Fréttablaðið - 29.02.2004, Blaðsíða 20

20 29. febrúar 2004 SUNNUDAGUR
Símaviðtal mitt við sykurskvís-una Heidi Range var eitt það
undarlegasta sem ég hef tekið á
mínum ferli sem blaðamaður. Í
rauninni minnti samtalið að
mörgu leyti á klaufalegustu við-
reynslusímtöl sem ég hef átt. Og
trúið mér, þó að mér sé borgað
fyrir að setja saman setningar í
vinnunni, þá getur það vafist illi-
lega fyrir manni þegar á reynir.
Dýrin eru heppin. Skrautfuglar
þurfa bara að setja upp stélfjaðr-
irnar og sperra sig til þess að heil-
la hitt kynið. Við höfum engar
fjaðrir og neyðumst því til þess að
stóla á hæfni okkar með orð. En
hvað gagnast orð okkur þegar við
vitum ekki hvað við eigum að
segja?
Eftir að hafa spjallað við Heidi
úr Sugababes er ég nokkuð viss
um að mér verður ekki boðið í
eftirpartíið eftir tónleika þeirra í
Laugardalshöll. Fjandakornið.
Bara skellt á’mann!?
Ég hafði beðið eins og smá-
strákur eftir því að fá að heyra í
Mutyu Buena, þessari dökkhærðu
með lokkinn í efri vörinni og
stingandi augnaráðið. Var viss um
að hún væri hörku töffari sem
auðvelt væri að ná á flug í spjalli.
Þegar síminn minn hringdi svo,
3 mínútum of seint, var mér sagt
að ég myndi tala við Heidi. Glæsi-
legu ljóskuna með fjarlæga,
dreymandi og alvarlega augna-
ráðið.
Heidi er rétt tæplega 21 árs,
þremur árum eldri en stofnmeð-
limirnir og æskuvinkonurnar
Keisha Buchanan og Mutya. Hún
kemur frá Liverpool og var áður í
Atomic Kitten. Hún var ráðin í
Sugababes eftir að Siobhan
Donaghy yfirgaf vinkonur sínar
stuttu eftir að fyrsta plata þeirra
One Touch kom út árið 2001. Aug-
ljós byrjun á spjallinu var því að
spyrja hana af hverju fyrri stúlk-
an hafi yfirgefið Sugababes rétt
áður en sveitin náði flugi?
„Ég hef ekki hugmynd um af
hverju hún hætti,“ svarar Heidi
með sterkum Bítlahreim frá
Liverpool. Röddin er ofarlega á
tónskalanum og augljóst að at-
hygli stúlkunnar er ekki bara á
spjalli okkar. „Ég hef aldrei hitt
hana og þekki hana ekki neitt.“
Ok, en af hverju hættir þú í At-
omic Kitten?
„Ég hætti aðallega út af því að
mig langaði ekki til þess að halda
áfram,“ svarar Heidi heldur þurr-
lega. „Ég hafði ekkert gaman af
því sem þær voru að gera og
vildi fara í aðrar áttir. Þessar
sveitir eru að gera gjörólíka
tónlist. Það er auðvitað
ekki sama fólk í sveitun-
um og þess vegna eru
þær ólíkar.“
Svo þig langaði til
þess að fara í aðrar átt-
ir? Meira í átt að garage
og hiphop kannski?
„Nei, Sugababes spila
ekki svoleiðis tónlist,“ segir
Heidi svo köld að símtólið frýs
nánast við eyrað á mér. Ég rétt næ
að andvarpa stuttlega áður en
sambandið slitnar skyndilega.
Hafði Heidi skellt á mig?
Heidi læsist úti
Hálftíma síðar hringir í mig
maður frá plötufyrirtæki hennar.
Hann segist hafa fengið símtal frá
Heidi og hún sagt honum að sam-
bandið hefði slitnað hjá okkar.
Jæja, hugsaði ég. Ætlar hún núna
að koma skríðandi til baka?
„Hæ, fyrirgefðu þetta áðan,“
segir Heidi nokkuð sannfærandi.
Ég fyrirgef henni auðvitað á auga-
bragði.
Þegar Heidi kynntist vinkon-
um sínum í Sugababes áttu þær
það til að tala saman á undarlegu
tungumáli sem henni var ómögu-
legt að skilja. Þetta var slangur
beint af strætunum í norður
London, þaðan sem stúlkurnar
eru, og því eflaust óþægilegt að
þær hefðu tungumál út af fyrir
sig.
„Þær gera þetta ekki lengur,“
segir Heidi um leið og hún heilsar
einhverjum á hinum endanum og
heldur svo áfram. „Þær kenndu
mér þetta svo.“
Hér byrjar mikið brak að heyr-
ast frá símanum. Hvað ætli hún sé
að gera núna? Hljómar eins og
hún sé að þrýsta sellófan upp við
símtólið. Ætli hún sé að reyna
falsa símatruflanir til að losna við
mig?
