Tíminn - 27.07.1975, Blaðsíða 11

Sunnudagur 27. júll 1975.
11
Merki Eystrasaltsvikunnar X975.
fallegir hestar og piltar, sem
kunnu að sitja þá og meðhöndla.
Myndin hét „Fóstbræður” og
aðalhlutverkið i henni lék
kúrekastjarnan fyrir austan,
Dean Reed. Hann hefur verið
nokkur ár fyrir austan og starfar
þar við kvikmyndagerð, en hef-
ur lika leikið i itölskum myndum,
viðfeldinn leikari og syngur vel.
Stærsta Indiánahlutverkið leikur
Júgóslavi, Gojko Mitic, en hann
hefur Indiánayfirbragð og er
mjög góður leikari. Annars skiist
mér að myndin sé tekin i
Búlgariu, en landslagið er fagurt
og litir góðir.
þessu að halda, og tók aftur við
þvi þegar ekki var lengur þörf
fyrir það. „Dramminn” var
óhugnanlegur sem fyrr hjá
Strindberg, en kátínan náði samt
tökum á áhorfandanum, þvi að
sviðið var ekki með skáhöllum
sléttum fjölum, heldur tiltölulega
smágerðu fjörugrjóii'. Gerði það
leikurum þvi erfiðara um allar
hreyfingar, svo þær urðu
áfkáralegar.
Stórbrotin,
furðuleg túlkun
Enn voru maskarnir til að gera
sýninguna fráleita, en þeir voru
hvitar grimur málaðar á andlitin,
skýrt afmarkaðar frá hörunds-
litnum með fjólubláum jöðrum. 1
þessum hvita maska voru aðeins
skilningarvitin, augun, nasirnar
og munnurinn, sem skáru sig úr
á nánast skringilega óhugnan
legan hátt.
Strindherg var ekki siður stór-
brotinn i þessari furðulegu túlk-
un, og leikararnir snillingar, sér-
staklega höfuðsmaðurinn, enda
mér varð oft hugsað til Gisla
mins Halldórssonar og snilldar-
túlkunar hans, jafn gjörólik og
hún var þessari.
En þessi kvöldstund i Intimes
Theater liður seint úr minni, og
Hermóður, sem aldrei sagðist
fara i leikhús, var mér innilega
sammála um það, að það væri
ekki aðeins hitinn I þessum 60
manna sal, sem gerði þessa sýn-
ingu ógleymanlega.
Káboj-mynd
upp á austur-þýzku.
Það voru lika kvikmyndasýn-
ingar I sambandi við Eystrasalts-
vikuna, og mér gafst kostur á að
sjá tvær kvikmyndir. Aðra blátt
áfram varð ég að sjá. „Drekarn-
ir” mlnir, sem ég gat ekki tekið
með mér að þessu sinni, hefðu
aldrei fyrirgefið mér það, ef ég
hefði sagt, að þarna hefði verið
sýnd austur-þýzk kúrekamynd,
og ég ekki séð hana.
En þetta er satt. Nú um nokkurt
árabil hafa Þjóðverjar framleitt
eina kúrekamynd á ári, og þær
njóta feiknarlegra vinsælda unga
fólksins. Mun þetta upphaflega
hafa verið gert i þeim tilgangi að
vega upp á móti sjónvarpsefninu
að vestan, og vissulega er mórall-
inn i þeirri, sem ég sá, talsvert
ólikur þvi, sem við eigum að
venjast úr „villta vestrinu”.
Þarna varð hvitur maður vinur
Indiánanna og hjálpaði þeim i
baráttunni við ransgleitni yfir-
valdanna. Nóg var barizt, slegizt
og keppt ekki siður en I vestræn
um myndum, og þarna voru gull-
Óhugnanleg, en
hrifandi kvikmynd.
Annars var það kvikmynd, sem
ég hreifst mest af þarna á vik-
unni, og getur hver sem vill láð
mér það. Myndin, sem hér um
ræðir er rússnesk-japönsk og hét
á þýzku „Moskau, meine liebe”.
Hún fjallar um unga japanska
stúlku sem fær styrk til að nema
ballett i Moskvu, þar sem hún
kynnist og verður hrifin af ungum
myndhöggvara, þótt heima I
Japan biði vinur hennar, sem
sjálfur er yfir sig hrifinn af henni.
