Tíminn - 04.08.1973, Síða 29

Laugardagur 4. ágúst 1973.
TÍMINN
29
vi"
::
jí
MANNLIFIÐ
ER SKRÍTIÐ
OO
SKEMMTI-
LEGT
SVO ER GUÐI fyrir að þakka,
að mannlifið er stundum skrit-
ið og skemmtilegt, og alltaf
ber við eitthvað, sem fólk get-
ur brosað að. Sumt af þessu
gleymist fljótt, en annað fest-
ist í minni, svo að þvi verður
lengi á loft haldið. Þetta á
jafnt við um atvik ýms og
snjöll og meitluð tilsvör. Af
þvi að þetta er efni, sem
margir hafa gaman af, ætluð-
um við að bregða hér upp fá-
einum dæmum af þessu tagi.
Vorhugur á
Timaskrifstofunum.
Sagt er, að sjaldan biti tófa
nærri greni. Samt ætlum við
að byrja á sjálfum Timanum,
svo að ekki verði upp á okkur
hermt, að við köstum öllum
okkar syndum bak við okkur
eins og segir i sálminum. Við
vorum að visu búnir að
gleyma þessu atviki, enda þótt
ekki muni vera liðin ýkjamörg
ár siðan það gerðist, og þess
vegna sækjum við söguna I
jólablað Austra, sem viðætlum
fullgóða heimild. Hafi eitthvað
verið fært i stilinn, sem við er-
um þó alls ekki að gefa i skyn,
þá er sagan samt ágæt eins og
hún er þar sögð. Hún er sem
sagt á þessa leið:
Fyrir nokkrum árum varð
slæmur ruglingur i Timanum.
A sömu siðunni voru tvær
myndir. önnur var af ráð-
herra að taka skóflustungu.
Undir henni stóð: Vor I lofti.
Hin myndin var af ungu
pari, sem sat undir tré og létu
þar karl og kona vel hvort að
öðru. Undir þeirri mynd stóð:
Byrjunarframkvæmdir
hefjast.
ii í Jesú nafni
■■
j| Máltækið segir, að einn bit-
jj inn geri annan lystugan. í öðru
j: felst sú vizka, að á mjóum
jj þvengum læri hundarnir að
:: stela. Og þegar við fórum að
:: gresja okkur gamansemi úr
:: Austri, þá komumst við á
:: bragðið. Það leið ekki á löngu
■■ áður en Arbók Þingeyinga
■• varð fyrir okkur, og þaðan
■■ höfum við þessa sögu:
„Þingey i Skjálfandafljóti
■■ hefur löngum verið þrætuepli
Reykdælinga. Helgastaðir,
•: Einarsstaðir, Glaumbæjarsel
■■ og Fljótsbakki töldust eiga þar
■■ Itök nokkur, ýmist sem eign
eða beitarrétt — sumar
■■ jarðirnar mikið, aðrar minna.
Þó lék nokkur vafi á um sumt
•: af þessu.
Gegnt eynni að vestanverðu
;■ við fljótið stendur bærinn
■; Barnafell, eða stóö —nú i eyði.
Að austanverðu er Fljótr
bakki.
A Þingey tekur sjaldan eða
aldrei fyrir jörð. Eitt sinn i
harðindum siðla vetrar var
bóndinn I Barnafelli, Benedikt
Sigurðsson, heytæpur, fátæk-
ur maður. Þá hafði það og
gerzt, er sjaldan skeður, að
klakabrú myndaðist yfir
kvislina að vestanverðu, sem
er milli lands og eyjar, rétt of-
an við Barnafoss, svo ganga
mátti út i eyna, sjálfsagt fyrir
tilstuðlan forsjónarinnar.
Sigvaldi á Fljótsbakka átti
þá beitarrétt I Þingey, greið-
vikinn maður. En ekki mun sá
beitarréttur'hafa verið nema
aö einum áttunda hluta eyjar-
innar. Leyfir nú Sigvaldi
Benedikt nábúa sinum að
beita fé .sinu i eyna, sem er
beitarland ágætt, og rekur
Benedikt féð á isi út i eyna yfir
kvislina. Og varð þetta honum
að stórmiklu liði eins og á stóð.
