Morgunblaðið - 18.03.2005, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MARS 2005 39
MINNINGAR
Ég hafði ekki upp-
lifað það að missa
neinn nákominn fyrr
en ég missti hana
ömmu mína Lillu. Það var skrítið
að finna hvernig minningarnar um
hana helltust yfir mig og þær eru
allar svo góðar. Hún var amma
mín á Akureyri og það var alltaf
spennandi ferðalag að fara að
heimsækja hana og afa. Í minning-
unni var alltaf bjart og stillt veður
á Akureyri alveg eins og veðrið
var í Reykjavík daginn sem hún
fór. Amma og afi tóku okkur alltaf
svo fagnandi og það var dekrað við
okkur í hástert. Ávaxtagrautur,
soðbrauð og kleinur voru sérgrein-
ar ömmu Lillu og alltaf var miklu
meira en nóg af öllu eins og góðum
ömmum sæmir. Svo var spilað við
okkur og spjallað löngum stundum
og gleðin og notalegheitin réðu
ríkjum. Oft vorum við Harpa
frænka saman og ég veit að ömmu
þótti gaman að leyfa okkur að hitt-
ast því við vorum svo nálægt hvor
annarri í aldri. Okkur samdi ofsa-
lega vel og var allt gert til að við
gætum átt sem ánægjulegastar
stundir. Amma og afi sýndu okkur
mikla hlýju og gáfu sér alltaf góð-
an tíma með okkur. Lengra aftur í
minninu man ég eftir því að amma
var að gefa mér föt og ýmislegt
dót úr Amaró sem var verslunin
sem hún starfaði í. Ég man líka
eftir því að hún kenndi mér að
setja á mig naglalakk og hvernig
dömur ættu að klæða sig í fínar
✝ Sigríður Krist-björg Matthías-
dóttir fæddist í Eyr-
arhúsum í Tálkna-
firði 10. ágúst 1924.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 25. febrúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Akureyrarkirkju
8. mars.
sokkabuxur. Svo man
ég eftir henni á svöl-
um í sólbaði en hún
var alltaf svo brún og
sæt og í alla staði
glæsileg kona. Ég var
svo stolt af ömmu
minni og afa, mér
fannst þau svo tign-
arlegt fólk og ég held
nú að hann afi sé með
myndarlegri mönnum.
Ég veit að amma mín
var engin venjuleg
kona. Það var svo
margt einstakt við
hana sem erfitt er að
lýsa með orðum, hún hafði mikla
persónutöfra og það var gaman og
gott að vera nálægt henni. Hún
var sterk og dugleg og ég mun
ávallt varðveita minningarnar um
hana og líta upp til hennar jafnt
nú sem áður.
Vera Einarsdóttir.
Það er mikið lán að kynnast
góðu fólki á lífsleiðinni og tengjast
því fjölskylduböndum með traustri
vináttu. Þannig voru þau hjónin
Haraldur Sigurðsson og mágkona
mín Sigríður K. Matthíasdóttir
sem nú er kvödd og ég minnist
með sérstöku þakklæti og virð-
ingu.
Þau voru glæsileg saman Har-
aldur og Lilla eins og hún var oft-
ast nefnd af kunnugum. Þau
kynntust ung þegar þau voru við
nám að Laugum í Reykjadal, hann
í íþróttakennaranámi og hún við
hússtjórnarnám. Guðmundur bróð-
ir Sigríðar minnist enn æskuheim-
ilis síns þá er hún giftist Haraldi
og þegar frumburður þeirra Sig-
urður fæddist 1944. Hann kom
sem sólargeisli í líf þeirra og ekki
síst ömmunnar Kristínar Krist-
jánsdóttur sem var alla tíð heim-
ilisföst hjá þeim hjónum, þau byrj-
uðu búskap í Skjaldborg við
Hafnarstræti og 1947 fæddist
þeim annar ljúfur sonur, Einar
Karl. Stuttu síðar fluttu þau að
Byggðavegi 91 þar sem þau hjónin
höfðu reist sér veglegt einbýlishús
og þar eignuðust þau yngri synina
tvo Harald Inga og Jakob Örn og
fylgdist amma þeirra með uppeldi
og vexti þeirra allra af mikilli
væntumþykju meðan heilsa hennar
entist.
Ég hitti þau fyrst, þessa góðu og
indælu fjölskyldu í janúar árið
1948, þá trúlofuð bróður Lillu,
þegar þau buðu mér að koma til
Akureyrar meðan við værum að
bíða eftir húsnæði til frambúðar
fyrir sunnan og ef ég vildi, mætti
nota tímann til undirbúnings fyr-
irhugaðri giftingu og fæðingu
fyrsta barns okkar.
Þegar norður var komið var haf-
ist handa við útsaum og sauma-
skap og mest hjálpuðu þær mér
mæðgurnar Lilla og mamma henn-
ar, enda stórvirkar og myndarleg-
ar í öllum verkum sínum og töldu
ekki eftir sér að aðstoða verðandi
fjölskyldumeðlim.
Það var svo árið 1950 þegar
maðurinn minn fór til framhalds-
náms til Bandaríkjanna að þau
buðust til að taka dóttur okkar í
fóstur til Akureyrar svo að ég gæti
heimsótt hann þangað vestur og
jafnframt þegar ég kæmi til baka.
Þá væri ég velkomin að dvelja hjá
þeim þar til hann lyki námi þá um
haustið og eflaust væri einhver
vinna fáanleg fyrir mig á Akur-
eyri, þau gætu litið eftir barninu á
meðan.
Okkur eru minnisstæð ótal atvik
frá þessum árum þegar börnin
voru orðin fleiri, þegar fjölskyld-
urnar hittust og þá einkum meðan
amma var á lífi. Var þá oft glatt á
hjalla meðal barnanna okkar og
metingur um það, hvort væri nú
betra að búa á Akureyri eða í
Reykjavík, sem þó oftar en ekki
endaði með því að allir fóru frá
borði sáttir við sinn hlut.
Þegar litið er yfir langa ævi er
margs að minnast og margs að
sakna og einnig margt að þakka en
þakklætið er stundum létt í vasa
eins og hún Kristín tengdamamma
sagði stundum. En við þökkum
fyrir allt vináttuþel og alla ástúð.
Ástvinum Lillu biðjum við bless-
unar Guðs á þessari kveðjustundu.
Ásta S. Hannesdóttir
og fjölskylda.
SIGRÍÐUR
KRISTBJÖRG
MATTHÍASDÓTTIR
✝ Sigríður Guð-mundsdóttir
fæddist 9. desember
1917. Hún lést 8.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Þorsteinsson raf-
virkjameistari, f.
22.2. 1893, d. 1948,
og Guðrún Jónsdótt-
ir, f. 20.2. 1900, d.
1967. Börn þeirra og
systkini Sigríðar
voru: Guðrún, f. 12.7.
1921, látin; Sólveig. f.
11.12. 1922; Óskar, f.
1.12. 1925; Jón Rafn, f. 19.4. 1928;
Ólafur, 15.1. 1930; Kristrún, f.
18.4. 1933, látin; Hálfbróðir og
samfeðra var Viktor G.A., f. 5.11.
1912, látinn.
Sigríður var ógift
og barnlaus. Hún
var annar af tveimur
fyrstu tækniteiknur-
um landsins. Hún
vann ýmis störf,
lengst af sem tækni-
teiknari, fyrst hjá
borgarverkfræð-
ingnum í Reykjavík,
síðan sem korta-
teiknari hjá Forverk
hf. Síðast vann hún
hjá Húsnæðistofnun
ríkisins eða þangað
til hún hætti störfum
vegna aldurs.
Sigríður verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Mig setti hljóða þegar móður-
bróðir minn hringdi og tilkynnti
mér að Sigga frænka væri dáin. Í
fjölskyldunni er langlífi mikið og
ég hélt einhvern veginn í einfeldni
minni að Sigga yrði meira en 100
ára. Hún hafði mikil áhrif á mitt líf
og verð ég henni ætíð þakklát fyrir
það sem hún gerði fyrir mig.
Sigríður var ótrúlega fróð og
víðlesin. Bækur voru hennar hugð-
arefni og sérstaklega þær er
tengdust sögu og listum. Hún
kynnti mig fyrir ættfræðinni sem
hún hafði svo mikinn áhuga á, og
smitaði mig af þeim áhuga. Sigríð-
ur hafði m.a. látið skrá ættir okkar
allt aftur á landnámsöld. Skrán-
ingin var handskrifuð í litla bók og
það endaði með því að ég varð svo
hugfangin af þessu, að ég endur-
skrifaði allt saman í aðra bók, þá
16 ára. Tækninni hefur farið fram
síðan þá og veit ég að Sigríður
gladdist þegar Íslendingabók var
tekin í notkun.
Sigríður hafði einnig mikinn
áhuga á kirkjum og sögu þeirra.
Hún safnaði myndum og póstkort-
um af kirkjum landsins sem og
kirkjum annarra landa. Þar sem
ég vissi af þessu, þá gerði ég mér
far um að fara inn í hverja kirkju
sem varð á vegi mínum en ég hef
ferðast töluvert og bjó erlendis
lengi. Fyrst til þess að taka mynd-
ir og ná í póstkort til að færa Sig-
ríði, en með tímanum fór ég að fá
sama áhugann og skilja hvað það
var við kirkjurnar sem heillaði
Sigríði. Það var ekki bara mismun-
andi byggingarlist, saga og list-
munir sem heilluðu, heldur einnig
andrúmsloftið. Fátt er betra en að
eiga hljóða stund á heilögum stað.
Alltaf þegar ég sé kirkju verður
mér hugsað til Sigríðar og þannig
mun það verða.
Mig langar að enda þessa kveðju
á litlu ljóði sem amma mín Guðrún
Jónsdóttir, móðir Sigríðar, orti til
hennar á fermingardaginn 5. maí,
1932. Mér finnst þetta fallega ljóð
vel við hæfi á þessum tímamótum
þegar Sigríður heldur áfram sinn
veg yfir í annan heim:
Styðji þig ávallt hendi hans,
er hverja græðir sorgir manns,
gefi þér gæfu, gleði og frið,
guð þess heitt og jafnt ég bið.
Láttu trúarljósið hans,
leiða þig götu kærleikans,
þá mun þér jafnan gatan greið
er gengur þú þitt æviskeið.
Stórt er það spor er stígur þú,
staðföst vertu í reynslu og trú.
Minnstu þess alltaf hvar sem er,
að guðs þig alsýnt auga sér.
Steinunn Björk.
Frænka mín, Sigríður Guð-
mundsdóttir, eða Sigga frænka
eins og ég kallaði hana alltaf, er
látin. Sigga frænka var alltaf
uppáhaldsfrænka mín. Þegar ég
fæddist bjuggu foreldrar mínir
heima hjá ömmu ásamt tveimur
föðurbræðrum mínum og Siggu
frænku. Við bjuggum þar í eitt og
hálft ár eftir að ég fæddist. Sigga
kenndi mér margt. Hún kenndi
mér m.a. að það að brosa kostaði
ekkert en gæfi mikið. Hún fór með
mig á myndlistarsýningar í borg-
inni, sérstaklega man ég eftir sýn-
ingum í Listamannaskálanum, hún
fór með mig í Þjóðminjasafnið, og
að skoða hvítan hrafn sem sýndur
var í Miðbæjarskólanum. Hún
kenndi mér bænir og fór með mér
í sunnudagaskóla og alltaf fórum
við á aðfangadag í miðnæturmessu
í Landakotskirkju.
Einhvern tíma, sennilega þegar
ég var átta ára, fékk ég í jólagjöf
frá Siggu skókassa sem hún var
búin að útbúa sem fjárhús og með
fylgdu styttur af Maríu, Jósef og
Jesú, ásamt fjárhirðum og vitring-
unum. Þessir hlutir skipa enn í
dag heiðurssess á mínu heimili á
jólum.
Sigga var greind og vel lesin
kona. Hún átti stórt safn merki-
legra og góðra bóka. Hún hafði
líka mikinn áhuga á ættfræði, bók-
bandi, postulínsmálun og fleiru.
Í „gamla daga“ þegar ég var lítil
var hún alltaf með myndavélina á
lofti og tók mikið af myndum.
Seinna eignaðist hún kvikmynda-
tökuvél og fyrir ekki mörgum ár-
um létum við, systkinabörn henn-
ar, gera myndband fyrir hverja
fjölskyldu af þessum spólum.
Sigga frænka var alltaf fengin
til þess að passa okkur systkinin
þegar foreldrar okkar fóru út á
kvöldin, og þegar þau fóru til út-
landa fengum við að vera hjá
ömmu og Siggu. Þá var alltaf mjög
gaman og Sigga lagaði besta kakó
í heimi.
Eftir að ég gifti mig og flutti til
Hornafjarðar minnkaði samgangur
milli okkar, en mikið fannst mér
gaman þegar þær systur, Solla og
Sigga, komu í heimsókn og ég gat
verið með þeim og sýnt þeim ým-
islegt sem mér finnst markvert
hér um slóðir. Eftir að Sigga fór á
Droplaugarstaði var hún svo
elskuleg að lána dóttur minni, sem
þurfti að flytja suður til að stunda
nám, íbúðina sína til afnota. Þarna
hefur Þóru Kristínu liðið mjög vel
og talar oft um að það sé svo góð-
ur andi í íbúðinni.
Ég hafði sem betur fer nokkur
tækifæri til að heimsækja Siggu
eftir að hún flutti á Droplaugar-
staði. Það var mér mjög dýrmætt
og við töluðum mikið saman og
hún sagði mér frá mörgu. Ég lof-
aði henni því þegar ég kom til
hennar í desember sl. að við skyld-
um fara saman í Þjóðminjasafnið í
vor þegar færi að hægjast um hjá
mér í skólanum. Sigga hafði farið
tvisvar í safnið eftir að það var
opnað að nýju og var alveg heilluð,
en sagðist eiga eftir að skoða
margt enn. Hún fór líka í ferð að
Geysi sl. sumar sem var henni
mjög eftirminnileg.
Takk fyrir allt, elsku Sigga
frænka.
Þín bróðurdóttir,
Guðrún Jónsdóttir.
SIGRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
MAGNÚSSÍNA GUÐBJÖRG
NANCY MAGNÚSDÓTTIR
frá Stapa í Vestmannaeyjum,
Kambahrauni 30,
Hveragerði,
sem lést föstudaginn 11. mars, verður jarð-
sungin frá Þorlákskirkju laugardaginn 19. mars kl. 14.00.
Helga Engilbertsdóttir, Valtýr Einarsson,
Magnús Lárusson, Sigríður Rúnarsdóttir,
Bjarni Guðmundsson, Berglind Valdimarsdóttir,
Nansý Guðmundsdóttir, Ingvar Jóhannesson,
barnabarnabörn og barnabarnabarnbarn.
Elskulegur eiginmaður minn, pabbi okkar,
sonur, bróðir og mágur,
GYLFI HAUKSSON,
Álfatúni 10,
Kópavogi,
sem lést á heimili sínu mánudaginn 14. mars,
verður jarðsunginn frá Hjallakirkju Kópavogi
mánudaginn 21. mars kl. 13.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Krabbameinsfélagið.
Olga Stefánsdóttir,
Dagný Gylfadóttir, Stefán Haukur Gylfason,
Brynhildur Olgeirsdóttir,
Ástríður Hauksdóttir, Georg Tryggvason,
Trausti Hauksson, Alda B. Marinósdóttir,
Kjartan Hauksson, Ásgerður Jónsdóttir,
Ísak Sverrir Hauksson, Guðrún B. Karlsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar sambýlis-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SÓLVEIGAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Gullsmára 9,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð fyrir góða umönnun.
Karl Helgason,
Erna Jóna Arnþórsdóttir, Sæmundur Alfreðsson,
Kristján Geir Arnþórsson, Bára Kristjánsdóttir,
Auður Lilja Arnþórsdóttir, Haukur Gunnarsson,
barnabörn og langömmubarn.