Tíminn - 16.02.1975, Blaðsíða 13

Sunnudagur 16. fcbrúar 1975
TÍMINN
13
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla
t dag er Hermann Hermannsson forstjóri Sundhallar Reykjavikur. — Tímamynd: Róbert.
Framararnir vera harðir við
okkur. Þeir tóku boltann af okkur
og við gengum i Val. Þetta
skiptist mikið eftir bæjarhlutum.
Framararnir voru hérna inni við
Pólana og á Laufásveginum, KR
átti Vesturbæinn, Vikingur átti
mikil itök i Menntaskólanum og
Háskólanum, það voru sko
menntamennirnir. Valur átti hins
vegar Hverfisgötuna, Bjarna-
borgina og upp um holtin. Nú, svo
fór þett talsvert eftir deildunum i
KFUM. Séra Friðrik hafði mikil
áhrif. Hann var einn aðal-hvata-
maðurinn að stofnun félagsins
1911 með Halli Þorleifssyni,
Guðgeiri prentara, og þá var gott
að eiga séra Bjarna að. Valur var
i rauninni bara grein innan
KFUM, eins og t.d. karlakórinn.
Séra Friðrik var áhugasamur.
Hann spurði efnilega stráka:
„Ert þú ekki i Val?” og það var
erfitt að svara þvi neitandi.
„Aristókratíiö" i
Vesturbænum og
allir hinir.
Það var árið 1932, sem Her-
mann fer að leika með meistara-
flokki Vals — og auðvitað i
markinu.
— Valur varð Islandsmeistari
1930 en það voru hörkulið hérna
Framarar voru alltaf á svipuðum
slóðum og við. Þeir áttu gamlan
meistaraflokk, og það hefur alltaf
sinn sjarma. Þeir voru þarna
Brynjólfur i bankanum,
strákarnir i Kaupangi, Júlli Páls
og Gisli Páls, Tryggvi i Edinborg,
og þetta voru strákar, sem unnu
oft Jslandsmótið. Þaö vill oft
verða svo, að meistaraflokkurinn
er andlit félagsins. Svo átti
aristókratiið sina sterku stofna i
Vesturbænum, eins og
Schramarana, mann fram af
manni. Það er svo oft, að heilar
ættir koma inn i félögin, og þetta
er svona enn þann dag i dag.
Gagnlegt, bæði félagslega og
fyrir liðið. Sigurjón og Óli B. og
Guðbjörn, þrir sterkir menn,
Felixsynirnir seinna, þrir saman
i liði. Ef sá elzti nær að leggja
linuna, kemur þetta oft svo
skemmtilega út, — hann er jú
alltaf fyrirmyndin og dregur hina
á eftir sér, þar sem áhuginn er
fyrir hendi. Það er mikiö um
þetta, ekki þó i atvinnu-
mennskunni. Þar fara bræður oft
i sitthvert félagið. Björgvin
Schram fannst mér alltaf vera
hálfgerður kóngur þarna i vestur-
bænum, og skemmtilegur leik-
maður, og svo KR-trióið, maður,
Steini Mosi, hann Þorsteinn
Einarsson, Hansi Kragh og Gisli
Guðmundsson. Já, við Steini, við
börðumst oft hart á vellinum, og
þurftum stundum að fá okkur ær-
legan kaffisopa á eftir. Svo átti
Vikingur anzi sterkan meistara-
flokk seinustu árin fyrir strið og i
striðsbyr jun. Þar voru þeir
Brandur Brynjólfsson, Þorsteinn
Ólafsson, tannlæknir, Lilli Bernd-
sen og Haukur Óskarsson. Þetta
varstórhættulegtlið. Nú, og þá er
komið að Völsurunum, sem voru
með mér á fyrstu árunum og
frameftir, þar voru margir
skemmtilegir, Frimann heitinn
Helgason og Grimar og svo
vörnin, maður, þeir Bergsteins-
bræður, Hrólfur Ben., og ekki
skal gleyma honum Lolla. Ég hef
ekki séð vinstri kantmann siðan
Lolli spilaði. Og þú skalt ekki
halda, að hann hafi verið örvfætt-
ur eða eitthvað svoleiðis. Hann
var leikfimimaður úr 1R, og þaö
var alveg sama, hvað hann gerði,
þetta var allt svo nett.
