Morgunblaðið - 24.09.2005, Blaðsíða 53

Hann var einstakur prestur, hann
Árni Bergur mágur minn.
Árni var skemmtilega íhaldssam-
ur um sumt og henti gaman að sjálf-
um sér með það. Hann var íhalds-
samur á það sem gott var og hafði
reynst vel. Þannig kom hann lífi sínu
og verklagi í traustan farveg og form
sem hentaði honum og studdi í starfi.
Hann var vandaður maður og heið-
arlegur, enda stóð allt eins og stafur
á bók í viðskiptum við hann. Hann
vildi ógjarnan vera í sviðsljósinu og
kaus að starfa í kyrrð og látleysi. En
vegna yfirburða sinna var hann kall-
aður til ýmiskonar starfa á vegum
kirkjunnar, til kennslu í Háskólan-
um og að fræðistörfum fyrir Biblíu-
félagið.
Það var eftirbreytnivert hvernig
þessi önnum kafni maður gat ævin-
lega fundið tíma til að sinna öldruð-
um foreldrum sínum, enda voru
tengsl þeirra afar náin. Tíðar heim-
sóknir hans til þeirra oftast með
börn eða barnabörn og nær dagleg
símtöl voru þeim mikil gleðigjöf og
auðvitað var það gagnkvæmt, því að
það er ekki í kot vísað að heimsækja
Magneu og Sigurbjörn.
Auðlegð Árna Bergs var þó fyrst
og fremst fjölskyldan. Dæturnar
Harpa myndlistarmaður, Magnea
flautuleikari og sonurinn Garðar
sem uppfyllti æskudrauma föður
síns og gerðist flugmaður eru úrvals-
fólk, stolt og gleði foreldra sinna. Og
ekki hafa tengdabörnin Björn, Há-
kon og Heiða spillt því jafnvægi og
væntumþykju sem einkenndi fjöl-
skyldulíf Lilju og Árna Bergs. Þar er
mikill mannauður í þeirri fjölskyldu
sem kom svo fallega í ljós í erfiðum
veikindum Árna Bergs og verður
okkur ógleymanlegt.
Hann var mikill maður hann Árni
Bergur mágur minn, en stærstur
birtist hann okkur í veikindum sín-
um, sem hann tókst á við í þeirri trú
og von sem hann hafði boðað í starfi
sínu öllu.
Veri hann góðum Guði falinn.
Bernharður Guðmundsson.
Kveðja frá Ássókn
Í dag ríkir djúpstæð sorg og mikil
eftirsjá í söfnuðinum eftir Árna Berg
Sigurbjörnsson, sóknarprest, sem
hann hefur þjónað undanfarin 25 ár
og er nú kvaddur og borinn til hinztu
hvílu.
Þegar hann tók við starfi sóknar-
prests fyrir liðlega 25 árum voru
tímamót í sögu safnaðarins, bygging
Áskirkju var nánast á lokastigi, og
það mæddi mikið á presti og söfnuði
að ljúka hinu dýrðlega verki og á að-
ventunni 1983 var kirkjan vígð. Það
var gleðidagur í lífi Árna Bergs eins
og svo ávallt, því að allir dagar virt-
ust vera gleðidagar hjá honum,
þannig var viðmót hans, ávallt hlýtt,
návist við hann var gleðistund. Jesús
Kristur sagði: „Góður maður ber
gott fram úr góðum sjóði hjarta síns,
en vondur maður ber vont fram úr
vondum sjóði.“ Árni Bergur uppfyllti
þessa væntingu Jesús Krists, því að
hann var góður maður. Sá sem þess-
ar línur skrifar átti því láni að fagna
að starfa með honum í átta ár og síð-
ustu árin sem formaður sóknar-
nefndar. Það hafa verið forréttindi
að starfa með honum og finna fyrir
góðsemi hans, ekki aðeins í garð
samverkamanna og þeirra sem næst
honum stóðu, heldur einnig í garð
þeirra sem þjáðust í mótlæti og jafn-
vel höfðu efasemdir um kirkjuna, en
leituðu til hans í erfiðleikum sínum.
