Tíminn - 16.02.1975, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Sunnudagur 16. febrúar 1975
Tveir vinir fylgjast af leikveili. Rikki og Hermann.
leggur allt upp úr sólkninni.
Björgvin Schram, þessi stórkost-
legi miöframvöröur, kemur
fram, og vörnin opnast. Viö lék-
um 2-3-5. Það reyndi mikiö á bak-
ver&ina. Þeir þurftu aö vera
sterkir og lágu aftur. Ég segi
ekki, aö miöframvörðurinn færi
ekki fram, ef við værum að leika
við veikara lið, en væri hitt liðið
sterkara, eins og til dæmis út-
lendu liðin, sem hingaö komu, þá
kom hann svo aftur, og mark-
maðurinn var skotheldur á vita-
teignum. Þetta breyttist svo aft-
ur, þegar þeir koma, Buchloh og
Lindemann. Þeir koma með flata,
þýzka spilið, innanfótar
sendingar á næsta mann, nota
breiddina á vellinum. Þetta er
ennþá það skemmtilega við þýzku
knattspyrnuna, sem hefur reynzt
þeim svo vel, og hefur gert Þjóö-
verja tvisvar að heimsmeistur-
um. Það er Seppl Herberger, sem
kemur með þetta, og Buchloh var
i skóla hjá þeim karli. Fritz Walt-
er er fyrirliði þýzka liðsins 1936,
Buchloh er þá I markinu og langt
fram i stríð, og hann er á iþrótta-
háskólanum með Walter. Hitt er
annað mál, að það er i Köln árið
1930, sem Reidar Sörensen kynn-
ist ungversku knattspyrnunni,
sem Þjóðverja sveið þá undan og
Bretar og fleiri fengu að kenna á
henni eftir striöið.
Kunningsskapurinn
varð rótfastur
Ég vil endilega fá að heyra
meira af þessum þjálfurum,
hvernig karlar þetta voru, og
eru, ef þéir eru lifandi ennþá.
— Þetta voru alveg sérstakir
indælismenn, hver sem annar.
Reidar Sörensen þjálfaöi hjá Val
og Fram. Hann var þekktur sem
frjálsiþróttamaöur, þegar hann
kom hingað en eitthvaö farinn aö
linast á þvi sviöi, en það kemur
bara I ljós, aö hann er þessi svaka
þjálfari með háskólamejmtun frá
Vin og Köln. Þetta var „elegant”
náungi, kom alltaf á æfingar I
sparifötunum með gullkeðjuna
framan á maganum! Hann hafði
verið i norska hernum, og aginn
var i lagi hjá honum. Við komum
ekki of seint, ef mögulegt var að
komast hjá þvi. Nú, Buchloh var
ofsafinn markmaður og góöur
drengur. Hann kom hingað á veg-
um Vikings og hafði mikil áhrif
til góðs. Ég ætti að muna eftir
honum, eins og hann tók mann i
gegn i markinu. Hann var með
okkur á feröalagi i Þýzkalandi
þegar striðið skall á, og kom
hingað aftur eftir strið, 1947. Við
fengum hann hingað, Valur og
Vikingur, og það var auövitað
margt breytt. Aður hafði hann
komið á vegum þýzka rikisins,
sem væntanlegur iþróttaleiðtogi I
Rinarlöndunum, en svo hrundi
allt, hann missti dóttur sina i
loftárás, og kom hingað berfættur
i skónum og i hermannafrakkan-
um. Við reyndun að sýna honum,
að hann kæmi hingað til gamalla
félaga og vina, og hann skildi það
fljótt. Þetta var finn strákur og
afbragðs kennari. En það var
verið að snúa honum þvi um
nasir, að hann væri Þjóðverji.
Ekki voru það nú samt ts-
lendingar, sem það gerðu. Við
komum honum fyrir á Hliðar-
enda. Þar var hann með konu og
tvo stráka. Buchloh stóð sig vel.
Hann var með landsliðiö, þegar
það fór til Arósa 1949. Nú, ef við
höidum áfram með þjálfarana,
þá er það Burt Jack næst. Hann
kom 1937 frá Glasgow Rangers,
en það var alltaf gott samband
við Skotana. Nú, það var ein-
hvern veginn þannig með Burt, að
hann byrjar að þjálfa, en finnst
hann ekki ráöa almennilega viö
tæknilegu hliöina, svo að hann fær
leikmann hingað til lands, og það
er þá Murdoch, sem kom mikið
við sögu, afbragðs maður.
Murduch hafði verið hjá Rangers,
en lenti upp á kant við félagið og
það kostar sitt I atvinnu-
mennskunni, svo aö hann kom
hingað og tók hálf laun á móti
Burt Jack. Viö nutum auðvitað
góðs af.
Halda þessir menn ennþá sam-
bandinu við ykkur?
— Ég skal segja þér, að ég held,
að þeim Reidar Sörensen og Fritz
Buchloh þyki ekki siöur vænt um
Island en heimaland sitt. Þetta
eru báðir virtir menn i slnu landi,
komnir á efri ár, og þeir skrifa
okkur alltaf, ég var til dæmis að
fá bréf frá Buchloh með blaðaúr-
klippum, þar sem minnzt er á
sextiu og fimm ára afmælis hans
og talað um tslandsveru hans
hlýjum orðum. Murdoch hefur
alltaf samband við okkur. Hann
er búsettur i Skotlandi. Nú,
Robert Jack festi hér slikar ræt-
ur, sem öllum er kunnugt, og þarf
ekki frekar um að tala. Þarna
sérðu bara áhrifin af kynnum
okkar i knattspyrnunni þá. Það
var allt miklu fastara i gamla
daga. Ef maður eignaðist
kunningja, varð kunnings-
skapurinn rótfastur. Menn voru
einlægari I lund og harðari af sér
en núna, og það hefur sýnt sig að
hafa verið mönnum happadrýgra
en rótleysi ungu mannanna nú.
Þegar þeir höfðu
næstum lent í
stríðinu
Mig langar til að heyra meira
af þvi, við hvaða lið þið lékuð á
þessum árum, eftirminnilega
leiki.
— Ætli það sé ekki bezt að byrja
á Þýzkalandsferðinni 1935, en þá
lékum við m.a. i Dresden, en
þetta var eftirminnilegt, þvi að
Helmuth Schön er þá i þýzka
liðinu. Við vorum óttalegir
sveitamenn gegn Þjóðverjunum,
enda samblandað félagalið úr
Vlkingi, Val og KR. GIsli Sigur-
björnsson skipulagði þessa ferö.
Hann var Vikingur og þeir
bræður hans á Hólavöllunum,
Lárus I knattspyrnuráðinu og
Friðrik áhugasamur. Svo koma
Þjóðverjarnir hingaö 1938, úr-
valslið úr skólunum, ógurlega fint
liö, Karl Hohman og þessir
karlar, og Gisli segir við okkur:
„Það lið, sem stendur>'sig bezt
gegn þeim, fer til Þýzkalands
næsta ár.” Valur gerir jafntefli
við þá, 1:1. Við vorum aldeilis
ánægöir. Við sóttum miðfram-
herjann norður á Akureyri. Við
vissum af einum þar, sem
sparkaöi fastar og nákvæmar en
aðrir, og hann var búinn að leika
með okkur og æfa um tima. Það
var hann, sem gerði markið með
löngu föstu skoti. Þjóöverjarnir
vissu ekkert hvaðan á þá stóð
veðrið. Hann átti annað skot, sem
sleikti stöngina Þeir jöfnuðu svo
á siðustu sekúndunum. Skorarinn
okkar var Helgi Schiöth, sem þá
var lögregluþjónn fyrir norðan,
núna bóndi. Svo fórum við út
næsta haust, Valur plús Vikingur,
tólf og sex Ólafur heitinn Sigurðs-
son og Gisli Sigurbjörnsson voru
fararstjórar og Buchloh var með
okkur. Við spiluðum bara tvo leiki
af fimm og munaði minnstu, að
við lentum i striöinu, en sluppum
héim. Þetta var rosaleg ferö. Viö
spiluðum i Bremen og Essen, og
það var allt myrkvaö á kvöldin,
og augljóst, að striðið var á næstu
grösum. Þetta var I ágústlok og
byrjun september. Það var allt
sicammtað, maður fékk ekki
sigarettupakka eða neytt, og við
vildum bara fara að koma okkur
heim.
Þaö var alltaf verjð að reyna
aö bjarga okkur til Kaupmanna-
hafnar, og i þessu stappi stóð i
hálfan mánuð. Ég veit satt að
segja ekki hvernig hefði farið,
hefðum við ekki átt þá dr.
Erbach og Buchloh að, en það var
tekið mark á þeim. Við áttum
fyllilega á hættu að verða
innlyksa þarna. Fritzt var
kominn i reiðstigvél og einkennis-
skyrtu og sagði okkur, að hann
byggist þá og þegar viö her-
kvaðningunni. Svo einn daginn er
farið að tala um að koma okkur
heim Italiumegin, en þá vill svo
til, að okkur var dembt upp i
hraðlest til Kaupmannahafnar og
við sluppum. Við vorum orðnir
hálfsmeikir, staurblankir, þvi að
gjaldeyririnn var ekki mikill, eitt
sterlingspund á mann að heiman.
Við áttum að fá greitt eftir hvern
leik, en þeir urðu færri en til stóö.
Nú, viö fengum inni I KFUM-
kjallaranum i Kaupmannahöfn,
og sváfum þar. Það var búið að
leggja duflabelti um öll sund, og
meðan við biðum, er skotið niður
skip, Athenia. En svo erum við
drifnir um borö I Dettifoss og sett
belti á okkur og lagt af stað inn i
lásana á duflabeltunum. Inn fyrir
skerjagarðinn norska og heim.
Þetta var svakalega spennandi.
Okkur var fylgt eftir uppundir
Færeyjar.
Fótboltinn hérna
á stríðsárunum.
Ég geng út frá þvi sem visu, aö
ekki hafi verið mikil samskipti
við útlendinga á striðsárunum, en
kemst á snoðir um annað.
— Þegar Bretinn er setztur að,
fara að koma hingaö skemmtileg
lið og leika hér á nýjársdag. Þetta
voru loftherinn og landherinn.
Þetta þótti mjög skemmtilegt og
ekkert var selt inn. Ég man sér-
staklega eftir þrem leikjum, við
unnum þá 1:0, það er einn fyrsti
leikurinn, sem Albert lék með
okkur — hann skoraði markiö —
AAanstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla