Morgunblaðið - 24.09.2005, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 24. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Laufey Guð-björnsdóttir,
húsfreyja á Gilhaga í
Öxarfirði, fæddist á
Syðra-Álandi í Þistil-
firði 4. maí 1913.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Þingey-
inga hinn 17. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru: Guðbjörn
Grímsson, f. 28.
mars 1879 í
Hvammi, d. 26. maí
1942 á Syðra-Álandi,
bóndi á Syðra-Álandi Þistilfirði, og
kona hans Ólöf Vigfúsdóttir, f. 4.
apríl 1891 í Laxárdal, d. 20. apríl
1962. Systkini Laufeyjar voru: A)
Grímur, f. 19. jan. 1915, d. 31. mars
1987, búfræðingur og bóndi á
Syðra-Álandi. B) Signý, f. 20. okt.
1917, d. 21. jan. 1997, húsfreyja á
Þórshöfn. C) Kristveig, f. 29. mars
1919, d. 31. júlí 1986, til heimilis
Syðra-Álandi. D) Ólína, f. 10. apríl
1922, d. 29. sept. 1992, húsfreyja í
Reykjavík. E) Óskar, f. 21. des.
1923, húsasmiður á Þórshöfn. E)
Guðrún, f. 22. febr. 1926, d. 24. júlí
1992, starfsstúlka á Húsavík. F)
smiður, á Húsavík, kona hans Ing-
unn Halldórsdóttir, f. 29. mars
1961. Barn þeirra: a) Guðrún, f. 4.
júlí 1986. b Þorbergur Arnar, f. 5.
febr. 1961, bóndi á Gilsbakka, kona
hans Laufey Hallgrímsdóttir, f. 21.
febr. 1966. Börn Þorbergs: a Edda
f. 2. ágúst 1990, b Arnþrúður Anna,
f. 21. sept. 1999, c Einar, f. 30. maí
2004. c Óli Björn, f. 4. nóv. 1963,
smiður og kaupmaður á Kópaskeri,
kona hans Kristbjörg Sigurðar-
dóttir, f. 22. okt. 1968. Börn þeirra:
a) Agnar, f. 22. maí 1990, b) Einar,
f. 15. apríl 1992, c) Lillý, f. 22. sept.
1997. d Laufey Marta, f. 5. sept.
1969, afgreiðslumaður á Húsavík.
Börn hennar: a) Thelma Björk, f.
21. maí 1990, b) Andri Dan, f. 10.
júlí 1992. c) Dagný Anna, f. 16. febr.
1998.
Laufey var húsfreyja á Gilhaga
frá 1936 til æviloka, þó hún byggi
ein seinustu árin. Hún var mikil
ræktunarkona og lagði mikla vinnu
í garð sinn og blóm. Einnig sinnti
hún félagsmálum, og var lengi í
stjórn kvenfélagsins og í sóknar-
nefnd um tíma og var virk í starf-
semi fleiri félaga. Þrátt fyrir að
hún ætti við veikindi að stríða oft á
lífsleiðinni, tókst henni ávallt að
sigrast á veikindum sínum, og var
starfssöm og full lífsorku til hinstu
stundar.
Laufey verður jarðsungin frá
Skinnastaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Vigfús Jósep, f. 30.
júní 1931, smiður og
bóndi á Syðra-Álandi.
Laufey giftist hinn
12. júní 1933, Halldóri
Sigvaldasyni, f. 27.
nóv. 1902 , d. 27. sept.
1988, bónda á Gilhaga
í Öxarfirði, og bjuggu
þau þar 1936-86. Börn
þeirra eru: A) Brynj-
ar, f. 16. febr. 1934,
k.h. Hildur Tordis
Halldórsson, f. 18.
apríl 1943 í Noregi.
Börn þeirra: a Harald
Pétur, f. 10. apríl 1963, býr á Ólafs-
vík, b Atli Viðar, f. 15. ágúst 1965,
býr á Húsavík. c Sigrún Elín, f. 17.
sept. 1966, nemi á Húsavík, maður
hennar. Vigfús Þór Leifsson, f. 12.
mars 1956. Börn þeirra: a) Brynjar
Þór, f. 9. okt. 1986, b) Björgvin Már,
f. 11. maí 1988, c) Elísabet Ósk, f.
