Tíminn - 04.08.1973, Qupperneq 28

28
TÍMINN
Laugardagur 4. ágúst 1973.
Eitt sjúkrahúsanna i Palma, þar sem við getum lent, ef við gætum okk-
ar ekki. Það er þó huggun, að makinn fær að dveljast þar með þeim
sjúka.
jA c-J'
ÆSsí. xr' ■&&&----< - ?
eftirbátar annarra drifum við
okkur á atið. Nú horfði ég á sex
naut drepin án þess að depla auga
þó hér heima megi ég ekki sjá
flugu drepna án þess að finna til
Ég tala nú ekki um ef ég fer i bió
og eitthvert dráp er verið að sýna,
þá loka ég venjulega öðru auganu
og kiki með hinu. Undraði mig
þá breytingu, sem á mér
varð. Er ég einna helzt
á þeirri skoðun að blóðhitinn
breytist eitthvað, þar um slóðir.
Sá ég það bezt á manni minum
sem dagfarslega er mjög rólegur,
hve æstur hann var á nautaatinu,
hann æpti svo mikið að nautin á
vigvellinum litu hissa til himins
til að sjá hvaðan þessi óskaplegu
hljóð kæmu, en á meðan notuðu
nautabanarnir tækifærið og
drápu nautin. Spánverjarnir, sem
næst okkur sátu sáu hver það var,
sem átti stærstan heiðurinn i falli
nautanna enda litu þeir til hans
með aðdáun. En það skal ég segja
ykkur að ein ferð á nautaat nægir
fyrir lifstið.
Þegar við ætluðum að skoða
hina frægu hella veiktist ég á leið-
inni af einhverju,sem ég veit ekki
hvað var og við fórum frá þessari
fjölsóttu eyju án þess að sjá það
markverðasta. Spánverjar eru
mjög söngelskir, er eins og þeir
séu hlaðnir af musik, má bókstaf-
lega heyra hljómfall þegar þeir
ganga, en það hefur farið fyrir
þeim eins og öðrum þjóðum, þá
kitlar i fingurgómana eftir aur-
um. Má oft vara sig á hrekkja-
brögðum þeirra. Þar gildir oft
ekki sama vöruverð fyrir Spán-
verja og ferðamenn. Liti sá að-
komni peningalega út að þeirra
dómi má búast við að vöruverð
hækki. Jæja minir kæru, ferðin er
á enda ég þakka góða samfylgd,
en læt ykkur eftir að dæma um
hvort við höfum ekki haft gagn og
gaman af. En þau ykkar, sem ein-
hverra hluta vegna hafa ekki
komizt með, ráðlegg ég eindregið
að heimsækja eyjuna þvi sjón er
sögu rikari, en þess skuluð þið
minnast, trúið ekki öllu, sem
glansmyndirnar sýna ykkur, eins
stenzt það sjaldnast, sem ykkur
er lofað. Að lokum, það er ekki
alltaf sól á Mallorca.
Ferðamenn eru
ábyggilega betri
en stóriðjuverin
Ekki er um auðugan garð að
• gresja fyrir okkur til gjaldeyris-
öflunar. Ein af þeim fáu leiðum,
sem virðast vera að opnast er sú,
að laða ferðamenn inn i landið.
Flugfélög, og ferðaskrifstofur
hafa staðið fyrir landkynningum
út um heim og litur út, sem þær
ætli að bera góðan árangur. Menn
eru ekki á eitt sáttir um ágæti
ferðamannastraumsins og telja
að við verðum fótum troðnir áður
en langt um liður. En það ætti að
vera auðvelt að stemma stigu við
ferðamönnum og ákveða þá tölu,
sem inn i landið fer. Er það
örugglega betri lausn en sú að
fylla hér allt með erlendum stór-
iðjuverum, sem framtiðin ein
getur skorið úr um hvað eiga eftir
að skemma mikið og eitra út frá
sér og við eigum eftir að sitja uppi
með um aldur og ævi.
Kristin Karlsdóttir.
Laxar
ströndinni, þar em heimkynni
bleiklaxins eru, klakið þeim út og
alið seiðin a.m.k. upp i 5 sm fyrir
sleppingu. Vart var við miklar
bleiklaxagöngur i Norður Rúss-
landi árið 1960 og talsvert árið
1961. Laxinn sem hér um ræðir er
greinilega úr sleppinguþvi sjá má
i hreistrinu að hann hefur verið i
fersku vatni lengur en honum er
eðlilegt.
Æviferill bleiklaxins er tvö ár,
þ.e. það liða tvö ár frá þvi að
hrognunum er gotið þar til lax-
arnir, sem úrþeim koma, hrygna.
Þegar seiðin hafa lokið við kvið-
pokann ganga þau rakleitt til
sjávar og tekur laxinn þvi út all-
an sinn þroska þar.
Bleiklaxinum svipar til laxins
okkar i útliti nema hvað hann er
miklu digrari miðað við lengd.
Hreistriðer miklu smágerðara og
hefur laxinn á sér bláleitan blæ
likt og sjóbleikja einkum á baki.
Eitt greinilegasta einkenni bleik-
laxins eru svartir ilangir blettir á
sporðinum, sem sjaldan sjást á
Atlantshafslaxi. Nákvæmasta
greiningu má þó gera með þvi að
telja geisla i gotraufarugga. Ef
geislarnir eru fleiri en 13 er um
Kyrrahafslax að ræða. Ef þeir
eru færri er það Atlantshafslax
eða silungur. Hængir bleiklaxins
fá á sig sérkennilegan hnúð þegar
hrygningin nálgast og eru þá auð-
þekktir.
Æskilegt er að þeir, sem verða
varir við sérkennilega laxa i veiði
sinni, láti Veiðimálastofnunina
vita og taki hreistur af þeim.
Hreistursýnishorn er tekið á
fiskinum ofan við rákina undir
afturhluta bakuggans. Þarf að
fylgja sýnishorni upplýsingar um
lengd og þyngd fisksins og veiði-
^sfað ásamt dagsetningu.
Tíminn er 40 siöur
aila laugardaga og
sunnudaga. —
Askriftarsíminn er
1-23-23
SUMARFERÐIR
greiða, þar sem vélin sé yfirfull,
hvort við getum ekki farið með
vél, sem fari fyrst til Kaup-
mannahafnar og þaðan til
Spánar. Þar sem ég er mjög hjá-
trúarfull, þorði ég ekki að koma
nálægt þeim ákvörðunum sem
teknar voru um breytingar, en til
Hafnar var ákveðið að fara. En
þetta var þó nokkur fórn, sem Við
færðum, þvi dvöl okkar hér á
landi lengdist um tiu tima, en
örugglega hefðu margir viljað
skipta við okkur (allavega þeir
sem áhuga hafa fyrir frægum
persónum) ef þeir hefðu vitað að
okkur hlotnaðist sá heiður að sjá
hinn fræga Spasský ásamt friðu
föruneyti yfirgefa landið.
Þegar til Hafnar kom fengum
við inni á hóteli, sem er við mjög
fræga götu, en fyrir hvað hún er
fræg læt ég ósagt.
Dvölin i Höfn varð lengri en
okkur var sagt i upphafi. Þannig
að við gátum farið i Tivoli og rölt
um göturnar og skoðað i búðar-
glugga. Ósjálfrátt fórum við að
bera saman verzlanir þar og hér
heima, fannst okkur margar
þeirra engan samanburð standast
við þær, sem hér eru.
