Morgunblaðið - 14.03.2005, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. MARS 2005 23
MINNINGAR
framan sjónvarpið í árdaga stöðvar-
innar Omega og hlógum lengi, lengi
að bónum sjónvarpspredikara um að
fólk ætti óháð efnahag að senda alla
sína peninga hvort sem það væru
fimm hundruð krónur eða fimmtíu
þúsund krónur til að styrkja þetta
verðuga málefni, þetta þótti okkur
mjög fyndið og ekki beint kristileg
bón.
Minningarnar streyma fram þegar
maður byrjar að hugsa til baka og all-
ar voru þær góðar. Ég man allmargar
stundir frá Álfaskeiði 74. Og er ég
himinlifandi að Víðir og Helena hafi
keypt gömlu íbúðina ykkar afa, og
hlakka ég mjög til að kíkja þangað í
heimsókn því íbúðin hefur að geyma
svo margar góðar minningar úr æsku
minni.
Nú ert þú, amma mín, komin á
betri stað og vita það allir sem þekktu
þig að þú áttir svo sannarlega skilið að
losna undan þeim skelfilega sjúkdóm
sem þú þurftir að glíma við allt of
lengi. Ég get rétt ímyndað mér þá
fagnaðarfundi sem eiga sé stað á
þessu nýja heimili þínu þar sem þú
hittir fyrir foreldra þína, Siggu syst-
ur, afa Hrein og afa Magga, og vil ég
biðja að heilsa þeim öllum. Ég vona að
þér líði vel á þessum nýja stað og ég
efast ekki um að við eigum öll eftir að
hittast aftur eftir mörg, mörg ár.
Með söknuð í hjarta kveð ég þig
elsku amma mín, þú átt alltaf stað í
hjarta mínu.
Þitt barnabarn,
Hörður Stefánsson.
Það er ótrúlegt hvað lífið og dauð-
inn geta komið manni á óvart, aftur og
aftur. Ég veit ekki hvort það tengist
því eitthvað hvað ég er ung og óreynd,
en eftir að hafa misst bæði afa Magga
og afa Hrein með svo stuttu millibili á
síðasta ári hélt ég að það væri komið
nóg, allavega í bili. Þá fékk ég þær
hörmulegu fréttir að elskuleg amma
mín hafði látist.
Við áttum ákaflega vel saman við
amma, og stundirnar sem við deildum
voru alltaf jafn skemmtilegar. Við
gátum setið tímunum saman og rætt
um allt og ekkert, og ósjaldan
gleymdi maður sér við spilamennsku,
en hún amma var algjör meistari í
rommí. Það var þó eitt sem einkenndi
þessar stundir okkar, en það var
hversu mikið við hlógum, afi var van-
ur að koma alveg gáttaður inn í stofu
til að athuga með okkur þegar hann
heyrði hlátrasköllin óma um alla íbúð.
Já, við amma gátum skemmt okkur
konunglega við minnstu tilefni.
Alveg frá því ég var lítil stelpa hef-
ur mér þótt alveg sérstaklega vænt
um hana ömmu mína og litið mikið
upp til hennar. Hún var ein sú falleg-
asta kona sem ég hef séð og þegar ég
var yngri þótti mér alveg æðislegt að
fylgjast með henni taka sig til, því hún
var alltaf svo fín og vel tilhöfð, klædd í
fínustu merkin sem í boði voru. Henni
þótti heldur ekki leiðinlegt að kíkja í
bæinn, og sjá það nýjasta. Ég man
eftir ófáum skiptunum þar sem við
fórum á Laugaveginn, það þótti mér
alveg ótrúlegt sport og ekki var það
verra ef maður fékk eitthvað ægilega
fínt og flott.
Þau amma og afi voru ákaflega
gjafmild við okkur barnabörnin og
lærði maður dálítið vel að nýta sér það
þegar maður var yngri, það var til
dæmis mjög hagstætt að gista hjá
ömmu og afa þegar maður var nýbúin
að missa tönn því tannálfurinn hjá
þeim var afar gjafmildur.
Hún amma var líka alveg ótrúlega
hugmyndarík og tók upp á ýmsu
skemmtilegu að gera. Eitt skiptið
sem ég gisti hjá ömmu og afa vildi ég
ekki fara að sofa á tilsettum tíma og
hún amma dó nú ekki ráðalaus, nei
aldeilis ekki. Hún átti nefnilega þetta
rosalega fína töfratæki sem hún
ákvað að sýna mér, ef ég yrði þæg og
góð. Mín auðvitað smellti sér á met-
tíma í náttfötin, svo kíktum við út um
gluggann, en töfratækið mikla gat lát-
ið eitthvað hreyfast úti á plani. Það
var mikið myrkur úti því þetta var um
miðjan vetur og ég var alveg að farast
úr spenningi, svo ýtti amma loksins á
takkann. Jújú, hún hafði sko aldeilis
ekki verið að ljúga, töfratækið gat sko
hreyft hlut úti og alls ekkert lítinn
hlut. Það gat nefnilega opnað bíl-
skúrshurðina! Ég átti ekki til orð yfir
þessu magnaða tæki, en gamanið var
ekki allt búið. Tækið stóð eitthvað á
sér þegar loka átti skúrnum og þurfti
amma að hlaupa út á náttkjólnum til
að loka hurðinni, það þótti nöfnu
hennar fyndnast af öllu.
Já, það eru margar minningarnar
sem brjótast um í höfðinu á mér þessa
dagana og allar verða þær þess
valdandi að mér hlýnar mikið um
hjartarætur.
Elsku amma mín, þig kveð ég með
mikinn söknuð og sorg í brjósti, en ég
trúi því svo innilega að þér líði vel þar
sem þú ert núna, hamingjusöm með
afa þér við hlið. Allar minningarnar
um ykkur afa munu ávallt eiga stóran
hluta hjarta míns og vil ég þakka þér
fyrir að hafa verið þú, alltaf svo ljúf,
góð og yndisleg amma, sú besta.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín nafna,
Silja Margrét.
Elsku amma. Þetta eru línur sem
ég bjóst ekki við að þurfa að skrifa
strax, en svona er víst lífið. Minning-
arnar streyma um huga minn, þær
eru margar góðar minningarnar sem
ég hef frá Álfaskeiðinu þar sem þið
Hreinn afi áttuð heima. Það voru góð-
ir tímar. Því miður sáumst við sjaldan
eftir að ég varð eldri, ég talaði síðast
við þig um jólin og það var mjög gott,
þú varst svo heil og ánægð. Því miður
náði ég ekki að kveðja þig áður en þú
kvaddir þetta líf, og ég á erfitt með að
sætta mig við þetta, en það linar sorg-
ina að vita að þú ert komin á stað þar
sem þú ert orðin frjáls úr fjötrum
veikindanna og hefur sameinast ást-
vinum sem fóru á undan. Og nú getur
þú fylgst með Ísabellu Margréti vaxa
úr grasi.
Við kveðjum þig með sorg í hjarta
elsku amma og megir þú hvíla í friði.
Hér að lokum eru nokkrar línur
sem ég hef alltaf haldið upp á síðan ég
var lítil og þú skrifaðir þetta á blað
fyrir mig:
Augun mín og augun þín
ó! þá fögru steina.
Mitt er þitt og þitt er mitt,
þú veist hvað ég meina.
(Vatnsenda-Rósa.)
Kveðja
Eva Björk og Ísabella Margrét.
Undanfarið hefur veðrið verið svo
gott að maður hefur haft á tilfinning-
unni að sé gengið fyrir næsta horn
væri hægt að hnusa af vorinu. Smá-
fuglarnir sem flögra um garðinn virð-
ast ögn kátari.
Á þessum fallegu dögum hefur hún
Magga systir hafið himinför sína.
Það kom fljótt í ljós að systir mín
var bráðger til munns og handa. Hún
átti auðvelt með nám. Hún var tilfinn-
inganæm og dul og fáir vissu hug
hennar. Magga hafði ríka kímnigáfu
sem var misjafnlega björt og stund-
um nokkuð dökk. Við systkinin á Eyr-
arhrauni ólumst upp vestur í hraun-
inu í Hafnarfirði í nánum tengslum
við sjóinn og atvinnulífið sem honum
fylgdi. Við mynduðum lítið samfélag
þar voru krakkarnir á Langeyri,
Ljósaklifi og Sísi á Brúsastöðum.