15. mars 1995, d) Bjarni Dagur, f. 4.
júní 1998. 2d Laufey Halla, f. 12.
nóv. 1967, býr á Gilhaga. B) Arn-
þrúður, f. 2. okt. 1936, d. 27. okt.
1994, bjó seinast í Kinn, maður
hennar Einar Þorbergsson, f. 25.
okt. 1934 í Hraunbæ. Börn þeirra: a
Einar Halldór, f. 13. okt. 1958, sím-
Ég var níu ára gamall er ég fór
fyrst í sveit til Laufeyjar á Gilhaga og
eiginmanns hennar Halldórs, móður-
bróður míns. Heimilið var ekki fjöl-
mennt, aðeins þau hjónin og börn
þeirra Brynjar og Arnþrúður sem þá
voru hálffullorðin. Síðan hef ég haft
sterkar taugar til staðarins og fólks-
ins þar. En vináttu mína við Laufeyju
ber þó hæst.
Laufey og Halldór bjuggu fyrstu
búskaparárin á Gilsbakka í sambýli
við móður Halldórs, tvo bræður og
þeirra fjölskyldur, en reistu síðan ný-
býlið Gilhaga. Gilsbakkasystkinin
voru tólf og fluttu öll úr heimahögum
nema Halldór. Þau komu oft í heim-
sókn ásamt fjölskyldum og síðan hafa
margir afkomendur þeirra haldið
tryggð við fólkið á staðnum. Oftast
voru sumardvalarbörn á Gilhaga og
vinátta þeirra við heimilsfólkið hélt
gjarnan áfram löngu eftir að sumar-
dvöl lauk og komu sum oft í heimsókn.
Á Gilhaga var því mjög gestkvæmt og
þótt húsakynnin þættu ekki stór í dag
var alltaf nóg rúm fyrir gesti og tekið
á móti þeim með sannri gleði. Þetta
krafðist mikils af Laufeyju, en hún
naut þess að umgangast fólk og veita
gestum vel. Hún gleymdi ekki heldur
að besta kryddið er hlýtt viðmót og
skemmtilegt spjall. Laufey fylgdist
vel með lífi og starfi þessara vina
sinna, var í símasambandi við marga
og miðlaði fréttum ef þurfa þótti.
Heimilisfólkið á Gilhaga hafði lag á
að láta sumardvalarbörnum líða vel
og finnast framlag sitt til heimilis og
starfa mikils metið. Á kvöldin var svo
spjallað, sagðar sögur og rædd dæg-
urmál og tóku börnin fullan þátt í því.
Þá var oft glatt á hjalla og Laufey í
essinu sínu enda sögumaður góður.
Þrátt fyrir annríki við heimilisstörf
og búskap hafði Laufey tíma til að
sinna ýmsum áhugamálum. Hún kom
upp fallegum trjá- og blómagarði sem
hún var stolt af og undi í löngum
stundum á sumrin. Þá var hún einnig
mikil hannyrðakona og var alveg fram
á síðasta dag að koma nýjum hug-
myndum í framkvæmd. En ávallt
hafði hún tíma til að rétta öðrum
hjálparhönd þegar á þurfti að halda.
Laufey flutti ung úr Þistilfirði inn í
Öxarfjörð og þótt hún yndi þar hag
sínum vel saknaði hún alltaf Þistil-
fjarðar svolítið, a.m.k. víðsýnisins og
fjallanna þar. Oft þegar ég kom við
hjá henni á austurleið kvaddi hún
með þessum orðum: „Og svo bið ég
að heilsa fjöllunum í Þistilfirði.“
Foreldrar mínir, báðir brottfluttir
Öxfirðingar, höfðu mikil samskipti
við fyrrum sveitunga og skyldfólk og
við bræður tengdumst fólkinu og
sveitinni vináttuböndum. Elsti bróð-
irinn, Ari, dvaldi á Gilhaga í mörg
sumur, Sigurður reisti sumarbústað í
Gilsbakkalandi og ég var „bústjóri“ í
nokkur sumur, en þann titil báru
sumardvalarbörn gjarnan. Við bræð-
ur ásamt fjölskyldum okkar munum
sakna Laufeyjar mikið.