Næst heyri ég að hún gengur
af stað á háum hælum. Hún er
greinilega á farti og að flýta sér á
næsta stað. Það gæti útskýrt und-
arlega hegðun hennar. Ég reyni að
muldra eitthvað en heyri að hún
er ekki að hlusta. Næst heyri ég
að svarað er í dyrasíma. „Hæ,
Sugababe,“ segir Heidi og vissi
greinilega leyniorðið því hún fær
inngöngu hið snarasta inn á gang
þar sem háhælað göngulag henn-
ar endurkastast af steinveggjum.
Auðvelt að ímynda sér að hún sé
komin í göng sem leiða niður að
leynilegu neðanjarðarbyrgi í
London.
Næst heyri ég hana reyna
að opna aðra hurð, augljóslega
með litlum árangri. Hún and-
varpar, muldrar eitthvað
sem ég get ekki greint og
gott ef hún blótar ekki.
„Ohh... fyrirgefðu...,“ segir
hún allt í einu í símann.
„Hvað varstu að segja?“
Það er greinilega mik-
ið að gera hjá þér.
„Já, ég kemst ekki inn
í æfingahúsnæðið,“ segir
hún pirruð og ber hressi-
lega þremur höggum á hurð
sem hljómar eins og hún sé úr
stáli. Við deilum ein-
manalegu bergmál-
inu á milli landa.
Bitin af hundi barnapíunnar
Heidi játar sig greinilega sigr-
aða af stálhurðinni og ákveður að
klára viðtalið.
„Hæ,“ segir hún mjög vin-
gjarnlega.
Ertu að fara á æfingu, eruð þið
þá með hljómsveit á tónleikum?
„Já. Við eigum að vera að því í
dag, að samræma okkur við
hljómsveitina áður en við leggjum
af stað í tónleikaferðina,“ segir
hún og slær enn einu sinni í stál-
hurðina.
Þið eruð ekki svona stelpusveit
sem dansar rosalega mikið.
„Nei, við dönsum í rauninni
ekkert.“
Er einhver sérstök ástæða fyrir
því?
„Það er bara vegna þess að við
erum söngvarar en ekki dansarar.
Við viljum bara einbeita okkur að
því að syngja. Ég er bara miklu
betri í því að syngja en að dansa.“
Ég hef verið skammaður hérna
fyrir að halda því fram að þið
semjið
Vinsælasta stúlknasveit Bretlands, Sugababes, heldur tónleika í Höllinni þann
8.apríl. Blaðamaður Fréttablaðsins sló á þráðinn til sykurskvísunnar Heidi:
Stutt samband
við sykurskvísu
Nei, Sugababes spila
ekki svoleiðis tónlist,“ segir
Heidi svo köld að símtólið
frýs nánast við eyrað á mér.
Ég rétt næ að and-
varpa stuttlega áður en
sambandið slitnar
skyndilega. Hafði
Heidi skellt á mig?
,,
Ég var ekki að hugsa neitt sér-stakt og það hafði ekkert
gerst. Hún kom bara alveg upp
úr þurru en virkaði strax á mig
sem furðulega frumleg – jafnvel
geggjuð – sú hugmynd að fara í
messu. Af hverju? Maður er
skírður, fermdur og blaðar
stundum í Biblíunni. En vaknar
einhver lengur á sunnudags-
morgnum til að fara í kirkju?
Sennilega var það bara það sem
mig langaði að komast að.
Eða hvað? Stundum vantar
eitthvað í dagana.
Stundum er þetta
bara einum of gef-
ið. Maður er
kannski í kassaröð
í 10-11 þegar
skyndilega hellist
yfir mann eitt-
hvað tóm og hugs-
ar: „Jæja, hér er
maður þá eina
ferðina enn. Að
reyna að ákveða
hvort maður þarf
einn eða tvo poka.
Er þetta lífið?“
Núorðið eru svona
hugsanir afgreiddar sem þung-
lyndi og í besta falli sjálfsvor-
kunn. En hvað ef þetta er það
sem einu sinni var miklu algeng-
ara, sjálfur Efinn. Maður er nátt-
úrlega búinn að prófa líkams-
rækt, yoga, sálfræðinga, kajak-
námskeið og heilun. En kannski
er bara málið að syngja sálma,
skila inn nokkrum bænum og fá
Guð til að hjálpa sér með pokana.
Hvenær eru messur? Hvernig
á maður að vera klæddur? Það
reyndist ekkert til sem heitir
www.messa.is en á vef Þjóð-
kirkjunnar sá ég að í velflestum
kirkjum borgarinnar er messað
á sunnudögum klukkan ellefu.
Ég valdi Háteigskirkju.
Stórt gé
Og sunnudagurinn rann upp
og sá var bjartur og krossarnir á
Háteigskirkju stungust upp í blá-
an himinn og bjöllurnar berg-
máluðu í hverfinu og þar var
gnótt bílastæða. Fyrir innan tók
við þung kirkjulykt. Sama lykt
og af gömlum bókum. Ég kom
mér fyrir á einum bekkjanna og
furðaði mig á hversu margir
voru mættir. Í kirkjunni sátu ör-
ugglega 30 manns og ungt fólk
var í meirihluta. Innan um voru
hátíðleg eldri hjón, flissandi
krakkar sem hlutu að vera í
fermingarundirbúningi og
nokkrir hljóðari einstæðingar.
Framan við altarið logaði á kert-
um og þar beið tíu manna kór
ásamt organista.
Eftir flott orgelspil steig
presturinn fram, vakti athygli á
sálmanúmerum á veggjunum og
benti á að dagskrá messunnar
væri að finna í sálmabókinni.
Presturinn var klæddur hvítri
og grænni hempu og leit út eins
og prestur. Við tók „ritningar-
lestur“, standa, sálmasöngur,
setjast, „guðspjallalestur“, stan-
da, meira orgelspil og eitthvað
fleira sem ég áttaði mig ekki á. Í
sálmabókinni sýndist mér að við
værum að fylgja „Messa 1 – með
sígildu tónlagi.“ Presturinn
keyrði þetta áfram af miklum
rögg og einmitt þegar maður var
farinn að upplifa sig sem einn af
einhvers konar hjörð, kom að
„predikun“.
Þegar hann hafði imprað á
nokkrum hörmungarfréttum lið-
innar viku, rifjaði presturinn
upp sögu af því þegar Jesú kom
að manni sem hafði dvalist lengi
við í einhverjum helli, og spurði:
„Hvað ert þú að gera hér?“ Í ljós
kom að maðurinn var þarna til
að fá einhvern botn í líf sitt. Sag-
an var mun lengri og presturinn
sagði hana til að benda á að sú
þrá byggi með okkur mönnunum
að verða betri. Tók síðan að
velta fyrir sér hvers vegna það
væri þá svona margt vont í
heiminum? Og gaf til kynna að
þar væri um að kenna sjálfsel-
sku, græðgi, ótta við tóm, til-
gangsleysi – eða dauðann. Hins-
vegar hefði Kristur komið í
heiminn til að frelsa okkur og
með upprisu hans hefði það
gerst að dauðinn þyrfti ekki
lengur að vera ríkjandi afl í lífi
mannanna. Þessu ættum við til
að gleyma. Ef ég skildi prestinn
rétt.
Eftir „almenna kirkjubæn“
og „friðarkveðju“ þar sem beðið
var fyrir sjúkum, alþingi og for-
setanum kom að lið sem heitir
„þögn til íhugunar“. Ég ákvað að
nota hana vel. Og spurði sjálfan
mig hversu trúaður ég væri.
Hversu nagaður ég væri af Ef-
anum. Þetta var reyndar frekar
stutt þögn. En á meðan á henni
stóð náði ég ekki að svara spurn-
ingunni betur en svo að ég gæti
varla hugsað mér að fara í gegn-
um lífið öðruvísi en ímynda mér
að til væri eitthvað æðra Davíð
Oddssyni. Og að ég skrifa alltaf
Guð með stóru géi.
Á eftir gekk fólk til altaris og
þáði oblátur. Presturinn greip
stóran silfurbikar, lyfti honum
upp fyrir höfuð og skálaði í
þykjustunni við kirkjugestina
svo sum fermingarbörnin fóru
að hlæja. Samkvæmt sálmabók-
inni var þessi tilkomumesti liður
messunnar svokölluð „berging“.
Að henni lokinni tók við „þakk-
arbæn“, „innsetningarorð“,
„Faðir vor“, „blessun“ og „loka-
bæn“. Síðast á dagskrá var „eft-
irspil“ organistans. Á meðan það
fléttaðist við kirkjubjöllurnar
hraðaði presturinn sér að úti-
dyrunum, þar sem hann svo tók í
hönd hvers og eins með orðun-
um: „Takk fyrir stundina.“
Bænheyrn?
Stundin var ágæt og mér
finnst allt eins líklegt að maður
gæti orðið aðeins betri rifi mað-
ur upp messusóknina. En það
væri þá sennilega hugarfars-
breytingunni að þakka frekar en
kirkjunni. Þótt boðskapurinn á
bak við kertin, hempuna og org-
elspilið sé fallegur, er hægt að
sitja svo víða annars staðar en í
messu til að tileinka sér hann.
Því efast ég um að ég eigi eftir
að nenna aftur í kirkju í bráð. Þó
ég auðvitað viti það ekki. Frekar
en hvað ég er yfirleitt að gera
hér. Ég veit bara að eftir mess-
una, þegar ég fór að versla í 10-
11 og kom að kassanum, var eng-
in röð. ■
■ Leitin að Reykjavík
„Hvað ertu að gera hér?“
HULDAR BREIÐFJÖRÐ
flakkar um höfuðborgina.
HÁTEIGSKIRKJA
„Og sunnudagurinn rann upp og sá var
bjartur og krossarnir á Háteigskirkju
stungust upp í bláan himinn og bjöllurn-
ar bergmáluðu í hverfinu og þar var
gnótt bílastæða.“
■
Þegar hann
hafði imprað á
nokkrum hörm-
ungarfréttum
liðinnar viku,
rifjaði prestur-
inn upp sögu af
því þegar Jesú
kom að manni
sem hafði dval-
ist lengi við í
einhverjum
helli, og spurði:
„Hvað ert þú að
gera hér?“
FB
-M
YN
D
G
VA