Morgunblaðið - 14.03.2005, Síða 25

Morgunblaðið - 14.03.2005, Síða 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. MARS 2005 25 MINNINGAR Minningarkort Minningar- og styrktarsjóðs hjartasjúklinga Sími 552 5744 Gíró- og kreditkortaþjónusta LANDSSAMTÖK HJARTASJÚKLINGA A u g l. Þ ó rh . 1 2 7 0 .9 7 húsi í brekkunum suður og upp frá bænum hér í Ási, urðu okkar sam- skipti meiri en áður. Þau voru sam- hent í því sem öðru að planta og hlúa að plöntunum, þó að það hafi nú ef- laust lent meira á Ragnhildi, vegna erilsamrar vinnu Gests, jafnvel í öðr- um landshlutum. Þessi vinna þeirra er nú aldeilis farin að skila árangri, 2 til 3 metra há- ar plöntur prýða nú land sem áður var berir melar. Um Gest Þóra má segja að hann var einn af þessum mönnum sem ætíð gengu til góðs, götuna fram eftir veg. Fyrir utan sinn mikla dugnað og drenglyndi, fékk Gestur líka í vöggu- gjöf hljómþýða fallega tenórrödd, sem mér hefur ævinlega þótt bera af, þegar menn hafa komið saman og tekið lagið, og mikið fyrirtak hefði það getað orðið á okkar efri árum að taka lagið saman á fallegu sumar- kvöldi í lundinum góða þeirra Ragn- hildar. Þá hefði verið gaman að hlusta á Gest Þóra syngja lagið hans Jónasar Tryggvasonar. Ég skal vaka í nótt, meðan svanirnir sofa, meðan sólgeislar fela sig bláfjöllin við. Yfir dalnum er hljótt og nú dimmir í kofa. Inn í draumheima svíf þú hinn ljúfasta frið. Létt um vorgróna hlíð. Sveipast þokubönd þýð. Yfir þögulum skógi er næturró blíð. Ég skal vaka í nótt meðan húmið er hljótt. Ég skal haldá um þig vörð, meðan sefur þú rótt. Ég skal vaka í nótt. Megi góður guð styrkja eftirlifandi ástvini Gests Þórarinssonar. Jón og Inga, Ási. Í sorginni ómar eitt sumarhlýtt lag, þó er sólsetur, lífsdags þíns kveld. Því er kveðjunnar stund, og við krjúpum í dag í klökkva við minningareld. Orð eru fátæk en innar þeim skín það allt sem við fáum ei gleymt. Allt sem við þáðum, öll samfylgd þín á sér líf, er í hug okkar geymt. Í góðvinahóp, þitt var gleðinnar mál eins þó gustaði um hjarta þitt kalt. Því hljómar nú voldugt og sorgblítt í sál eitt sólskinsljóð, – þökk fyrir allt. (B.B.) Í dag minnumst við samherja úr fé- lagsmálum og kjarabaráttu hér á ár- um áður. Gestur var einn af stofn- endum Félags opinberra starfs- manna í Húnavatnssýslum, sem stofnað var 30. september 1990, og fyrsti formaður félagsins. Félagið hefur nú hefur sameinast öðrum fé- lögum undir merki KJALAR, stétt- arfélags starfsmanna í almannaþjón- ustu. Gestur bar velferð félagsmanna ávallt fyrir brjósti og vann af dreng- skap og dugnaði fyrir bættum kjör- um þeirra. Hann var trygglyndur og var ákaflega gott að leita til hans. Hann gerði ekki kröfur til annarra fyrir sjálfan sig. Fyrir hönd KJALAR stéttarfélags sendi ég fjölskyldu Gests innilegar samúðarkveðjur. Arna Jakobína Björnsdóttir, formaður Kjalar. Ekki hafði ég grun um þegar ég fór frá Blönduósi fyrir þrem vikum, að næsta erindi þangað væri að kveðja Gest Þórarinsson hinstu kveðju. Við áttum saman náið samstarf á Blönduósi í sex ár. Þá var Gestur hitaveitustjóri og bæjarverkstjóri á