Gilsbakkasystkini og makar voru
fjölmennur hópur sem smám saman
fækkaði í og með Laufeyju hverfur á
braut sá síðasti úr hópnum og er að
þeim öllum mikil eftirsjá. Minning
Laufeyjar sem skemmtilegs og góðs
vinar sem lét sig varða um fjölskyldu,
ættingja og vini stendur sterk í hug-
um okkar og sendum við afkomend-
um hennar samúðarkveðjur.
Gunnar Haukur.
„Nei er ekki bústjórinn sjálfur
mættur,“ sagði Laufey þegar ég kom
síðast að Gilhaga og bætti við „alltaf
er nú gaman þegar þið strákarnir
komið í heimsókn“. Með strákunum
átti hún við okkur sem vorum í sveit
hjá þeim hjónum Laufeyju og Hall-
dóri í Gilhaga og sagði að við yrðum
alltaf strákarnir hennar þó svo að
sumir væru orðnir afar eða þaðan af
meira.
Einar og Lillý, dóttir Laufeyjar,
bjuggu um tíma í sama húsi og ég í
Reykjavík og náði ég að kjafta mig
inn á að komast í sveitina hennar
LAUFEY
GUÐBJÖRNSDÓTTIR
✝ Ósk Snorradótt-ir fæddist á
Hlíðarenda í Vest-
mannaeyjum 28.
nóvember 1908.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Vestmannaeyja
hinn 13. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Snorri Tóm-
asson, skósmiður og
útgerðarmaður, frá
Arnarhóli í V-Land-
eyjum, f. 1866, d.
1936, og kona hans, Ólafía Ólafs-
dóttir, f. 1871, d. 1951, ættuð úr
f. 1938, dóttir Theodóru og manns
hennar, Ásmundar Steinssonar; í
sambúð með Páli Ingólfssyni.
Börn hennar: Ásmundur, Ásta
Dóra og Ósk. 2) Jarþrúður, f. 1947,
d. 1997, dóttir Júlíusar og konu
hans, Jarþrúðar Jónsdóttur; var í
sambúð með Bjarna Baldurssyni,
og 3) Snorri, f. 1953, sonur Haf-
steins og konu hans, Ástu Björns-
dóttur, kvæntur Jónínu Ketilsdótt-
ur. Þeirra börn eru Ásbjörg Ósk,
Ásta og Hafsteinn Unnar.
Ósk hóf störf í Vöruhúsinu í
Vestmannaeyjum hjá Einari Sig-
urðssyni þegar hún var 18 ára að
aldri. Um tvítugt fluttist hún á
skrifstofu Hraðfrystistöðvarinnar
í Eyjum og vann þar samfellt í 60
ár við bókhalds- og gjaldkera-
störf.
Útför Óskar Snorradóttur verð-
ur gerð frá Landakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Mýrdalnum. Þau
byggðu húsið Hlíðar-
enda í Eyjum.
Öll börn þeirra
hjóna eru nú löngu
látin en þau voru,
auk Óskar, Ágústa, f.
1900, Júlíus, f. 1903,
Tómas, f. 1907, Haf-
steinn, f. 1911, og
Theodóra, f. 1913.
Ósk var ógift og
barnlaus. Hún bjó á
Hlíðarenda með
systkinum sínum,
Ágústu og Júlíusi, og
saman ólu þau upp þrjú börn
systkina sinna. Þau eru: 1) Ólafía,
Ég kveð í dag föðursystur og
fóstru Ósk Snorradóttir eina sex
systkina frá Hlíðarenda í Vest-
mannaeyjum.
Tæpra 97 ára kvaddi hún þessa
jarðvist sátt við Guð og menn.
„Nú er komið nóg, ég er orðin
hundleið á þessu,“ var eitt af því síð-
asta sem hún sagði við mig, hrein-
skilin sem fyrr.
Þessi einstaka kona fékk það hlut-
skipti í lífinu að taka að sér uppeldi
þriggja barna systkina sinna við frá-
fall annars eða beggja foreldra.
Fyrst Ólafíu en móðir hennar Theo-
dóra lést við fæðingu hennar, síðan
Jarþrúði en móðir hennar Jarþrúður
lést við fæðingu hennar, og síðan
undirritaðan sem missti móður sína
þriggja ára og föður stuttu síðar.
