Tíminn - 27.07.1975, Blaðsíða 30

30
TÍMINN
Sunnudagur 27. júll 1975.
DAGAR BORGIS
TALDIR —
ÞRÍR PÉTRAR
KOMNIR í
PARADÍS
ENN ERU hræringar i íslenzka poppheiminuin. Pétrarnir
eru nú orðnir þrlr I Paradís, þvl að fyrir örfáum dögum
gekk Pétur Hjaltested, hljómborðsleikari Borgis yfir I
Paradls, — og þar með voru dagar Borgfs taldir.
Meðlimir Paradisar eru nú orðnir sex, þar af eru Pétr-
arnir orðnir þrlr. Mun ,,nýi” Péturinn hamra á orgel með
hljómsveitinni, en hann lék með Paradls á tveggja laga
plötu þeirra, sem nýlega var hljóðrituð I Hljóðriti h/f.
Hvað aðrir Borgismeðlimir muni gera eftir upplausn
hljómsveitarinnar er ekki gjörla vitað, en Nú-tlminn hefur
þó frétt að Ari Jónsson og Kristján Blöndal muni leggja
hljóðfæri sln á hilluna um stundarsakir a.m.k. Hvað aðal-
lagasmiður og bassaleikari Borgis, Atli Viðar, mun gera
er alls óráöið.
Tveggja laga plata Borgís er væntanleg mjög fljótlega.
Tveir gitarleikarar hérlendir
hafa löngum borið af á slnu sviöi
og þurfa Nú-timalesendur
sennilega ekki að fará i neinar
grafgötur með það, hvaða gitar-
leikara hér er átt við. Gunnar
Þórðarson og Björgvin Glslason
hafa i áraraöir borið höfuð og
herðar yfir aðra hérlenda gitar-
leikara, — að öðrum gitarleik-
urum ólöstuðum. Fyrir utan það
að vcra sérlega leiknir á sitt
hljóðfæri, þá hafa þeir báðir
einnig verið mjög virkir laga-
smiðir og samið mörg af þekkt-
ustu lögum íslenzkrar popp-
sögu.
Björgvin gitarleikari Gislason
er viðmælandi Nú-timans i dag,
og ef cinhver lesandi þessara
lina er svo ófróður um islenzka
popptónlist, að þekkja ekki
nafniö Björgvin Glslason, sjtal
það upplýsast hér, að drengur-
inn sá, er gitar- og hljómborðs-
leikari I hinni viðfrægu hljóm-
sveit Pelican. Þótt nær allir les-
endur Nú-timans þekki nafniö
Björgvin Gislason, eru það ef-
laust ekki mörg prósent lesenda
sem þekkja manninn bak við
nafniö, — og bak við gitarinn.
Nú-timinn ætlar að kynna ykkur
þann mann að einhverju leyti.
Til að kynnast bakgrunni git-
arleikarans spurðum viö mann-
inn fyrst um fortið hans, og þar
af leiðandi fyrstu hljómsveitina
sem hann lék með.
Það var löng þögn, eftir að
spurningin var borinupp, þar til
svarið kom, — og svarið kom
með andvarpi: „Það er svo
langt siðan”, sagði hann fyrst,
„ætli ég hafi ekki verið u.þ.b. 15
ára þegar ég byrjaði aö leika
með ýmsum smáhljómsveitum i
Kópavoginum. En það er það
einkennilega við það, að ég hef
aldrei búið i Kópavoginum, —
samt var ég i ýmsum hljóm-
sveitum þar i bæ, og með ýmiss
konar fólki þar i nokkur ár, sið-
ast með hljómsveitinni Zoo, sem
var orðin helviti góð i lokin, en
þá voru i henni — auk min —
þeir Jón ólafsson, sem nú er
bassaleikari i Pelican og Ólafur

HLlíSTAÐU AFTUR! Vgæti Nú-timi! Ég ætla aö senda smá orösendingu til Zeppa. Ef hann hefúr hlustaö á Adventures In Paradisc (sem ég efast nú um) ætti hann að gcra það aftur. Aðdáandi Minnie Riperton, Soffia Björnsdóttir Birki- hvammi 19.
Nú-tímaviðtai
við Björgvin
Gíslason,
gitar- og
hljómborðs-
leikara i
PELICAN
Sigurðsson, núverandi trommu-
leikari I Eik. Þetta hefur að öll-
um likindum verið árið 1967, —
áður hafði ég i 3-4 ár leikið með
hinum og þessum. Já, og alltaf á
gitar, ég byrjaði ekki að leika á
pianó fyrr en i Pelican”.