Blönduósi. Án nokkurs efa í mínum huga er vandfundinn jafn samvisku- samur og iðinn starfsmaður og Gest- ur var. Hann var líka ákafur, hafði góðan tenór og stutt í kímnina, það tvennt var bráðnauðsynlegt þegar tekin voru sýnishorn úr ákveðnum borholum á Reykjasvæðinu og þau smökkuð til í rommi. En svo slitnaði þráðurinn á milli okkar í bili. Yfir glasi á góðri stundu fyrir nokkrum árum hnýttum við þráðinn saman að nýju og hélt hann, þar til yfir lauk. Það var því þyngra en tárum tekur þegar fregnir bárust af Gesti fárveik- um og skömmu seinna var hann allur, rúmlega fimmtugur. Hann hafði nýlega stofnað eigin fyr- irtæki sem blómstraði í höndum hans. Við áttum alveg eftir að taka spjall að loknu góðu verki við nýlagnir í sum- arbústað fjölskyldu minnar. Við áttum líka eftir að gera úttekt á skyldleika okkar sem nýlega kom í ljós. Gestur og faðir minn báru nafn sameiginlegs ættingja. Gestur átti líka eftir að njóta afraksturs erilsamrar starfsævi. Njóta ævikvöldsins, í faðmi fjölskyld- unnar sem stækkar ört. Að þessari ágætu fjölskyldu er nú þungt vegið með skyndilegu fráfalli góðs drengs. Megi ljúf minning um hann gera sorg ykkar léttbærari. Ófeigur Gestsson. Það er með sorg og trega sem ég kveð minn góða vin hann Gest Þóra, eins og hann var alltaf kallaður. Það er akkúrat tíu ára aldursmunur á okkur og erum við búnir að þekkjast frá því við vorum ungir menn, og ekki var hægt að hugsa sér betri vin og fé- laga en Gest. Öllum sem honum kynntust reyndist hann þessi trausti, skemmtilegi og áreiðanlegi maður. Við höfum í gegnum tíðina unnið á sama stað eða saman, með hléum þó. Þegar ég byrjaði að vinna á lag- ernum í Vélsmiðjunni í gamla daga þá var Gestur að læra vélvirkjun á verk- stæðinu, ungur og ósérhlífinn maður en það átti eftir að fylgja honum alla ævi, því greiðviknari og duglegri manni er leitun að. Síðan lá leið hans á önnur mið þegar hann gerðist hita- veitustjóri í hartnær tuttugu ár. Árin líða, Vélsmiðjan hættir og Gestur hættir hjá hitaveitunni skömmu seinna og stofnar fyrirtækið Árvirkni ásamt fleirum aðilum, og það má með sanni segja að hann hafi verið aðal- driffjöðrin þar. Síðan um sumarið 2001 leggst það af. Árið 2001 stofnar hann sitt eigið pípulagnafyrirtæki Lagnaverk, sem var duglegt að verða sér út um verkefni, þökk sé Gesti sem var bæði mjög duglegur að nálgast verk, ekki bara hér á Blönduósi held- ur víðar á landinu. Hann var líka ósérhlífinn að vinna þau sjálfur, en hafði líka góða menn sér við hlið. (Í dag hefði hann sennilega kallast of- virkur.) Haustið 2001 bauðst mér svo að ganga í lið með Gesti og því gat ég ekki neitað. Þarna gat ég fengið nokkra tíma á dag við það sem mér þykir ómetanlegt og það er að vinna. Er ég honum innilega þakklátur að hafa boðið mér þetta starf. Þetta var mér mikilsvirði, ekki síst vegna fé- lagsskapsins. Allur hans hugur undanfarið var við nýja atvinnuhúsnæðið sem hann hafði fest kaup á og var að standsetja, og var gert ráð fyrir að flytja í það fljótlega, þó ekki fyrr en allt væri tilbúið. Tilhlökkun var í mönnum, því mikil viðbrigði yrðu að fara úr gamla húsnæðinu. Nú hafa hinsvegar orðið miklar breytingar, þó ekki mest hjá mér heldur öllum sem næst Gesti stóðu. Átti maður ekki von á því að fá þær fréttir á mánudagsmorgni að Gestur hefði veikst kvöldið áður og verið fluttur suður um morguninn og útlitið væri ekki gott. Manni kemur þetta alltaf jafn mikið í opna skjöldu, þarna var maður á besta aldri, sem aldrei varð veikur eða kveinkaði sér. En nú hefur hann þurft að lúta í lægra haldi fyrir illskeyttum sjúkdóm sem leggur okkur svo mörg að velli og gerir ekki alltaf boð á undan sér í tæka tíð. Með þessum fátæklegu orðum um góðan vin sendi ég Ragnhildi, börnum hans og fjölskyldum þeirra, barnabörnum, systkynum og öldruðum föður hans samúðarkveðjur með von um að guð gefi þeim styrk til að takast á við sorgina. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (Vald. Briem.) Þorbjörn Sigurðsson. Drengskaparmaður og dugnaðar- forkur. Þetta væru þau orð sem ég kysi að velja Gesti vini mínum ef ég mætti velja aðeins tvö orð til að lýsa hans mannkostum og manngæsku. Það er erfitt að trúa því að svo kraft- mikill maður sem Gestur var hafi fall- ið frá, svo langt fyrir aldur fram. Það var í byrjun janúar 2001 að ég hitti Gest í fyrsta sinn. Hann hafði frétt í gegnum annan mann að ég væri að líta í kringum mig eftir starfi. Gestur var að leita að manni til að annast bókhald og fjármál hjá fyrir- tækinu Árvirkni ehf. sem hann var í forsvari fyrir á þeim tíma. Ég hafði alls ekki hugsað mér að leggja land undir fót og ráða mig til starfa á Blönduósi. Ég tók því fálega í það á þessum fyrsta fundi okkar. Tveimur dögum síðar hringir Gestur í mig og segir mér að ég megi til með að koma norður og skoða fyrirtækið. Ég ákvað því með hálfum huga að bregða mér norður yfir heiðar. Þegar komið var á Blönduós var teningunum kastað. Það var eitthvað sem sagði mér að ég ætti að vinna fyrir þennan mann. Þrátt fyrir að erfiðleikar væru aug- ljósir hjá fyrirtækinu ákvað ég að ráða mig til starfa þar. Það sem mestu réði um það var að mér féll strax afar vel við Gest. Ég fann að þarna var á ferðinni vandaður og skemmtilegur atorkumaður. Hann geislaði af vinnugleði og náungakær- leika. ,,Ég finn að við getum treyst hvor öðrum,“ sagði hann og það gerð- um við svo sannarlega. Það var krefjandi starf sem beið mín. Fyrirtækið átti í erfiðleikum, eins og því miður er algengt með iðn- aðar- og framleiðslufyrirtæki á lands- byggðinni, ástæðurnar fyrir því voru margþættar. En fyrirtækið var alla þess tíð rekið af fullum heilindum. Við börðumst saman í því að reyna að koma rekstrinum á réttan kjöl, allra leiða var leitað til þess, en við urðum því miður undir í þeirri baráttu. Það var aðdáunarvert hvað Gestur var tilbúinn að leggja á sig mikla vinnu til að bæta hag fyrirtækisins. Hann geymdi það að greiða sjálfum sér laun og vann myrkranna á milli. Hann mátti ekki vamm sitt vita og sætti sig illa við að fyrirtækið ætti erfitt með að standa við sínar skuld- bindingar. Þegar rekstri fyrirtækis- ins lauk var allt kapp lagt á að ganga frá öllum hlutum á heiðarlegan hátt. Tímabilið sem við stóðum saman í þessari baráttu náði yfir 10 mánuði. Á ekki lengri tíma náði ég að kynnast Gesti betur en mörgum öðrum sam- ferðamönnum mínum. Eftir á að hyggja er þetta tímabil afar dýrmætt innlegg í minn reynslusjóð. Við að- stæður sem þessar þar sem menn þurfa að vinna náið saman og horfast í augu við að hlutirnir gangi ekki fyrir sig eins og menn óska þá reynir á vin- skap manna. Okkar vinskapur varð til við þessar aðstæður og jókst við hverja raun. Fyrir utan það að ræða um rekstur fyrirtækisins, áttum við skemmtilegar samræður um ýmsa aðra hluti. Ég man aldrei eftir að við hækkuðum róminn í okkar samræð- um. Viðhorf okkar til þjóðmálanna var ekki ósvipað. Gestur hafði sínar skoðanir en var umburðarlyndur hvað varðaði viðhorf annarra. Mikið þurfti til að honum mislíkaði eitthvað í fari náungans. Eftir að þessu samstarfi okkar lauk héldum við góðum vinskap, við þurftum að fá fréttir af hvor öðrum og við vildum hag hvors annars sem mestan. Eftir að rekstri Árvikni lauk og þar til Gestur kvaddi vann hann í sinni iðn sem pípulagningamaður. Við það starfaði hann af sama eldmóðnum og vandvirkninni sem einkenndi hann alla tíð. Hann naut mikils trausts í sínum störfum og hugsaði ávallt meira um hag viðskiptavinanna en sinn eigin. Gestur átti myndarlegt heimili með sinni góðu konu Ragnhildi. Ég naut mikillar gestrisni þeirra hjóna og var þar nánast sem heimagangur um tíma. Þó vinnudagurinn hjá Gesti væri ævinlega langur var heimilið og fjölskyldan það sem skipti hann mestu máli. Eftir að mér bárust þau sorgartíð- indi að þú værir farinn til æðri heima, Gestur minn, hefur hugurinn leitað stíft til þín. Ég hefði ekki fyrir nokk- urn mun viljað missa af því að kynn- ast þér. Tíminn sem við áttum saman er mér ómetanlegur. Hafðu mínar bestu þakkir fyrir samfylgdina. Ég vona að ég eigi eftir að kynnast fleiri mönnum sem hafa mannkosti þína til að bera. Við fráfall Gests hefur stórt skarð verið höggvið í minn vinahóp og stórt skarð verið höggvið í samfélagið á Blönduósi. Missir allra sem nutu þess að kynnast Gesti er mikill. Mestur er þó missir Ragnhildar, barnanna og barnabarnanna. Við Sigrún færum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur. Guð veri með ykkur. Blessuð sé minning Gests Þórar- inssonar. Kristófer A. Tómasson, Selfossi. Elsku afi. Við vildum að þú hefðir lif- að lengur svo við hefðum getað fengið meiri tíma með þér. Þú varst okkur svo góð- ur og góður við alla. Við þökkum þér fyrir árin sem við fengum með þér. Takk fyrir allt, afi. Þín barnabörn Friðrik og Amelía. HINSTA KVEÐJA Óshyrna, Syðridalur, Ernir, Tungudalur, Hlíðardalur og Traðar- hyrna mynda fallega umgjörð um Bolungarvík. Þetta fallega bæjar- stæði ásamt sýn yfir til Grænuhlíðar, mynnis Jökulfjarða, Bjarnarnúps og Snæfjallastrandar hafa ávallt heillað undirritaðan. En það er sama hversu fallegt bæjarstæðið er, fjörðurinn, víkin, fjöllin eða dalirnir fagrir, það er fólk- ið sem býr og starfar á viðkomandi stað sem mótar og skapar líf um- hverfisins og gerir það eftirminni- legt. HALLDÓRA HELGADÓTTIR FRIÐRIK SIGURBJÖRNSSON ✝ Halldóra Helga-dóttir fæddist á Akureyri 15. apríl 1932. Hún lést 7. febrúar síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Hallgríms- kirkju 16. febrúar. Friðrik Sigurbjörns- son fæddist í Reykja- vík 2. september 1923. Hann lést 20. mars 1986. Árið 1953 komu til dvalar og bú- setu í Bolungarvík ung og glæsileg hjón, þau Friðrik Sigurbjörnsson og Halldóra Helgadóttir. Friðrik hafði verið skipaður lögreglustjóri í Bol- ungarvík og var um þriggja ára skeið ráðinn sem oddviti Hólshrepps, sem þá var ígildi stöðu sveitarstjóra. Það var mikill fengur að komu þeirra hjóna. Þau fluttu með sér ferskan blæ sem átti eftir að hafa áhrif á allt félags- og menningarlíf í Bolungarvík. Friðrik var mikill heimsborgari, víðlesinn, átti mikið og glæsilegt bókasafn og plötusafn þeirra hjóna hafði að geyma margar andans perl- ur tónmenntanna, bæði fyrr og síðar. Heimili þeirra var því mikið menn- ingarheimili og reyndar mörgum vinum þeirra í Bolungarvík sem skóli, þar sem kynnt voru margvís- leg tónverk, lesið upp úr góðum bók- um, innlendum sem erlendum, og efni þessara listaverka brotið til mergjar og lærdómur dreginn af. Fátt er litlu samfélagi dýrmætara en einmitt það að geta gleymt dagsins önn, farið á vit draumanna og notið góðra bókmennta og þess unaðar sem tónlistin ein getur gefið. En þau hjónin létu ekki hér við sitja, bæði tóku þau mikinn þátt í al- mennu félagslífi staðarins og voru þar bæði til forystu fengin. Leiklist var í hávegum höfð á þess- um árum enda nýtekið í notkun í Bol- ungarvík eitt af glæsilegri félags- heimilum landsins (1952). Friðrik lét sig ekki muna um að skrifa leikrit til flutnings, og er okk- ur enn í minni hið skemmtilega verk hans, Arabískar nætur, þar sem Halldóra lék athyglisvert hlutverk. Var leikritið sýnt um alla Vestfirði og vakti mikla hrifningu. Friðrik var ljúft yfirvald og vildi hvers manns vanda leysa. En hann var aldrei einn að verki. Halldóra stóð sem klettur við hlið manns síns og studdi hann til flestra verka. Heimili þeirra var ekki aðeins menn- ingarheimili heldur var þar að finna mikla hlýju og elskulegt viðmót – sem konan ein getur skapað – og var Halldóra þar garðyrkjumaðurinn góði sem ræktaði og annaðist gróð- urinn. Halldóra var mikil glæsikona, tíguleg í framkomu og einstaklega fríð, skemmtileg og aðlaðandi kona. Líf hennar var ekki dans á rósum, Friðrik lést um aldur fram árið 1986. Hús sitt og eigur missti hún þegar eign hennar að Harrastöðum í Reykjavík brann og síðustu æviárin átti hún við mikla vanheilsu að stríða. Þegar hún hefur nú til moldar ver- ið borin vil ég fyrir hönd okkar Bol- víkinga færa þeim hjónum Friðriki og henni þakkir fyrir að hafa auðgað mannlífið í Bolungarvík og orðspor byggðarlagsins með þeim hætti sem þau ein gátu gert. Dvöl þeirra hér í Bolungarvík á er- indi í síðara bindi söguritunar Bol- ungarvíkur sem nú er unnið að. Niðjum og vinum þeirra hjóna sendum við innilegar samúðarkveðj- ur. Blessuð sé minning þeirra hjóna. Ólafur Kristjánsson. Hjónaminning

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.