Tíminn - 09.06.1973, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Laugardagur 9. júni 1973.
Stiilt og siAprúú Itiirii hiAa mállihar
— Þú gætir þá hugsað þér að
halda áfram að kenna litlum
börnum?
— Já, sannarlega gæti ég hugsað
mér það, en ég myndi lika vilja
fá að halda áfram með þau, að
minnsta skoti fyrstu þrjá
veturna. Þaðerslæmtað þurfa að
sleppa af þeim hendinni, strax að
fyrsta vetrinum loknum.
Þá er þaö nú Sigrún Björns-
dóttir.
— Hefur þú eingöngu kennt sex
ára börnum i vetur, Sigrún?
— Nei, ég kenni lika niu ára bekk.
— Hvort er betra?
— Mér finnst gaman að hafa
þetta saman. Það er of einhæft að
hafa eingöngu sex ára börn, þótt
ég að visu myndi alls ekki vilja
fara á mis við það.
— Myndir þú vilja halda áfram
með nemendur þina, eftir sex ára
aldur?
— Það er æskilegt, ef hægt er að
koma þvi við, en það er alls ekki
svo þægilégt, alltaf.
ÞAÐ ER LEIKUR AÐ LÆRA
Viö erum stödd i Kársnesskóla i
Kópavogi. Það er glatt á hjalla,
þvi að sex ára börnin eru að
kveðja skóla sinn, eftir fyrsta
veturinn þar.
Blaöamaöur og ljósmyndari
fengu að lita inn og gleðjast með
glöðum litla stund. Það var
óneitanlega gaman.
Fyrir mér verður ungur maður,
kátur og hressilegur. Ég tek hann
tali:
— Hvað heitir þú?
— Guðmundur Karl.
— Er búið að vera gaman i
skólanum i vetur?
— Já.
— Er ekki lika gaman núna?
— Jú, voða gaman.
Þá er aö snúa sér að kven-
þjóðinni:
— Hvað heitir þú?
— Sigrún liósa.
— Hefur þér fundizt gaman i
skólanum?
— Já, já
— Hvað er skemmtilegast að
læra....?
Hér sló óvart úti fyrir vesalings
blaðamanninum og það fór allt i
handaskolum hjá honum. Hann
vissi ekki fyrr en hann var stadd-
ur i hópi ungmeyja, sem allar
töluðu hver i kapp við aðra, — og
það hefur svo sem margur mað-
urinn truflazt af minna tilefni.
Ein sagðist hafa langmest gaman
af þvi að teikna, önnur vildi helzt
búa til möppur og svo framvegis.
En hver sagði hvað, og hvað
hverri þótt skemmtilegast, fór
allt i graut og glundur i höfði
undirritaðs, enda mun hann i þvi
tilviki haga sér samkvæmt hinu
forna spakmæli, að fæst orð hafi
minnsta ábyrgð.
Næst hitti ég fyrir ungan mann,
greindarlegan og ágætan við-
ræðu, og spurði hann, hvort ekki
hefði verið gaman i skólanum i
vetur.
— Já, svona, ekkert mjög, var
svarið.
— Hvað var skemmtilegast?
— Að lesa.
— Ertu alveg læs?
— Svona hálf...
— Hlakkarðu ekki til skólans
næsta vetur?
— 0...nei, ekkert mjög.
Næsti maður var með öllu
óhræddur við mig og segulbandiö
mitt. Ég spurði hann þvi að heiti.
— Ég heiti Gulli...Nei,
Gunnlaugur Jón Ölafur Magnús-
son.
— Var gaman i skólanum i vetur?
— Já. (Og það var sterk
sannfæring i röddinni)
— Hvað var skemmtilegast?
— Að skrifa.
— Hvað gerir pabbi þinn?
— Selur húsgögn i Skeifunni.
Með Gulla voru tveir ungir
menn, og hét annar Daniel,
kallaður Danni, en hinn Gunnar.
Báðir,sögðust þeir hlakka til að
fara aftur i skólann næsta vetur,
og hitt kom þeim lika saman um,
félögum, að það væri búið að vera
gaman i vetur. Svo erum við nú
lika að losna, sögðu þeir, ákaflega
fullorðnislegir á svipinn.
Að lokum var snúið til kven-
þjóðarinnar Þar varð fyrir ung
dama, sem sagðist heita Vala
Gautsdóttir ,,og mamma heitir
Svanhildur.” Hún bar skólanum
vel söguna, enda fluglæs og
myndarleg stúlka.