Þegar Zoo hætti lék Björgvin
Gislason ekki neitt i hljómsveit-
um sumarið á eftir, en naut lifs-
ins þess i stað „og hafði það
gott”, eins og hann komst að
orði. Um haustið gekk hann til
liðs við meðlimi Opus, og staldr-
aði við i þeirri hljómsveit i að-
eins nokkrar vikur. Úr Opus hélt
Björgvin yfir i Pops. „Það var i
fyrsta skipti, sem ég lék með
Pétri Kristjánssyni, en dvöl min
i Pops var ekki heldur löng.
Hálfu ári siðar stofnaði ég Nátt-
úru með Rafni Haraldssyni,
Jónasi R. Jónssyni og Sigurði
Arnasyni”.
— Var það ekki Jethro Tull-
náttúran?
— Jú, á þessu timabili lékum
við mikið lög með Jethro Tull,
og það var beðið með mikilli eft-
irvæntingu eftir nýrri plötu frá
þeim, sagði Björgvin og hló.
Siðan hélt hann áfram og
sagði: „Jónas hafði flautuna og
röddina”.
— Þessi útgáfa af Nátúru var
mjög vinsæl, ekki satt?
— Ég veit ekki hvort við vor-
um svo mjög vinsælir á þessum
tima, en við vorum sennilega
talsvert virtir. Mér hefur alltaf
fundizt skemmtilegra fyrir tón-
listarmann að vera virtur en
vinsæll, — þótt auðvitað sé
skemmtilegast að vera hvort
tveggja.
Vorið 1973 lauk lifsskeiði Nátt-
úru og hai'ði Björgvin leikið á
gitar i hljómsveitinni öll árin.
„Já, ég var allan timann i Nátt-
úru, —á hverju balli”, sagði
hann. Náttúra gaf út eina LP-
plötu Magic Key, eftir að Karl
Sighvatsson hafði gengi til liös
við þá. „Skemmtilegasta Nátt-
úran að minum dómi var 6-
manna Náttúran: ólafur Garð-
50 ára ? Eg vona að
þá geti ég- enn samið
og leikið tónlist
arsson, Sigurður Árnason,
Shady Owens, Jóhann G. Jó-
hannsson, Askell Másson og
ég”.
Um sumarið 1973 var Pelican
stofnuð, nánar tiltekið 13. júli,
og varð þvi hljómsveitin
tveggja ára fyrir nokkru.
„Þessi tvö ár min með Pelican
hafa verið góður timi”, segir
Björgvin og heldur siðan áfram.
„Allan þennan tima höfum við
haft næg verkefni, og við höfum
alltaf haft eitthvað til að stefna
að. Það er að minum dómi ekki
hægt að vera i hljómsveit, sem
hefur að engu að stefna, og frá
minum bæjardyrum séð er það
t.d. ekki i sjálfu sér upplifgandi
að hafa kannski það eitt að
stefna að, — að fara norður eða
vestur á land og leika -á ein-
hverjum dansleik. En ég þarf
ekki að kvarta, — við i Pelican
höfum alltaf mörg járn i eldin-
um.
— Þér finnst sem sagt ekkert
sérlega spennandi að leika
„bara” á dansleikjum?
— Það er gaman að spila, og
auðvitað væri maður ekki að
þvi, ef maður fengi ekki eitt-
hvað út úr þvi. Hins vegar nær
draumurinn lengra en það eitt
að leika á balli, næsta balli.
Þegar ég var stráklingur var
það æðsti draumurinn að leika i
pásu hjá einhverri hljómsveit,
siðan var það draumurinn að
leika i hljómsveit á heilu balli,
— og draumarnir breyttust allt-
af eftir að hverjum áfanga var
náð. Tónlistarmenn þekkja ef-
laust flesta þessara drauma,
s.s. taka upp plötu, leika á
hljómleikum, leika lög eftir
sjálfan sig o.s.frv. Allir minir
draumar, hvað þetta snertir
hafa rætzt.
— En eitthvað hefurðu samt
núna til að stefna að, ekki satt?
— Jú, jú. Það er heitasta ósk
min að komast út aftur og leika
á hljómleikum, — ná til stærri
hóps og leika eingöngu frum-
samið efni.
— Eru einhverjar likur á þvi,
að Pelican haldi út til Banda-
rikjanna?
— Það ætla ég að vona. Ég
veit ekki nákvæmlega hvað það
eru miklar likur fyrir þvi, en
Banda.rikjamenn hafa sýnt á-
huga á þvi að fá hljómsveitina
út, — og tveir bandariskir menn
hafa komið hingað til lands ný-
verið i þeim erindagjörðum að
bjóða okkur slikt. Annar þeirra
var frá Shaggy Dog stúdióinu og
hann vildi gera samning við
okkur. Daginn eftir að stúdió-
maðurinn kom, birtist hér annar
maður i sömu erindagjörðum,
Bob að nafni, og er sá með
umboðsfyrirtæki vestra, sem
starfar einnig á svipuðum
grundvelli og STEF hér heima.
Til marks um áhuga Bobs á
hljómsveitinni má geta þess, að
strax og hann frétti um það, að
stúdiómaðurinn hefði farið til
tslands i þeim tilgangi að gera
samning við Pelican, — hélt
hann rakleitt hingað.
Við i Pelican höfum miklu
meiri áhuga á Bob en stúdió-
manninum, og kemur þar
margt til, m.a. það, að hann hef-
ur sterkari menn á bak við sig
en hinn og þá á ég ekki sízt við
fjármálahliðina. Eins hefur Bob
bjargfasta trú á hljómsveitinni
og svona til marks um það, get
ég haft eftir tvær setningar sem
hann sagði við okkur um dag-
inn: „Hvernig skyldi manninum
hafa liðið, sem uppgötvaði The
Rolling Stones? Ég er viss um
að honum hefur liðið eitthvað
svipað og mér núna”.
Björgvin brosti góðlátlega,
þegar hann hafði eftir þessa
fleygu setningu bandariska
Pelicans-aðdáandans, en bætti
siðan við, að allt frá þvi Pelican
kom heim frá Bandarikjunum i
vor, hefði Bob stöðugt verið i
sambandi við hljómsveitina,
fyrst i stað meö löngum samtöl-
um simleiðis, en siðar með þvi
að senda Pelican kassettuspól-
ur. „Meðan við vorum i Shaggy
Dog stúdióinu.hringdi hann dag-
lega til okkar og stundum oft á
dag”, sagði Björgvin.
— Hafið þið ekki tekið vel i
málaleitan Bobs?
— Jú, — hins vegar hefur
ekkert verið fastákveðið ennþá
og linurnar i málinu munu ekki
skýrast að neinu marki fyrr en
þann 15. ágúst næstkomandi, en
þá á eitthvað að gerast. Bob sér
um öll okkar mál i Bandarikjun-
um, og hann hefur að undan-
förnu verið að athuga ýmsa þá
þætti sem nauðsynlegt er að
kanna itarlega ,áður en nokkrir
samningar eru undirritaðir.
Bob hefur m.a. verið að athuga
með plötufyrirtæki og ýmislegt i
þvi sambandi.
— Eru það einhver þekkt
plötufyrirtæki sem nefnd hafa
verið i þvi sambandi?
— Já, já, m.a. United Artist,
Warner Brothers, Epic (CBS)
og Mums (Columbia), en það
siðasttalda hefur lengi sýnt okk-
ur geipilegan áhuga. Um þetta
atriði eins og flest önnur er þó
ekkert fastmælum bundið.
Björgvin kvað alla samninga
eiga vera komna á hreint 15.
ágúst, en bætti þvi við, að öll
þessi samningamál hefðu dreg-
izt mjög á langinn, og i raun
vissu þeir ekkert um það,
hvernig þessu myndi reiða af.
Við snerum okkur nú að öðru,
og Björgvin var inntur eftir þvi,
hvort það hefði ekki verið áfall
fyrir Pelican, að „missa” Pétur
Kristjánsson, söngvara.
— Rákum við hann ekki?
spurði Björgvin þá á móti.
— Ég meina, út á við fyrir
hljómsveitina...
— Við erum bjartsýnni núna
en við vorum,þegar Pétur var i
hljómsveitinni og bindum mikl-
ar vonir við það,að samningar
náist um Bandarikjaferð, — og i
slikaferðviljumviðstefna okkar
bezta liði fram. Það þarf ekki
annað en að lesa kritik i blöðum
og sjá, að einatt var skrifað um
að söngurinn væri orðinn veik-
asti hlekkur Pelicans. tslensku
blöðin höfðu þó engin úrslitaá-
hrif i málinu. Það sem ýtti aðal-
lega á okkur var álit ýmissa
Bandarikjamanna, sem sögðu
að söngurinn væri ekki nógu
góður, og ef ekki yrði breyting á
söngnum... Ég man eftir tækni-