Velgengni hennar i ballett-sviðinu
veldur þvi að til stendur að veita
henni aðalhlutverk, en áður en að
þvi kemur, reynist hún veik, og
við nánari athugun þykir ljóst, að
lifi hennar verði ekki bjargað.
Hún hefur fengið blóðsjúkdóm i
móðurlifi, er geislavirkni atóm-
sprengingarinnar i Hiroshima
hafði áhrif á móður hennar-.
Barniðhafð ófætt orðið fyrir þess-
um skelfilegu áhrifum.
Þetta er áhrifamikil mynd, og
tilgangur hennar sá að minna
okkur á skelfingar striðsins, ógnir
atómsprengjunnar. Um 200
manns deyja árlega I Japan núna
þrjátiu árum eftir að sprengjunni
var varpað, af völdum hennar,
saklaust fólk, sem gerir sér
naumast nokkra grein fyrir þvi,
hvað olli strlðinu, sem i rauninni
varð þvi að bana. Tóku ekki einu
sinni þátt i þvi.
Sjaldan orðið
jafn hrifinn
Ég hef sjaldan hrifizt eins i
kvikmyndahúsi og af þessari
mynd. Nú skal sú játning gerð, að
ég hef átt afskaplega erfitt með
að finna nokkuð út úr ballett. Mér
hefur fundizt þessi hopp og þetta
dill, oft á tíðum misjafnlega kálf-
lega framkvæmt, skirskota frem-
ur til grófgerðari hliðar kimni-
gáfunar en fegurðarskynjunar-
innar og látið þar við sitja. En i
þessari mynd er öðruvisi farið.
Áhorfandinn er beinlinis leiddur
af snillingum um þrep túlkunar
hreyfinganna á þann hátt, að
maður er þátttakandi i sýning-
unni, og hrifst með.
Það er ekki hvað sizt fyrir
snilldartúlkun leikaranna
Komaki Kukihara, sem leikur
japönsku stúlkuna, og Oleg
Widow, sem leikur mynd
höggvarann, að myndin er slikt
listaverk, sem raun ber vitni. Það
væri gaman að sjá hana á tjaldi I
kvikmyndahúsi hér. Ég er ekki I
neinum vafa um, að fleirum
myndi fara sem mér, að hrlfast af
þessari undursamlegu mynd.
Það var svo sem verið að sýna
fleiri kvikmyndir þarna á hátlð-
Komaki Kukihara og Oleg Widow — stórkostlegur leikur i áhrifamikilii kvikmynd.
ini, en það fór eins og fyrr, tlminn
alltof naumur til að komast yfir
það allt saman. Þó hefði ég gjarn-
an viljað sjá myndina um
Grikkjann Matsoukas með
Anthony Quinn I aðalhlutverkinu.
Myndina um Lottu i Weimar með
Lili Palmer I aðalhlutverki, ung-
Aíersku mýndina um Dónárskip-
stjórann og myndina, sem allir
töluðu um, Ævintýri ttalans I
Rússlandi, en þvi miður...
Og svo voru það dægurlögin.
Með seiðandi hreim
sjómannasöngvanna
Þú myndir reka upp stór augu
og sperra eyrun, ef þú hefðir
heyrt allt poppið, sem þarna
glumdi I eyrum manns. Ef maður
skrúfaði frá útvarpinu i hótelher-
berginu á kvöldin, glumdi poppið
i þvi austur-þýzka, eða Danmerk-
ur-útvarpinu, eða sterkri rúss-
neskri stöð. Svo var poppið að
vestan.
Það var poppað á hljómsveitar-
pöllunum, sem upp hafði verið
slegið á Háskólatorginu og við
turninn i Kröpeliner Strasse, en
það er lokuð verzlunargata, og
þar var mestur mannfjöldi á
hátlðinni.
Það var við Kröpeliner turninn,
sem hljómsveit sjóliðsins og
þekktir söngvarar fluttu sjó-
mannasöngva i næstum tvo
klukkutíma, og ég var svo hepp-
inn að missa ekki af þvi.
Og það var eins og straumur
færi um mann, þegar Kati
Kovacs, tágrönn I svörtum að-
skornum kjól, með svartan,
flagrandi, barðastóran hatt, fór
að syngja um skipið hennar sem
varmeðurmul af seglum og bauð
Kára karlinn byrginn, en varpaði
akkerum, ef vinir fyrirfundust, en
þegar Rica Deus, með eldrauða
hárið sitt og unglegu röddina söng
um kenndirnar, sem gagntóku
hana, þegar sólin var sezt — og þá
dró einmitt ský fyrir sólu — og
hún var ein með hugsanirnar um
sjómanninn sinn. Það eru ekki
allir, sem hafa jafn snjöllum
Gojko Mitic og Dean Reed — aðalhetjurnar f kúrekamyndunum, sem
framleiddar eru I Þýzka alþýðuiýðveldinu.
