Tíminn - 21.10.1973, Qupperneq 33

Sunnudagur 21. október 197i.
TÍMINN
33
Togo við konu sina:
„Hér liður mér svo vel,
en lofaðumér samt að
hverfa snöggvast heim
til pabba og mömmu og
systkina minna. Ég skal
ekki vera lengi i burtu”.
,,Mjög væri mér það á
móti skapi að skilja við
þig”, sagði hafmeyjan,
,,en viljirðu fyrir hvern
mun vitja fornra stöðva,
þá skaltu taka með þér
þessa öskju. En mundu
mig um það, að opna
hana ekki, þvi að ef þú
lýkur henni upp þá áttu
ekki hingað aftur-
kvæmt.” Togo kvaðst
mundi varðveita öskj-
una og opna hana ekki,
hvað sem að höndum
bæri.
En hvað hafði komið
fyrir meðan hann var i
burtu? Hvað var orðið
um bæ foreldra hans?
Hvar var gamla þorpið?
Jafnvel skógurinn var
upphöggvinn. Fjöllin
stóðu samt með sömu
ummerkjum, og bæjar-
lækurinn rann i sama
farveginum. En nú voru
engar konur við þvott
við lækinn. Hvað þetta
var undarlegt! Hann
hélt að hann hefði verið
að heiman i ein þrjú ár,
og þó var allt svona
breytt! Þá gengu nokkr-
ir menn fram hjá. Hann
kallaði til þeirra og
spurði hvar bærinn hans
Togo litla væri.
„Hans Togo?” sögðu
þeir. „Það eru margar
aldir siðan hann Togo
litli drukknaði. Hvi
spyrð þú svona fávis-
lega? Bærinn er auðvit-
að hruninn fyrir löngu”.
Þá skildi Togo hvernig
i öllu lá. Höll hafkon-
ungsins var i álfheim-
um, og þar voru dagarn-
ir eins langir og árin i
mannheimum. Allt var
horfið, og hvi skyldi
hann þá tefja hér
lengur? Hann sneri þvi
aftur. En hvaða leið átti
hann að halda? Hann
rataði ekki, og enginn
var til að segja honum
til vegar. „Má vera að
ég fái bendingu um rétta
leið, ef ég opna öskj-
una”, hugsaði hann, og
opnaði öskjuna, sem
hafmeyjan hafði beðið
hann að opna ekki, hvað
sem á dyndi. En hvað
skeði? Þykk þoka steig
upp úr öskjunni og lagð
ist yfir hann. Hár hans
varð hvitt fyrir hærum,
hrukkur komu i andlitið
og bakið bognaði, og eft-
ir stundarbið hneig hinn
fjörgamli öldungur ör-
endur til jarðar.
o o o
Viltu spila
Haddi?
Viltu koma Hlaupa i kring
i borð- um húsið? /_____
Nei. Nei
á-?---------
egirðu aldrei
| já við neinu?)