Ósk var víðlesin og vel að sér í
mörgum málum. Þær voru ófáar
gönguferðirnar með lítinn Eyjapeyja
sér við hlið um Heimaey. Hún þekkti
öll örnefni, heiti fugla og gróðurs og
var óspar að uppfræða og segja frá.
Í síðustu heimsókn minni til henn-
ar, spurði hún mig hvort ég myndi
eftir fyrstu gönguferðinni sem við
fórum saman út á Breiðabakka og
undir Brimurð líklega sjö ára gamall.
Fram á síðustu stundu hafði hún
einstakt minni, sagði sögur og fór
með vísur og ljóð.
Vinnusemi var henni í blóð borin
og vann hún aðeins hjá einum vinnu-
veitanda frá 18 ára aldri til áttræðs.
Hún var skrifstofustjóri og gjaldkeri
hjá Einari ríka og líkaði vel. Ósk bjó
alla tíð með systkinum sínum Ágústu
og Júlla á Hlíðarenda, í húsi sem for-
eldrar þeirra byggðu um aldamótin
1900.
Hún hafði yndi af ferðalögum, og
upplifði ferðir frá því að fara með
mótorbát upp í Landeyjasand og
þaðan á hestum í Þórsmörk og hins-
vegar nútíma ferðalög til framandi
landa.
Það mæddi mikið á þessari annars
svo sterku konu í lífinu, missa ung
systkini frá ungabörnum og mökum,
berjast við eigið krabbamein sem
hún sigraðist á, og að missa Jöru
tæplega fimmtuga var henni langerf-
iðasti hjallinn. Hún saknaði hennar
mikið enda var Jara einstaklega um-
hyggjusöm við fóstru sína.
Þrátt fyrir mikla trúrækni frænd-
systkina frá Arnarhóli var Ósk ekki
mikil trúmanneskja og hafði ekki
mikla trú á að „hitta guðsengla á
Betlehemsvöllum“ eins og hún orð-
aði það sjálf, en hún hafði samt vissa
forvitni um framhaldið, hvort það
væri nú kannski eitthvað. „Hver
veit?“ sagði hún, kannski myndi hún
hitta gömlu vinkonurnar hinum meg-
in, Saló, Tótu, Lilju í Pétursborg og
fleiri.
Ósk lifði samkvæmt boðorðinu
sælla er að gefa en þiggja, hún gaf
okkur svo mikið en þáði svo lítið, það
eitt að við sem eftir vorum værum til
og liði vel var henni lífsfylling.
Síðustu átta árin dvaldi Ósk á Heil-
brigðisstofnun Vestmannaeyja við
einstaklega góða umönnun starfs-
fólks. Henni leið þar vel og var sátt
við sitt líf þegar hún kvaddi.
Við fjölskyldan Fagrahjalla 7
kveðjum með kæru þakklæti yndis-
lega manneskju.
Snorri Hafsteinsson.
Það er komið að kveðjustund, hún
Ósk frænka er öll.
Það er kannski þannig að þó ég
hafi þekkt Ósk ömmusystur mína alla
ævi, þá kynntist ég henni fyrst sem
persónu á síðustu árum, eftir að hún
lagðist inn á sjúkrahúsið í Vest-
mannaeyjum en þar hefur hún verið
undanfarin átta ár. Í minningunni frá
æskuárunum, þegar við systkinin
fórum með mömmu á hverju sumri
með flugvél til Vestmannaeyja,
tengjast minningarnar ekki síður
stöðum og stemmningu heldur en
tengslum við fólkið. Þar lærði maður
að meta Oddgeir Kristjánsson og Ása
í Bæ, þar lærði maður að meta nátt-
úruna og fann að Vestmannaeyjar
hljóta að vera mest elskaði staður á
jörðinni miðað við stærð, því þar hef-
ur hver lófastór blettur sitt eigið nafn
og Heimaklettur hangir í ramma
hvar sem komið er. Ég var níu ára
þegar gosið hófst í Heimaey og ég
man að ég vaknaði um miðja nótt við
það að ljósin voru kveikt, það voru
allir vakandi og útvarpið var á fullu
og mér var sagt að það væri byrjað að
gjósa í Vestmannaeyjum. Undir
morgun kom svo allt fólkið okkar upp
stigann í Hraunbæ 96 : Ósk, Gústa,
Jara, Sissi, Júlli. og Ási Steins afi
minn. Síðan man maður eftir því þeg-
ar húsgögnin þeirra komu misjafn-
lega illa innpökkuð, rispuð og leynd-
ardómsfullur svartur vikur fylgdi
með.