Eivind Löberg —14 ára piltur frá Noregi heiilaði
áheyrendurna.
Thomas Luck — lagið um hana Kúnfgúnd varð
sigursælt f dægurlaga keppninni.
söngvurum á að skipa og þeim
Horst Köppert með djúpan þrótt
mikinn baritón, og Siegfried
König minnti einna helzt á Alfreð
Clausen, þegar hann var upp á
sitt bezta, með þennan seiðandi
hreim I röddinni, sem gerði sér-
staklega sjómannasöngvana hans
svo skemmtilega. Og grlnistinn
Hans Bauer er með geitarskegg
eins og Burl Ives, þybbinn og
viðfeldinn.
Hitasvækja og hávaði
á popp-hátið
Og svo fór ég á popp-festival-
inn....
Þessi árlega dægurlagakeppni
á Eystrasaltsvikunni virðist
hafa farið framhjá popp-unnend-
um hö, sem þó eru farnir aö
fylgjast með Eurovision með
ákafa og kappræða úrslit og stig.
A þessum festivai voru eitthvað
um fjórtán lög, misjafnlega flutt,
eins og gengur og gerist, en ekki
vantaði hljómsveitina, sem mér
virtist á stærð við sinfónluna okk-
ar, og ekki fannst mér músikin
óáþekk því, sem gerist á
Eurovision-keppninni. Þarna var
lika gífurlegur mannfjöldi sam-
ankominn og úrslitakvöldið virt
ust allir skemmta sér konunglega
til að byrja með.
Til að byrja með. Þann
varnagla verður að slá, þvi að
gamanið fór af. Ekki hvað snerti
músik og flutning, heldur hita-
svækjuna i salnum.
Salurinn var baðaður kastljós-
um. Sviðið var griðarstórt og það
var baðað sérstökum kastljósum.
Þetta var I iþróttahöllinni i
Rostock, sem ég gæti trúað, að
væri svipuð að gólfflatarmáli og
Laugardalshöllin , en miklu
lægri undir loft. Þarna voru svo
stórir hátalarar með stuttu milli
bili, og þegar öskrað var af öllum
lifs og sálarkröftum inn i hljóð-
nemann lagið á enda i kapp við
sinfóniuhljómsveitina, sem auð-
vitað spilaði á fullu brassi og allt
hvað eina, þá var árangurinn
feiknarlegur.
Kunnugir fullyrtu, að hitinn á
sviðinu hefði farið upp fyrir
fimmtíu stig, ég veit það, að hit-
inn i salnum var kringum þrjátiu
úti við dyr, ég vogaði mér ekki
mikið lengra.
Öruggur, norskur
strákur.
En músikin var bara góð — það
var þýzkur strákur, Thomas
Luck, sem sigraði með laginu
„Kúnigúnd”, skrambi fjörugu
lagi, sem hann flutti af undra-
verðu fjöri i svækjunni, og
rússneska söngkonan Nora
Bumbiere hreif dómnefndina
meir en áhorfendur. Ég hafði
gaman af sænsku söngkonunni
Annicu Risberg og fannst hún
reglulega góð.
Enmérfóreins og öllum öðrum
— mér fannst mest gaman að litla
norska stráknum Eivind Löberg,
en hann heillaði alla með öruggu
fasi sinu og góðri túlkun. Fékk
hann flest atkvæði áheyrenda, og
var vel að þvi kominn — ekki slzt
fyrir trompetsólóna, sem hann
tók i lok lagsins og kom mönnum
á óvart, en hann er ekki nema 14
ára gamall.
En það var margt fleira, sem
gerðist, og frá þvi segjum við
næst —- m.a. Berlinarförinni.
Kaupum islenzk
frimerki hæsta veröi
Kaupum íslenzk
frímerki hæzta verði.
Mikið magn í heilum
örkum, búntum eða
kílóvöru.
Keypt gegn
staðgreiðslu á hæsta
markaðsverði. Sendið
tilboð til
Nordjysk Frimærkehandel,
I'K-9800 Hjörring. Medl. af
Skandianavisk
Frimærkehandlerforbund.