Tíminn - 22.01.1978, Blaðsíða 28

i^/írtri <•**

28

Sunnudagur 22. janúar 1978
Anthon Mohr:
Árni og Berit
FERÐALOK
barnatíminn
Ævintýraför um Kyrrahafið og Suður-Ameríku
1 smnn bili fnnn Árni nð nnnnr fótur limis vnr5 iiislur.
ar karfan var fuli, gaí
hann merki um að draga
mætti hana upp.
Vinnan sjálf var i raun
og veru auðveld, þegar
réttum tökum var beitt,
en margt var að varast
og margt merkilegt ber
fyrir augu kafarans. Við
hvert fótmál á hafsbotn-
inum leyndist hætta.
Dýralifið var fjöl-
breytt og litirnir breyti-
legir. Árni þreyttist
aldrei á að athuga fisk-
ana sem renndu sér fyr-
ir „gluggana”, augun á
kafarabúningnum. Þeir
voru i öllum regnbogans
litum og allt öðru visi en
venjulegir fiskar i lögun.
Árni gat aldrei gert sér
fulla grein fyrir þvi,
hvort fiskarnir væru i
raun og veru svona
marglitir og litirnir
skærir, eða hvort það
var geislabrot sólar-
geislanna i vatnsfletin-
um, sem myndaði þessa
fögru liti.
Flestir fiskarnir voru
litlir og ennhræddari við
Árna en Ámi við þá, en
hann kom lika auga á
stóraog hættulega fiska.
Einu sinni sá hann
skuggann af sverðfiski,
sem þeyttist með mikl-
um hraða fram hjá hon-
um, og i annað skiptið sá
hann risavaxinn ál, sem
hringaði sig á hafsbotn-
inum, eins og kyrki-
slanga.
En mest óttaðist Árni
einhverjar leyndar
hættur hafdjúpsins, sem
hvorki væri hægt að sjá
eða verja sig fyrir. Þar
óttaðist hann t.d. mest
risaskelfiska, sem geta
legið á hafsbotni með
hálfopna skelina eins og
perluskelin, huldir þangi
og alls konar botngróðri.
Ef einhver var svo ó-
heppinn að snerta við
þeim með fætinum þá
gripa þeir um fótinn
með heljarafli eins og
skrúfstykki. Enginn get-
ur losað fótinn úr sliku
gini, nema honum takist
að skera sundur vöðv-
ana sem loka skelinni.
Takist það ekki, er kaf-
arinn glataður maður.
Bein lifshætta gat lika
stafað af þvi, hve hafs-
botninn var viða óslétt-
ur. Þar voru hólar og
hæðir, klettar og kletta-
sprungur og djúpar gjót-
ur og holur.
Arni varð að gæta þess
vel, að liflinan eða loft-
rörið skærist ekki á
skörpum klettanibbum
eða klemmdist ofan i
klettaskoru. Enginn
vissi heldur hvaða hætta
gat búið niðri i djúpri
gryfju eða sprungu á
hafsbotni, en þangað
varð Árni að stinga sér,
þvi að oft voru stærstar
perluskeljarnar á slik-
um stöðum.
9.
Einn daginn lenti Árni
i mikilli lifshættu niðri i
einni slikri gryfju, og
hafði hann aldrei i allri
ferðinni lent i slikri
hættu. Hann hafði verið i
kafi i rúman klukkutima
og var farinn að þreyt-
ast. Þrisvar hafði hann
sent körfuna upp kúf-
fulla, og nú ætlaði hann
að fylla körfuna i fjórða
skiptið.
Þessi gryfja,sem hann
var niðri i, var einskon-
ar hellir á hafsbotnin-
um. Inngangurinn var
þröngur svo að skugg-
sýnt var inni, en Árna
virtist stór hvelfing yfir
höfði sér. Skeljarnar
lágu þar i þéttum lögum.
Árni þokaðist inn eftir
hellinum, skar upp
skeljar og tróð þeim i
körfuna sem hann dró
með læri. Gryfjubotninn
var ójafn og holóttur.
,,Gott er að vera nú
loks búinn i þetta sinn”,
hugsaði Árni. Hann var
rétt i þessu að sneiða hjá
gjá eða gryfju, sem varð
á leið hans. í sama bili
fann hann að annar fót-
urinn varð blýfastur.
Árni reyndi að losa sig.
Skyldi hann hafa fest sig
i glufu eða var þetta
risaskeldýr sem hafði
gleypt annan fótin^ á
honum. Hann beygði sig
niður og ætlaði að reyna
að rista sundur afltaug-
amar en um leið fann
hann, að hinn fóturinn
varð lika-fastur. Honum
fannst hert takið um fót-
inn rólega og kröftugt
eins og hert væri i skrúf-
stykki.
,,Þetta hlýtur að vara
risa-smokkfiskur’ ’,
flaug Árna i hug og hver
taug likama hans titraði
af æsingu — þetta sjó-
skrimsli nefna kafarar
,,ógn hafdjúpsins”.
Allar hræðilegustu
sögurnar sem Árni hafði
heyrt um þetta ,,ógn-
þrungna og ægilegasta
sjódýr” hafsins flugu
um hugann með leiftur-
hraða.
Þetta ægilega sjó-
skrimsli hafði ,,10
manna afl og 12 manna
vit”, alveg eins og sög-
umar segja um skógar-
björninn.
Arni hafði aldrei búizt
við þvi, að hann lenti i
kasti við þessa ófreskju
sjávarins en það var
JV ?7
Mv/flD ER.É& OFT Búía/aj flfl Þ£R fiB V6RR
EkKÍ fíÐ FÍkTfí 'l PKíMUSNUM!
—