Kökurnar i brauðbúðum eru
mjög girnilegar en ólystugar til
matar eftir að vera búinn að
horfa á randa- og maðkaflugur
gæða sér á þeim. Dönum er mjög
umhugað um, að upplýsa landa
sina jafnt sem ferðamenn um allt,
sem viðkemur kynlifi, gengur
þetta svo langt, að fólk hefur ekki
frið til að ganga óáreitt um
göturnar og öllum brögðum beitt
til að fá það inn á allskonar sýn-
ingar. Frá Kaupmannahöfn fór-
um við til Billund á Jótlandi og
þaðan til Spánar. Var þetta ævin-
týralegur útúrkrókur, sem við
höfðum ekki reiknað með, en
hefðum ekki viljað missa af. Þeg-
ar til Spánar kom var 40 stiga hiti
og blæja logn, loftvifturnar i flug
vélinni hreyfðust ekki, fannst mér
vélin aldrei ætla að lenda. Sú
hugsun ásótti mig, að það hlyti að
vera voðalegur dauðdagi að
kafna. örugglega var ég ekki sú
eina, sem fékk þessa tilfinningu,
þvi ég sá hvernig margir voru að
þukla á hálsinum og teygja úr
honum, eins og ósjálfrátt er gert,
þegar erfitt er um andardrátt. Til
að beina huganum frá loftleysinu
fór ég að raula islenzkt ættjarðar-
Ijóð, leið mér þá snöggtum betur.
Loksins var lent með hlykkjum og
skrykkjum, og allir komust lif-
andi niður á fast. 1 tvo daga var
þvilikur hiti, að ég lá eins og leti-
dýr I skugganum þvi ekki er hætt-
andi á að vera of lengi i sólinni
vilji maður ekki verða eins og
blöðruselur. Þriðju nóttina hent-
ist ég upp við óskaplegan hávaða.
Mln fyrsta hugsun var, þegar ég
heyrði þessi ósköp, að liklega
væri heimsendir i nánd, og nú
væri útséð með að ég slyppi lif-
andi frá eyjunni. En ekki trúði ég
þvi nú, á blessaðan himnaföður-
inn, að hann léti mig gefa upp
öndina langt frá ættjörðinni. Ég
sá húsin fyrir mér hrynjandi eins
og spilaborgir. Þarf engan að
undra það, sem séð hefur bygg-
ingarmáta Spánverja, hann er
ekki upp á marga fiska og þætti
ekki boðlegur hér. Það var margt
sem flaug i gegnum huga minn á
þessari stundu þvi mér fannst ég
vera i bráðum lifsháska. En
þegar betur er að gáð kom i ljós
að þetta voru aðeins þrumur og
eldingar sem ekki eru óalgengar
þar um slóðir á þessum árstima.
Siðan kom þvilik rigning að likja
mætti við syndaflóðið og stóð hún
I nokkra daga. Bónda minum
hugkvæmdist að taka með sér
spil. Ég hef aldrei verið talin góð
eða mikil spilamanneskja en sá
þarna hversu nauðsynlegt er, að
kunna að minnsta kosti Olsen
Olsen, þvi spilin björguðu okkur
að mestu frá leiðindum um regn-
timann. Ekki þykir sæmandi að
fara frá Mallorca án þess að sjá
þjóðariþrótt Spánverja, nauta-
atið.
Þar sem við vildum ekki vera
NÚ ER mesti annatimi sumar-
ferðalaganna. Ferðaskrifstofurn-
ar keppast við að auglýsa ferðir
til útlanda. Einnig hafa mörg
stéttarfélög og aðrir aðilar farið
inn á þá braut, að bjóða félags-
mönnum sinum upp á ödýrar
ferðir, eða mun hagstæðari er
þegar farið er á eigin vegum. Er
það vel, þvi fleirum gefst þá kost-
ur á að skoða sig um i heiminum,
cn clla. Betri tilhreytingu frá
hversdagsleikanum cr varla að
fá, en að fara i ferðalög, hvort
sem þau eru innan- eða utan-
lands. Ferðalög til útlanda eru
stórum að aukast, en hvort fólk
kemur vel út hvilt eða ánægt úr
þeiin fcrðum læt ég ósagt. Það
má segja að nær sé fyrir tslend-
inga að skoða sitt eigið land áður
en þeir hyggja lil utanlandsferða,
þar sem örugglega fá lönd geta
hoðið upp á aðra eins náttúrufeg-
urðog island. Ef við gefum okkur
tima og höfum augun opin fyrir
umhverfinu þá sjáum við og finn-
um að það cr sama hvar farið er
um landið, alls staðar er þessi
hreini fersk.lciki. Við þurfum ckki
annað en l'ara i kvöldgöngu á góð-
viðriskvöldi, og horfa á sólina
setjasl, þá sjáum við hvernig hin
ótrúlegustu litabrigði koma fram.
Myndi okkur þykja þær litasam-
setningar óraunvcrulcgar, cf
málari festi þær á lércfl. tsland
hýður okkur upp á bjartar sumar-
nælur, scm hvergi þckkjast nema
á norðurhveli jarðar. Það er
inargt, scm við teljum sjálfsagð-
an hlutog kunnum ckki að meta.
En gcti utanlandsfcrðir opnað
augu okkar fyrir dáscmdum ts-
lands og til þcss að við kunnum
hclur að mcta og njóta landsins
okkar ciga þær ferðir fyllilcga
rélt á sér og vona ég,að þróunin
vcrði i þá átt að scm flestir gcti
látið þær cl'tir sér.
Boðið upp á ferð
Ég ætla nú tæpt ár aftur i tim-
ann og bjóða ykkur, lesendur góð-
ir, sem áhuga hafið, i utanlands-
ferð, en hún er i breyttu formi þvi
við látum hugann reika á meðan
likaminn fær hvild. Afangastað-
urinn er hin margumtalaða Mall-
orca. En vegna óvæntra breyt-
inga leggjum við lykkju á leið-
okkar og komum við i Kaup-
mannahöfn og Billund. Fyrir þá,
sem heimsótt hafa þessa staði er
ekki nokkur vandi að fylgjast með
. en þeir, sem ekki hafa þang-
að komið vona ég, að hafi það rikt
imyndunarafl, að dugi til ferðar-
innar. Aður en við leggjum af stað
ætla ég að minna ykkur á eítir
farandi: Gleymið ekki að þið eig-
ið að skilja áhyggjur og annað
amstur eftir heima, að öðrum
kosti njótið þið ekki ferðarinnar.
Sólareyjan Mallorca
Siðast liðið sumar kom það til
tals hjá okkur hjónunum hvort við
ættum ekki að láta þann munað
el'tir okkur að fara i utanlands-
ferð. Eftir miklar vangaveltur
varð það úr, að við ákváðum að
láta berast með ferðamanna-
straumnum til Mallorca. En i
trúnaði sagt hef ég aldrei hal't
mikinn áhuga á eyjunni, þvi heyrt
hef ég þvi fleygt að 2 dagar nægi
til að skoða það, sem skoðandi er,
hinn timinn fari i sólböð. Þykir
mér það nokkuð dýr sól, og ég lét
mér detta það i hug, hvort ekki
væri skynsamlegra, að kaupa
bara ljósalampa og láta fólk
halda, að við hefðum verið i út-
landinu. Þvi menn vaxa þó nokk-
uð i áliti við að vera sigldir og
hver vill ekki vera mikils metinn,
hvort sem hann hefur til þess
unnið með utanlandsferðum eða
öðru? En að vel athuguðu máli
komumst við að þeirri niðurstöðu
að heiðarlegast væri að blekkja
engan og fara ferðina.
Nú svo er þó nokkuð gefandi
fyrir minningarnar, hvort sem
þær yrðu góðar eða slæmar.
Leggja átti upp frá Keflavikur-
flugvelli, en þegar við koraum
þangað, stormar fararstjórinn til
okkar og biður okkur að gera sér
llluti leikvangsins, þar sem nautaötin fara fram.
Einn strandveitingastaðurinn
Húsmóðirin og þjóðfélagið