Tíminn - 09.06.1973, Qupperneq 34

34
TÍMINN
Laugardagur 9. júni 1973.
Maöur var nefndur
Jónatan Smitt. Hann var
Breti, og eins og margir
landar hansvar hann mikið
gefinn fyrir ferðalög í
framandi heimsálfum.
Hann gerði út leiðangur til
Afríku, og var ætlunin að
kvikmynda þar villidýr og
sjaldséða fugla.
Morgun einn, þegar heilt
ár var liðið frá því að Smitt
tók að ferðast um óbyggðir
Afriku, lét hann taka upp
tjaldbúðir sínar, sem í
nokkra daga höfðu staðið á
bakka stöðuvatns, og hugð-
ist halda á kunnar nashyrn
ingaslóðir. í fylgd með
honum voru tveir hvítir
myndatökumenn og 35
svertingjar, sem báru
farangurinn, sínkkassa,
sem í voru filmur, tjöld og
viðlegubúnaður, matvæla-
birgðir, byssur, skotfæri og
fleira, sem nauðsynlegt er í
svona ferðalagi.
Um hádegisbil var áð.
Einn af blökkumönnunum
hafði séð hóp af antilópum,
og Smitt vildi ná af þeim
mynd, þar sem þær sæjust
á harðahlaupum, en þær
eru afar fótfráar. Mynda-
vélinni var komið fyrir í
kjarrgróðri, þar sem hún
var vel falin. Þó að
sverting jarnir hefðu marg-
sinnis séð undirbúna
myndatöku, gláptu þeir
alltaf á myndatökumenn-
ina, meðan þeir voru að
setja upp vélina og koma
henni haganlega fyrir.
Er þvi var lokið að þessu
sinni, fleygðu þeir sér niður
tveir og þrír saman.
Smitt tók fílabyssuna og
hlóð hana, því hann ætlaði
að skjóta úr henni út í loft-
ið, og bjóst við, að er anti-
lópurnar heyrðu skothvell-
inn, mundu þær taka
hressilega til fótanna, og
svo næði hann þá verulega
hrífandi mynd af þessum
fallegu dýrum, þar sem
þau hentust áfram eins
hratt og fætur toguðu.
Skotið kvað við, og þá
gerðistatburður, sem Smitt
hafði alls ekki gert ráð
fyrir. Það kom sem sé
óboðinn gestur fram á
sjónarsviðið, og hann ekki
af æskilegra taginu!
Um leiðog skothvellurinn
dunaði, brast og brakaði í
greinum runnanna bak
við myndatökumanninn,
og svo kom þá geipistór
nashyrningur æðandi út úr
kjarrinu. Hann hafði sofið í
ró og næði í skugganum.
Þetta var kvendýr, nas-
hyrna, og á hæla henni
kom dálítill sonur, ei
smáfríður, en líkur ætt
sinni, þótt varla sæist votta
fyrir neinum hronum á
hausnum á honum — enn
sem komið var. Nashyrnan
hafði heldur en ekki
vaknað við vondan draum,
er skotið kvað við, og nú
hélt hún auðvitað, að veru-
leg hætta væri á ferðum.
Þegar hún kom þangað,
sem sólskinið féll á hana,
fékk hún glýju í augun, og
varð að nema staðar, stóð
og starði ærið píreyg, enda
gat varla heitið, að hún
væri almennilega vöknuð.
En hvað sem því leið,
varð heldur en ekki uppi
fótur og fit í liði Smitts.
Allt í einu voru blökku-
mennirnir á bak og burt.
Þeir höfðu kastað frá sér
byrðum sínum og þotið
þangað, sem fáein tré stóðu
á strjálingi uppi úr þéttu
grasi sléttunnar. Og upp í
trén forðuðu þeir sér eins
hratt og þeir komust.
Myndatökumennirnir fóru
að dæmi þeirra, og Smitt
varð að gera sér að góðu að
haga sér eins, þó það ergði
hann. Hann hafði ekki haft
nema eitt skothylki í riffl-
inum og átti ekki undir að
fara að hlaða hann þarna
frammi fyrir einu skæðasta
dýri veraldar.
Þegar nashyrnan hafði
loksvanizt birtunni og naut
augna sinna, sá hún ekki
Nashyrningur hefnir sín
annað en kassaskömm,
sem stóð gleitt á þrem
mjóum fótum.
„Já-jæja", hugsaði hún
með sér. „Svo það var þessi
skrambi, er rak upp þetta
öskur, sem vakti mann
svona hastarlega. Sá skal
fá fyrir ferðina!"
Hún blés og hristi sig,
setti svo undir sig hausinn
og rann á kvikmyndavélina
með ógnandi kokhljóði.
Hún kom horninu stóra
undir vélina og þeytti henni
í háaloft. Þegar hún kom
niður, heyrðist brothljóð,
en það var nú síður en svo,
að nashyrnunni þætti nóg
að gert. Hún fnæsti vonzku-
lega og tróð myndavélina
undir fótum sér, og full-
orðinn nashyrningur er
ærið þungur, svo það var
ekki mikið eftir af vélinni,
þegar nashyrnan þóttist
hafa gengið frá henni eins
og vert og maklegt væri.
Loks var nashyrnan
búin að svala sér. Hún
blakaði eyrum og dillaði
rófunni makindalega og
labbaði sig síðan inn í
kjarrið,þ,ar sem hún átti sér
volgt ból í háu grasi. Og
sonurinn trítlaði á ettir
henni, hreykinn af afrek-
um hennar. Hann átti
mömmu, sem vert var um
að tala. Gamla mamma
lagðist fyrir og stein-
sofnaði, og það gerði
sonurinn líka. En víst var
Framhald á bls. 39.
DAN
BARRY
Þetta eru aldeilisf^Samt er ég viss
góðar móttökur HH’
, . . fara Filipseyiabuar
fynr geim-1HÍ,L"lhafa1^aidrei hevr
sem kemur aftur.Í5aía y-
um geim
''ífprrSir ön
^Þeir hafa sennilegaF Jæja, Eirikur
aldrei farið yfirþessiiLarsen, nú er|
það rauðatepp
Þetta eru ekki villi/^^ikið vildiLJ 7 r'i1
menn. Ekki ef þeir ' ég, að ég skildi, / 'rr*
heimili sin\_þá. J\
\\\

1 \ x: