Tíminn - 21.05.1977, Blaðsíða 21

Laugardagur 21. mal 1977
21
Táraflóð
á
mánu-
Kökkurinn
sat stöðugt
í hálsi
Molly
aldrei órað
fyrlr að
frami
hennar í
atvinnu-
lifinu gæti
hafizt
svona
dapurlega...
degi
Meö uppgjafarstunu setti Molly
hettuna á ritvélina. Siöan gekk
hún út úr skrifstofunni.
Döpur i skapi tök hún strætis-
vagninn heim. Um leiö og hún
opnaöi útidyrnar, baö hún i
hljóöi: Elsku mamma, ekki
spyrja hvernig hafi gengiö i dag!
Móöir hennar var einmitt aö
hverfa fram i eldhúsiö, beint á
móti forstofunni. Hún sneri sér
viö og heilsaöi dóttur sinni með
ljómandi brosi. — Hvernig gekk
þaö i dag, vina min? spurði hún
áhugasöm.
Molly hengdi kápuna sina á
snaga. Hverju átti hún aö svara?
— Var þetta ekki góöur dagur?
itrekaði móöirin.
— Hræöilegur! datt upp úr
Molly. — Blátt áfram skelfilegur!
Hún sneri sér snöggt við og þaut
upp stigann, upp i herbergi sitt,
þar sem hún fleygði sér endi-
langri á rúmiö og gróf andlitið i
koddann. Og meöan tárin
streymdu, liföi hún upp aftur all-
an þennan auömýkjandi dag.
Versta mánudaginn á ævinni!
Hún gæti aldrei haldiö út að vinna
á þessari skrifstofu....
Þaö var aðeins af einskærum
viljastyrk, að Molly komst á fæt-
ur morguninn eftir. Hún kveið svo
fyrir, að henni varð flökurt.
Ein hinna stúlknanna var þegar
við skrifborö sitt, þegar hún kom
inn. Sonja, þessi rauðhæröa, var
önnum kafin við aö setja bréfin
frá deginum áöur i spjaldskrá og
aöeins það að sjá vinnugleöi
hennar, geröi Molly enn daprari.
Sonja haföi starfaö hjá útgáfu-
fyrirtækinu i eitt ár og svo virtist,
sem hún væri alls staöar heima
innan veggja þess. Allir sögöu, að
þegar ungfrú Collins færi á eftir-
laun bráðlega, fengi Sonja stööu
einkaritara Turners.
— Daginn! heilsaöi Sonja og leit
á klukkuna um leið. Molly roönaöi
af reiöi. Hún var alls ekki of sein!
Þvert á móti — hún kom tveim
minútum of snemma.
Þegar hún leit á spjaldskrár-
skápinn, fór hrollur um hana —
hún minntist misheppnaörar til-
raunar daginn áður til aö setja sig
inn i kerfið....
An þess aö segja orö gekk hún
að skrifboröinu sinu. Fyrirferöar-
mikil ritvélin virtist horfa ill-
girnislega á hana, þegar hún tók
hettuna af. Þarna stóö hún, svört
ogógnandi, meö alla þessa lykla,
sem voru aö biöa eftir aö striöa
henni, láta hana slá ranga bók-
stafi og hlaupa yfir heilar setn-
ingar....
Hún staröi niður i bréfakörf-
una. Tóm. Skinandi græn og fer-
köntuö stóö hún þarna og beið
eftir að taka viö öllum bréfunum,
sem varla var byrjað á og yröu
rifin úr vélinni yfir daginn, vöðlað
saman og fleygt. Hún yrði meö
grátstafinn i kverkunum....
Daginn áöur, eftir að þessi ill-
gjarna ritvél haföi gert sitt besta
til aö eyöileggja allt, sem hún
byrjaöi á, haföi Molly nánast
læöst út i hádegismatinn — meö
veskiö fullt af ónýtum blööum.
Hún þoröi ekki fyrir nokkurn mun
aö fleygja þessu öllu i bréfakörf-
una — þar sem aðrir gætu séö
þaö. Vandlega reif hún hvert blað
sundur og tróö sneplunum i fyrstu
sorpfötu sem hún rakst á úti á
götunni.
Síðan haföi hún drekkt sorgum
sinum i gosdrykkjum og leyft sér
að dreyma dagdrauma yfir spag-
hetti á litlu veitingahúsi hinum
megin viö götuna. Þaö hafði veriö
bezti hluti dagsins. Hún sá Rósu,
þessa feitlögnu af skrifstofunni,
en annars engan, sem hún þekkti.
Gegnt henni sat ungur maöur,
sem brosti til hennar. Molly haföi
sökkt sér niður i bókina sem hún
haföi meöferöis, hrædd viö aö
endurgjalda brosiö. En hún gat
Framhald á bls. 23