Vist hefði verið gaman að
dveljast lengur i þessum glað-
væra hópi, en hins vegar gæti
lýsing á þvi orðið tilbreytingar-
litið lesefni, þvi að yfirleitt voru
svör nemendanna mjög á eina
lund. Að lokum var kennurunum
vikið til hliðar út, úr skarkalan-
um, andartak og skipt við þá ör-
fáum orðum. Þær Sigrún Björns-
dóttir, ölöf Rafnsdóttir og Sigur-
björg Þórðardóttir tóku þvi allar
vel að ræða við mig,en vitanlega
voru þær með öllu óviðbúnar, og
dagurinn einhver hinn annasam-
asti á öllu starfsárinu, svo að ekki
gafst mikið tóm. Spjall okkar
varð þvi á allan hátt óformlegt,
liktog þegar fréttamenn útvarps
og sjónvarps hitta fólk á förnum
vegi.
Það var ölöf sem fyrst varð
fyrir svörum.
— Hvernig hefur nú veturinn
verið hjá ykkur, Ólöf?
— Þetta er búið að vera mjög
ánægjulegt, en auðvitað hefur það
stundum verið dálitið erfitt.
— Hefur þú áður kennt sex ára
börnum?
— Já, ég kenndi sex ára börnum i
fyrsta skipti i fyrravetur.
— Aður hefur þú auðvitað kennt
þeim, sem eldri eru?
— Já, ég hef kennt börnum frá sjö
ára aldri til tólf ára.
— Er ekki mikill munur á þessum
aldursflokkum?
— Mér finnast yngztu börnin lang-
skemmtilegust. Þau eru svo opin
og hrein, þegar þeu koma inn i
skólann. Mikilvægasti hluti skóla-
göngunnar er byrjunin, og þvi er
mest um vert, að þá takist vel til.
— Hvort myndir þú heldur vilja
kenna ungum börnum, en þeim
eldri, ef þú mættir velja?
— Heldur litlu börnunum. Og
jafnvel þótt maður kenni ein-
göngu stálpuðum börnum, er
nauðsynlegt að hafa kennt þeim
ungu lika. Maður fær svo mikla
undirstöðu með þvi.
— Hvernig finnst þér að litlu
börnin hafi brugðizt við kennsl-.
unni i vetur?
— Það er misjafnt. Sum hafa
varla haft nóg að gera, önnur
eiga fullt i fangi með verkefnið.
— Hefur borið á þreytu eða leiða?
— Við tökum þetta að miklu leyti
eins og leik. Sum eru ef til vill
orðin dálitið leið á þvi að lesa, en
ekki á skólanum sjálfum.
Þá er það að lokum Sigurbjörg
J. Þórðardóttir.
— Hefur þú kennt sex ára börn-
um i allan vetur, Sigurbjörg?
— Já, og i fyrravetur lika. En
áður hafði ég kennt börnum á öll-
um aldri.
— Hvernig hefur þér fundizt að
kenna litlu börnunuin?
— Það er blátt áfram dásamleg
iðja að kenna ungum börnum.
Auðvitað er ábyrgð okkar
kennaranna þung, en starfið er
ekki siður heillandi fyrir það.
— Eru sex ára börn opnari fyrir
kennslu en þau sem eldri eru
orðin?
— Já, það held ég. Sex ára börn
Þegar okkur bar að garði i
Kársnesskóla stcið svo á. að
sex ára fólkið var að horfa á
sjónvarp. Þegar mvndin var
á enda, var farið að rvðja
salinn og liigðu þar margir
viimufúsir hönd að. A ineðan
sumir neiiieiidur hjálpuðu
keniiuruin sinuin við að raða
borðuni og stólum eftir
kúnstarimiar regluni, settusl
aðrir á giilfið og hiðu þess
rólegir að liægt yrði að taka
til inalar sins, og það verður
að segjasl eins og það er, að
það vakti aðdáun. Iiversu
siðprúð og stillt hörnin voru.
Þessu iwst var setzt að
snæðingi nieð þeini áliuga
sem vera her. þvi að matur
er mannsins niegin eins og
allir vita.
A nieðan iillu þessu fór
Iram, liafði Ijósmvndarinn
au ið að slarfa og sest árang-
ur þess hér i blaðinu.
Ilér eru allir setztir að snæðingi.