Það var líka
klassi áður fyrri
Ég hlýt að inna Hermann eftir
þvi, hvort ekki hafi stundum
hitnað i kolunum þá eins og nú.
— Æi. jú, þetta er mikið fariö aö
lagast, annars talaði maður oft
við hina strákana, ef manni
fannst þeir hafa verið óheppnir,
brennt af eða eitthvað þess hátt-
ar. Fótboltinn er nú einu sinni
svona, það er alltaf talsverö
lukka, hvort boltinn fer innan við
stöngina eða ekki. Og þvi veröur
ekki neitað, að við áttum þræl-
sterka vörn, likamlega sterka
lika. Þaö þótti betra að geta
ráðið við andstæðinginn likam-
lega. En þetta er orðiö allt annaö.
Nú eru engir kantmenn lengur.
„Fúllbakkarnir” eru eins og
byssubrenndir fram kantana, og
einn fyrir aftan, eins konar
sópari, sem sópar upp það, sem
aflaga fer. Það var hann Birgir i
KR, sem byrjaði með þetta,
snöggur og lipur, strákur, og viö
notuðum þetta oft. Tókum Ajax,
sem nú er heimsfrægt, 1:0 á sin-
um tima. Maður öskraði fram:
„Bara i blikkið með hann!” — og
þetta réðu þeir ekkert við.
En fyrir strið voru menn
áhugasamir um knattspyrnu og
mikill uppgangur i félögunum,
erlendir þjálfarar fengnir og
leikið við erlend lið.
— Jájá, og það fóru ekki allir meö
stórsigra héðan á þeim árum.
Það eru ýmsir að halda þvi fram,
að það séu útlendu þjálfararnir,
sem upp á siökastið hafi rifiö
knattspyrnuna upp. En það var
lika „klassi” áður fyrr, t.d. þegar
Joe Devine var með Val upp úr
1939. og þegar Reidar Sörensen
þjálfaði okkur eða Hermann
Lindemann kom til Fram. Eöa þá
þegar Fritz Buchloh kemur til
Vikings rétt fyrir strið og þeir
Robert Jack og Murdoch til Vals.
Ég held, að islenzk knattspyrna
hafi risið hvað hæst á árunum
1937 til 1940, og við höfum búið
lengi að starfi þessara manna.
Útlendingasveit
þjálfaranna þá
Ég bið Hermann að segja frá i
hverju þetta hafi verið fólgið,
hver áhrifin hafi verið á knatt-
spyrnuna sjálfa.
— Reidar Sörensen verður fyrst-
ur til að kenna okkur þriggja-bak-
varða-kerfið. Hann sýnir okkur
fram á, að það er grundvöllurinn
fyrir sigri Arsenal, miðfram-
vörðurinn tekur miðherjann, bak-
verðirnir taka útherjana, allt
lokast, maður á móti manni. Þeir
hlaupa eins og i ás, og mark-
vörðurinn frir fyrir aftan.
Guðmundur Ólafsson hjá KR er
helzti keppinauturinn þá, og hann
islenzka landsliðið, sem sigraði Finna árið 1948, meö 2:0. Efri röð frá
vinstri: Ólafur Hannesson, Einar Halldórsson, Siguröur Ólafsson, Rik-
harður Jónsson, Sveinn Helgason og Ellert Sölvason (Lolli I Val).
Fremri röö: Sæmundur Gislason, Karl Guðmundsson, Hermann Her-
mannsson, Hafsteinn Guðmundsson og Gunnlaugur Lárusson.
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla