Tíminn - 16.02.1975, Blaðsíða 33

Sunnudagur 16. febrúar 1975
TÍMINN
33
sagði Sorcha þá. Ég skal
sjá til þess að enginn
sjái hana nema þjón-
ustufólkið hérna i
kastalanum. Þá fær
enginn vitneskju um að
hér er fallegri stúlka en
þú.
Vesalings Etain átti
þvi illa ævi.
Sorcha og Grainne
voru meðal áhorfenda
að kappleiknum. Þær
sátu meðal hefðarfólks-
ins á upphækkuðum
palli. Etain langaði lika
til að fylgjast með leikn-
um, en hún fékk ekki
leyfi til þess. Henni tókst
þó að stelast út úr
kastalanum og lauraast
svo að litið bar á inn i
mannfjöldann.
Allra augu beindust
þegar i upphafi leiksins
að ókunna manninum,
sem lék i staðinn fyrir
prinsinn. Hreyfingar
hans voru svifléttar og
hnitmiðaðar, og það var
sannarlega ekki ofmælt,
að leikurinn snerist
algjörlega um hann.
En skyndilega barst
skelfingarstuna frá
áhorfendum. Boltinn
hafði skollið af ofurafli á
ókunna manninum, með
þeim afleiðingum, að
hann hneig út af sem
dauður væri.
Etain stóð þarna
skammt frá og án þess
að hugsa sig um eitt
andartak, þaut hún til
ókunna mannsins og
lyfti upp höfði hans. Við
það féll ljós hárkollan af
höfði hans og svartir
lokkarnir komu i ljós.
— Kormákur prins.
Kormákur prins, hróp-
aði mannfjöldinn i undr-
un sinni.
Kormákur opnaði
augun andartak og
starði á fritt andlit
stúlkunnar, sem beygði
sig yfir hann. Svo missti
hann aftur meðvitund-
ina.
— Flytjið prinsinn i
kastalann minn, hrópaði
Sorcha. Og sendið strax
eftir lækni.
Læknirinn kom fljótt á
vettvang og öllum til
mikillar gleði upplýsti
hann, að prinsinn væri
ekki i lifshættu. Hann
þyrfti aðeins á hvild og
næði að halda.
Sorcha flýtti sér að
segja, að prinsinum
væri velkomið að deljast
i kastalanum eins lengi
og hann vildi, og
Grainne var himinlif-
andi glöð yfir að fá að
snúast i kringum hann.
— Farðu i fallegustu
fötin þin, dóttir góð,
sagði Sorcha við
Grainne. Svo skaltu
syngja fegurstu söngv-
ana, sem þú kannt, og
gera allt sem þú getur til
að skemmta prinsinum
og töfra hann með glæsi-
legri framkomu.
Grainne lét ekki á sér
standa. Hún söng og
söng, og aumingja
prinsinn, sem var mjög
söngelskur, var alveg að
ærast, þvi að aldrei
hafði hann heyrt jafn
ömurlegan og falskan
söng.
Fréttir af slysinu
höfðu auðvitað borizt til
konungshallarinnar.
Konungurinnvar fjarver-
andi, en drottningin hélt
þegar i stað til kastal-
ans. Henni sóttist ferðin
seint vegna illviðris og
ófærðar, en þegar að
kastalanum kom, brauzt
sólin fram úr skýja-
þykkni og baðaði um-
hverfið geislum sinum.
Og þgegar vagn
drottningarinnar nálg-
aðist kastalagarðinn,
barst yfir garðmúrinn
yndislegasti söngur,
sem drottningin hafði
nokkru sinni heyrt.
— Stöðvið vagninn,
sagði drottningin. í
sama bili þagnaði söng-
urinn, og út um hlið á
garðmúrnum kom
yndisfögur stúlka. Ljós-
gullið hár hennar flóði
um axlirnar, og það
stirndi á það i sólinni.
Drottningin gat ekki
dulið aðdáun sina. Hún
starði hugfangin á stúlk-
una. Svo sagði hún:
— Hvað heitir þú,
fagra mær?
— Ég heiti Etain, yð-
ar hátign.
Nú kom stór og stæði-
legur maður skyndilega
æðandi út um hliðið.
— Flýttu þér, hrópaði
hann og baðaði út hönd-
unum. Stjúpmóðir þin er
að kalla á þig ', og þú
veizt hvernig skapið i
henni er. Siðan hurfu
þau bæði inn fyrir múr-
inn.
Þegar drottningin
kom i kastalann, krupu
Sorcha og Grainne á kné
og buðu hana velkomna
með lotningarfullum
orðum.
— Ég er ykkur inni-
lega þakklát fyrir gest-
risnina og hjálpsemina,
sem þið hafið sýnt syni
minum, sagi drottningin
við þær.
— Ó, yðar hátign,
sagði Sorcha. Það hefur
verið okkur mikill heið-
ur og ánægja að fá að
annast prinsinn.
Þegar drottningin og
prinsinn höfðu heilsazt
af miklum innileik,
sagði drottningin:
— Þegar við nálguð-
umst kastalagarðinn
heyrðum við svo yndis-
legan söng.
— Það hlýtur að hafa
verið Grainne, dóttir
min, sem yðar hátign
heyrði syngja, sagði þá
Sorcha. Hún hefur svo
undurfagra söngrödd.
— Já, mamma min,
sagði Kormákur prins.
Hún hefur stórkostlega
rödd.
— Eitthvað fannst
drottningunni Kormák-
ur undarlegur á svipinn,
þegar hann sagði þetta,
en hún lét ekki á neinu
bera.
— Og þegar við kom-
um alveg að garðinum,
kom fegursta stúlka,
sem ég hef augum litið,
út um hliðið. Ég hélt, að
það hefði verið hún sem
söng svona fallega.
— Nei, nei, flýtti
Grainne sér að segja,
Það var bara ein af
þjónustustúlkunum.
—Þótt hún væri fátæk-
lega til fara, sagði
drottningin, var hún
töfrandi fögur, og það
glóði á hárið á henni eins
og gull.
— Mamma hrópaði
Kormákur. Ég hef séð
slika stúlku i draumum
minum.
— Sonur yðar hefur
verið með óráði næstum
allan timann sem hann
hefur verið hér, yðar
hátign, sagði Sorcha.
Það eina sem getur
hresst hann, er drykkur,
sem ég hef búið til handa
honum.
— Kormákur horfði á
móður sina og sagði:
Finnst þér það ekki
skrýtið, að mér finnst ég
vera fullfriskur, áður en
ég drekk þennan drykk,
en ég er ekki fyrr búinn
að renna honum niður en
ég verð svo undarlega
máttlaus?
Móðir hans svaraði
ekki, en sneri sér að
Sorcha og sagði: — Ég
geri ráðstafanir til að
sækja prinsinn eins fljótt
og unnt er. Siðan kvaddi
hún og fór, en ekki leið á
löngu, unz hun var kom-
in aftur til að sækja son
sinn.
Sorcha og Grainne
voru sammála um að
hvorki drottningin né
Kormákur mættu sjá
Etain. Þær læstu hana
þvi inni i turnherbergi,
og enginn fékk að koma
þar nærri. Einn var þó
sá, sem ekki lét aftra sér
frá að tala við Etain.
Það var Conn, sem var
látinn vinna öll erfiðustu
og sóðalegustu störfin i
kastalnum. Hann var
stór og griðarlega sterk-
ur, en hann var lika blið-
ur og góður og mátti
ekkert aumt sjá.
Conn þótti ákaflega
vænt um Etain og vildi
alltfyrir hana gera. Hún
sagði honum lika alltaf
frá vandræðum sinum,
þegar stjúpmóðir henn-
ar var vond við hana, og
hann reyndi þá eftir
fremsta megni að hjálpa
henni.
Skömmu áður en
drottningin kom til þess
að sækja son sinn, lædd-
ist Conn upp i turninn: —
Ertu þarna stulka min?
hvislaði hann i gegnum
skráargatið.
— Já, Conn, heyrðist
svarað fyrir innan dyrn-
ar.
Conn fleygði sér á
hurðina af öllum sinum
þunga, og lásinn lét und-
an. Siðan flýtti hann sér
inn til Etain.
— Komnu með mér,
sagði hann, en farðu
hljóðlega. Drottningin
og prinsinn eru að leggja
af stað, og við skulum
laumast út bakdyra-
megin.
Etain elti Conn niður
alla stigana, og brátt
voru þau komin út i
kastalagarðinn.
— Jæja, sagði Conn.
Þegar við komum að
hliðinu, skaltu láta mig
um framkvæmdirnar.
Láttu bara sem minnst á
þér bera.
Nú lagði vagninn af
stað frá kastaladyrun-
um. Sorcha og Grainne
til sárrar mæðu. Þegar
vagninn kom að bakhlið-
inu, stökk Conn út á göt-
una fyrir framan hann
og baðaði út höndunum.
— Nemið staðar hróp-
aði hann. Litið i átt að
hliðinu!
Allra augu beindust þá
að Etain, sem stóð
þarna grafkyrr i hliðinu.
Hún var likust álfamey,
þar sem hún stóð þarna i
mánaskininu.
— Mamma hrópaði
Kormákur. Þetta er
stúlkan, sem ég hef séð i
draumum minum.
Conn kom nú að vagn-
dyrunum og sagði: — Ó,
yðar hátign takið þessa
vesalings stúlku með yð-
ur og bjargið henni frá
stjúpmóður hennar, sem
er svo vond við hana.
— Já, mamma, sagði
þá Kormákur. Tökum
hana með okkur til
hallarinnar.
— Ég get ekki farið
frá Conn. Hann er bezti
vinur minn, sagði Etain.
—Það er nóg rúm fyrir
ykkur bæði sagði drottn-
ingin.
Etain steinþagði á
leiðinni til hallarinnar
en það sama var
sannarlega ekki hægt að
segja um Conn. Hann
lék á alls oddi.
— Hætt er nú við að
hungrið sverfi að
kastalabúum i kvöld,
sagði hann ánægjulega
og neri hendur sinar. —
Þér skiljið, yðar hátign.
Sorcha og þessi and-
styggðar dóttir hennar
kunna vel að meta góðan
mat og hafa góða
matarlyst.
— Og fá þær svo ekk-
ert að borða i kvöld?
spurði drottningin.
Conn hristist allur af
hlátri, um leið og hann
svaraði:
— Það finnst mér
harla ótrúlegt, yðar
hátign. Ég safnaði
nefnilega saman öllum
hungruðu köttunum,
sem ég fann i nágrenn-
inu, og hleypti þeim inn
i búrið.
Drottningin og
Kormákur gátu ekki að
sér gert að brosa, og litið
vorkenndu þau Sorcha
og Grainne.
Endir þessarar sögu
er svo sá, að konungur-
inn og drottningin fengu
heitustu ósk sina upp-
fyllta, þegar sonur
þeirra kvæntist Etain
hinni fögru.
Heimsfrægar
jósasamlokur
6 og 12 v. 7" og 5 3/4"
Bílaperur — fjölbreytt
úrval
Sendum gegn póstkröfu
um allt land.
r* * *
ARMULA 7 - SIMI 84450