Hann var sannur og einlægur vinur,
ráðagóður um alla hluti, sem snertu
mannleg samskipti, og á fundum
sóknarnefndar voru innlegg hans í
umræðuna rökföst og eindrægin, án
þess samt að bera með sér eitthvert
húsbóndavald, það kom bara allt af
sjálfu sér, um það voru aldrei neinar
deilur.
Árni Bergur var ástsæll prestur
og vinsældir hans náðu langt út fyrir
sóknarmörk Áskirkju. Hann vann
ötullega, ekki aðeins sem sóknar-
prestur, heldur einnig sem fræði-
maður, og eru fræðimannsstörf hans
rómuð fyrir vandvirkni og fag-
mennsku. En sumum verka sinna
flíkaði hann aldrei né sagði frá þeim,
það voru verkin, sem voru unnin í
hljóði, þögulu verkin, sem aldrei
voru skráð, huggari syrgjenda og
annarra, sem áttu um sárt að binda,
mæðra, sem áttu börn á glapstigu,
eða þeirra, sem börðust við annað
böl. Hann kom víða við, vinnudag-
urinn var oft óhóflega langur, jafnvel
ekki svefnfriður um nætur, og svo
kom að því, að eitthvað varð að láta
undan, en samt lét hann aldrei bug-
ast. Það var söfnuði hans mikið gleði-
efni, þegar hann kom til starfa aftur
um sl. áramót eftir erfitt veikindaár,
og þjónusta hans á kirkjudegi Ás-
kirkju 13. marz sl. er og verðum
mörgum minnisstæð, en við sem eft-
ir lifum trúum því, að allt hafi sinn
tilgang, og nú hafi hann verið kall-
aður af Guði til æðri starfa. Í orðs-
kviðum Salómons segir: „Sá lánar
Drottni, er líknar fátækum, og hann
mun launa honum góðverk hans.“
Far þú í Guðs friði, góði vinur,
hafðu þökk fyrir allt.
Elskandi eiginkonu, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum, for-
eldrum og systkinum og öðrum þeim
sem trega andlát Árna Bergs sendir
sóknarnefnd Ássóknar hjartfólgnar
samúðarkveðjur í djúpu þakklæti
fyrir allt sem hann gaf okkur af sjálf-
um sér.
Birgir Arnar, form.
sóknarnefndar Ássóknar.
Hann pabbi var að kveðja, segir
klökk röddin í símanum. Það er syst-
ursonur minn Garðar sem ber mér
sorgarfregnina. Það er sem mildur
og lognkyrr morgunninn sem rétt
áður hafði glatt augu mín með dýrð
haustlitanna missi ljómann. Allt er
kyrrt og hljótt og mér finnst tíminn
stöðvast, litadýrðin hverfur í móðu.
En tíminn stöðvast ekki, hann
heldur áfram að tifa, það er ég sem
hef numið staðar og minnist þess
tíma er ég kynntist Árna Bergi.
Hann gerðist kennari á Bíldudal
1963 og ég var svo lánsöm þá 13 ára
gömul að vera nemandi hans. Hann
var góður kennari og skemmtilegur
sem fann sér tíma til að líta upp úr
kennslubókunum og segja sögur,
gjarnan mjög ótrúlegar sem líklega
hafa orðið til jafnóðum. Hann gaf
okkur líka brjóstsykur þegar skrjáf-
ið í pokanum í vasa hans kom upp um
hann. En hann hélt okkur við efnið
og bar ég mikla virðingu fyrir hon-
um.
Þegar ég fermdist um vorið sendi
hann mér bók að gjöf, hann hafði rit-
að ritningargrein á spássíuna með
sinni fíngerðu skrift. Síðar átti ég oft
eftir að fá frá honum ýmis heilræði,
bæði í alvöru og gamni eftir því sem
við átti hverju sinni.
Þetta vor spilaði Lilja systir mín
líklega orðið stórt hlutverk í lífi Árna
þótt ég tengi það ekki fyrstu kynnum
mínum af honum. Hann var vinur
minn. Um sumarið fékk ég oft að
fara í ferðir með honum og Lilju á
Singernum en það var ekki lítið sport
í þá daga. Árin hafa liðið og margs er
að minnast, margt að þakka. Eftir-
minnileg er ferð sem við systkini
Lilju, makar okkar og foreldrar fór-
um til Noregs 1997, góðar samveru-
stundir á Bíldudal, í Ólafsvík og hér
fyrir sunnan. Allar þessar minningar
geymi ég í hjarta mínu. Árni Bergur
hefur kvatt. Góður maður er geng-
inn, maður sem með kærleika og trú
huggaði svo marga á erfiðum stund-
um.
Ég bið algóðan Guð að vaka yfir og
styrkja elsku Lilju mína, börn henn-
ar og barnabörn sem svo mikið hafa
misst.
Við Jón og fjölskylda okkar þökk-
um Árna Bergi samfylgdina.
Blessuð sé minning hans.
Áslaug Garðarsdóttir.
Þegar góður vinur og fyrrum sam-
stafsmaður fellur frá og fréttin um
andlát hans berst þá streyma fram
minningar ein eftir aðra. Raunar
hafði ég vonað að þrátt fyrir mikil
veikindi næðist góður bati. En eng-
inn ræður sínum næturstað. Guð
hefur kallað hann til annarra starfa.
Þegar séra Árni Bergur var ráðinn
sóknarprestur í Ásprestakalli hafði
ég starfað þar sem organisti í 15 ár.
Vel hefði mátt ætla að snöggar
breytingar væru framundan varð-
andi sálmaval o.fl. En af sinni þekktu
hógværð og tillitssemi sagði hann:
„Því sem við breytum, breytum við
hægt og rólega, ekkert liggur á,“ –
og sú varð raunin.
Í byrjun samstarfs okkar minnti
hann mig á að fyrir svo sem 30 árum
hefðum við verið saman í Kennara-
skólanum. Hann var þá nemandi hjá
Hallgrími Jónassyni í einni af æfing-
ardeildum skólans, en ég var kenn-
aranemi og fékk æfingakennslu í
bekknum hans.
Um haustið, þegar Árni Bergur
kom í bekkinn, þá man ég að sá ágæti
kennari Hallgrímur kynnti fyrir okk-
ur nokkra nýja nemendur, þó að
þeim fjarstöddum. Ein umsögnin
hljóðaði eitthvað á þessa leið. Svo er
það hann Árni, hann lætur ekki mik-
ið bera á sér. En hann kann alltaf
það sem sett er fyrir og vel það. Svör
hans eru greinargóð og vel fram sett.
Veitið honum athygli, hann er fyr-
irmyndar nemandi. Ég nefni þessi 55
ára gömlu kynni vegna þess að þessi
umsögn Hallgríms virðist mér hafa
sannast betur og betur eftir því sem
árin liðu.
Sr. Árni Bergur var einstaklega
þægilegur samstarfsmaður, mikill
fræðimaður og afburða góður ræðu-
maður. Hann hafði líka næma tilfinn-
ingu fyrir tónlist, valdi gjarnan
sálma sem sungust vel, þ.e. þeim
fylgdu falleg sálmalög. Hann tónaði
vel og af öryggi. Framsögn hans og
túlkun á biblíutexta var einlæg og
skýr og þannig að maður hlustaði
alltaf af athygli þessi rúmlega 20 ár
sem við störfuðum saman. Ræðurn-
ar hans hjóta að hafa verið nokkuð
margar, miðað við rúmlega 120 at-
hafnir á ári. Þessar athafnir fóru
fram í kirkjunni, á Hrafnistu, á Dal-
braut, á Skjóli og á Kleppsspítala. Af
þessu má sjá að starf hans var mikið.
Þó eru ekki taldar með aðrar kirkju-
legar athafnir, – ekki heldur kennsla
hans í Háskóla Íslands. – Hann vann
mjög skipulega og hnitmiðað og skil-
aði þannig miklu og frábæru starfi.
Á kirkjuloftinu starfaði með mér
25 manna kór, skipaður samvisku-
sömu og einlægu fólki, sem lagði sig
fram um að gera helgistundir sem
hátíðlegastar og mest gefandi.
Við bárum mikla virðingu fyrir
prestinum okkar, kveðjum hann nú
með söknuði og þökkum honum allt
hans góða viðmót og góða starf.
Hann leitaði ætíð þess fagra og
góða í lífinu. Trú hans var einlæg og
sterk og okkur mikil og góð fyrir-
mynd.
Við sendum öldruðum foreldrum
hans Sigurbirni Einarssyni, biskupi,
og frú Magneu Þorkelsdóttur okkar
bestu óskir og kveðjur og vottum
allri stórfjölskyldu hans samúð.
Fjölskylda hans stóð einhuga með
honum til síðustu stundar.
Elsku Lilja, Harpa, Magnea,
Garðar, tengdabörn og barnabörn.
Guð leiði ykkur og styrki. Sorg ykk-
ar er mikil en minningin um virtan
og góðan mann lifir. Guð blessi ykk-
ur öll.
Kristján Sigtryggsson og
félagar í eldri kór Áskirkju.
Látinn er í Reykjavík Árni Bergur
Sigurbjörnsson, langt fyrir aldur
fram. Við hjónin kynntumst honum
vel er við í tvígang misstum barn. Við
vorum svo gæfusöm að njóta aðstoð-
ar hans við að takast á við sorgina og
svo lífið. Árni Bergur studdi okkur
alveg einstaklega vel og miðlaði af
þekkingu sinni og manngæsku. Lið-
veisla hans var okkur öllum í fjöl-
skyldunni ómetanleg.
Það sem einkenndi Árna Berg var
fumleysi, raunsæi og mikil góðvild
og hann kunni svo vel að beina at-
hyglinni að því góða og jákvæða en
horfast jafnframt í augu við raun-
veruleikann. Alltaf var stutt í húm-
orinn og gaman var að sjá hvernig
honum tókst að fanga athygli dætra
okkar og beina þeim á farsæla braut
með sögum og skemmtilegheitum.
Við söknum öll mikið samskipt-
anna við Árna Berg en minningin um
hann mun lifa áfram. Eiginkonu
Árna Bergs og fjölskyldu vottum við
okkar innilegustu samúð.
Rannveig Rist og Jón Heiðar
Ríkharðsson.
Árni var vinur okkar. Við sóttum
barnamessurnar hans næstum
hvern sunnudag. Hann var alltaf svo
hlýr og geislaði af velvilja til allra.
Árni kenndi okkur siðaboðskap með
skemmtilegum sögum. Margar
þeirra eru minnisstæðar þótt þær
segðu frá hversdagslegum atburðum
og venjulegu fólki. Það varð allt svo
spennandi eins og Árni sagði frá.
Mestu skipti að fólk reyndi að lifa í
sátt og sýna hvert öðru virðingu. Svo
var mikilvægt að vera vinur og
rækta samband við vini sína.
Þegar erfiðleikar steðjuðu að gát-
um við leitað til Árna og hann gaf
okkur ráð og huggaði. Það var alltaf
hægt að leita til Árna – hann hlúði að
sóknarbörnum sínum.
Árna var umhugað um velferð fjöl-
skyldunnar og samband barna við
foreldra sína. Hann gerði ekki upp á
milli fólks og virti jafnan rétt manna.
Þegar Árni kvaddi okkur í kirkj-
unni tók hann í höndina á okkur og
hughreysti með brosi sínu.
Nú kveðjum við Árna.
Aðventuljósin sem Árni tendraði
lýsa í hugum okkar og hjörtum.
Jón Gunnar Hannesson,
Magnea Þóra Jónsdóttir.
Kveðja frá
Prestafélagi Íslands
Æðruleysi og trúarstyrkur sr.
Árna Bergs Sigurbjörnssonar skein
skærast í hetjulegri baráttu hans við
ólæknandi mein. Það er þakkarvert
að hann skuli hvorki þurfa að þjást
lengur né berjast meira.
Við prestar söknum vinar í stað en
þökkum jafnframt fyrir samfylgd-
ina, fyrir uppörvun og gefandi sam-
skipti, fyrir hlýjuna og glettnina, fyr-
ir sanna fyrirmynd í þjónustu
Drottins.
Sr. Árni Bergur var frábær prest-
ur, fyrirmyndarprestur. Prédikanir
hans voru í senn vekjandi og upp-
byggilegar, biblíulestrarnir hrein-
asta afbragð, nærveran þægileg, öll
mannleg samskipti hnökralaus. Ár-
um saman var hann undir miklu
vinnuálagi; eini presturinn í fjöl-
mennu prestakalli, sinnti vel stofn-
unum í prestakallinu, mikið leitað til
hans um útfarir. Á sama tíma kenndi
hann iðulega við guðfræðideild HÍ
og starfaði þar að auki í þýðingar-
nefnd Hins íslenska biblíufélags –
annaðist m.a. þýðingu á apókrýfum
bókum GT.
En sr. Árni Bergur komst yfir
þetta allt. Hann vann vel og skipu-
lega, undirbjó sig alltaf af kostgæfni,
vandaði allt sem hann flutti.
Í hópi presta var hann hógvær en
manna skemmtilegastur þegar að-
stæður leyfðu enda einstaklega vel
gefinn og skýr í hugsun og framsetn-
ingu.
Veikindi sr. Árna Bergs voru mik-
ið áfall en afstaða hans sjálfs sterkur
vitnisburður um innri styrk og heil-
indi; hann lifði sjálfur í því trausti
sem hann boðaði öðrum.
Hetjulegri baráttu er lokið með
fullnaðarsigri. Sr. Árni Bergur er
genginn inn í þá himnesku dýrð sem
hann vissi um og boðaði. „Guði séu
þakkir sem gefur oss sigurinn fyrir
Drottin vorn Jesúm Krist“ (Korin-
tubr. 15:57).
Blessuð sé minning hins trúa og
starfsama þjóns. Megi vonin og fyr-
irheitið styrkja og uppbyggja ástvini
alla.
Ólafur Jóhannsson.
Sannur vinur og samstarfsmaður
er fallinn frá. Það er sárt að sjá á eft-
ir slíkum mannkostamanni sem sr.
Árni Bergur var, hann var farsæll
prestur, einstakur félagi og sam-
starfsmaður. Ég var svo lánsamur að
kynnast honum í guðfræðideild Há-
skóla Íslands fyrir rúmum 30 árum.
Strax kom í ljós hve frábær náms-
maður hann var, hann lauk embætt-
isprófi á stuttum tíma og var stað-
ráðinn í að gerast prestur. Hann hóf
prestsskap sinn í Ólafsvík, en varð
síðar prestur í Áskirkju í Reykjavík.
Á þeim tíma var ég prestur í Laug-
arneskirkju og varð því nágranni
hans. Við leystum hvor annan af,
höfðum á stundum sameiginlegt
æskulýðsstarf, fórum saman í Vatna-
skóg með fermingarbörn og margt
fleira. Oft kom ég við hjá Árna Bergi
í Áskirkju til spjalls og ráðagerða.
Maður kom betri maður af fundi
hans,og það get ég áreiðanlega sagt
fyrir munn mjög margra sem leituðu
þjónustu hans og sálgæslu.
Árni Bergur var sífellt að mennta
sig, fór á styttri og lengri námskeið
erlendis og fylgdist vel með í guð-
fræði. Hann var fús að miðla af þekk-
ingu sinni, kenndi tímabundið við
guðfræðideild HÍ, sat í þýðingar-
nefnd Biblíufélagsins og lagði mikið
af mörkum til hinnar nýju þýðingar
Biblíunnar sem brátt sér dagsins
ljós.
Þegar Reykjavíkurprófastsdæmi
var skipt í tvö prófastsdæmi árið
1991 sat Árni Bergur með okkur í
fyrstu héraðsnefndinni í nokkur ár.
Þar komu mannkostir hans vel í ljós.
Árni Bergur skilaði öllu sem hann
tók að sér með miklum sóma.
Á þessum vettvangi vil ég fyrst og
fremst fá að þakka fyrir frábær
kynni, dýrmætt samstarf og elsku-
semi. Fyrir hönd Reykjavíkurpró-
fastsdæmis vestra vil ég þakka sam-
starfið og samfélagið öll árin sem
Árni Bergur starfaði hér, við þökk-
um góðum Guði sem gaf okkur þenn-
an góða dreng og blessum minningu
hans með mikilli virðingu og þökk.
Ég sendi eiginkonu hans Lilju Garð-
arsdóttur og fjölskyldu hugheilar
samúðarkveðjur. Megi Guð styrkja
ykkur og blessa.
Jón Dalbú Hróbjartsson,
prófastur.
Erfitt þykir flestum svo að hlýða
fornum boðorðum tíu, sem Móse
flutti lýð gjörvöllum eftir fjallgöng-
una, að fullvissa fylgi um að svo hafi
verið að staðið sem Guði væri þókn-
anlegt. En það fór aldrei öðru vísi en
þannig, að eftir guðsþjónustu í Ás-
kirkju, þar sem séra Árni Bergur
flutti prédikanir sínar öruggri röddu
og af mikilli trúarvissu og þekkingu,
að við Ebba sögðum hvort við annað,
að nú hefði fylgd okkar við hið þriðja
boðorð verið svo sem til væri ætlast.
Og ekki dró það úr yndi kirkjuferðar
eftir að við fluttum í Laugarnesið og
gátum hafið messusóknina með
kirkjugöngu upp ásinn að þeirri
kirkju, sem mörgum þykir svipa til
þeirrar sem var andleg viðmiðun
okkar í áratugi og nutu líka báðar
snilldar sama höfundar.
Það hvíldi friður og ró yfir athöfn-
um séra Árna Bergs og var í fullu
samræmi við manninn sjálfan, lífs-
skoðun og stefnu. Hann gekk örugg-
um og rólegum skrefum úr skrúð-
húsi fyrir altari, hóf messuna án
athugasemda og steig síðan í stólinn
eftir að hafa afskrýðst með sama
hætti og einkenndi inngöngu að alt-
ari. Hann hélt fast við guðspjallið eða
þann texta sem hann kaus að leggja
til grundvallar, útskýrði með fagleg-
um hætti en þó á svo auðskiljanlegan
hátt að allir áttu auðvelt með að
fylgjast með. Samt leyndi sér ekki
þekking hans yfirgripsmikil. Enda
var hann mikill guðfræðingur og
hafði fyllt mal sinn við menntastofn-
anir á því sviði í mörgum löndum auk
heimastofnana. Þá hefur það ekki
dregið úr innsæi hans í það, sem að
baki textum liggur, að hann vann að
Biblíuþýðingum hin síðari árin og
naut þar í senn þekkingar sinnar á
orðinu og valdi á íslenskri tungu,
sem aldrei brást honum og var ekki
lítið krydd í prédikunum.
Sú er ástæða þess, að ég kveð vin
minn Árna Berg á síðum Morgun-
blaðsins, að við hjónin verðum horfin
af landi brott, þegar söfnuður safn-
ast saman til að þakka sálusorgara
frábærum, umhyggjusömum og
nærgætnum, sem sérhverju tók af
miklum skilningi og innsæi í mann-
leg örlög, bæði þau sem heill og ham-
ingja einkennir og ekki síður þegar
gaf á bátsskel og sjógangur hefti för.
Kom það sér ekki síður vel í þjónustu
hans við aldraða á þeim stofnunum,
sem veita slíkum skjól og eru innan
marka Ássóknar. En kynni okkar
séra Árna Bergs standa á góðum og
gömlum grunni. Ég lærði að meta
hann og kynna við hann þegar ég
þjónaði skamma hríð haustið 1960
Bíldudalssöfnuði, en Árni Bergur
var starfsmaður bæjarins og hefðu
störf hans hlotið margvísleg heiti í
stærri verkahring. En það skipti
hann engu máli, heldur gekk hann að
SJÁ SÍÐU 54
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. SEPTEMBER 2005 53
MINNINGAR