Tjarnirnar í hraunbollunum voru æv-
intýri, þar fleyttum við okkur á öllu
sem flotið gat. Fram á klöppum
veiddum við í soðið, alla vega ofan í
ketti.
Hraunið var okkar eign, þar voru
rófur og næpur og önnur fríðindi.
Aldrei var meira tekið á okkar land-
areign, en það sem saddi svanga
maga.
Við systurnar uxum úr grasi, eign-
uðumst börn og bú og ræktuðum
systrasamband. Mörg voru gaman-
málin þá.
Magga systir mín var á besta aldri
þegar vágestur sá sem lagði hana að
velli barði að dyrum.
Ég kveð systur mína með þeirri
vissu að henni muni farnast vel hjá
guði og öllum englunum.
Lærdómstími ævin er. Ó, minn Drottinn,
veit ég geti numið allt, sem þóknast þér,
þína speki dýrast meti.Gef ég sannleiks
gulli safni,gef í visku’ og náð ég dafni.
(Helgi Hálfdánarson.)
Auðbjörg Jónsdóttir.
Ég var svo heppin að kynntast
Möggu fyrir 30 árum þegar fjöl-
skyldan fluttist á Álfaskeiðið og
Björk vinkona mín byrjaði í Lækjar-
skóla. Við vorum svo heppnar að
lenda í sama bekk og strax urðum við
nánar vinkonur. Ég varð heimagang-
ur á Álfaskeiði og þar var mér alltaf
vel tekið. Við stelpurnar sváfum oft
saman um helgar og þegar við gist-
um heima hjá Björk þá vöknuðum við
við ilminn úr eldhúsinu sem var ilmur
af nýsteiktu lambalæri.
Ég man þegar Magga fór að vinna
í Torginu. Það átti vel við hana því
hún hafði mikinn áhuga á tísku. Hún
var alltaf svo fín og vel til fara. Hún
hafði gaman af að kaupa föt á Björk
og jafnvel mig líka. Upp kemur í hug-
ann þegar hún keypti á mig grænt
minipils og gula peysu og ég var að
mínu áliti flottust. Einnig man ég
þegar okkur Björk langaði svo mikið
í röndóttar buxur. Þá ákváðu
mömmur okkar að sauma buxurnar á
okkur. Það verður að taka viljann
fyrir verkið því þær voru ekki miklar
saumakonur. En buxurnar kláruðust
og við spókuðum okkur í þeim alsæl-
ar.
Við fórum í margar útilegur sam-
an. Upp kemur í hugann þegar mér
var boðið með á Búðir á Snæfellsnesi.
Við stelpurnar gistum tvær í tjaldi og
mösuðum fram eftir öllu. Einnig
buðu þau mér með á Bindindismót í
Galtalæk. Þar var mikið fjör og dans-
að fram á rauða nótt.
Þetta eru góðir tímar að minnast.
Alltaf var sól og alltaf var fjör.
Hreinn brunaði um með okkur á
græna Hunternun með Möggu
frammí og okkur stelpurnar pískr-
andi af gleði. Magga var jú ein af
stelpunum. Þetta voru skemmtilegir
og áhyggjulausir tímar.
Alltaf vorum við vinir Bjarkar vel-
komnir á Álfaskeiðið. Þegar Björk
fór til Svíþjóðar þá kíkti maður við í
kaffi og var vel tekið af þeim hjónum
Möggu og Hreini.
Mig langar að þakka fyrir yndisleg
kynni og góðar minningar í gegnum
árin.
Elsku Björk, Sólveig, Jón og Víðir
og fjölskyldur, ykkar missir er mikill.
Helga Pála.
stunda á heimili okkar á Akureyri.
Við þökkum fyrir samfylgdina og
biðjum algóðan Guð að blessa
minningu hans.
Anna Þóra Baldursdóttir.
Elsku afi.
Kallið er komið og þú lagður af
stað í þína hinstu för.
Við systurnar eigum margar
góðar minningar frá uppvaxtarár-
um okkar, en við ólumst upp í ná-
grenni við ömmu og afa. Oft var
glatt á hjalla í Skarðshlíð 15, er
þar bjuggu amma og afi í mörg ár.
Afi var mikill söngmaður og var
hann kórfélagi til margra ára í
Karlakór Akureyrar. Það voru
mörg skiptin sem við systurnar
fórum á tónleika hjá kórnum og
vorum mjög stoltar að eiga bæði
afa og pabba sem voru að syngja.
Afi var stór og stæðilegur mað-
ur, rólegur en jafnframt ákveðinn
og stundum fengum við hljóð í
eyra ef ekki var farið eftir því sem
hann sagði. Fjölskyldan okkar fór
nokkrum sinnum með afa og ömmu
í ferðalög og þá var það besta sem
hægt var að gera, að fá að vera í
með þeim í bílnum. Stundum var
sungið, eða sögur sagðar á leiðinni.
Á aðfangadagskvöld var alltaf
viss hefð að fara í jólakaffi til afa
og ömmu, þar sem flestir úr fjöl-
skyldunni komu saman og spjöll-
uðu yfir dýrindis tertum og kakói
að ömmu sið.
Árið 1996 veiktist afi af heila-
sjúkdómi sem leiddi til þess að
hann varð ekki sami maður og áð-
ur fyrr. Amma hjúkraði afa af sín-
um besta mætti heima, en árið
1999 fór hann uppá Dvalarheimilið
Hlíð og bjó þar þangað til hann
veiktist alvarlega og var fluttur á
Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri,
en þar lést hann að kvöldi 5. mars
sl.
Elsku amma, guð styrki þig.
Elsku afi, við þökkum þér kær-
lega fyrir yndislega samfylgd í
gegnum árin og vitneskjan um að
vel er tekið á móti þér á nýjum
stað, sefar sorgina sem er í hjört-
um okkar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt, guð
geymi minningu þína.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Hvíl þú í friði, elsku afi.
Hinsta kveðja,
Elínrós, Anna og fjölskyldur.
Elsku afi, eða Óli afi, eins og við
kölluðum þig alltaf. Við hugsum til
þín með söknuði þegar við rifjum
upp allar þær skemmtilegu stundir
sem við áttum saman. Það var allt-
af svo notalegt að koma í heimsókn
til þín og ömmu Boggu í Rimasíð-
una því það var ætíð tekið á móti
okkur með hlýju og bros á vör.
Óli afi, þú varst alltaf svo bros-
mildur og kátur og með skemmti-
legu gríni komst þú okkur oft til að
hlæja. Við rifjum upp þegar þú
borðaðir alltaf rúsínurnar, sem við
höfðum týnt úr kökunni hennar
ömmu, fyrir okkur og endalausar
tilraunir þínar til að gefa okkur
smá mysusopa sem þú sagðir að
myndi gera okkur hraustar.
Já, elsku Óli afi, það er með
gleði og söknuð í hjarta sem við
minnumst þín sárt en við vitum nú
að þú ert kominn á góðan stað þar
sem þér líður vel. Við vitum líka að
nú fá englar Guðs að njóta gleði
þinnar og gamansemi, þú átt eftir
að koma öllu himnaríki til að
brosa.
Elsku besta amma Bogga, við
hugsum til þín og styrkjum þig í
sorginni. Megi englar Guðs ávallt
vaka yfir þér.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Ykkar
Sólrún og Sveinbjörg.
„Af moldu ertu kominn, til
moldu skaltu aftur hverfa.“ Órjúf-
anlegt lögmál tilverunnar. Í þetta
sinn er komið að afa að fara yfir
móðuna miklu. Það var seigt í afa
enda fæddur nokkrum mánuðum
áður en frostaveturinn mikli og
spænska veikin skullu á. Hann lifði
því tímana tvenna og hafði ætíð frá
mörgu að segja frá liðinni tíð. Það
var alltaf gaman að kíkja á hann
og ömmu. Afi var grallari þegar sá
gállinn var á honum og sá spaugi-
legu hliðar málanna. Þótt afi hefði
ekki tækifæri til að ganga mennta-
veginn eins og hann hefði viljað,
var hann menntaður í þeim skiln-
ingi að hann las mikið, var fróður
um menn og málefni og áhuga-
samur um menntun afkomenda
sinna. Afi hafði ýmis áhugamál,
söng t.d. í karlakór í áratugi og tók
oft lagið þegar fjölskyldan hittist.
Þá átti hann skemmtilegt safn ým-
issa smáhluta. Afi tókst á við við-
fangsefni sín af fullum krafti.
Það var erfitt að fylgjast með
afa eftir að hann veiktist, sjá þenn-
an glæsta mann verða máttminni
og máttminni.
Lögmálum tilverunnar verður þó
ekki haggað, jafnvel þótt vilji
standi til þess.
Afi lifði góðu lífi og minnist ég
hans sem góðs manns. Minning
hans mun lifa í brjósti mínu.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
uns hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(Vald. Briem.)
Bjarni Már Magnússon.
Elsku afi minn, nú ert þú farinn
eftir margra ára veikindi. Mig
langar að kveðja þig með fáum
orðum. Þær voru ófáar stundirnar
sem ég eyddi uppi á Naustum hjá
þér og ömmu sem lítill snáði og
lærði mín fyrstu handtök til vinnu
á bænum ykkar og ég naut alltaf
mikillar ástar og alúðar hjá ykkur.
Í uppvextinum var margt sem þú
kenndir mér og hjálpaðir mér með
t.d. verðlaunaritgerðin um íslenska
hestinn. Og seint gleymi ég þegar
við vorum að skúra í Byggða-
veginum og fórum í kælinn og
fengum okkur sopa af mysu. Það
var svo ótal margt sem við spjöll-
uðum og gerðum, við ferðuðumst
um landið, spiluðum langt fram á
nætur og áttum góða lund saman.
Svo áttum við okkar uppáhalds
orðatiltæki sem ég notaði óspart
þegar ég þurfti að fá athygli þína,
þá sagði ég alltaf „afi, án gamans“
og náði þar með að fanga huga
þinn.
Elsku afi minn, ég kveð þig í
dag með þá vissu í hjarta að leiðir
okkar eiga eftir að liggja saman
aftur. Elsku amma mín, Guð gefi
þér styrk í sorg þinni nú þegar
leiðir ykkar afa skilja eftir að vera
búin að vera við hliðina á honum í
70 ár.
Sofðu rótt, elsku afi minn.
Þinn
Sverrir.
Nú að leiðarlokum langar mig að
þakka þér, Óli minn, hversu hlýr
og góður þú varst mér alla tíð. Al-
veg frá því að þú og Bogga tókuð
mér opnum örmum þegar ég flutti
inn í herbergið hans Óla ykkar,
þar sem ég bjó í eitt og hálft ár og
varð strax ein af fjölskyldunni.
Jenni fæddist eftir ár og það var
ógleymanlegt þegar þú komst,
ásamt Guðnýju mágkonu, til að ná
í okkur á fæðingardeildina hinn 1.
maí ’78, vegna þess að Óli var á
leiðinni frá Reykjavík á biluðum
bíl og komst því ekki. Þú passaðir
upp á að hafa nógu heitt í bílnum
og keyrðir mjög rólega til að ekk-
ert kæmi fyrir litla gullmolann.
Síðan bættust Erna Hrönn og
Brynjar í hópinn og barst þú hag
okkar allra mjög fyrir brjósti. Ég á
margar góðar minningar um sam-
verustundir okkar og geymi þær í
hjarta mér.
Bogga mín, þú hefur staðið þig
eins og hetja í veikindum Óla og
hvíldin var honum kærkomin. Guð
gefi þér styrk í sorginni svo og
öðrum ástvinum hans. Megi ljósið
eilífa umvefja hann.
Hanna M. Sig.
Elsku afi minn, það er svo
margt sem mig langar til að
þakka þér fyrir. Fyrir að þið
amma voruð alltaf tilbúin að
opna heimili ykkar og hjörtu
þegar ég þurfti á því að
halda. Fyrir allan sönginn og
gletturnar, fyrir allar ynd-
islegu stundirnar.
Við söknum þín sárt.
Hjördís Björk Þorsteins-
dóttir og fjölskylda.
HINSTA KVEÐJA