Fréttablaðið - 07.03.2004, Blaðsíða 20

20 7. mars 2004 SUNNUDAGUR
Það þóttu stórfréttir þegar hljómsveitin Pixies ákvað að taka upp þráðinn að nýju
fyrir skemmstu. Íslendingum þykir eflaust stærri fréttir að sveitin ætli að halda
sínu fyrstu tónleika í Evrópu í Kaplakrika þann 26. maí næstkomandi.
Pixies á leið
til Íslands
Það er nær ótrúlegt að ímynda sérí dag að Pixies hafi hér áður fyrr
nær einungis átt heima í undirdjúp-
um tónlistar. Fyrir fimmtán árum
síðan þótti tónlist sveitarinnar svo
út á kant að eina útvarpsstöðin hér á
landi sem treysti sér til þess að
spila óútvarpsvæna óhugnaðinn var
Útrás, stöð framhaldsskólanna.
Áhrif Pixies á tónlistarsöguna
eru slík að óhætt er að segja að
langflestar rokkhljómsveitir sem á
eftir fylgdu eigi þeim eitthvað að
þakka. Sjálfur sagði Kurt Cobain
um lag sitt Smells Like Teen Spirit,
sem Nirvana sló í gegn með á sama
ári og Pixies hætti, að það væri ekk-
ert annað en slæm tilraun til þess að
kópera stíl sveitarinnar.
Stíll Pixies einkenndist af sker-
andi surf-legum gíturum, plokkuð-
um einföldum bassalínum og
næmni Black Francis söngvara og
aðallagahöfundar fyrir grípandi
sönglínum sem hann öskraði oft út
úr sér eins og pirraður köttur. Blíð-
ur söngur Kim Deal bassaleikara
var svo ágætis mótvægi við ofsann.
Gítarinn var aðalhljóðfæri Pix-
ies en aldrei var ráðist í nein hetju-
sóló. Frekar var lögð áhersla á
melódíska uppröðun gítarhljóma og
síðan var spilað á strengina með
miklum þunga. Gítarbjögunin var
svo nær The Kinks og Hüsker Dü en
þungarokksveitanna.
Textarnir voru einnig ólíkir því
sem áður þekktist. Stundum sam-
hengislausir og undarlegir orðaleik-
ir, óður til fljúgandi furðuhluta eða
einfaldlega blautir draumar um
skyldmenni. Skemmtileg orðatil-
tæki eins og að „mála hana yfir lak-
ið“ voru eitthvað sem hver ein-
manna unglingur með frjótt ímynd-
unarafl gat tengt sig við undir
sænginni.
Útlitslega séð voru Pixies svo
ólíklegustu rokkstjörnur heims.
Venjulegt fólk, alls konar í laginu, í
gallabuxum og skyrtum, sem leit út
eins og það skildi ekki meiningu
orðsins „tilgerð“.
Fyrsta platan átti ekki að verða
plata
Pixies var stofnuð í Boston árið
1986 af gítarleikurunum Charles
Michael Kittridge Thompson III
(síðar Black Francis) og Joey Santi-
ago, sem höfðu verið herbergis-
félagar í háskóla. Aðeins fimm
árum síðar höfðu þeir breytt þróun
rokksins með fimm plötum.
Charles hafði gefið nám sitt í
mannfræði upp á bátinn og flust um
stundarsakir til Puerto Rico til þess
að læra spænsku. Sex mánuðum síð-
ar sneri hann aftur til Boston til
þess að stofna hljómsveit.
PIXIES
Meðlimir Pixies hafa alltaf verið afskaplega venjulegir í útliti en saman mynduðu þau Joey Santiago, Black Francis, Kim Deal og David
Lovering eina sérstæðustu rokksveit tónlistarsögunnar. Pixies leikur í Kaplakrika þann 26. maí næstkomandi.
■ Leitin að Reykjavík
HULDAR BREIÐFJÖRÐ
flakkar um höfuðborgina.
Dyrabjöllur
Það er eitthvað við dyrabjöllur.Það er, eitthvað við öll þessi
nöfn á dyrabjöllum og dyrasímum.
Öll þessi tölvuprentuðu, vélrituðu
eða handskrifuðu nöfn. Allt þetta
fólk. Hvaða fólk er þetta? Augljós-
lega hlýtur þetta að vera fólkið
sem maður mætir stundum á stétt-
um Reykjavíkur. En eftir því sem
maður rekst á fleiri nöfn áttar
maður sig betur á að maður þekk-
ir alls ekki alla í borginni. Varla
helminginn. Hver er til dæmis
„Arnbergur Þ“ á annarri hæð til
vinstri á miðju Bergstaðastræti?
Það er eitthvað við þetta. Þess-
vegna er ég í göngutúr, að kíkja á
dyrabjöllur. Það er rigning. Það er
hornarok. Það eru fáir á ferli. Eig-
inlega enginn. Þetta er einhvern-
veginn akkúrat réttur dagur til að
skoða dyrabjöllur. Nákvæmlega
þannig dagur. Í
Þingholtunum.
Það hverfi hent-
ar vel því oft
standa útihurðirn-
ar við stéttarnar
svo maður þarf
ekki annað en
stoppa í sporunum
til að lesa á takk-
ana. Það hefur
gengið vel. Samt er
eitt í þessu. Eftir
því sem maður átt-
ar sig betur á að maður þekkir alls
ekki öll nöfnin í Reykjavík, langar
mann sífellt meir til að dingla og
kynnast fólkinu á bakvið þau.
Friedland
Í hverfinu eru Friedland bjöll-
urnar hvað algengastar og svo
„LT“ dyrasímar úr hvítu eða
svörtu plasti. En einhverra hluta
vegna eru þessir gömlu gylltu
hvað mest heillandi. Á einum
þeirra í miðju hverfinu eru fjórir
svartir takkar og bara tveir
merktir. Á þann neðst til vinstri er
prentað „Adolf Smith“ en uppi í
hægra horninu hefur verið hand-
skrifað „Ragnar“. Því lengur sem
ég horfi á nöfnin á ég erfiðara með
að ímynda mér að þeim komi vel
saman. Það gæti einhvernveginn
ekki verið lengra á milli nafnanna.
Hugsanlega hafa þeir sem áður
voru á ómerktu bjöllunum flutt út
vegna sífelldra rifrilda á stiga-
ganginum. Og kannski ekki.
Í næstu götu geng ég fram á
bjöllu sem er áberandi rólegt yfir.
Á henni stendur „Þuríður R. Jó-
hannesdóttir“ með vélrituðum
stöfum. Þarf maður ekki að vera
svolítill dútlari til að vélrita nafn-
ið sitt svona á bjöllumiðann? Alla-
vega fæ ég á tilfinninguna að Þur-
íður sé kona sem prjóni mikið og
fylgist alltaf með Gettu betur.
Finnist jafnvel allt á þessu landi
komið út í tóma vitleysu.
Ég er enn að velta fyrir mér
fyrir hvað errið standi þegar ég
kem að tveimur svörtum dyra-
bjöllum sem eru skemmtilega ná-
lægt hvor annarri á veggnum.
Nánast snertast. Inn í þær er
skrifað „einsi“ og „teitur“. Það er
ekki bara að upphafsstafurinn sé
lítill í báðum nöfnum, heldur er
skriftin næstum eins svo þeir líta
út fyrir að vera mjög nánir, vinirn-
ir? Örugglega báðir í Listaháskól-
anum. Og eiginlega fáránlegt að
þeir leigi ekki bara saman frekar
en að vera að vesenast þetta á
tveimur bjöllum.
Ofar í hverfinu er meira af út-
lendum nöfnum – „Juan“ „Chung“
„Slawomir“ – og enn einn gyllti
garmurinn með fjórum tökkum. Á
neðri til vinstri stendur „Einar
Eiðsson og Annie Atkins“ með fín-
legu tölvuletri. Á bjöllunni við
hliðina er feitletrað „Hörður J“.
Fyrir ofan hann hefur „Sigrún
Sig“ vélritað nafnið sitt. En á bjöll-
unni í vinstra horninu stendur
„Sigurður Kári“. Þetta hlýtur að
vera þingmaðurinn okkar. Þótt
nafnið sé prentað með smekklegu
letri er svolítið neyðarlegt að sjá
Sigurð Kára svona uppi í vinstra
horninu. Hann hefur örugglega
ekkert pælt í þessu þegar hann
ákvað að koma sér fyrir þarna.
Nokkrum skrefum lengra er
grár „LT“ dyrasími með áberandi
litríkum miða. Á honum eru þrjú
nöfn – „Annette Holm Billund“,
„Claudia Overesch“ og „Elina
Haapala“ – en á milli þeirra eru
tússuð blá, græn og rauð skástrik.
Þessvegna er miðinn það sem kall-
að er krúttaralegur. Þær hljóta að
vera skiptinemar. Sennilega allar í
íslensku í háskólanum. Hafa hist í
fyrsta sinn síðastliðið haust en þá
ákveðið að leigja saman. Og það er
búið að vera ferlega gaman. Auð-
vitað mættu námslánin vera hærri
og allt það og því er bara verslað
einu sinni í viku. En djammað all-
ar helgar.
Gæti maður búið svona?
Ushi bebee
Það rignir. Það er hornarok.
Enn enginn á ferli. Allt eins og það
á að vera. Stuttu síðar geng ég
fram á svartan dyrasíma sem lík-
ist engu. Klossaður, með þremur
hnöppum og moldarskýum. Það
vantar miðahlífarnar fyrir fyrstu
og aðra hæð svo út úr tökkunum
standa vírar. En framan á mið-
hnappinn hefur verið tússað:
„Vlad“.
Af skriftinni að dæma gæti
þetta verið einn af þessum
skemmtilega groddalegu Úkraínu-
mönnum. Og áður en ég veit af, er
ég búinn að ýta á takkann. Í hátal-
aranum heyrast skruðningar sem
er fylgt af hrjúfri rödd: „Jambo?“
„Uh...Vlad?“
„Ushi bebee line aku,“ segir
ákveðin röddin.
Á meðan ég velti fyrir mér
hvaða mál þetta er – hugsanlega
swahili – aukast brestirnir í þögn-
inni svo ég flýti mér að endurtaka:
„Vlad?“
„Ushi bebee! Ushi bebee Vlad!“
svarar rafmögnuð röddin.
„Do you speak English?“
En röddin endurtekur pirruð:
„Ushi bebee!“
Á eftir er eins og rispaður and-
ardrátturinn leki út um rifurnar á
dyrasímanum. Það er stressandi
svo ég flýti mér að segja: „Ushi
beebe buh dingaling.“
Og röddin svarar: „Eh?“
Eftir stutta stund drukknar
andardrátturinn í dimmum
skruðningum og það er lagt á. Ég
stend eftir og stari á „Vlad“. En
meika ekki að dingla aftur og rölti
áfram, eiginlega með smá áhyggj-
ur af honum. Og allt þetta fólk.
Það er bara eitthvað við það. ■
DYRABJALLA
Í hverfinu eru Friedland bjöllurnar hvað
algengastar og svo „LT“ dyrasímar úr
hvítu eða svörtu plasti. En einhverra
hluta vegna eru þessir gömlu gylltu hvað
mest heillandi.
■ Það rignir.
Það er horn-
arok. Enn eng-
inn á ferli. Allt
eins og það á
að vera. Stuttu
síðar geng ég
fram á svartan
dyrasíma sem
líkist engu.
Klossaður, með
þremur hnöpp-
um og moldar-
skýum.