Sören Jónsson bjó þá i
Glaumbæjarseli, og átti
Glaumbæjarsel þá einnig Itak
I Þingey, jafnvel að þrem
fjórða hluta. Sören var svo
mikill mælskumaður, að talið
var, að honum yrði aldrei orð-
fall, rökfimur og oröslyngur.
Þegar hann sér nú Barnafells-
féð i eyjunni, þykir honum
sem var, að Fljótsbakkabónd-
inn geri sig nokkuð heima-
kominn þar i þeirra sameigin-
lega beitarlandi að leyfa óvið-
komand'-manni beitina, geng-
ur suður að Fljótsbakka og
ávarpar Sigvalda formála-
laust:
— Hefur þú, Sigvaldi, leyft
Benedikt i Barnafelli að beita
á Þingey?
— Já, segir Sigvaldi
— Og i hvers nafni gerðir þú
það?
— 1 Jesú nafni, svaraði Sig-
valdi.
Þá varð Sören orðfall.
Sannkristin
manneskja
Prestur einn á Vestfjörðum
var maður hispurslaus og lét
sitt af hverju fjúka utan stóls-
ins. Einhverju sinni varð tíb-
rætt I áheyrn hans um konu
eina, sem hafði verið sérlega
kirkjurækin og haft kristilega
siðiiheiðri með mesta sóma,
en verið býsna harðdræg þess
utan. Kom þar tali manna, að
sumir drógu i efa, að þetta
gæti kristin manneskja kall-
ast, en öðrum þótti of hart
dæmt að svipta hana þeirri
nafngift.
Prestur hlýddi þögull á
orðræður manna, unz hann
spratt á fætur og sagði snögg-
um rómi:
„Það er ekkert andskotans
þvarg með það — hún var
sannkristin manneskja,
kerlingardjöfullinn”.
Konungurinn
i Yztakoti
Simon Sigurösson i Yztakoti
i Landeyjum flosnaði upp frá
búskap og byggðu sveitaryfir-
völd handa honum kofa, þar
sem hann haföist við um skeið.
Var honum lagt til viðurværi á
þann hátt, að gjaldbærir
bændur skyldu láta honum i té
sina ögnina hver.
Simon fór siðan um, tindi
sjálfur saman tillögin og heyj-
aði af eftir þvi sem bezt gekk.
Var hann ekki óvelkominn
gestur á bæjum, þótt hann færi
þeirra erinda, er raun bar
vitni, og olli þvi glaðlyndi hans
og orðheppni.
Þegar kom á bæi til inn-
heimtu, var oft venja hans að
segja, er hann hafði heilsað
húsbændum:
— Hér er kominn Simon
kóngur að heimta skatt af
þegnum sinum.
I minnum hefur verið haft,
er Simon fór af bæ eftir hæfi-
lega margar gistinætur, að
bóndi spurði, þegar þeir
kvöddust:
— Hvenær heldurðu, að þú
sjáist næst, Simon minn?
— Ætli það geti orðið fyrr en
I haust, þegar annir eru úti?
svaraði Simon.
Þar kom, að Simon þraut
þrek og lif eins og aðra menn.
Tvær stúlkur voru fengnar til
þess að vera yfir honum i
banalegunni. Skömmu fyrir
andlátiö fékk Simon krampa-
kast, og urðu stúlkurnar
smeykar og héldu þetta
dauðateygjurnar og ætluðu að
ganga út. Simon varð þessa
var, beitti allri orku sinni og
mælti glaðlega:
— Biðið þið, stúlkur minar —
þetta er bráðum búið. Það
kemur ekki fyrir oftar, að þið
fáið að sjá Simon deyja.
J H
::

NORRÆNA góðtcmplaranámskeiðinu lauk i Reykjavík á föstudags-
kvöld. Þátltakendur voru alls um l(>0, þar af 127 frá Danmörku, Noregi,
Sviþjóð og Finnlandi. Námskeið þetta var hið þrettánda i röðinni siðan
1959 og í annað skipti, sem það var lialdið á tslandi. Flestir erlendu
gestirnir fljúga licim á sunnudag (5. ágúst) en þann dag fara og 38
þeirra i skoðunar- og kynnisfcrð til Vestmannaeyja. Aðalumræðuefni
námskeiðsins var „Börnin og við", en auk þess var saga lslands og is-
lenzk málefni kynnt erlcndu gcstunum. A myndinni eru ólalur
Kristjánsson, stórtemplar (tv-^Gunnar Niclscn frá Danmörku og Karl
Wennberg frá Sviþjóð.
—Timamynd: Gunnar.
MENGUN í
VATNI
í SKÁLATÚNI
Sjóða þarf neyzluvatn handa 60
vistmönnum
AÐ UNDANFÖRNU hefur hvaö
eftir annaö oröið vart mengunar i
drykkjarvatni að Skálatúni i Mos-
fellssveit. Skálatúnsheimilið, þar
sem nú eru um 60 vistmenn, auk
starfsfólks, fær neyzluvatn úr
gömlum brunni þar á staðnum.
Siðast voru tekin sýni af vatninu i
Skálatúni 20. júli, og reyndust þá
kóligerlar I þvi og það óhæft til
drykkjar.
Drykkjarvatn er nú allt soðið að
Skálatúni, en eins og nærri má
geta er það ærinn starfi. Að sjálf-
sögðu er einnig erfitt að hindra
fullkomlega, að vistfólkið i Skála-
túni, sem er heimili fyrir van-
O Hdspennulína
linustæðið og mæla, sagði Birgir
enn fremur, gera yfirborðsrann-
sóknir á jarðvegi og svokallaðar
jarðsveiflumælingar, sem hafa
það markmiö að finna, hve djúpt
er á fast berg, þar sem jarðvegur
er þykkur. Þær eru framkvæmd-
ar meö sprengingum og mæling-
um með hlustunartækjum i mis-
munandi fjarlægð frá þeim stað,
þar sem sprengingin verður. Sið-
an gera menn frá landmælinga-
deild Orkustofnunar nákvæmt
langsnið, og seinna munu verk-
fræðingar ákvarða burðarvirkjum
linunnar staö, hvort heldur þaö
verða tréstaurar eða stálvirki, að
undangengnum könnunum á þvi,
hvar traustan grunn er að fá.
Eins og sagöi i upphafi, er trú-
legt, að byrjað verði að reisa
þessa háspennulinu næsta sumar.
En okkur tókst ekki i gær að afla
vitneskju um, hversu langt það er
undan, að fullnaðarákvörðun
verði tekin um linustæðið og
framkvæmd verksins, þar eð
embættismenn^ sem um það
fjalla, voru fjarverandi.
—JH.
gefna, leggi sér vatnið til munns.
Þess ber einnig að geta að vatns-
litiö er i Skálatúni eins og raunar
viða i Mosfellssveitinni.
Þá er einnig mengað vatn i læk i
landi Skálatúns, mestu óþverra-
sytru. Hefur lengi staðið til að
loka honum. „Ætli það verði nú
ekki loksins gert”, sagði héraðs-
læknirinn i Mosfellssveit Friðrik
Sveinsson i viðtali við Timann á
föstudag. Ekki sagði Friðrik að
vart hefði verið óeðlilegra veik-
inda meðal heimilisfólks i Skála-
túni að undanförnu.
Þá hefur einnig orðiö vart
mengunar I sundlauginni i Skála-
túni, en i hana er notað heitt vatn.
Slikt kemur fyrir af og til i sund-
laugum, og i þessu tilfelli getur
orsökin verið sú að ekki er nægi-
legt vatn til baða áður en farið er
ofan i laugina ellegar ólag á
hreinsikerfi, eins getur hafa verið
um tilviljun að ræða þegar sýni
var tekið úr lauginni.
Hugsanlegt er að brunnurinn i
Skálatúni hafi spillzt er fram-
kvæmdir fóru þar fram vegna
hitaveitu.
Til stendur að Skálatúns-
heimilið fái vatn úr nýrri vatns-
veitu Mosfellssveitar, sem verið
er að leiða fram eftir sveitinni, en
það verður ekki fyrr en á næsta
ári.
SJ