Eftir að Ósk lagðist inn á sjúkra-
húsið, fór ég að fara með mína eigin
fjölskyldu til Vestmannaeyja. Þar-
höfum við fengið að gista á Hlíðar-
enda og notið þess að koma úr „Sveit-
inni“ í Mosfellsdalnum og búa inni í
bæ, þar sem krakkarnir geta hlaupið
út í búð, og labbað niður í bæ og það
er skondið að sonur minn hann Stef-
án Sölvi og Ósk frænka náðu vel sam-
an þrátt fyrir 90 ára aldursmun.
Við heimsóttum Ósk frænku síðast
í ágúst s.l., og Stefán vildi ekki missa
af einni einustu heimsókn á spítal-
ann. Við tíndum blóm handa Ósk úti í
móa og svo söng hann fyrir hana,
„Bráðum kemur betri tíð“ og hún fór
með vísur, því þótt hún væri farin að
gleyma þekkti hún alltaf Stefán Sölva
og kunni vísurnar sínar.
Það er alveg sérstakt fólk sem
vinnur umönnunarstörf á spítölum og
ég vil þakka, fyrir hönd fjölskyldunn-
ar, öllu starfsfólki sjúkrahúss Vest-
mannaeyja innilega fyrir það að
hugsa svona vel um hana Ósk í öll
þessi ár.
Blessuð sé minning hennar.
Ásta Dóra Ingadóttir.
Hún Ósk á Hlíðarenda lést í
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 13. sept-
ember sl., 96 ára að aldri, en þar hafði
hún dvalið í átta ár. Ósk var einstök
persóna, afburðavel greind, minnug,
vel lesin og einstaklega hrein og bein
í samskiptum. Hún hafði skoðanir á
mönnum og málefnum og hikaði ekki
við að láta þær í ljós. Ósk hafði yndi af
lestri góðra bóka og voru ljóðabækur
í sérstöku uppáhaldi hjá henni. Oft
fór hún með heilu ljóðin þegar maður
kom í heimsókn til hennar og sat hjá
henni á sjúkrahúsinu.
Ósk vann á skrifstofu hjá Hrað-
frystistöð Vestmannaeyja í yfir 50 ár,
nokkuð sem er fátítt í dag. Hún hóf
störf hjá tengdaföður mínum, Einari
Sigurðssyni, þekktum athafnamanni
í Vestmannaeyjum. Síðar tók eigin-
maður minn, Sigurður Einarsson, við
fyrirtækinu árið 1975 og vann Ósk
allt til ársins 199l er hún lét af störf-
um en fyrirtækið sameinaðist Ís-
félagi Vestmannaeyja l. janúar l992.
Ósk var samviskusöm, heiðarleg
og vann störf sín af alúð. Hún sá um
fjármálin, sem hét þá að vera gjald-
keri, ásamt mörgu öðru. Alltaf hélt
Ósk vel utan um peninga fyrirtæk-
isins eins og hún ætti þá sjálf. Hún
var mjög treg til þess að borga mönn-
um fyrirfram enda af þeirri kynslóð,
sem ekki vildi eða kunni að skulda.
Hún hafði allt á hreinu og bar hag
fyrirtækisins ávallt fyrir brjósti.
Ég kynntist Ósk þegar ég kom til
Vestmannaeyja 1976 og höfum við
alltaf haldið sambandi síðan. Stutt er
síðan ég heimsótti hana á sjúkrahús-
ið með Sigurð Einarsson yngri, en
hún hafði gaman af því enda fylgdist
hún alltaf svo vel með og spurði frétta
af öllum. Ósk var vel á sig komin og
dugleg að hreyfa sig á meðan heilsan
leyfði. Daglega fór hún í gönguferðir
og oft sá maður hana ganga upp
Helgafellsbraut, jafnvel upp á Helga-
fell, og til baka aftur. Hún naut þess
ÓSK
SNORRADÓTTIR
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista