Tíminn - 21.05.1977, Blaðsíða 23

Laugardagur 21. mai 1977
23
Helgarsagan
ekki stillt sig um að lita gætilega
upp öðru hverju. Hún hafði veitt
þvi athygli, að augu hans voru
gráblá og bliðleg. Skyldi hún sjá
hann aftur i dag...
Eftir aumlega byrjun og þrjár
samanvöðlaðar arkir i bréfakörf-
unni, var eins og ritvélin hefði
ákveöið að sættast. Molly vissi
ekki hvernig það gerðist, en
skyndilega voru fingur hennar
farnir aö pikka af miklum móöi.
Ekki alveg eins hratt og á ritara-
skólanum, en mun hraðara en
daginn áður.
Siðar um morguninn flokkaði
hún arkirnar og lagði þær á skrif-
borðið, hjá ungfrú Collins. Hún
var stolt. Enginn gæti fundið villu
i þessu verki!
Hún fór út i hádeginu, hitti Rósu
og settist hjá henni. Það var nota-
legt aö hafa félagsskap. En ves-
lings Rósa virtist alls ekki njóta
máltiöarinnar, starði bara stór-
um augum á Molly, sem mokaði i
sig spaghetti, osti, brauði og
smjöri. Rósa sat bara og potaði i
kalda skinku og nokkrar tómat-
sneiðar.
— Lifið er ranglátt! andvarpaði
hún og virti fyrir sér grannt mitt-
ið á Molly.
Ungi maöurinn, sem Molly
hafði veitt athygli daginn áður,
sat viö annað borö. Hann leit upp
og brosti. — Halló, Rósa, sagöi
hann.
— Halló, svaraði Rósa og brosti
lika.
— Hver var þetta? spurði Molly
forvitin.
— Hann vinnur á teiknistofunni,
svaraði kæruleysislega.
— Hvað heitir hann?
— Veit það ekki.
Þegar Molly kom aftur á skrif-
stofuna( var ungfrú Collins á leið-
inni út. — Gott að þú komst núna!
sagði hún.
Molly hrökk við eins og hrædd
kanina. — Er ég of sein? spurði
hún skefld og velti fyrir sér hvort
hún hefði gleymt timanum við að
spjalla við Rósu.
— Nei, nei. Ungfrú Collins var
manngæzkan sjálf. — Það er bara
það, aö Turner fór ekki i hádegis-
mat, en ákvað að vinna i staðinn.
Sonja fór — með minu leyfi — á
hárgreiðslustofu. En nú þarf ég
að fara út i erindum Turners, svo
engin er til að vélrita fyrir hann
nema þú.
— Ég? Molly stifnaði. Aðeins
tilhugsunin um að vélrita fyrir
forstjórann nægöi til að hún tók að
skjálfa á beinunum. i
Ungfrú Collins setti upp
áhyggjusvip. — Þú verður að
gera þittbezta. Þú venst bráðlega
hvernig hann les fyrir — dálitið
sérkennilega.
Iannanhússiminn á skrifborö-
inu hennar hringdi frekjulega og
ungfrú Collins flýtti sér að stinga
höfðinu inn fyrir dyrastafinn á
forstjóraskrifstofunni.
— Molly er komin aftur, sagði
hún.
— Segðu henni að haska sér!
þrumaði rödd innan frá.
Með skjálfandi fingur og brauö-
deig i hnjáliöunum greip Molly
blokkina sina. A siðasta andar-
taki mundi hún eftir að taka með
sér blýanta.
Turner sat við skrifborðið og
baröi óþolinmóðlega i plötuna
meö fingrunum. Hann byrjaði að
lesa fyrir áður en hún náði að
setjast. Blokkinn hafnaði á gólf-
inu og hann barði I borðiö, þangað
til hún sat með hana aftur.
Þá hóf hann aftur að lesa fyrir,
sagði nokkur orð afar hratt,
þagnaði siöan og breytti ein-
hverju sem áður var komið, en
siðan flæddu orðin út úr honum á
ný. Molly til ólýsanlegs léttis
hringdi siminn og hún áræddi að
draga andann.
Samtalið stóð i fimm minútur
og siðan hélt hann áfram aö lesa
fyrir. Siminn hringdi aftur. Eftir
stutt samtal stóð hann upp og
sagöi: — Ég þarf að fara. Þú
verður aö ljúka þessum bréfum
fyrir mig. Bættu kurteisisorðum
viö. Ég vil hafa þau tilbúin til
undirskriftar, þegar ég kem aft-
ur rétt fyrir klukkan fjögur.
Hann kinkaði kolli og Molly
skildi það þannig að hún mætti
fara. Eins hratt og hún gat, gekk
hún fram fyrir.
— Útvegaðu mér bll! þrumaði
hann á eftir henni.
Nokkrum minútum seinna þaut
hann út og Molly vonaði innilega
að blllinn væri kominn.
Sonja kom aftur klukkan þrjú.
Fallega rauða hárið á henni var
eins og gljáándi hjálmur um-
hverfis lltið andlitiö. Hún leit yfir
öxlina á Molly og hló. — Þetta
gengurekki! sagði hún hlæjandi.
— Hann samþykkir þetta aldrei!
Molly starði á bréfin, sem hún
var að byrja á i fjórða sinn. Stórt
tár rann niður vanga hennar og
féll á blaðið. Hún reyndi ekki einu
sinni að dylja það.
Sonja lagði höndina á öxl henn-
ar. — Ekki vera leið, sagði hún og
röddin var nú allt önnur. — Mér
þykir leitt að hafa sagt þetta. Satt
að segja var ég búin að gleyma,
hvað allt er andstyggilegt, þegar
maður er að byrja. Ég er skepna!
Lofaðu mér að hjálpa þér.
Molly leit hissa upp. Sonja var
allt i einu svo ólýsanlega bliðleg á
svipinn....
— En þú getur ekki hjálpaö
mér, sag i Molly i örvæntingu. —
Ég get ekki lesið það sem ég tók
niður og ég man ekkert af þvi sem
hann sagði. Tárin ætluðu að brjót-
ast fram aftur, en nú reyndi hún
krossgáta dagsins
2491.
Lárétt
1) Söngla 6) Sokkar 10) Kind
11) Tré 12) Afundið 15) Lamda
Lóðrétt
2) Ai 3) Sé 4) Tignarleg 5)
Skæli7) Hress 8) Litiö 9) Osk-
ur 13) Væta 14) Grjóthllð.
Ráðning á gátu No. 2490
Lárétt
1) Efnað6) Táranna 10) As 11)
Óf 12) Stólinn 15) Snúir.
Lóðrétt
2) For 3) Ann 4) Stáss 5) Safna
7) Ast 8) Afl 9) Nón 13) Óin 14)
Iöi
r 2 3 ■
ni ■ ■
ls> 1 g
■ p "
a ö TT
Jl ■
WL ■
að halda aftur af þeim. Hún mátti
ekki bugast frammi fyrir Sonju...
— Við skulum sjá, sagði Sonja
hin rólegasta og rétti fram hönd-
ina eftir klaufalega páraðri
blokkinni. — Við skulum lita á
þetta I sameiningu. Þá fáum viö
áreiöanlega einhvern botn I það!
— En þú hefur annað að gera!
mótmælti Molly.
— Þaö getur beðiö.
Sonja dró stólinn sinn til hehnar
og fór að fara yfir það sem párað
var á blokkina. Smátt og smátt
tókst þeim að þýða páriö og kom-
ast aö þvi hvaö Turnar hafði sagt,
en þar sem þær gátu alls ekki les-
iö táknin, bjó Sonja til eitthvaö,
sem dugaö gat i staöinn. Hún vissi
lika, hvernig hann vildi enda
bréfin, svo ekki uröu nein vand-
ræöi með.þann hluta málanna.
— Þú venst honum bráölega,
sagði hún huggandi. — Þetta var
heiðarleg tilraun. Gefstu bara
ekki upp!
— Þakka þér innilega fyrir
hjálpina, sagði Molly ánægð, þeg-
ar dagurinn var búinn. Turner
haföi komið aftur og undirskrifaö
öll bréfin nema eitt, sem hann
lagði á boröið hennar meö fáein-
um skýringarorðum varöandi þaö
sem hann vildi breyta.
— Fannst þér líka erfitt að
byrja? spurði Molly Sonju, þegar
þær voru að laga til á boröunum.
— Ég get einhvern veginn ekki
imyndaö mér, að þér hafi gengið
illa, ekki einu sinni i byrjun.
— Hvers vegna ekki? Sonja
brosti. — Ég get fullvissað þig um
að ég hélt að ég mundi ekki lifa
fyrstu vikuna af!
— En þú ert svo dugleg!
— Nú orðið, já, svaraöi Sonja.
— En ekki þá. Ég grét mig I svefn
á hverju kvöldi og eftir fyrsta
daginn var ég sannfærð um að ég
gæti aldrei litið framan i ungfrú
Collins eða Turner aftur.
— Ótrúlegt. Molly andvarpaöi
þungan. Sonja gæti aldrei hafa
veriö jafn klaufsk og hún sjálf!
Sonja leit framan I hana og gat
ekki annað en hlegið. — Biddu
bara! sagði hún hressilega. — Þú
kemst aö raun um að ungfrú Coll-
ins er elskuleg kona og Turner —
já, þér á eftir að þykja vænt um
hann.
— Ertu alveg viss um þaö? Það
var efi i rödd Mollyjar.
— Alveg. Hann er ágætur og
duglegur lika. Þú sérö það sjálf á
morgun. A miðvikudögum er
fundur, þar sem nær allir eru viö-
staddir.
— Ekki þó ég, er það?
— Aldrei að vita, svaraði Sonja.
Þegar Molly kom heim þennan
daginii, áræddi móðir hennar ekki
að spyrja hana, hvernig hefði
gengið. Foreldrar hennar horföu
rannsakandi á hana, þegar hún
settist að matarborðinu, en höföu
vit á þvl aö segja ekkert. Loks leit
Molly upp frá fiskinum. — Hefur
enginn hugsað sér að spyrja I
dag? sagði hún glaðlega.
— Hvernig gekk? spurði móðir
hennar varlega.
— Agætlega, svaraði Molly og
heindi allri athygli sinni aftur að
steikta fiskinum.
Þaö var þriöjudagur.
Daginn eftir var ungfrú Collins
veik. Sonja þurfti út til aö útvega
farmiöa til New York handa
Turner og Molly var kölluö inn á
skrifstofuna til að skrifa minnis-
atriöi á miövikudagsfundinum.
Hún kom sér fyrir eins langt frá
skrifborðinu og hún gat, en þegar
allir voru komnir, kallaöi Turner
til hennar og bað hana aö setjast
viö hliö sér svo hún heyröi hvaö
sagt væri. Hann þúaði alla og sér
til undrunar heyröi hún að hitt
fólkið kallaði hann Melvyn.
Allt var þetta mun frjálslegra
en hún hafði hugsað sér. Um-
ræöurnar urðu allskarpar á köfl-
um. Það er gott að ég á ekki aö
skrifa annað en það sem Turner
segir fyrir, hugsaði Molly.
Ungi maðurinn af teiknistof-
unni var þarna og eitt sinn, þegar
augu þeirra mættust, brosti hann
hlýlega og svolitið striönislega.
Dagurinn varð mun bjartari og
betri við þaö.
A fimmtudeginum kom Rósa
ekki út i hádegismat. Hún var
komin i strangan megrunarkúr
og borðaði bara einn bikar af
jógúrt og helzt á skrifstofunni,
þar sem hún sagði að það yrði sér
um megn að horfa á Molly raða i
sig góðgætinu. Þess vegna fór
Molly ein og sat á ný gegnt mann-
inum af teiknistofunni. Hún fékk
að vita að hann hét Ben og aö
hann hafði starfað hjá fyrirtæk-
inu i hálft ár.
— Þú ættir að koma upp til okk-
ar og lita i kring um þig einhvern
daginn, sagði hann. — Deildin
okkar er alveg sérstök.
— Hver var það, sem sat viö
hliðina á þér I gær? spuröi hún. —
Þessi i köflótta jakkanum með
rauöa skeggiö?
— Ralph. Yfirmaöur minn.
— Er gott að vinna hjá honum?
Ben lyfti brúnum. — Gott er
kannske ekki rétta oröið, en hann
kann sitt starf. Ég var dauð-
hræddur við hann fyrst og var
sannfærður um að ég gæti aldrei
þolað að vinna þarna.
— Þú Hka....Molly leit undrandi
á hann.
Hann brosti og lagði höndina
yfir hennar — aðeins andartak. —
Att þú i vandræðum? spuröi hann
af meðaumkun.
— Það er að lagast, svaraði hún
lágt. — Þaö gengur betur og betur
meö hverjum deginum.
Það var á fimmtudegi. Sama
kvöld spurðu foreldrar hennar,
hvernig henni likaði núna, eftir
fyrstu vikuna. — Heldurðu aö þú
getir þrátt fyrir allt hugsað þér að
halda áfram? spurði móðirin.
— Halda áfram? Auðvitað?
Molly leit skilningssljó á móður
sina. — Hvers vegna skyldi ég
ekki gera það?
A föstudaginn var Molly að laga
til, þegar dyrnar opnuðust og Ben
stakk höföinu inn fyrir. — Ætl-
arðu beint heim i dag? Hann leit
spyrjandi á Molly.
Hún kinkaði kolli og roðnaði
svolitið. En hvað hann var
myndarlegur!
— Langar þig til að lita á deild-
ina okkar áður en þú ferð?
— Gjarnan! Molly sótti kápuna
sina i flýti og sneri sér aö Sonju til
að þakka fyrir daginn.
— Góða skemmtun um helgina,
svaraöi Sonja brosandi. — Við
sjáumst á mánudaginn.
— Já, sagði Molly og Ijómaöi. —
Skemmtu þér sjálf vel. Hún flýtti
sér út á eftir Ben.
Þaö var föstudagurinn. Helgin
framundan virtist heil eilifð.
Molly gat varla beðið eftir að
mánudagurinn kæmi á ný....
Við getum
afgreitt
bílana
STRAX
á mjög
hagstæöu
veröi og
meö ábyrgð
upp í
20.000 km
akstur
DATSUN
„Mér sýnist þetta vera tómt ill-
gresi, en mamma segir að henni
finnist vendirnir frá mér fallegri
en nokkrar rósir”.
DENNI
DÆMALAUSI