Fréttablaðið - 18.02.2006, Blaðsíða 28

18. febrúar 2006 LAUGARDAGUR28
Hingað til hefur verið sleg-ið á fingur dálkahöfundar þegar hann hefur seilst í
ljóðaskúffur kvenskúffuskálda.
Ein þeirra sá þó að sér og opn-
aði hirslur sínar svo að nú fá
lesendur Fréttablaðsins að njóta
skáldskapar konu í fyrsta sinn í
þessum dálki. Það var hún Sólrún
Hauksdóttir frá Merki í Jökuldal
sem sá aumur á fingrabólgnum
dálkahöfundi.
„Ég hef haft gaman af ljóðum
frá því að ég var krakki,“ segir
skúffuskáldið. „Nú hef ég sér-
staklega gaman af Tómasi Guð-
mundssyni og Davíð Stefánssyni.
Þeir segja oft svo skemmtilegar
sögur í ljóðum sínum sem er eitt-
hvað sem mér finnst að skemmti-
legur kveðskapur eigi að inni-
halda. En það sem varð til þess
að ég fór að setja saman einhvern
leirburð var bara þrýstingur frá
fólki að ég léti til mín taka vopnuð
skáldagyðjunni á þorrablótunum
hér í Jökuldal en það er rík hefð
fyrir því að skjóta á náungann í
bundnu máli við þau tækifæri. Þó
verður maður alltaf að taka tillit
til þolmarka hvers og eins í þess-
um efnum. Það kemur þó fyrir að
maður skjóti yfir markið,“ segir
hún og hlær.
Fyrsta vísan sem hún dregur
upp úr skúffunni varð einmitt til
fyrir eitt þorrablótið. Vildi hún þá
skjóta á Vilhjálm bónda á Skjöld-
ólfsstöðum en skúffuskáldið hafði
fregnir af því að hann hefði farið
flatt á hreindýraveiðum. Fyrir þá
sem ekki þekkja til má taka það
fram að Rúdólf þessi með rauða
nefið sem kemur fyrir í kvæðinu
er reiðskjóti jólasveinsins. Hún
hlær við endurminningunni en
byrjar svo að kveða:

„Rúdólf með rauða nefið,
rennur yfir auða jörð.
Fákurinn góði fimi,
fremstur er í sinni hjörð.
Friður þó fljótt var rofinn,
ferlegt orðið dauðastríð.
Hreindýrin hátíðlegu
hentust undan kúlnahríð.
Uppi á heiðum Jökuldals
hætta steðjar að.
Renna yfir rauða jörð
ræningjar eftir dýrahjörð.
Felldur var hreinninn fagri,
fákurinn með hvítan fót.
Barnavinurinn besti
með brostin augu himni mót.
Þá urðu hreinar hryggir,
kölluðu í einni hjörð.
„Villi með vangann gráa
verstur er um alla jörð.“
Milli élja á jólanótt,
jólasveinninn minn.
Heima sat í hellinum
hafði ekki fákinn sinn
Því Rúdólf með rauða nefið
sem röskur var í hverri ferð.
Frosinn í frystigámi
fastur undir reglugerð.
Þá urðu svekkt í sveitum
sérstaklega lítil börn.
Aðventan hafði verið
óskaplega erfið törn.
Lítil börn á Jökuldal
leikin voru grátt
er litu þau í skóinn sinn
engan sáu glaðninginn.
Því Villi með vangann gráa
sem verstur er um alla jörð.
Fellt hafði hreininn fráa
hann ferðast ekki meir um jörð.“
En skáldagyðjan er til fleiri hluta
brúkleg en að vopna hagmælta
á þorrablótum. Meira að segja
vitjaði hún Sólrúnar eitt sinn þar
sem hún var að vinna uppi á Kára-
hnjúkum.
„Þetta vísukorn varð til inn
við Kárahnjúka þar sem ég var
ráðskona eitt sinn við að elda ofan
í starfsmenn Ræktunarsambands
Flóa og Skeiða á meðan rannsókn-
ir fóru fram á virkjunarsvæðinu.
Það er ekki hægt að vera þarna
sumar eftir sumar án þess að
verða snortinn. Ég kalla þetta
Öræfavísu Norðan Vatnajökuls.
Kárahnjúkur keikur stendur,
konungur í fjallasal.
Vindagusta við er kenndur,
vinur ofar Jökuldal.
Dimmugljúfur djúpt hjá rista
dýrgripur í fjallasal,
hyldjúp er sú heljarkista
hýsir Jökulsá á Dal.“
Við svo kveðið lokar hún hirsl-
unum. Ekki dugar að biðja um
meira enda sönn forréttindi að fá
að skyggnast í ljóðaskúffu konu.
Þá er bara að vona að fleiri konur
taki Sólrúnu sér til fyrirmyndar
og leyfi aðeins að lofta um ljóðin
sín.
Með reiðskjóta jólasveinsins í frystinum
SÓLRÚN HAUKSDÓTTIR FRÁ MERKI Í JÖKULDAL Sólrún frá Merki er fyrsta kvenskúffuskáldið
sem lætur lofta um ljóð sín í Fréttablaðinu. Ekki nema von því hún er jú Merkiskona.
SKÚFFUSKÁLDIÐ } SÓLRÚN HAUKSDÓTTIR