amma sín fyrir að þurfa að koma heim með strákinn holdvotan. Heitt kakó, heimabakað brauð og bollurnar hennar ömmu, hún átti alltaf fulla fötu undir stólnum inni í eldhúsi af bestu bollum í heimi, eng- um hefur tekist að baka þær eins og hún gerði. Ósjaldan var setið inni hjá ömmu og spilað, stundum var þéttsetið við borðið í stofunni tím- unum saman af börnum og ungling- um og allir spiluðu, þá skipti aldurs- munurinn engu. Enda talaði afi stundum um að hún væri að gera spilafífl úr okkur. Það er ótrúlegt hvað hún hafði mikla þolinmæði að hafa okkur hangandi yfir sér öllum stundum. Í desember fyrir rúmu ári gat amma ekki lengur búið ein og flutti yfir til foreldra okkar, heilsan var orðin léleg og hún féllst á að flytja þangað til hún fengi pláss á elliheim- ili. Þessi tími á aldrei eftir að gleym- ast, við systkinin vorum í jólafríi og sátum með ömmu heilu tímana og hlustuðum á hana segja okkur frá ýmsu sem hafði borið við á ævi hennar. Amma var af þeirri kynslóð sem upplifði tímana tvenna. Hún var ný- fædd þegar hún var flutt á hesti frá Möðrudal á Fjöllum til Vopnafjarð- ar, þaðan var siglt suður og þær mæðgur fluttu upp í Hrunamanna- hrepp. Amma var dóttir vinnukonu og einstæðrar móður, sem var ekki það heppilegasta á þessum tíma. Þær voru í vist á ýmsum stöðum en lengst af var amma með mömmu sinni á Seli í Hrunamannahreppi. Það sem hún gat talað vel um fólkið á Seli, þau hafa komið henni í stað afa og ömmu. Amma fór í skóla í Laugarási og líkaði það vel. Ekki var þó tekið út með sældinni að vera barn vinnukonunnar, heyra mátti á frásögn hennar að lífið var ekki auð- velt. Ef prakkarastrik var framið eða eitthvað ekki gert alveg rétt, var að sjálfsögðu byrjað á að skamma dóttur vinnukonunnar á undan dótt- ur prestsins. Svona var lífið á þess- um tíma. Þrátt fyrir að skólagangan hafi ekki verið löng lét amma það ekki aftra sér frá því að afla sér hvers- kyns fróðleiks. Hún var víðlesin og fróð, m.a. um náttúru landsins og staðhætti víða á landinu og erlendis, þrátt fyrir að hafa ekki komið sjálf á viðkomandi staði. Amma hafði gam- an af að ferðast og hafði sérstakt yndi af Þórsmörkinni sem hún heim- sótti mörgum sinnum. Amma á Grund var amma okkar allra, það skipti engu hvort um raunverulegt barnabarn var að ræða eða ekki, vinir og félagar barnabarnanna kölluðu hana líka ömmu og hún kom fram við allan hópinn eins og hún væri amma allra. Ásta, Ágúst, Jón Sindri og Þórdís Emma Stefánsbörn. Ég man það eins og það hafi verið í gær þegar ég var oft í heimsókn hjá ömmu. Allar stundirnar þegar maður sat við eldhúsborðið, sem ávallt var fullt af kræsingum, að spila, lesa eða að kíkja út um gluggann með kíkinn og gá hvort ekki væri allt með felldu. Ég man hvað mér fannst alltaf spennandi og ævintýralegt að koma til þín. Það var eins og maður væri kominn í nýjan heim. Það var alltaf hægt að finna sér eitthvað að gera og ég gat gleymt mér stundunum saman við að tína ber af trjánum eða leika mér inni í hlöðu. Ég man eftir einu skipti þegar ég og Þórdís Emma komum, eins og venjulega til að spila og þú settir möndluköku á borðið og áður en við vissum af vorum við búnar að borða alla kökuna. Okkur þótti það sko fyndið en við vorum hræddar um að þú yrðir reið sem þú varðst auðvitað aldrei. Allar minningar sem ég á um ömmu og stundirnar með henni eru allar góðar, hún var alltaf í svo góðu skapi og alltaf til í að spjalla um allt milli himins og jarðar. Þessar minningar sem ég á er eitthvað sem ég á eftir að geyma í hjarta mínu um ókomna tíð. Ég er alveg viss um að ef fleiri einstakling- ar væru eins og hún amma væri heimurinn betri. Ég veit núna að þú ert í góðum höndum hjá Guði. Blessuð sé minning þín. Ösp. Elsku besta langamma, eða amma langa eins og Linda Björk sagði allt- af þegar hún var lítil. Við erum búnar að segja fólkinu hér með stolti frá fjölskyldunni okk- ar og þá sérstaklega þér, hvað þú værir frábær og rík kona, ættir svo mörg börn, barnabörn, og jafnvel barnabarnabörn, sem öll elskuðu þig svo mikið og munu sakna þín ákaf- lega. Fólkið hér á varla til orð og segir að við séum heppnar að hafa átt þig að svona lengi. En það er svo erfitt að kveðja þig og sérstaklega þar sem við erum svo langt í burtu. En við vitum að þetta var það sem þú vildir og gleðjumst við yfir því að þú fáir loksins hvíld- ina þína hjá Guði. Elsku langamma, það var svo gaman að koma til þín í Hafnar- fjörðinn, skoða myndirnar þínar og heyra þig segja sögur af ömmu Láru og þeim systrum, hvernig þær hefðu verið. Úrklippubókin þín góða vakti líka alltaf mikla lukku. Þú fylgdist alltaf svo vel með öllum sem þér þótti vænt um og það er okkur ákaf- lega mikils virði að eiga föndur eftir þig. Í hvert skipti sem við komum í heimsókn var alltaf eitthvað nýtt föndur að skoða, það sem þú varst dugleg. Og svo var auðvitað alltaf heitt á könnunni og eitthvað gott með því. Ósjaldan sem við fengum að glamra á orgelið og ótrúleg þol- inmæðin þín að leyfa okkur að spila hátt og falskt. Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta. Á grænum grundum lætur hann mig hvílast, leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis njóta. Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns síns. Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér, sproti þinn og stafur hugga mig. Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum mínum, þú smyr höfuð mitt með olíu, bikar minn er barmafullur. Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína, og í húsi Drottins bý ég langa ævi. (23. Davíðssálmur.) Elsku besta langamma, takk fyrir allt og sofðu nú rótt. Við sendum hlýjar kveðjur til allra ættingja og vina sem syrgja eins og við. Hanna Lára og Heiða Lind Baldvinsdætur, Gvatemala. ✝ Sæmundur Jóns-son fæddist í Stóru-Breiðuvík 5. desember 1922. Hann lést á heimili sínu 19. febrúar síð- astliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Jón Markússon, f. 19. júní 1891, d. 16. júlí 1967, og Sigurborg Sæ- mundsdóttir, f. 14. mars 1897, d. 9. maí 1974. Sæmundur var annar í röð sinna systkina. Hin eru Sig- rún, f. 3. júní 1921, d. 10. febrúar 2004, Jóhann Kristinn, f. 14. mars 1927, d. 9. september 1998, Markús, f. 9. ágúst 1930, Guðni Sævald- ur, f. 7. ágúst 1934, d. 6. nóvember 1989 og Jón Kristinn, f. 14. mars 1937. Sæmundur vann á árum áður á vertíð- um suður með sjó. Mestan hluta ævinn- ar stundaði hann þó búskap inn á Bjargi og hinn seinni ár í Stóru-Breiðuvík. Útför Sæmundar fer fram frá Eskifjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Við viljum minnast í örfáum orðum elskulegs frænda okkar, Sæmundar Jónssonar, sem í dag er borinn til hinstu hvíldar. Sæmundur var ætíð hógvær og nægjusamur og vildi allt fyrir alla gera. Þó okkur hafi ekki gef- ist eins mikill tími og okkur hefði langað til samvista við hann þá þótti okkur alltaf afar skemmtilegt að koma í heimsókn inní sveit, þar sem alltaf var vel tekið á móti þeim sem komu. Okkur systrum er það afar minn- isstætt þegar við komum þar sem börn hvað Sæmundur gaf sér ómæld- an tíma til að kynna okkur fyrir sveitalífinu og dýrunum. Þetta þótti okkur alveg óskaplega skemmtilegt. Sæmundur var hvers manns hugljúfi og rólyndur með eindæmum, lét lítið fyrir sér fara og lifði lífinu með ein- stakri rósemd. Já í sveitinni leið hon- um vel og laus við ysinn og þysinn sem fylgdi borgarlífinu. Við viljum enda þessi orð okkar með þessum ljóðlínum. Megi hann hvíla í friði. Í bljúgri bæn og þökk til þín, sem þekkir mig og verkin mín. Ég leita þín, Guð, leiddu mig, og lýstu mér um ævistig. Ég reika oft á rangri leið, sú rétta virðist aldrei greið. Ég geri margt sem miður fer, og man svo sjaldan eftir þér. (Pétur Þórarinsson.) Sigrún Bjargey og Sandra. SÆMUNDUR JÓNSSON

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.